Morgunblaðið - 12.06.1999, Blaðsíða 49

MORGUNBLAÐIÐ
því lífi sem þeim er trúað fyrir bæði í
jarðargróðri og búfé. Af næmum
skilningi tókst honum að hlúa þannig
að hvoru tveggja að það óx, dafnaði
og margfaldaðist í höndum hans og
varð grunnurinn að velgengni og
hamingju sem líkja má við ævintýri.
Bjarni fæddist í Dalbæ í Gaul-
verjabæjarhreppi, en í frumbemsku
var faðir hans snögglega kallaður
burt af þessum heimi. Stóð þá móðir-
in ein uppi með fjögur börn og
þröngan fjárhag. Hún átti trausta og
góða foreldra í Sandlækjarkoti, þau
buðu henni að koma með börnin,
þangað fór hún með þrjú eldri börn-
in, en yngsta dóttirin fór til móður-
systur sinnar á Bimustöðum. Bjarni
ólst fyrst upp hjá afa og ömmu og
var upp frá því nátengdur þeim stað
þar sem ættmenn höfðu búið í hart-
nær tvö hundruð ár mann fram af
manni. Þar var einnig Eiríkur móð-
urbróðir Bjarna. Með þeim tókust
mikil og náin tilfmningatengsl. Eftir
að Eiríkur og Kristín kona hans tóku
við búi fylgdi Bjarni frænda sínum.
Litu þau alla tíð á hann sem sinn
son. Hann var allmörg ár bakhjarl
þein-a og hjálparhella við búskapinn.
Bjarni vai- greindur og umfram
allt fróðleiksfús alla sína daga. Því
fór hann til að efla þessa hæfileika í
nýstofnaðan Laugarvatnsskóla þar
sem æskufólk úr öllum byggðum
landsins sótti sér visku og þrótt.
Smíðisgripir Bjarna frá skólanum
þóttu einstaklega vel gerðir og fal-
legir. Fáguð vinnubrögð voru honum
eðlislæg í öllum hlutum til æviloka.
Hann bætti við frekara námi í smíða-
iðn þótt hann öðlaðist aldrei starfs-
réttindi í henni. Það nýttist samt vel
í störfum sem hann átti eftir að taka
sér fyrir hendur.
Á fimmta áratugnum urðu breyt-
ingar á högum Bjarna er austfirsk
stúlka, Bryndís Eiríksdóttir, varð
eiginkona hans, sem farsællega stóð
við hlið hans yfir fimmtíu ár.
Árið 1945 keyptu þau litla jörð
húsalausa, reistu þar nýbýlið Stöðul-
fell í miðju túninu, sem býður upp á
undurfagurt útsýni til austurfjalla og
jökla allt frá Heklu til Þríhyrnings
með Þjórsána í forgrunni. Ofan við
bæinn er fellið fríða sem bærinn
heitir eftir. Þarna hófst stórkostlegt
ævintýri við lítil efni en því meiri
vinnu og þrautseigju, þar sem nótt
var lögð við nýtan dag við að byggja
hús og rækta stærri tún, sem endaði
með glæsilegu góðbýli, sem gleggst
má sjá þegar ekinn er þjóðvegurinn
neðan við bæinn.
Á þessum árum fæddist hvert
barnið af öðru sem urðu átta, en son-
inn Gísla misstu þau í æskublóma
lífsins. Það var þungur harmur fyrir
alla fjölskylduna.
Það hefur verið ákaflega gaman að
íylgjast með þessari stórijölskyldu,
samheldni hennar og dugnaði. Má
minna á skógarreitinn í fjallshlíðinni
ofan við bæinn sem Bjami var afar
stoltui’ af. Þai- gat fjölskyldan samein-
ast eða lítið bamabarn farið með afa
til að gróðursetja litla plöntu og síðar
miðað sig við á margan hátt, sem að
lokum verður stórt og Hmríkt tré.
Framsóknarflokkurinn og sam-
vinnuhreyfíngin áttu í Bjarna góðan
talsmann sem alltaf hafði brennandi
áhuga á stefnumálum þeirra og
framgangi.
Bjarni var góður hestamaður og
þekktur fyrir hæfileika sína sem
tamningamaður. Menn muna snilld-
argæðinginn hans „Neista“, ein-
dæma fagurskapaðan fjörgamm með
mikla ganghæfileika, hlaut fyrir eft-
irsótt verðlaun. Enda komu peninga-
menn að sunnan og héldu að efnalít-
ill sveitapiltur léti ginnast. Það fór á
annan veg, tilboðinu var hafnað.
Hann átti með þessum vini sínum
ómældar ánægjustundir. Bjarni vissi
að viðskipti við jörðina væru hæg-
fara en örugg, væri að þeim unnið í
trúnaði. Starf bóndans var ekki og er
ekki enn vænlegt til að safna verald-
arauði, enda var auðsöfnun aldrei á
stefnuskrá Stöðulfellsbóndans. Hann
hefur getað fylgst me'ð því síðustu
árin hvernig lífsstarfíð hans hefur
blómstrað og vaxið í höndum sonar
síns Odds og konu hans Hrafnhildar.
Við vottum Dísu og fjölskyldunni
allri innilega samúð. Að lokum
kveðjum við Bjarna og þökkum hon-
um hlýju og velvild alla tíð.
Guð blessi þig, góði vinm’.
Björn Erlendsson.
MINNINGAR
MAGNÚS
GUÐMUNDSSON
+ Magnús Guð-
mundsson fædd-
ist í Sandvík 26. júlí
1923. Hann lést á
Landsspítalanum í
Reykjavík 6. júní
síðastliðinn. For-
eldrar hans voru
Guðmundur Gríms-
son úr Biskupstung-
um og Sesselja
Sveinsdóttir frá
Barðsnesi í Norð-
firði. Systkini hans
eru: Helga, f. 1916;
María, f. 1917; Ósk-
ar, f. 1918, d. 1991;
Einar f. 1919, d. 1998; Sveinn, f.
1921, d. 1983; Guðrún, f. 1922;
Hallgerður, f. 1924; Sesselja, f.
1925, og Sveinbjörn, f. 1926.
Frá fjögurra ára aldri ólst
Magnús upp hjá Sigdóri V.
Brekkan og konu hans Onnu
Hermannsdóttur á Melstað á
Nesi, Norðfirði. Eiginkona
Magnúsar var Andrína Guðrún
Bjömsdóttir, f. 2. október 1923
en hún lést 4. nóvember 1996.
Börn þeirra era: 1) Skúli, f. 6.
september 1945, húsasmfða-
meistari í Hafnarfirði. 2) Björn,
Hann pabbi er dáinn, einhvern
veginn er það hálf óraunverulegt.
Ég man að þú sagðist ætla að verða
allra karla elstur og mér datt varla
annað í hug en að þú myndir ná þér
aftur þegar þú varst lagður á
sjúkrahúsið. Ég veit að fráfall
mömmu fyrir rúmlega tveimur ár-
um varð þér þungt. Svo versnaði
sjónin og tíminn sem þú gast lesið
góða bók, setið við píanóið og spilað
og sungið fór að verða styttri og
styttri. Ef til vill hefur þetta valdið
því að baráttuþrekið minnkaði. Eft-
ir standa góðar minningar sem
varðveitast. Hvað ég gat dáðst að
skemmtilegu myndunum sem þú
teiknaðir á örskotsstundu og
skrautskriftinni sem þú áttir til. Þú
galdraðir landslag upp á vegg og
tókst af okkur myndir inni í stofu,
vaðandi snjó gerðan úr sængum
upp á mið læri. Eða varpaðir
skuggum okkar á lak fest í dyra-
gætt og tókst af okkur skugga-
myndir. Þú kenndir okkur að virða
bókmenntir og listir. íslensk tunga
var ykkur mömmu kær og þið lögð-
uð ríka áherslu á það við okkur að
tala rétt mál. Vandvirkni og það að
gera alltaf sitt besta var annað sem
þið vilduð að við temdum okkur. Ég
man eftir heimsóknum nemenda í
blokkflautuleik, söngæfingum Sam-
kórsins í stofunni heima og heim-
sóknum innlendra og erlendra
listamanna sem fengnir voru til
bæjarins. Ofá hlutverkin hjá leikfé-
laginu féllu þér í skaut og stundum
fékk ég að aðstoða þig við að læra
f. 29. september
1946, kennari í Nes-
kaupstað. 3) Guð-
rún, f. 18. maí 1948,
tónmenntakennari í
Reykjavík. 4) Grím-
ur, f. 22. desember
1950, kennari í Nes-
kaupstað. 5) Magn-
ús, f. 20. febrúar
1956, verkfræðing-
ur á Akureyri. 6)
Anna, f. 4. septem-
ber 1966, píanó-
kennari í Hafnar-
firði. Barnabörn
þeirra eru sautján
og barnabarnaböm sex.
Magnús lauk kennaraprófi
frá Kennaraskóla íslands 1944.
Hann kenndi við skólana í Nes-
kaupstað og sinnti auk þess
ýmsum verkefnum í bæjar- og
félagsmálum. Magnús stjórnaði
Samkór Norðljarðar um
margra ára bil, starfað lengi
með Leikfélagi Norðfjarðar og
leikstýrði hjá áhugaleikfélögum
víða um land.
Útför Magnúsar fer fram frá
Norðfjarðarkirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 14.
þau. Alltaf fannst mér þú leggja
metnað þinn í að gera eins vel og
hægt var. Ég flaug snemma úr
hreiðrinu og fór suður í skóla en
ekki kom annað til greina en að
koma heim á Hlíðargötuna í öllum
fríum. Þá komst ég að því að aðrir
ungar áttu huga þinn og þeir voru
fiðraðir. Margar krásirnar voru
bornar fyrir þá í hvaða veðri sem
var og þú fylgdist af áhuga með öll-
um flækingunum sem áðu í garðin-
um við húsið. Sumir þeirra byggðu
sér þar meira að segja hreiður. Ofá
símtölin áttir þú við aðra fuglaá-
hugamenn en þér féll illa þegar
skjóta þurfti einn fiðraðra gesta
þinna í rannsóknarskyni. Börnin
mín kölluðu ykkur mömmu Hlíð-
arafa og Hlíðarömmu af því að þið
áttuð heima á Hlíðargötu. Þangað
var gott að koma, stór garður með
mörgum trjám og ýmislegt hægt að
bralla. Þú sast líka stundum og
lagðir kapal sem þú kallaðir „gáfna-
mannakapal“ og sagðir að væri
ekki nema íyrir slíka. Þú kenndir
hann samt börnunum og að sjálf-
sögðu lögðu þau sig enn meira fram
um að læra kapal með svo virðu-
legu nafni og þóttust menn að meiri
þegar það tókst.
Nú er komið að leiðarlokum,
pabbi minn. Veikindi og áhyggjur
eru á braut og mér finnst gott að
hugsa til ykkar mömmu umvafin
tónlistinni sem ykkur þótti svo fal-
leg og allt orðið gott aftur.
Takk fyrir allt, pabbi minn.
Magnús (Maggi ,,Iitli“).
ÞOREY BJORK
INGVADÓTTIR
+ Þórey Björk
Ingvadóttir
fæddist á Akureyri
27. október 1966.
hún lést á Fjórð-
ungssjúkrahúsi
Akureyrar 15. maí
síðastliðinn og fór
útför hennar fram
frá Akureyrar-
kirkju 21. maí.
Um mig streyma minningar
hljóðar
semaðáttumviðgóðar,
jafnt í gleði og raun.
Það er auðlegð að lifa hér með minningum
þeim,
er þú kvaddir þennan heim.
Allai’ þessar umliðnu stundir,
okkar hamingjufundir,
leita á huga minn.
Er ég kveð þig mín kæra vina
með tár á kinn,
þú átt ávalt kærleik minn.
Gegnum sorgarinnar ský,
skín vonarinnar stjama.
Nú þú gleði þína átt á ný,
i hópi drottins barna.
(Einar Örn Einarsson.)
Okkur langar til að
minnast góðrar vin-
konu sem svo fyrir-
varalaust var hrifin á
brott úr þessu jarð-
neska lífi og við feng-
um því miður ekki að
njóta langra samvista við. Við eig-
um það allar sameiginlegt að hafa
kynnst Þóreyju sem liðveitendur
hennar og hafa tengst henni mjög
nánum og sérstökum böndum. Við
fengum því miður aldrei að kynnast
þér sem fullfrískum einstaklingi,
LAUGARDAGUR 12. JÚNÍ 1999 49^
Æskuminningar okkar systranna
um afa okkar og ömmu eru órjúfan-
lega tengdar húsinu sem þau áttu
að Hlíðargötu 2 og stóra garðinum
sem þar er. Það var alltaf gaman að
koma í heimsókn og leika sér í
skóginum í garðinum sem var eins
og víðáttumikill frumskógur í aug-
um krakka og alltaf var hægt að
uppgötva eitthvað nýtt. Þarna var
klifurtré þar sem leyfilegt var að
príla að vild, en í hinum trjánum
mátti ekki klifra, því afa og ömmu
þótti mjög vænt um trén sín. Þarna
var líka fjöldinn allur af fuglum
sem þau hændu að sér og tóku jafn-
vel í fóstur.
Þegar við eltumst og þroskuð-
umst uppgötvuðum við smám sam-
an hvað bæði afi og amma voru
merkilegar persónur. Þau voru
bæði sérlega vel að sér og laus við
hvers kyns fordóma. Að þessu leyti
og mörgu öðru fannst okkur þau
vera á undan sinni samtíð. Afi var
góður leikari og gaman var að
hlusta á hann segja þjóðsögur úr
Sandvíkinni, þar sem hann fæddist.
Lýsingarnar á Sandvíkur-Glæsi
voru jafnan vel kryddaðar sem gaf
sögunni mikið skemmtanagildi. Og
fyrst við erum að minnast á krydd
þá er ekki hægt að sleppa því að
minnast á ljúffenga matinn sem
hann eldaði. Sérgreinar hans voru
kraftmiklar súpur og vel kryddaðar
og þykkar rjómasósur (afasósur)
með steikinni. Þessa matseld getur
enginn leikið eftir. Afi bar aldrei
sitt barr eftir að amma dó í nóvem-
ber árið 1996. Það var augljóst að
það var honum erfitt að vera án
hennar. Áhugi hans á öllum mögu-
legum hlutum dvínaði þó aldrei.
Hann hjálpaði okkur systrunum
báðum við ýmis verkefni í háskóla-
náminu, og við gerðum okkur þá
ennþá betur grein fyrir því hversu
gott minni afi hafði og hvað hæfi-
leikar hans til að draga ályktanir af
vísbendingum voru miklir. Afi var
þeirrar skoðunar að nýta mætti
mun betur en nú er gert vitneskju
þeirra sem eru aldraðir. Hann var
af þeirri kynslóð sem man þegar
bærinn við Norðfjörð var að slíta
barnsskónum. Honum fannst nauð-
synlegt að virkja þekkingu þessar-
ar kynslóðar og vildi sjá setta á
laggirnar umræðuhópa eldri borg-
ara um ýmislegt sem tengist horfn-
um tímum og að skráð yrði sú vit-
neskja sem þar kæmi fram. Sjálfur
lagði hann sitt af mörkunum til að
varðveita upplýsingar um horfna
tíma. Hann safnaði meðal annars
gömlum segulbandsupptökum og
vildi koma þeim yfir á aðgengilegt
form. Vonandi mun okkar kynslóð
uppgötva nauðsyn þess að glata
ekki sögu hans kynslóðar.
Að lokum viljum við kveðja afa
okkar með ljóði eftir eitt af hans
uppáhaldsskáldum Jóhannes úr
Kötlum.
Rauð sól víkur fyrir blárri stjömu
og sem hvít gufa í logni
bærist mín hljóða sál
og tíminn streymir framhjá eins og gagnsæ
móða
og svipir feðranna
skjótast inn í húmið og loka á eftir sér
og við tjömina skrjáfar í gulu sefi
um leið og blærinn hneigir sig
og andar á h'tinn fugl
en djúpt inn í lognið
hniprar sig sálar minnar eilífa gáta
og leysist upp.
Harpa og Hrönn.
Enn fækkar í hópnum sem út-
skrifaðist úr Kennaraskóla Is-
lands vorið 1944. Þegar við á sól-
björtu vorkvöldi hittumst til þess „
að halda upp á að 55 ár voru liðin
frá því að við urðum kennarar, var
bekkjarbróðir okkar Magnús Guð-
mundsson, að kveðja þennan
heim.
I nóvember 1996 andaðist kona
hans, Guðrún Bjömsdóttir, og það
var mikill missir fyrir Magnús. Þau
trúlofuðu sig á Þingvöllum í skóla-
ferðalagi okkar vorið 1944 og þau
traustu bönd, sem þá voru hnýtt,
héldust í rúm 52 ár, þangað til Guð-
rún dó. Og nú er Magnús kominn
til hennar.
Það var aldrei nein lognmolla í
kringum Magnús, hann var fullur
af sprelli og uppátækjum og kom
okkur í gott skap með glaðværð ■»
sinni.
Eftir kennaraprófið skildu leiðir
því Magnús og Guðrún fóru að
kenna á Norðfirði, heimabyggð
Magnúsar, og ferðalög milli lands-
hluta voru á þeim tíma ekki eins al-
geng og í dag. Þau áttu líka varla
heimangengt því fjölskyldan varð
stór. Þau eignuðust 6 börn, sem öll
hafa komist vel til manns og hafa
verið foreldrum sínum styrkur sið-
ustu árin í veikindum þeirra.
Það var því ekki fyrr en núna
síðustu árin að við fórum að hitt-
ast aftur, en oft heyrðum við
Magnúsar getið í fréttum. Hann
var að stjórna kórum eða setja
upp leikrit. Hann stofnaði og
stjórnaði Samkór Neskaupstaðar
og var mjög virkur í Bandalagi ís-
lenskra leikfélaga. Hann setti upp
á þess vegum og stjórnaði leikrit-
um víða. Við vissum að á þessum
listrænu sviðum nutu hæfileikar
hans sín vel og glöddumst yfir
áhuga hans og dugnaði.
Að leiðarlokum eiga margir
góðar minningar um Magnús. Við
sem vorum með honum í skóla
hugsum hlýtt til hans. Hann var
Ijúfur og vandaður piltur og hjálp- ~
fús skólabróðir. Við þökkum hon-
um allar skemmtilegu samveru-
stundirnar.
Bömum hans og þeirra fjöl-
skyldum sendum við einlægar sam-
úðarkveðjur.
Bekkjarsystkini útskrifuð
úr Kennaraskóla
íslands vorið 1944.
elsku Þórey. En þrátt fyrir það
varst þú alltaf heilbrigð í okkar aug-
um og okkur þótti óendanlega vænt
um það þakklæti og þá ástúð sem
þú sýndir okkur í hvert skipti sem
við hittumst. Þegar við setjumst
niður og horfum til baka hvarflar
hugurinn óneitanlega til ákveðinna
atburða: Manstu öll skiptin sem við
fórum á kaffihús og horfðum á allt
fólkið og mannlífið í kringum okkur.
Kaffihúsin á Akureyri munu þín
vegna alltaf eiga ákveðinn sess í
hugum okkat’. Manstu eftir öllum
bíóferðunum. Þegar við komum að
sækja þig og þú varst alltaf komin í
jakkann og skóna með Dagskrána í
hönd tilbúin að sýna okkur hvaða
mynd þig langaði að sjá. Oftar en
ekki urðu spennumyndir fyrir val-
inu og ekki spillti ef leikarinn var
myndarlegur. Manstu hvað við fór-
um oft í bókabúð og spurðum eftir
nýjasta tölublaði af People Mag-
azine. Þú varst alltaf með það á
hreinu hvað var í blaðinu. Þó þú
glataðir hluta af lestrarhæfileika
þínum varstu í eðli þínu alltaf fróð-
leiksfús lestrarhestur. Manstu
Mallorca-ferðina ykkar Maríu. Auð-
vitað, henni gleymir hún ekki held-
ur. Við hlökkuðum alltaf til að hitta
þig því við vissum að það var gagn-
kvæmt. Það var alveg sama hvað við
reyndum að koma snemma, þú
varst alltaf tilbúin á undan okkur -
stundvísi þín var einstök. Það að fá
að kynnast þér gaf okkur svo ótrú-
lega margt að það er ekki hægt að
lýsa því með orðum. Það að vera lið-
veitandi þinn var ekki vinna heldur
vinátta og kunnum við þér bestu
þakkir íyrir yndisleg kynni, því við
erum svo sannarlega betri mann-
eskjur á eftir.
Þínar vinkonur,
Marfa, Eyrún og Birgitta.
Handrit afmælis- og minningargreina skulu
vera vel frá gengin, vélrituð eða tölvusett.
Sé handrit tölvusett er æskilegt, að disk- ~
lingur fylgi útprentuninni. Auðveldust er
móttaka svokallaðra ASCII-skráa, öðru
nafni DOS-textaskrár. Ritvinnslukerfin
Word og Wordperfect eru einnig auðveld í
úrvinnslu. Senda má greinar til blaðsins í
bréfasíma 569 1115, eða á netfang þess
(minning@mbl.is) — vinsamlegast sendið
greinina inni í bréfinu, ekki sem viðhengi.
Nánari upplýsingar má lesa á heimasíðum.
Það eru vinsamleg tilmæli að lengd greina
fari ekki yfir eina örk A-4 miðað við meðal-
línubil og hæfilega línulengd - eða 2.200,
slög. Höfundar eru beðnir að hafa skírnar-
nöfn sín en ekki stuttnefni undir greinunum.