Morgunblaðið - 08.12.2000, Blaðsíða 54

«54 FÖSTUDAGUR 8. DESEMBER 2000
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
VILBORG JONSDOTTIR
JÓNRÚNAR ÁRNASON
+ Vilborg Jóns-
dóttir fæddist í
Keflavík 28. ágúst
1955. Hún lést af
slysförum 30. nóv-
ember síðastliðinn.
Foreldrar hennar
eru Ingibjörg
Björnsdóttir, f. 11.1.
1933, og Jón Stígs-
son, f. 24.9. 1927.
Þau eru búsett í
t Keflavík. Bróðir
Vilborgar er Björn
Línberg Jónsson, f.
6.6. 1959. Hálfsystir
Vilborgar í föður-
ætt er Helga Jónsdóttir, f. 14.6.
1951.
Vilborg ólst upp í Keflavík. Hún
lauk gagnfræðaprófi frá Gagn-
fræðaskólanum í Keflavík 1972.
Hún starfaði um árabil í eldhúsi
Flugleiða á Keflavíkurflugvelli en
síðustu árin vann hún á leikskól-
um í Reykjanesbæ.
Jón Rúnar Árnason fæddist f
Neskaupstað 19. mars 1951. Hann
lést af slysförum 30. nóvember
Hvemig er hægt að segja litlum
þriggja ára snáða að amma á túni,
eins og hann kallar þig og afi Rúnar
séu ekki lengur á meðal okkar?
Hvaða svör er hægt að gefa litlum
dreng þegar hann spyr hvort þið séuð
þá hætt við að flytja? Hvernig á að
hugga lítið bam sem skilur ekki
dauðann, skilur ekki af hverju ein-
hver sem það elskar svo mikið kemur
aldrei aftur? Allt þetta hef ég tekist á
við eftir að við fengum þær sorgar-
fréttir að þið, elsku Vilborg og Rún-
ar, værað farin frá okkur, snögglega,
án viðvöranar og án þess að geta
kvatt. Rúnar Ingi stendur sig eins og
hetja og eftir dálitla umhugsun eitt
kvöldið, þegar við keyrðum framhjá
húsinu ykkar kom hann með hug-
mynd: „Mamma sko, ég ætla bara að
fara í Pétur Pan búninginn og læra að
borða mikið af Pétur Pan mysing því
þá get ég flogið til englanna og sótt
þau, ha mamma, þetta verður allt í
lagi“. Já, hann er tilbúinn til að læra
að borða Pétur Pan mysing, þótt hon-
um finnist hann vondur, til að geta
sótt ykkur til englanna. Þetta sagði
hann í sinni barnslegu einlægni og
mikið væri gott ef tilveran væri svona
einfóld. Elsku Vilborg og Rúnar, ég
vil þakka ykkur fyrir hversu góð
-'•amma og afi þið hafið verið syni mín-
um. Það er ljóst að á þessum stutta
tíma sem hann naut ykkar við gáfuð
þið honum margt sem mun reynast
honum gott veganesti fyrir lífsins
leið. Eg vil þakka ykkur fyrir hversu
síðastliðinn. Foreldrar hans eru
þau Árni Vilhjálmsson, f. 8.8.1919
og Guðrún Magnúsdóttir, f. 11.10.
1926. Þau eru búsett í Neskaup-
stað. Systkini Jóns Rúnars eru
Vilhjálmur Árnason, f. 6.1. 1953
og Kristín Árnadóttir, f. 26.7.
1959. Hálfsystir Jóns Rúnars í
móðurætt er Ingibjörg Gerður
Bjarnadóttir, f. 17.11.1945.
Jón Rúnar og Vilborg giftust
29. mars 1975. Synir þeirra eru: 1)
góð þið hafið verið mér alla tíð, hrós-
að mér þegar við átti, bent mér á það
sem betur mátti fara, og stutt mig í
því sem ég hef tekið mér fyrir hend-
ur. Ég er þakklát fyrir símtalið sem
ég og þú, Vilborg, áttum saman rétt
áður en þið lögðuð af stað í hina ör-
lagaríku ferð. Þú hafðir áhyggjur af
því að ég væri að fara til Boston og að
þú gætir ekki passað um kvöldið en
sagðir jafnframt að Rúnar Ingi gæti
komið til þín daginn eftir. Þetta lýsir
þér best, elsku Vilborg, alltaf tilbúin
til að hjálpa. Ég veit að þið munuð
vaka yfir Rúnari Inga eftir sem áður
og halda áfram að passa hann fyrir
okkur. Ég mun eftir fremsta megni
halda utan um strákana ykkar og
hjálpa þeim að takast á við sorgina og
söknuðinn. Þið vorað okkur öllum svo
góð fyrirmynd og þess vegna, með
von í hjarta og kærleikann að leiðar-
Ijósi, munum við styrkja hvort annað
í þessari miklu sorg.
Guð blessi minningu ykkar.
Berglind.
Ævir okkar Rúnars, bróður míns,
vora svo samtvinnaðar framan af að
þar verður ekki auðveldlega í sundur
greint. Við voram saman í herbergi
alla tíð meðan við bjuggum í heima-
húsum og deildum flestum hlutum.
Þó voram við afar ólíkir um margt.
Hann var vetrarmaðurinn, glæsileg-
ur skíðakappi sem keppti á landsmót-
um og leiðbeindi krökkum á skíðum.
Jón Ingi Jónsson, f. 18. 10. 1972,
maki Berglind Sigþórsdóttir, f.
31.8. 1976 og eiga þau soninn
Rúnar Inga Jónsson, f. 30.4. 1997.
2) Árni Rúnar Jónsson, f. 12. 2.
1976, maki Andrea Borgarsdóttir,
f. 20. 4. 1979 og eiga þau dóttur-
ina Alexöndru Líf Árnadóttur, f.
12.2. 1998. 3) Björn Vilberg Jóns-
son, f. 7.7.1983.
Jón Rúnar ólst upp í Neskaup-
stað. Hann lauk prófi frá Vélskóla
íslands 1974. Hann var um árabil
vélstjóri á fiskiskipum, lengst af á
skuttogaranum Hauki frá Sand-
gerði. Síðustu árin starfaði hann
sem vélstjóri hjá Hitaveitu Suður-
nesja í Svartsengi. Jón Rúnar
gegndi ýmsum trúnaðarstörfum
og tók mikinn þátt í félagsstarfi.
Hann var formaður Vélstjórafé-
lags Suðurnesja, sat í stjórn Aust-
firðingafélagsins á Suðurnesjum
og tók þátt í starfi Framsóknar-
flokksins í Reykjaneskjördæmi.
Útför þeirra Jóns Rúnars og
Vilborgar fer fram frá Keflavík-
urkirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 14.
Hann naut þess að leggja brautir í
fjallinu fyrir ofan heima þótt megnið
af tímanum færi að ganga aftur upp
fjallið eftir að hafa rennt sér niður
krappa svigbrautina.
Og hann var verkmaðurinn sem
allt lék í höndunum á, einkum vélar,
en hann var líka smiður og lunkinn
við að teikna. Á unglingsáram var
hann meðlimur í félagi áhugalistmál-
ara í Neskaupstað og sýndi myndir á
sýningu þeirra. Og Rúnar var kapp-
samur og áræðinn enda meiddi hann
sig oftar en góðu hófi gegndi. En
þrátt fyrir þennan mun á okkur og
margvíslegar sennur sem verða í
samskiptum systkina voram við góð-
ir bræður.
Ég man þegar Vilborg kom fyrst
austur. Hún vakti strax athygli mína
fyrir það hve hún sagði skemmtilega
firá og var óvenjulega hispurslaus í
tali.
„Það era augun hennar," sagði
Rúnar um það þegar hann varð skot-
inn í henni. Mér fannst þau á margan
hátt ólík en þau urðu mjög samhent
og farsæl hjón. Þau voru samstíga
um þau atriði sem þeim fannst skipta
máli í lífinu og flæktu þau lítið fyrir
sér. Þau skiptu með sér verkum á
hefðbundinn hátt innan og utan
heimilis enda var Rúnar oft langdvöl-
um úti á sjó. Hann varði þó flestum
frístundum í að endurbæta heimilið
og teiknaði þá innréttingar sjálfur og
sá um uppsetningu þeirra. Við endur-
bætur að utan á húsinu þeirra í Kefla-
vík lagði Rúnar sig fram um að það
yrði í uppranalegri mynd. Hann var
vandvirkur fagmaður, hiklaus en
aldrei fljótfær.
Rúnar og Vilborg vora mikið á
ferðinni og voru dugleg við að heim-
sækja vini sína og ættingja. Þau
duttu oft inn úr dyranum þegar
minnst varði, hress í bragði og höfðu
yfírleitt frá einhverju skemmtilegu
að segja. Það var líka gott að koma til
þeirra í Keflavík. Vilborg var kát
kona, kvik og ræðin, Rúnar jafnlynd-
ur, rólegur en glaðsinna. Við bræð-
urnir ræddum oft þjóðmálin, pólitík,
en Vilborg vildi lítið af henni vita.
Rúnar fylgdist vel með málum, bæði í
sveitarstjóm og á landsvísu og hafði
gaman af að ræða þau ofan í kjölinn.
Hann var málefnalegur og gagnrýndi
sína flokksmenn ef því var að skipta.
Aldrei man ég eftir því að okkur hafi
orðið sundurorða um pólitík né önnur
mál þótt skapmenn væram báðir og
ekki væram við alltaf sammála.
Þau Rúnar og Vilborg vora mikið
fjölskyldufólk. Þau höfðu náið og gott
samband við drengina sína og fjöl-
skyldur þeirra sem og við foreldra
Vilborgar en þau búa öll í Keflavík.
Ég þakka tengdaforeldram Rúnars
fyrir að reynast honum vel í hvívetna.
Mikið skarð er nú höggvið í raðir
þessarar fjölskyldu og bið ég góðan
Guð um að styrkja þau á þessum erf-
iðu tímum.
Þegar ég minnist þeirra Rúnars og
Vilborgar er mér efst í huga þakklæti
fyrir að hafa fengið að deila lífinu
með þeim. Það var ákaflega gott að
leita til þeirra um aðstoð af öllu tagi,
hjálpsemi var þeirra aðalsmerki.
Rúnar bróðir minn var einstaklega
heill og traustur maður og engum
manni treysti ég betm- um ráð í verk-
legum efnum hvers konar. Þau auðg-
uðu bæði líf mitt með vinsemd sinni
og glaðværð. Mér fannst þau reyndar
sérstaklega ánægð og bjartsýn
skömmu fyrir andlát sitt enda voru
þau að áforma breytingar í lífi sínu
sem þeim fannst spennandi og
skemmtilegar. Þótt það sé með ólýs-
anlegum söknuði sem ég kveð kæran
bróður minn og mágkonu finnst mér
gott til þess að vita að þau hafi horfið
úr heimi þessum, samhent og vongóð.
Blessuð sé minning þeirra.
Vilhjálmur Ámason.
í dag felldu blómin mín blöðin sín.
Og húmið kom óvænt inn til mín.
Eg hélt þó að enn væri sumar og sólskin.
(T.G.)
Jólafastan gengur í garð. Fólk
skreytir húsin sín með ljósum til að
flýta komu hátíðar ljóss og friðar. Þá
skellur á myrkur. Elskuleg hjón, þau
Vilborg Jónsdóttir og Jón Rúnar
Amason, era hrifin á brott á einni ör-
skotsstund. Við sem stöndum eftir
höllum höfði og spyijum um tilgang-
inn.
Jón Rúnar frændi minn og ég vor-
um sem næst jafnaldrar. Á milli okk-
ar 1 æsku var þvert landið. Hann
fæddist austur í Neskaupstað en ég í
Reykjavík. Þá voru samgöngur og
fjarskipti með öðram hætti en nú er.
Við voram fjögurra og fimm ára þeg-
ar fundum okkar bar fyrst saman. Eg
man hvað það var sérstök upplifun að
eignast frænda sem vora jafnaldrar
mínir þegar ég hitti Jón Rúnar og
Vilhjálm bróður hans. Enn liðu nokk-
ur ár og aukinn þroski. Þá var ég hjá
frændum mínum í viku eða tíu daga.
Jóhannes Stefánsson lýsti eitt sinn
uppvaxtaráram sínum á Nesi, sem
seinna varð Neskaupstaður: „Það var
mikið líf á uppvaxtaráram okkar í
Tröllaneshverfinu og inn á Strönd.
Mikill fjöldi báta, skúra, fiskreita og
bryggja. Bömin fóra ung að hjálpa til
við útgerðina. Heimilin vora bam-
mörg. Alltaf nógir leikir, fara í hús-
bolta, slagbolta, felingaleik, rúlla
gjörð, Hróa hött inn á Villatúni og
margt fleira. Krakkamir komu oft
saman frá Mel, Stóra-Tröllanesi,
Hátúni, Hinrikshúsi, Framnesi,
Valdemarshúsi, Bjamaborg, Láras-
arhúsi og inn að Jakobshúsi. Þó að 40
ár væra á milli Jóhannesar og okkar
frænda var þetta umhverfíð sem Jón
Rúnar ólst upp í og þar sem ég var
gestkomandi. Foreldrar og föður-
systkini Jóns Rúnars bjuggu öll á
litlu svæði umhverfis Hátún þar sem
þau fæddust. Það var mikil upplifun
að kynnast frændsystkinum sínum í
sömu leikjum og foreldrar okkar
stunduðu fyrr á öldinni.
Satt best að segja finnst mér nú að
þá þegar hafi Jón Rúnar verið orðinn
fullþroska maður. Hann var stór og
sterkur og gekk til allra verka. Allt
lék í höndunum á honum, verklagni
hans kom snemma í ljós. Hann var
jafnvígur á tré og jám. Á æskuáram
sínum var Jón Rúnar góður skíða-
maður og keppti hann á landsmótum,
hann vann til fjölda verðlauna. Þau
eru skrýtin, örlögin og feigðin, því
fyrir mánuði síðan fór Jón Rúnar
austur í Neskaupstað með alla sína
verðlaunagripi og bað íþróttafélagið
Þrótt að geyma.
Að loknu gagnfræðaprófi hóf Jón
Rúnar nám í vélvirkjun í Dráttar-
brautinni í Neskaupstað. Hugur hans
stefndi hærra. Hann hélt til náms í
Vélskólanum í Reykjavík og lauk þar
IV. stigi vélfræðings.
Á námsárum sínum var Jón Rúnar
stundum á sjó og eftir að námi lauk
var hann vélstjóri á togurum.
Kannski áttu útivistimar á sjónum
aldrei vel við Jón Rúnar því hann var
mikill fjölskyldumaður, síðustu árin
starfaði hann hjá Hitaveitu Suður-
nesja.
Það var einmitt á námsárum Jóns
Rúnars í Vélskólanum að hann
kynntist elskunni sinni. Vegir Jóns
Rúnars og Vilborgar lágu saman.
Stundum fannst mér þau ólík. Vil-
borg var alltaf glaðsinna og lífleg en
t
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma og
langamma,
JÓNA SIGURVEIG EINARSDÓTTIR,
Árskógum 6,
Reykjavík,
áður til heimilis
á Siglufirði,
lést þriðjudaginn 5. desember.
Helgi Hafliðason, Margrét Erlendsdóttir,
Einar Hafliðason, Sigrún M. Magnúsdóttir,
Sigurður Hafliðason, Kristrún Halldórsdóttir,
Ragnar Hafliðason, Hansína Ólafsdóttir,
Hafliði Haftiðason, Edda J. Ólafsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
+
SVEINN SIGURÐSSON
frá Svalbarði,
Dalvík,
sem andaðist fimmtudaginn 30. nóvember,
verður jarðsunginn frá Dalvíkurkirkju laugar-
daginn 9. desember kl. 13:30.
Fyrir hönd vandamanna,
Hrefna Haraldsdóttir.
Jón Rúnar alvarlegri þó að ekki væri
hann alltaf hljóðlátur. Það að þau
vora ólík gerði þau hjón aufúsugesti
hvar sem þau vora því þau vora
sannkallaðir gleðigjafar. Gestir voru
alltaf velkomnir á heimili þeirra
hvort heldur boðnir eða óboðnir.
Húsið tók sífelldum breytingum því
Jón Rúnar var alltaf að. Ekki
skemmdu strákamir fyrir. Vilborg
var skörangurinn heima fyrir, stjóm-
aði strákunum sínum, stóram og
smáum.
Jón Rúnar var mikill og traustur
félagsmálamaður. Hann fylgdi
Framsóknarflokknum að málum og
hann var í forystusveit vélstjóra á
Suðumesjum. Jón Rúnai’ hafði úhuga
á forfeðram sínum; mest hafði Jón
Rúnar gaman af einum nafna sínum
sem var forfaðir okkar. Jón forfaðir
reri til hákarlaveiða og setti í gríðar-
legan hákarl sem hann réði ekki við.
Hann bað félaga sína að hjálpa sér:
Þeir töldu óráð að eiga nokkuð við
hákarlinn og sögðu honum að sleppa.
Jón forfaðir okkar sagði: Ég sleppi
aldrei! Hákarlinn hafði betur og Jón
forfaðir drukknaði. Unnustan í landi
gekk með Davíð langalangafa okkar.
Jón Rúnar vildi meina að ákveðni
ættmenna okkar kæmi frá Jóni þess-
um. Það er hins vegar of mikið sagt
að tala um stífni því að öll eru föður-
systkini okkar og frændfólk þeirra
frá Grænanesi ljúflingar og elskulegt
fólk.
Ég kveð þau kæra hjón með sökn-
uði og virðingu. Ég bið þess að sá er
öllu ræður leiði og verndi syni þeirra
Vilborgar og Jóns Rúnars og fjöl-
skyldur þeirra. Þeirra er sorgin og
söknuðurinn mestur. Og gleymum
ekld barnabörnunum tveimrn- sem fá
ekki að njóta afa og ömmu. Ég bið
þess að foreldrar Vilborgar og Jóns
Rúnars megi öðlast styrk á erfiðri
stund.
Guð blessi Vilborgu og Jón Rúnar.
Og nú kom haustið! A kné ég kraup.
A köldum veggnum ég höfði draup
og kyssti blómin, sem bliknuð lágu -
(T.G.)
Vilhjálmur Bjarnason.
Þegar við fréttum að Vilborg og
Jón Rúnar væra dáin þá hvorki trúð-
um við því né skildum. Það bara gat
ekki verið að ungu fólki sem var fullt
af lífsgleði og átti svo margt að lifa
fyrir væri kippt í burtu svona í einni
svipan.
Þau Vibba og Rúnar, eins og þau
voru oftast kölluð, skilja eftir sig
stóran hóp af ástvinum og margai-
góðar minningar.
Við munum hugga okkur við þess-
ar minningar og þá vissu að þau nutu
lífs síns og nýttu vel þann tíma sem
þau höfðu.
Elsku Jón afi, Imma amma, Nonni,
Árni, Bjöm og aðrir ástvinir. Við
vottum ykkur okkar innilegustu sam-
úð og þökkum frábæru fólki fyrir
góða samvera.
Anna, Guðmundur og
Brynjar Helgi.
Enn og aftur erum við harkalega
minnt á hverfulleikann og hve ör-
mjótt bilið er milli lífs og dauða. Þau
sem vora sæl og glöð eru á örskots-
stundu hrifin frá okkur og ekkert er
sem áður. Rúnar frændi minn ástkær
og hans góða kona, Vilborg, era horf-
in og eftir stendur hnípinn hópur ást-
vina í spum en fær ekkert svar.
Við Rúnar vorum systkinaböm,
fæddumst með tveggja daga millibili
austur á Norðfirði, vorum skírð sam-
an og fermd. Við ólumst upp í miklu
nábýli enda daglegur samgangur á
milli heimilanna og við bömin sem
voram á svipuðum aldri lékum okkur
saman í áhyggjuleysi og gleði á sömu
slóðum og Árni, faðir Rúnars, Þor-
björg, móðir mín, og systkini þeirra
höfðu gert sem böm.
Allt umhverfið var mótað af návist
ættingja okkar, systkinanna frá Há-
túni og fjölskyldum þeirra.
Þegar við fæddumst var snjór slík-
ur að veturinn er jafnan kallaður
snjóaveturinn mikli. Afi minn er
sagður hafa spáð því að nýfæddi
sveinninn yrði góður skíðamaður
enda hefði Ijósmóðirin vitjað móður
hans á skíðum.
Spáin rættist og keppti Rúnar á