Skógræktarritið - 15.05.2012, Síða 103

101SKÓGRÆKTARRITIÐ 2012
MINNING
Halldór Jónas Jónsson var fæddur í Reykjavík 17.
október 1920. Hann lést 21. maí 2010.
Halldór var um langt árabil prófarkalesari Skóg-
ræktarritsins. Glöggir menn hafa sagt mér að að-
koma hans að ritinu eigi rætur að rekja allt til sjötta
tugs síðustu aldar þó að formlega sé hans ekki getið
fyrr en árið 1983. Hann lét af störfum að eigin ósk
árið 2006. Halldóri kynntist ég 1988 og átti mikil
samskipti við hann æ síðan. Ekki þarf að fara mörg-
um orðum um hæfileika hans í íslenskum fræðum.
Þar var hann afburðamaður og einstaklega vand-
virkur og nákvæmur.
Til marks um þau góðu vinnubrögð sem hann
viðhafði má nefna að iðulega kom það fyrir að ef
Halldór Jónas Jónsson
17. október 1920 – 21. maí 2010
einhver áhöld voru um t.d. heimildir eða tilvitnan-
ir þá lagði Halldór leið sína á bókasafnið og fletti
því upp.
Halldór var einstakt ljúfmenni í allri viðkynningu.
Fyrstu árin sem við áttum samskipti kom ég til hans
á Þjóðminjasafnið þar sem hann var safnavörður og
vann m.a. að skráningu á hinu ýmsu myndasöfnum,
svo sem úr dánarbúum, sem safninu bárust. Það hef-
ur án efa verið Þjóðminjasafni Íslands mikill feng-
ur að hafa jafn glöggan og samviskusaman mann
í vinnu. Síðar lá leiðin oft í Austurbrún 2 þar sem
Halldór bjó ásamt konu sinni Gyðu, sem lést árið
2006. Halldór var vel á sig kominn fram á síðustu
ár og að eigin sögn hélt hann sér við líkamlega með
löngum gönguferðum tvisvar til þrisvar á dag. Hann
var eftirsóttur prófarkalesari og margir sem leituðu
til hans. Eftir Halldór liggja fjölmargir ritdómar um
bækur auk fræðigreina sem hann skrifaði, aðallega í
Árbók Hins íslenska fornleifafélags auk ótaldra sýn-
ingarbóka Listasafns Íslands þar sem hann var texta-
stjóri. Einnig fékkst hann við þýðingar á erlendum
bókum, m.a. eftir Kafka og Tsjekhov, en þekktasta
verk hans var þýðing hans ásamt Ingólfi Pálmasyni á
bókinni , Veröldin sem var, eftir Stefan Zweig.
Starf Halldórs í þágu Skógræktarritsins var alla
tíð innt af hendi af trúmennsku og lítillæti. Fyrir það
ber að þakka að leiðarlokum.