Morgunblaðið - 08.12.2000, Blaðsíða 56

'56 FÖSTUDAGUR 8. DESEMBER 2000
MINNINGAR
MORGUNB LAÐIÐ
VILBORG JÓNSDÓTTIR
* JÓN RÚNAR ÁRNASON
að söðla um og setjast að á heima-
slóðum Vilborgar. Réðist Rúnar þá
sem vélstjóri á togarann Hauk frá
Sandgerði og var á sjónum syðra þar
til fyrir u.þ.b. sex árum að hann kom í
land og hóf störf hjá Hitaveitu Suður-
nesja.
Þau Rúnar og Vilborg héldu ávallt
góðum tengslum við Neskaupstað.
Reglubundið komu þau í heimsókn til
foreldra og skyldmenna Rúnars og
gjaman var þá hist og spjallað um
gömlu góðu dagana. Sérstaklega er
r fermingabarnamótið árið 1995 eftir-
minnilegt en þar var Rúnar að sjálf-
sögðu hrókur alls fagnaðar.
Eftir að Rúnar hóf störf í landi
kom í Ijós hve félagslegur áhugi hans
var mikill. Hann var m.a. í forystu
fyrir samtök vélstjóra á Suðumesj-
um og eins starfaði hann af krafti á
vettvangi Framsóknarflokksins. Fé-
lagsstörfin vom honum gjarnan ofar-
lega í huga og hann var óþreytandi að
ræða þau. Þau Rúnar og Vilborg
heimsóttu Neskaupstað síðast um
mánaðamótin október-nóvember og
þá var margt spjallað um helstu
hugðarefni Rúnars. I þeirri ferð aust-
ur hafði hann meðferðis allt verð-
launasafn sitt frá þeim ámm er hann
V' keppti á skíðum og hann færði
íþróttafélaginu Þrótti það að gjöf.
Ávallt var gaman að fá fréttir af
þeim Rúnari og Vilborgu. Fréttirnar
um tilkomu sonanna þriggja glöddu
okkur og yfirleitt vom tíðindin af fjöl-
skyldunni jákvæð og upplífgandi.
Það steðjar svo sannarlega mikill
harmur að aðstandendum við svip-
legt fráfall þeirra hjóna en full
ástæða er til að hugga sig við ljúfar
minningar um gott fólk.
Fermingarsystkini Rúnars vilja
^ votta aðstandendum hans og Vil-
borgar innilega samúð á sorgar-
stundu.
Þá kallið kemur, hver má standast það?
Svo kalt að nístir oss í hjartastað.
Því getur ekki Guð minn þessu breytt?
Og gefið Jíf, sem ekki verður deytt.
Því manneskjan er máttlaus eins og nú,
er markar dauðinn skörð í okkar hóp.
Með styrk í Jesú staðfóst er vor trú,
er stynjum klökk af harmi þetta hróp.
(Sigurður Rúnar Ragnarsson.)
Fyrir hönd fermingarsystkina
Rúnars,
Smári Geirsson.
Elsku Vibba og Rúnar.
Við sitjum héma systkinin orðlaus.
Þið, sem emð búin að vera nágrannar
okkar og góðir vinir frá því við mun-
um eftir okkur. Fyrst á Hjallavegin-
um, svo á Túngötunni. Það er ekki
hægt að lýsa með orðum hnútnum í
maganum sem neitar að fara, þegar
við hugsum til þess, að við fáum
aldrei að sjá ykkur aftur. Elsku
Vibba, við þekktum alltaf bankið þitt,
nú kemurVibba sögðum við, og færð-
um okkur alltaf fyrir þér, því þú áttir
þinn stól við eldhúsborðið hjá
mömmu og pabba. Þegar mamma lá
mjög veik á Landspítalanum fyrir jól-
in ’95 varst þú alltaf að koma eða
hringja og vildir allt fyrir okkur gera,
þannig manneskja varst þú. Áramót-
in á Túngötunni voru alltaf fjörug, þið
komuð alltaf yfir, Rúnar með vindla
og þú hoppaðir alltaf beint undir
skýlið á tröppunum, því þér var ekk-
ert vel við rakettumar. Þó svo ég hafi
flutt að heiman fyrir sex árum og sé
komin með fjölskyldu var sambandið
ekkert minna.
Elsku Vibba og Rúnar, við trúum
því að þið séuð saman á góðum stað
og vakið sem englar yfir bömunum
ykkar og bamabömum, þið vomð svo
stolt af þeim. Við segjum bless að
sinni.
Elsku Bjöm, Ami, Nonni, Bússi og
fjölskyldur, Imma, Jón, Guðrún, Ámi
og allir sem eiga um sárt að binda.
Megi Guð gefa ykkur styrk í sorg
ykkar.
Bára og Hafþór.
<r
Þú sólargeisli sem gægist iim
og glaður skýstinn um gluggann minn.
Mig langar svo til að líkjast þér
og ljósi varpa á hvem sem er.
(Leikskólalag.)
Við kynntumst Vilborgu mjög náið
þegar hún hóf störf i leikskólanum
Gimli um síðustu áramót. Þetta síð-
astliðna ár er okkur sem 10, þegar við
lítum til baka, því slíkar em minning-
arnar. Hún hafði fljótt orð á því hvað
henni liði vel á þessum vinnustað og
hvað hún ætti mikla samleið með
okkur og vissi hún og við allar svo vel
að þetta vom orð að sönnu og getum
við þó glaðst yfir því á þessari sorgar-
stund. Við gerðum svo ótal margt
saman sem samheldinn starfsmanna-
hópur og átti hún að sjálfsögðu stór-
an þátt í hvemig til tókst. I einni
skemmtiferðinni af mörgum ákváð-
um við Gimlisystur að gefa hver ann-
arri nöfn sem einkenndu hverja og
eina. Vegna þess hve Vilborgu var
umhugað um aðra án þess þó að láta
skynsemina víkja fyrir tilfinningun-
um, gáfum við henni nafnið „Systir
Florens" (Nithingale).
Vilborg var mikill gleðigjafi, hún
var lífsglöð og áreiðanleg. Hún hafði
alveg einstakt lag á að gera umhverf-
ið svo notalegt þannig að öllum leið
vel í návist hennar. Þegar hún kom til
vinnu mætti rösk kona með tindrandi
augu, dillandi hlátur og framar öllu
jákvætt viðmót. Oftar en ekki urðum
við varar við lítið trítl inn í eldhús þar
sem lítil sonardóttir, sem dvelur í
leikskólanum, var að fara að hitta
ömmu, smella á hana einum kossi og
síðan héldu þær áfram sínum störf-
um. Eins og flestum er kunnugt sem
þekktu Vilborguvar fjölskyldan
henni afar kær og skipuðu ömmu-
bömin þar stóran sess. Það var mjög
áhrifaríkt að fylgjast með sambandi
Vilborgar við „bónda“ sinn eins og
hún kallaði Rúnar svo oft, þau voru
svo hamingjusöm og samrýnd að un-
un var að heyra. Því er það huggun að
þau fengu að fara saman þótt missir-
inn sé mikill fyrir ástvini.
Við erum þakklátar fyrir að hafa
fengið að kynnast Vilborgu sem var
alveg einstök persóna. Hún gaf okk-
ur þá sýn á hversdagsleika lífsins
sem kenndi okkur að greina enn bet-
ur á milli þess sem skiptir mestu
máli, mannauðinn. Við höldum áfram
okkar dýrmæta starfi í leikskólanum
sem Vilborg hefur sett svo mikið
marká.
Minning hennar mun ætíð lifa í
hjarta okkar allra.
Við vottum aðstandendum Vil-
borgar og Jóns Rúnars okkar dýpstu
samúð og biðjum góðan guð um að
styrkja þau í þessari miklu sorg.
Vilborg þú varst okkur kær,
glæddir skólans anda.
Vertu núna blessuð og sæl,
með faðmlögum vinahanda.
(S.K.)
Gimlisystur.
Skyndilegt og ótímabært fráfall
hjónanna Vilborgar Jónsdóttur og
Jóns Rúnarssonar kom yfir okkur er
störfum að málum framsóknarmanna
á Reykjanesi eins og reiðarslag. Við
vorum í kringum 100 manns saman-
komin í Garðabæ þar sem við vorum
að hefja þinghald er okkur barst sú
sorgarfrétt að einn félagi okkar sem
var á leið á þingið hefði látið lífið á
Reykjanesbrautinni ásamt eiginkonu
sinni. Þetta varð til þess að við ákváð-
um að fresta þinginu og héldum hver
til síns heima til að átta okkur á til-
gangi lífsins á stundu sem þessari.
Við höfum á undanfarandi árum
iðulega rætt um breikkun Reykja-
nesbrautarinnar á okkar vettvangi
og hann meðal annara tekið þátt í
þeirri umræðu. Jón Rúnar Árnason
starfaði mikið með framsóknarfélög-
unum í Keflavík og Njarðvík. Hann
sat í stjóm bæði félagsins í Njarðvík
og Keflavík og var kjörinn formaður
Framsóknarfélags Reykjanesbæjar í
febrúar sl. Hann var skipaður í
tækni- og skipulagsnefnd Reykjanes-
bæjar eftir síðustu kosningar.
Hann tók þátt í skoðanakönnun
flokksins fyrir síðustu kosningar og
var í 12. sæti listans í bæjarstjómar-
kosningunum.
Við fráfall þessa áhugasama og
prúða liðsmanns okkar er okkur fyrst
og fremst þakklæti í huga fyrir það
að hafa fengið að vera samtíma hon-
um í flokksstarfinu. Þekking Jóns
Rúnars var grundvölluð á yfirveguðu
innsæi í hið mannlega líf. Það er ekki
sjálfgefið að fólk viiji verja tíma sín-
um í pólitískt starf nú á tímum þegar
svo margt er í boði. Minning Jóns
Rúnars Amasonar mun um ókomin
ár lifa í hjarta þeirra sem enn njóta
afraksturs af starfi hans hver í sínu
lífi. Sterk réttlætiskennd Einars og
óbilandi staðfesta við þá málaflokka
er hann tók sér fyrir hendur verða
einnig tii ævarandi minningar. Þótt
leiðarlok séu í þessum fátæklegu orð-
um mínum verða aldrei leiðarlok í
minningu um góðan liðsmann.
Framsóknarmenn á Reykjanesi
standa í þakkarskuld við Jón Rúnar
Ámason.
Drottinn blessi minningu hans,
huggi og styrki ástvini hans og varð-
veiti málefni þau er honum vom kær-
ust.
Elín Jóhannsdóttir,
formaður Kjördæmasam-
bands framsóknarmanna
á Reykjanesi.
Orð fá ekki lýst líðan okkar vegna
sviplegs fráfalls okkar kæra vina Vil-
borgai- Jónsdóttur og Jóns Rúnars
Ámasonar. Við ætlum samt að reyna
á fátæklegan hátt að þakka fyrir
þann tíma og þá vináttu sem við átt-
um saman sem nágrannar til margi-a
ára. Vilborg og Jón Rúnar vora okk-
ur mjög kær og var samgangur milli
heimila okkar mikill, sérstaklega
milli Vilborgar og Jóhönnu, en konur
era jú oft duglegri að treysta vináttu-
böndin. Það er erfitt að hugsa til þess
að Vilborg eigi ekki eftir að koma oft-
ar inná heimili okkar með sitt góða
skap og geislandi af gleði og að eiga
ekki oftar eftir að hitta eða sjá Jón
Rúnar koma heim að loknum vinnu-
degi. Það verður einnig mikið skarð í
hópnum á austfirðingaþorrablótun-
um, á gamlárskvöld og fleiri góðum
stundum sem við áttum saman.
Á milli þeirra Vilborgar og Jóns
Rúnars ríkti djúp vinátta og þau bára
mikla virðingu fyrir hvort öðra. Þau
vora góðir foreldrar og bömin þeirra
og bamaböm vora þeirra gimsteinar.
Þó erfitt sé fyrir ástvini þeirra að
horfa á bak þeim langt fyrir aldur
fram og erfitt að sætta sig við að syn-
ir þeirra séu nú munaðarlausir, þá er
þó sú huggun í harmi að þau eru sam-
an í dauða eins og þau vora í lífi.
„Elsku Vilborg og Jón Rúnar, við
viljum þakka fyrir að hafa notið vin-
áttu ykkar, vináttu sem hefur gert
okkur að betri manneskjum. Minn-
ingin um þá vináttu mun lifa með
okkur og hjálpa okkm- að sætta okk-
ur við orðinn hlut.“
Við biðjum góðan Guð að veita ást-
vinum þeirra öllum náð og styrk á
þessari erfiðu stundu og um framtíð
alla.
Vinakveðja,
Jóhanna og Skúli.
Kveðja frá íþróttafélaginu
Þrótti, Neskaupstað
Jón Rúnar Ámason, einn af okkar
fyrram bestu íþróttamönnum, er fall-
inn frá á besta aldri.
Hörmulegt bílslys olli dauða hans
sem og eiginkonu hans Vilborgar
Jónsdóttur.
Jón Rúnar var einn besti skíða-
maður á Austurlandi á áranum frá
1965-1971 og vann þá marga sigra í
alpagreinum hér austanlands, eins og
safn margra verðlauna vottar um.
Vegna náms og starfa varð hann að
flytja úr bænum okkar og hætti þá
skíðakeppni, þótt hann stundaði
íþróttina áfram þegar tækifærin gáf-
ust.
Skömmu fyrir þetta hörmulega
slys kom hann heim og afhenti for-
ráðamönnum Þróttar verðlaunagripi
sína til varðveislu. Þannig mun hér
heima um langa framtíð geymast
minningin um þennan góða og
drengilega félaga okkar.
íþróttafélagið Þróttur vottar son-
um þeirra, foreldram, systkinum og
öðrum vandamönnum dýpstu samúð.
SIGURÐUR
KRISTJÁNSSON
+ Sigurður Krist-
jánsson fæddist á
Reynivöllum í Kjós 9.
júlí 1959. Hann lést
fimmtudaginn 30.
nóvember síðastlið-
inn. Hann var yngst-
ur barna hjónanna
séra Kristjáns
Bjarnasonar, sóknar-
prests á Reynivöll-
um, f. 25. júní 1914,
d. 20. febrúar 1983,
og Guðrúnar Guð-
mundsdóttur, f. 23.
desember 1916.
Eldri systkini hans
eru: Áslaug, f. 3. maí 1945, búsett
í Englandi, gift Jai Ramdin, þau
eiga fimm böm; Bjarni, f. 26. júlí
1946, bdndi á Þorláksstöðum,
kvæntur Unni Jónsdóttur, þau
eiga fimm börn; Karl Magnús, f.
30. aprfl 1948, búsettur í Kópa-
vogi, kvæntur Helgu Einarsdótt-
ur, þau eiga íjögur börn; Halldór,
f. 31. janúar 1950, bóndi í Stíflis-
dal, kvæntur Guðrúnu Kristins-
dóttur, þau eiga þrjú börn; Krist-
rún, f. 22. október 1952, búsett í
Reykjavík, gift Axel Snorrasyni,
þau eiga fjögur böm; Valdimar, f.
10. nóvember 1955, búsettur í
Hollandi, kvæntur Brendu Krist-
jánsson Phelan, þau eiga þrjú
börn, auk þess á
Valdimar son frá
fyrra hjónabandi;
Guðmundur, f. 14.
ágúst 1957, búsettur
í Reykjavík, kvænt-
ur Jónínu B. Olsen,
þau eiga þrjú börn.
Sigurður lauk
búfræðiprófi frá
Bændaskólanum á
Hólum vorið 1979.
Hinn 23. júní 1979
kvæntist hann Hall-
dóru Gísladóttur frá
Víðivöllum í Skaga-
firði og hófu þau bú-
skap þar sama ár í félagi við for-
eldra Halldóru. Þau eignuðust
þrjú börn; Gísla, f. 3. mars 1980,
menntaskólanema í Reykjavík,
Krislján, f. 25. maí 1983, nema
við Verkmenntaskólann á Akur-
eyri, og Lilju, f. 15. mars 1988,
nema í Varmahlfð.
Sigurður og Halldóra skildu ár-
ið 1996. Eftir það bjó hann lengst
af hjá móður sinni i Grænatúni 18
í Kópavogi. Þegar suður kom
vann hann við ýmis störf, þó
lengst af við hestatamningar, í
Reykjavík og víðar á Suðurlandi.
Utför Sigurðar fer fram frá
Fossvogskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
Kæri bróðir.
Mamma hefur oft sagt hvað ég hafi
verið góður við þig þegar þú varst lít-
ill. Eg hefði kannski átt að hafa sömu
aðferðina við þig og Valdimar hafði á
mig, berja þig dálítið hraustlega,
kannski hefðir þú orðið harðari af þér
og værii’ hér enn.
Minningamar frá uppvaxtaráran-
um okkar í sveitinni hrannast upp.
Það var ekki bara að þú værir yngsti
bróðir minn og næstur í röðinni, held-
ur líka annar aðalleikfélagi minn.
Ekki gat maður hlaupið í næsta hús
eða götu og fundið sér leikfélaga. Við
voram svo heppnir að vera þrír bræð-
umir á sama róli, alltaf kaUaðir „Utlu
strákamir" tfl aðgreiningar frá
„stóra strákunum". Þannig að maður
hafði aUtaf leikfélaga, ég gat meira að
segja vaUð sem miðjustrákurinn.
Annars hafði maður svo sem ekki
mikið val, Valdimai' æðsti boss
stjómaði þessu öllu. Svo er oftast
skemmtilegra að leika við eldri systk-
in en yngri. Þannig að þú varðst ansi
oft út undan. En þú hafðir ráð við því.
Stór hluti af uppátækjum okkar
Valdimars (eiginlega Valdimars,
hann stjórnaði) var að gera eitthvað
sem ektó mátti gera, þá einfaldlega
hótaðir þú að segja frá, jafnvel frá
einhveiju sem var löngu liðið. Eg tala
nú ektó um ef þú hótaðir að segja
Valda gamla, það virkaði alltaf og þú
fékkst að vera með.
Svo komu unglingsárin, þá fóra
brotalamimar að koma í Ijós hjá þér
ojg þú varst oft vansæll og ráðvilltur.
Eg held að þú hafir lent í því sem í
dag er kallað einelti. Á þessum áram
var líklega ektó vitað hvað það var,
ætU það hafi ektó frekar verið taUð að
þeir sem fyrir því urðu væra eitthvað
skrítnir.
Þegar þú varst átján „skrappstu"
norður í Skagaíjörð til að vinna á
hrossabúi. Strax á unglingsáranum
varstu mjög mitóð fyrir hesta. Þessi
skreppitúr varð að 18 áram. Þá um
haustið, 1978, fórstu í Bændaskólann
á Hólum með henni Dóra þinni sem
þú kynntist fljótlega eftir að þú
komst norður. Vorið 1979 útskrifaðist
þú frá skólanum, m.a. með Morgun-
blaðsskeifuna upp á vasann, sem
besti tamningamaður skólans. Þið
Dóra giftuð ykkur og fórað að búa á
Víðivöllum með tengdaforeldram
þínum. Þú virtist hafa fundið réttu
fjölina í lífinu, hamingjan og gleðin
geislaði af þér. Eftir mörg góð ár fyr-
ir norðan fór eitthvað að gefa sig og
það virtist fjara undan hjá þér. 1996
stólduð þið Dóra og þú komst suður.
Ég veit að það vora mitól sár sem þú
skildir eftir og lái ég engum þeim sem
var bitur í þinn garð, en það var líka
sársjúkur maður sem brotlenti hér
fyrir sunnan þetta sumarið.
Ég veit að þig langaði alltaf að
„meika“ það í hestunum, enda það
sem þú kunnir best og innan um þá
leið þér vel. Þér hefur verið hælt mik-
ið í mín eyru sem góðum tamninga-
og umhirðumanni hesta og ég hef
sagt þér það áður. En það er með
þennan bransa eins og svo marga
aðra, það þarf tíma og þolinmæði svo
dæmið gangi upp.
Það verður eftirsjá að rekast ektó á
þig í hesthúsahverfimum í vetur eins
og sl. ár, þegar þú varst með þína eig-
in hesta og að temja fyrir aðra, má
segja í öðra hveiju húsi. Það var gott
að eiga þig að við jámingar og fleira
tengt hestunum, en þú gerðir allt
sjálfur, bæði hélst og járnaðir.
Samstópti okkar hefðu mátt vera
meiri seinustu árin en raunin varð,
kannstó voram við bara of líkir. En
það er eitthvað sem tengir okkur frá
gamalli tíð, sem ektó rofnar, þrátt
íyrir aðskilnað nú. Enda háðum við
margt saman, bæði sætt og súrt,
kannstó gerðu mín tvö ár í forskot
gæfumuninn.
Mamma mín, Guð veri með þér á
þessari erfiðu stundu. En þú veist að
Sigurði leið oft svo illa, nú getur þú
huggað þig við það að honum líður ör-
ugglega vel. Það var svo mikill friður
yfir honum kvöldið sem hann dó.
Elsku Gísli, Kristján og Lilja, megi
Guð styrkja ykkur á þessum erfiða
tíma. Éf það er einhver efi í ykkar
huga um væntumþykju pabba ykkar,
þá get ég sagt ykkur það, að stoltið
skein úr andliti hans í hvert sinn er
hann sagði mér frá ykkar högum.
Hvfl í friði.
Guðmundur.
Núleggégaugunaftur,
ó, Guð þinn náðarkraftur
raínverivömínótt.
Ævirstmigaðþértaka,
méryfirláttuvaka
þinn engil, svo ég sofi rótt
(S. Egilsson.)
Sigurður bróðir minn var yngstur
átta systtóna. Bræðumir vora sex.
Þrír okkar vora í hópi stóra strák-
anna þar sem ein systir kom í milli
okkar og þriggja yngri strákanna.
Sigurður var einn af litlu strákunum
og stundum var eins og lítið kynslóða-
bil væri milli hópanna tveggja sökum
aldursmunar. Það setti ákveðinn svip
á fjölskyldulífið hjá okkur á Reyni-
völlum. En samheldni systkinanna
var einstök og er enn í dag. Sem barn
var hann glaðlyndur og skemmtileg-
ur strákur, svolítið stríðinn, en kom
öllum í kringum sig í gott skap.
Sigurður var óþreyjufullur að fara
í skóla og feta í fótspor hinna systtón-
anna. Skólinn er því miður ektó alltaf