Skógræktarritið - 15.12.1998, Síða 139

V I Ð T A L
BRYNIÓLFUR IÓNSSON
Maður og tré
Viðtal við Baldur Jónsson
á Vesturgötu 25 í Reykjavík
Fyrir nokkrum árum fór að venja komur sínar á Ránargötu 18 Iétt-
stígur maður, jafnan færandi hendi með iitlar hlynplöntur, sem hann
sagði að við yrðum að eiga og koma í jörð á góðum stað. Þetta hefur
komið Skógræktarfélagi íslands ákaflega vel og fellur auk þess vel
að markmiðum félagsins að auka hlut hlynsins og annarra langlífra
lauftrjátegunda í útivistarskógum landsins svo ekki sé talað um
garða og opin svæði í borg og bæ. Undanfarin ár hefur það síðan
verið fastur liður hjá félaginu að gefa hlynplöntur við hátíðleg tæki-
færi og vekja þannig áhuga manna á notkun þessara tegunda.
Baldur Jónsson, eins og þessi léttstígi maður heitir fullu nafni,
hefur gaukað margri hlynplöntunni að kunningjum og ættingjum og
fræinu hefur hann safnað af ákveðnu tré í garðinum á Vesturgötu en
með reynslu og tilraunum hefur hann komist upp á lag með að láta
fræið spíra. Saga Baldurs er dæmi um skemmtilegt og einlægt sam-
band manns og trés og hugsjón hans að breiða fleiri falleg hlyntré
um borg og bæ næstu kynslóð til yndisauka.
]ceja Baldur, hvar ert þú fceddur?
Ég er fæddur 1918 í Önundarfirði
á bæ sem hét Kroppstaðir innar-
lega í firðinum. Faðir minn var
skipstjóri, sonur Jens Eirfkssonar,
allt ættað af Vestfjörðunum held
ég, en móðir mín Ása Sigurðar-
dóttir var frá Hjalteyri í Eyjafirði
°g hennar fólk þaðan. Við flutt-
um síðan til Reykjavíkurá Hverf-
isgötu 58a þegar ég var 3 ára en
síðan dó pabbi úr lungnabólgu
áður en ég náði 4 ára aldri.
Hlynurinn á Vesturgötu 23 er einn
stærsti hlynur í Reykjavík.
Sjá má Baldur neðst í hægra horninu
en króna trésins er risavaxin.
Upp úr því var ég mikið í sveit.
Var sendur í Borgarfjörðinn og
var tæp 5 ár á Signýjarstöðum f
Hálsasveit og hélt mikið upp á
það fólk. Þarna hefði ég gjarnan
viljað sjá hlynskóg vaxa á stóru
svæði.
Síðan þegar barnaskólinn byrj-
ar er ég sendur norður í Eyja-
fjörð til móðurfólks mfns og var
þar fram yfir fermingu. Mig lang-
aði síðan að fara upp í Borgar-
fjörð og fór uppeftir aftur. Svo ég
segi þar frá skemmtilegu atviki
þá hafði ég engan til að leika við
nema hundinn. Hundurinn var
góður félagi. Ég fór að fara
svona sem krakki dálítið frá
bænum og þar hitti ég tvær
stúlkur.
Fra nœsta bœ?
Við skulum segja það. Ég fór
þarna annað slagið; þetta var hjá
klettum einhverjum sem voru
þarna en mjög langt að næsta
bæ. Stúlkurnar gáfu mér leppa,
þegar ég fór, fallega prjónaða, en
ég hef nú glatað þeim. Þegar ég
kom að Signýjarstöðum 16-17
ára gamall til þess að hitta heim-
ilisfólkið spurðist ég mikið fyrir
um stúlkurnará hinum bænum.
Allir þrættu fyrir að þessar stúlk-
ur væru til.
Þetta hefur þá verið huldufólk?
Ég veit það ekki. Ég vil ekki slá
því föstu að til sé huldufólk. En
fyrir mér var þetta jafn raunveru-
legt og annað fólk en ég hafði
ekki orð á því meir. Það var samt
eitthvað, eitthvað sem ég get ekki
skýrt.
Hvað tekur síðan við á þínum mann-
dómsárum?
Ég fór nú í kokkerí og lærði á
Hótel Skjaldbreið og síðan á sjó-
inn. Var á millilandaskipi en féll
ekki f kramið. Ég reykti hvorki né
drakk og féll ekki í þetta misjafna
líferni. Stýrimennirnir á skipinu
sögðu mér að ég skyldi fara í land
og læra eitthvað í landi svoleiðis
SKÓGRÆKTARRITIÐ 1998
137