Morgunblaðið - 08.12.2000, Blaðsíða 52

MINNINGAR
«f52 FÖSTUDAGUR 8. DESEMBER 2000
MORGUNBLAÐIÐ
+ Gunnar Gíslason
fæddist í Stafangri
í Noregi 15. ágúst
1919. Hann lést á gjör-
gæsludeild Lands-
spítalans í Fossvogi
fimmtudaginn 30. nóv-
ember síðastliðinn.
Foreldrar hans voru
Gísli Pétur Jóhannes-
son, f. 2. ágúst 1877, d.
5. nóvember 1941,
Oddssonar, Jónssonar,
Oddssonar, prests á
Kvíabekk og kona
hans Fríður Tómas-
dóttir, f. 2. október
1884, d. 17. júní 1972, Tómasson-
ar bónda i Brattholti í Biskups-
tungum. Systkini Gunnars eru:
Óskar, dó í frumbernsku; Ernst,
flugumferðarstjóri, látinn, kvænt-
ur Ingunni Þorsteinsdóttur, Iátin,
böm þeirra eru fimm; Olga, hús-
móðir í Reykjavík, gift Sigurði
Sigurðssyni, þau eiga þrjár dæt-
ur. Hálfbræður eldri samfeðra:
Jakob, Þorbergur og Agnar.
Gunnar kvæntist 26. apríl 1947
eftirlifandi eiginkonu sinni, Krist-
• ínu Sveinsdóttur, f. 25. júlí 1925.
Foreldrar hennar vora Sveinn
Guðmundsson, rafvirkjameistari
Þegar ég minnist tengdaföður
míns, Gunnars Gíslasonar, á sorgar-
degi er mér efst í huga einlægni
hans og tryggð með hlýju viðmóti
sem gerði hvern sem honum kynnt-
ist að ævilöngum kunningja og vini.
Hverfum í huganum aftur á 6.
áratuginn. Tvær litlar stúlkur leika
sér í Grundargerðinu fyrir utan
húsið númer 12. Það eru pollar á
götunni, húsin sum fullbúin, önnur
enn þá í mótavírunum, vinnupallar
og ófrágengnar lóðir. „Eigum við að
fara inn til mín?“ segir önnur stúlk-
an. „Er hann pabbi þinn heima?“
„Hvað - af hverju spyrðu?" „Það er
svo gaman að leika við hann pabba
þinn“. Þannig minnumst við Gunn-
ars. Hann var barngóður svo af bar
og alltaf tilbúinn að leika við börn.
Húsið hentaði líka vel til leikja.
Hægt var að hlaupa í hring úr for-
stofunni í stofuna, þaðan í eldhúsið
og svo aftur fram í forstofuna. Þetta
hús byggði Gunnar með eigin hönd-
um frá fyrstu skóflustungu, smíðaði
innréttingar og hluta af húsgögnum
og auðvitað allt í aukavinnu eins og
algengt var á þessum árum. Við-
haldi hússins var sinnt af sömu alúð
og við það starf varð hann fyrir því
slysi sem kvaddi hann svo sviplega
á brott.
Gunnar Gíslason var fæddur í
Stavangri í Noregi en þangað fluttu
foreldrar hans í atvinnuleit á árum
fyrri heimsstyijaldar. Gísli faðir
hans vann á fragtskipum og síðar
við skipasmíðar en Fríður móðir
< ( öa^ðsKom
v/ Fossvo0skirUjugar3 .
\. Sfmi. 554 0500
á Akranesi, og kona
hans Lára Lilja
Jónsdóttir Jónsson-
ar á Hól við Bræðra-
borgarstíg í Reykja-
vík.
Böra þeirra Gunn-
ars og Kristínar eru:
Gísli Pétur, bifvéla-
virkjameistari í
Reylyavík, f. 22. apr-
íl 1948, kvæntur
Önnu Guðbjörgu
Guðjónsdóttur. Börn
þeirra Auður Yr, f.
17. desember 1991,
og Sandra Ýr, f. 7.
maí 1996. Lára Lilja, húsmóðir í
Reykjavík, f. 9. ágúst 1950, gift
Bjarna Axelssyni. Böm þeirra
Gunnar, f. 12. mars 1969, kona
hans Þórunn Svanhildur Eiðsdótt-
ir. Börn þeirra Eiður Sveinn, f. 3.
nóvember 1993, og Lára Lilja, f.
9. október 1995. Sveinn, f. 20. apr-
íl 1973. Kona hans Sólrún Ragn-
arsdóttir. Bara þeirra Aníta Sól,
f. 11. febrúar 1999. Kristin, f. 3.
desember 1976. Pétur, f. 22. des-
ember 1982.
Utför Gunnars fer fram frá
Bústaðakirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 10.30.
hans við niðurlagningu á sardínum.
Þau fluttu heim árið 1926 með
Gunnar sjö ára, Ernst fimm ára og
Olgu þriggja
ára en Oskar, fyrsta bam þeirra,
dó í frumbernsku. Þau bjuggu
lengst af á Bræðraborgarstíg 19
vestur í bæ og í næsta húsi bjó vin-
kona Olgu, Kristín Sveinsdóttir,
sem síðar varð eiginkona Gunnars.
Gunnar fór ungur í sveit til móð-
ursystur sinnar, Sigríðar í Bratt-
holti í Biskupstungum. Þar átti
hann góða daga og hélt tryggð við
frændfólk sitt fyrir austan alla tíð.
Þegar Sigríður gekk síðar til
Reykjavíkur til að mótmæla virkjun
Gullfoss kom hún við hjá Gunnari
og lét hann taka upp á segulband
ávarp sitt til þjóðarinnar sem end-
aði á faðirvorinu og átti að nota í
baráttunni ef færi gæfist.
Gunnar og eftirlifandi eiginkona
hans, Kristín Sveinsdóttir, hófu bú-
skap ung að árum, fyrst inni í Norð-
urmýri þar sem börnin Gísli Pétur
og Lára Lilja fæddust. Síðar var
byggt inni í Smáíbúðahverfi eins og
áður segir. Fríður, móðir Gunnars,
bjó hjá þeim frá árinu 1956 og allt
til dauðadags.
Árið 1940 útskrifaðist Gunnar
stúdent frá Menntaskólanum í
Reykjavík og hóf síðar störf á skrif-
stofu Reykjavíkurhafnar sem bók-
ari og síðar gjaldkeri. Hann fór á
eftirlaun sem borgarstarfsmaður
árið 1986 og tók þá að sér gjald-
kerastörf í fyrirtæki mínu og störf-
uðum við saman þar til fyrir tveim-
ur árum að hann settist í helgan
stein.
Gunnar og Kristín nutu þess að
ferðast um landið og fóru ósjaldan
með Sveini rafvirkjameistara á
Akranesi, föður Kristínar. Á hverju
sumri var ferðast með tjald, fyrst
með sínum eigin börnum og síðar
með barnabörnunum sem eiga dýr-
mætar minningar úr þessum ferð-
um. Þau fóru einnig utan til megin-
landsins, Norðurlanda og Spánar en
Gunnar var málamaður og bjargaði
sér m.a. á spönsku.
Þau störfuðu í kvöldvökufélaginu
Ljóði og sögu þar sem þau áttu
marga góða og trygga vini. Gunnar
var þar gjaldkeri og síðar formaður
í nokkur ár. Hann sinnti félags-
störfum í Starfsmannafélagi
Reykjavíkurborgar. Hann var í
varastjórn félagsins árið 1955 og
spjaldskrárritari 1957-1959 og
gjaldkeri þess frá 1960-1962. Hann
sat í stjóm menningar-og kynning-
arsjóðs félagsins í mörg ár og
gegndi þar bæði formanns- og
gjaldkerastörfum. Gunnari voru fal-
in fjölmörg trúnaðarstörf í þágu fé-
lagsins og gegndi þeim öllum af
prúðmennsku og samviskusemi.
Gunnari var margt til lista lagt.
Hann átti og las góðar bækur, ung-
ur spilaði hann á harmoniku og
hann var áhugaljósmyndari og
áskrifandi að tímaritum um það
efni. Hann var góður smiður og átti
þá grein að tómstundastarfi.
Óll störf sín innti Gunnar af
stakri alúð og nálcvæmni. Hann var
einn þeirra sem aldrei viðurkenndi
verðbólguna, varð heldur fyrir tjóni
af hennar völdum en að ganga í
dansinn. Hann keypti aldrei nokk-
um hlut án þess að eiga fyrir hon-
um áður og víst er að hann átti rétt-
indi í „kerfinu" sem hann sótti ekki.
Gunnar var fámáll, fróður um
margt en hýr og áhugasamur hlust-
andi. Við höfðum gaman af að
ganga um fjöll, fóram m.a. í Mors-
árdal og á Kristínartinda og einu
sinni fóram við í Vestmannaeyjar
að moka ösku af þökum og skúra
gólf í mötuneyti björgunarsveita og
hlutum að launum þakklæti kokk-
anna.
Heimili þeirra Gunnars og Krist-
ínar var svo öraggt skjól að þar áttu
barnabörnin alltaf annað heimili.
Þar vora börn og ungmenni talin
jafningjar fullorðinna. Þetta hefur
unga kynslóðin metið að verðleikum
og sýnt með innilegri ræktarsemi
nú þegar aldurinn færist yfir.
Megi sá guð er veitir syrgjendum
styrk á saknaðarstundu blessa
minningarnar um góðan dreng.
Bjarai Axelsson.
Núna ertu farinn frá okkur, elsku
afinn minn. Það var nú engin leið
önnur fyrir þig en að fara snöggt,
þú hefðir aldrei sætt þig við annað.
Hefðir þú fengið að velja hefðir þú
líklegast valið þessa leið. Líf þitt og
yndi var að dytta að húsinu sem þú
byggðir með beram höndum frá
granni og það var það sem þú varst
að gera þegar þú kvaddir í hinsta
sinn.
Þegar ég hugsa um að þú sért
farinn frá okkur, allt of snemma, þá
græt ég vegna þess að ég sakna þín
svo mikið. En um leið og ég hugsa
um þig brosi ég alltaf, því við
skemmtum okkur alltaf svo vel
saman að ég get ekki hugsað um
þig án þess að brosa.
„Þegar þú ert sorgmæddur, skoð-
aðu þá aftur huga þinn, og þú munt
sjá, að þú grætur vegna þess, sem
var gleði þín“. (Spámaðurinn, Kahlil
Gibran). Elsku afi, ég veit að við
eigum eftir að hittast á ný, en þang-
að til veit ég að þú vakir yfir okkur.
Við sjáumst.
Þín
Kristín.
Ég kynntist Gunnari fyrir tæpum
12 áram þegar ég og Gunnar mað-
urinn minn voram að draga okkur
saman en þá bjó hann hjá afa sínum
og ömmu í Grundargerðinu. Ég er
afar þakklát fyrir að hafa fengið að
kynnast Gunnari. Hann var einstak-
lega góður maður, hjartahlýr og ró-
legur. Manni leið alltaf vel í návist
hans. Hann var greiðvikinn og allt
lék í höndunum á honum. Börnin
okkar, Eiður Sveinn og Lára Lilja,
hændust að langafa sínum, sem var
alltaf kallaður afi Gunnar, og var
ætíð til í smá sprell. Eiði Sveini
fannst mjög gaman að fara í feluleik
og eltingarleik við afa sinn og „eng-
inn kitlaði eins og afi“ eins og Eiður
Sveinn orðaði það. Mikill er missir
Kristínar. Hjónaband þeirra var
traust og hamingjuríkt og á milli
þeirra ríkti gagnkvæm virðing og
vinátta. Bið ég algóðan Guð að
styrkja og hugga Stínu.
Guð vaki yfir þeim báðum.
Vaktu, minn Jesú, vaktu í mér,
vaka láttu mig eins í þér.
Sálin vaki, þá sofnar líf,
sé hún ætíð í þinni hlíf. - Amen.
(Hallgr. Pét.)
Hvíl í friði, elsku Gunnar.
Þórann.
Látinn er í Reykjavik Gunnar
Gíslason og langar okkur hjónin að
kveðja hann með nokkrum orðum.
Gunnar hefur verið hluti af okkar
tilveru í mörg ár, eiginlega alveg
eins og sjálfsagður hlutur sem ekki
muni hverfa, svo það var eins og
högg, fréttin um sviplegt andlát
hans.
Gunnar var að vísu orðinn nokk-
uð aldraður maður en hann var
samt ekkert gamall og alltaf eins.
Það er afar gott að minnast hans
því þar fór vandaður öðlingsmaður.
Hann var hljóðlátur, háttprúður og
hlýr, og alltaf tók hann á móti
manni með sínu dásamlega viðmóti
og einstakri gestrisni.
Gunnar var völundur mikill svo
að allt lék í höndum hans. Ber húsið
hans í Grundargerðinu því best
vitni en allt tréverk þar er eftir
Gunnar og einnig flísalagnir. Frá-
bærlega vel unnið og einstaklega
snyrtilegt svo eftir er tekið.
Það er ekki hægt að minnast
Gunnars án þess að nefna konu
hans hana Stínu, enda var annað
þeirra ekki nefnt nema að hins væri
getið, alltaf Gunnar og Stína. Þau
voru samrýndustu hjón sem við höf-
um þekkt og alltaf eins og nýgift.
Það féll aldrei styggðaryrði þeirra á
milli og þau vora alltaf jafn ástfang-
in.
Þegar við hjónin voram að byija
okkar samvera þá vora Gunnar og
Stína að flytja í húsið sitt í Grand-
argerðinu, áður höfðu þau byrjað
sinn búskap á Vífilsgötunni. Hvað
manni fannst það flott og fínt. Stína
bónaði sjö sinnum í kringum teppin
áður en hún var ánægð með gljáann
og á meðan setti Gunnar upp öll
veggljósin og ljósakrónurnar sem
hann hafði sjálfur smíðað og þær
duga enn og era eins og nýjar, við
fengum að hjálpa til. Það var „glatt
á Hjalla“ og svo sannarleg stoltir,
þreyttir og ánægðir húseigendur
sem lögðust til hvílu að góðu verki
loknu. Síðan þetta var era 43 ár,
næstum upp á dag.
Ekki get ég skilið við þessi minn-
ingarbrot án þess að þakka fyrir öll
skiptin sem við sátum í sunnudags-
kaffi með alla ólátabelgina okkar og
nutum ómældrar gestrisni þeirra
hjóna. Þegar krakkarnir vora
spurðir hvert þau vildu fara í
sunnudagsbíltúrinn þá var svarið
oftar en ekki: Til Gunnars og Stínu.
Það var nú fjör, fullt af kisum og
fleiru skemmtilegu og þau hjónin
einstaklega barngóð.
Á þessum kveðjudegi viljum við
þakka þessu einstaka ljúfmenni all-
ar ánægjustundimar sem við höfum
notið með honum bæði fyrr og síð-
ar. Við vottum börnum hans,
tengdabörnum og barnabörnum
okkar innilegustu samúð og biðjum
algóðan Guð að styðja elsku Stínu
okkar og blessa minningu Gunnars
Gíslasonar. Þar er genginn drengur
góður.
Hildur og Ævar.
Alltaf sjáum við hvað við eram
lítilils megnug þegar kallið kemur,
síst bjuggumst við við því þegar
Gunnar og Stína komu í kaffi tveim-
ur dögum áður en kallið kom. Við
hjónin vildum ekki trúa því. Þess
vegna fóram við upp á sjúkrahús,
Olga vildi fá að sjá hann, við feng-
um að sjá hann, en þegar við fórum
af sjúkrahúsinu var hann allur.
Það hefur alla tíð verið mjög gott
á milli okkar, árið ’52 fengum við
úthlutað lóðum hér í Smáíbúða-
hverfinu og liðsinntum við hvor öðr-
um af okkar þekkingu sem var
kannski ekki mikil en aldrei fór svo
að eitthvert gagn væri ekki í því,
eins og máltækið segir, maður lærir
svo lengi sem maður lifir.
Margs er að minnast á hálfrar
aldar tíma. Kristín og Olga vora
æskuvinir, þó ég hafi átt heima nær
var ekki langt í Vesturbæinn. Við
Olga systir Gunnars og ég undirrit-
aður gengum í hjónaband um svip-
að leyti. Það er ekki óeðlilegt þótt
manni bregði þegar kallið kemur
svona snöggt.
Margar ferðirnar voram við búin
að fara saman, meira innanlands en
utan, þá var gist í tjöldum og allt
sem tilheyrði því var með og eldað á
prímus. Síðan breyttist þetta með
öðram nýjungum eins og gasi sem
var hitað upp með. Já, það era
margar minningarnar, það vora af-
mæli á báða bóga og þar kynntust
börnin okkar og síðar barnabörn.
Gunnar og Kristín eignuðust tvö
böm, Lára og Gísla Pétur, það er
stór Guðsgjöf að eignast heilbrigð
börn og barnabörn, sem öll era svo
góð við ömmu og afa. Það var
ánægjulegt að koma inn í Grandar-
gerði þegar allur hópurinn var sam-
an komin, alltaf voru þau tilbúin að
hjálpa ömmu og afa, ég gleymi
aldrei þeim stundum þegar við vor-
um með þeim öllum inni í Grandar-
gerði.
Ég bið Guð að gefa Kristínu
styrk og börnum og barnabörnum
og bamabarnabömum. Guð veri
með ykkur öllum.
Ég lifi í Jesú nafni
í Jesú nafni ég dey,
þó heilsa og líf mér hafni
hræðist ég dauðann ei.
Dauði, ég óttast eigi
afl þétt né valdið gilt.
I kristí krafti ég segi
kom þú sæll, þá þú vilt.
Olga og Sigurður.
Fallinn er frá góður félagi og vin-
ur sem minnst er með mikilli eftir-
sjá.
Gunnar hefur verið félagsmaður í
Kvöldvökufélaginu „Ljóð og saga“
um áratuga skeið, þar var hann vel
liðinn og mikils metinn. Hann var
ákaflega hógvær maður, traustur
og úrræðagóður í öllu sem hann
starfaði við. Hann var gjaldkeri fé-
lagsins í mörg ár, síðan varaformað-
ur og formaður í fjögur ár, nú síð-
ustu ár hefur hann verið í
varastjóm og laganefnd. Öllum sín-
um störfum skilaði hann af stakri
nákvæmni.
Þau fjögur ár sem hann var for-
maður var ég gjaldkeri. Það var
sérstaklega gott samstarf hjá okkur
í stjórninni, fundir allir haldnir
heima hjá honum í Grandargerðinu
sem enduðu ávallt með veislufong-
um Kristínar konu hans, sem er
einstök húsmóðir í orðsins fyllstu
merkingu, móðirin í húsinu.
Utan félags kynntist ég þeim
hjónum vel og höfum við átt margar
góðar og eftirminnilegar stundir
saman ásamt stóram hópi vina sem
alltof margir hafa horfið úr þessu
jarðlífi undanfarin ár enda margt af
þessu góða fólki orðið roskið.
Það var sorglegt að Gunnar lifði
það ekki að félagið sem honum var
svo kært héldi upp á 40 ára afmælið
í febrúar í vetur, hann sem var svo
ánægður að heyra það að við í nú-
verandi stjórn væram að undirbúa
afmælishátíð, en við ræddum það
saman er við hittumst fyrir um
tveim vikum í heimboði hjá einum
félagshjónum okkar.
Gunnar var einn af þeim mönnum
sem manni fannst aldrei eldast,
hann var alltaf grannur og kvikur í
hreyfingum og í afmælisveislu sinni
þegar hann varð áttræður var hann
líkari glöðum fermingardreng en
öldnum manni.
Nú þegar við kveðjum kæran
samferðamann á lífsins leið, sem
burtkallaður var svo snögglega, vilj-
um við hjónin þakka góðar stundir
sem við áttum saman og votta okk-
ar dýpstu samúð Kristínu konu
hans og börnum þeirra Gísla og
Láru og fjölskyldum þeirra.
Félagsmenn Ljóðs og sögu minn-
ast hans með virðingu og þökk og
senda samúðarkveðjur til Kristínar
og fjölskyldu.
Hrafnhildur Kristinsdóttir,
formaður.
v
Vesturhlíð 2
Fossvogi
Sími 551 1266
www.utfor.is
Þegar andlát
ber að höndum
Önnumst alla þætti útfararinnar.
Við Útfararstofu kirkjugarð-
anna starfa nú 14 manns
með áratuga reynslu við
útfaraþjónustu. Stærsta
útfararþjónusta landsins
með þjónustu allan
ter sólarhringinn.
«5r
Prestur
Kistulagning
Kirkja
Legstaður
Kistur og krossar
Sálmaskrá
Val á tónlistafólki
Kistuskreytingar
Dánarvottorð
Erfidrykkja
X /
UTFARARSTOFA
KIRKJUGARÐANNA EHF.
GUNNAR
GÍSLASON