Morgunblaðið - 08.12.2000, Blaðsíða 53

MORGUNBLAÐIÐ
FÖSTUDAGUR 8. DESEMBER 2000 52
MINNINGAR
+ Óskar Sæmunds-
son fæddist í
Árnabotni í Helga-
fellssveit 22. janúar
1908. Hann lést á
dvalarheimilinu
Fellaskjóli í Grund-
arfirði mánudaginn
27. nóvember. For-
eldrar hans voru Sæ-
mundur Kristján
Guðmundsson, bóndi
í Árnabotni í Helga-
fellssveit, síðar í
Hraunhálsi í sömu
sveit og Jóhanna EI-
ín Bjarnadóttir. Ósk-
ar var sjötti í röð tíu systkina, átta
þeirra eru látin en tvær systur eru
eftirlifandi þær Þórdís og Elín.
Minningarathöfn var í Grund-
arfjarðarkirkju 4. desember. Ut-
för Óskars fer fram frá Fossvogs-
kapellu í dag og hefst athöfnin
klukkan 18.80.
Látinn er aldraður móðurbróðir
minn Óskar Sæmundsson. Hann
fæddist í Árnabotni í Helgafellssveit
22. janúar 1908 og flutti með foreldr-
um sínum í Hraunháls í sömu sveit
1921. Hann var víða í vinnumennsku.
Fluttist 1940 til Grundarfjarðar og
eignaðist þar lítið hús sem hann undi
sér vel í. Hann eignaðist marga góða
vini í Grundarfirði og talaði sérstak-
lega vel um þá og hve vel þeir hefðu
reynst sér alla tíð. Óskar var sérlega
ljúfur maður, trarækinn og sótti
kirkju vel. Biblían var hans besta
bók. Hann unni prestum sinum og
hafði oft á orði hvað þeir væru miklir
öðlingsmenn. Mér er minnisstætt í
nokkur skipti er Óskar kom til
Reykjavíkur, þá fór ég eða við bræð-
ur með hann víða í
sundlaugar og fleira og
var Ijúft að sjá hvað
hann naut þess vel og
hve þakklátur hann
ætíð var. Ég og bróðir
minn Gunnar Emil fór-
um í heimsókn til Ósk-
ars á elliheimilið Fella-
skjól fyrir rúmum
tveimur árum. Þar var
okkur tekið með kost-
um og kynjum og ekki
vantaði gestrisnina. Ég
ætla að þakka Óskari
frænda mínum fyrir
alla hjartahlýjuna sem
hann sýndi öðrum alla tíð. Kæri
frændi, ég óska þér góðrar ferðar á
þeirri ferð sem þú nú hefur lagt í.
Minning um góðan dreng mun lifa.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkstþú meðGuði,
Guðþérnúfylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt
(V. Briem.)
Sæmundur Pálsson,
Elín Sæmundsdóttir.
Genginn er til náða vinur minn og
frændi Óskar Sæmundsson. Eftir
rúm 92 ár kveður hann okkur og sína
jarðnesku tilveru með bros á vör.
Grundarfjörður hefur misst eina
vipru úr svip sínum, góðan þegn, vilj-
ugan þjón og prúðan vin. ðskar var
viðmótsþýður maður og góðmenni
sem ávarpaði þá sem honum var vel
við með titlunum, frændi eða vinur,
aðra varðaði hann ekki um. Hann
forðaðist allt þras og vildi ekki standa
í stælum við menn, þá átti hann þann
einstakan eiginleika að sveigja af.
leið. Þau eru mörg gullkomin sem við
varðveitum í fjársjóði minninganna.
Gullkom sem virðast við fyrstu sýn
vera bjánaháttur en eru í raun snjall-
yrði. Eitt sinn var ég_ að mála húsið
mitt er nágranninn Óskar ávarpaði
mig. „Þú ert alltaf að gera fínt hjá þér
frændi“. Og ég svaraði af galgopa-
hætti. „Já frændi ég ætla nú að vera
búinn að gera þetta almennilegt áður
en þú flytur“. „Heldurðu að ég sé að
drepast frændi?" svaraði hann að
bragði. „Nei það held ég ekki en ég
held að þú ættir að fara að athuga
með pláss á dvalarheimilinu," sagði
ég af glettni þvi vissi að honum var
stríðni í því. „Nei, það held ég ekki
frændi." Og ég hélt stríðninni áfram:
„Þetta er tóm vitleysa hjá þér karl að
vera að hanga hér, einn í kofanum, í
stað þess að láta konumar á dvalar-
heimilinu stússast í kringum þig,
stjana við þig og strjúka". Ég hafði
ekki sleppt síðasta orðinu þegar hann
skaut eldsnöggt. „Er þetta olíumáln-
ing sem þú setur á gluggana?“ Síðan
gekk hann á braut. Ekki erfði hann
þessa glettu við mig því hann vissi
eins vel og ég hvor okkar gerði sig að
bjána. Svona era til margar sögur af
þessum óvenjulega manni. Allir
þekktu Óskar Sæmundsson, en þó
þekkti hann enginn. Hann var lítillát-
ur og góðgjam, undi sér við lítið og
gerði engar kröfur á aðra. Hann naut
þess ef fólk gaf sér tíma til að spjalla
en var fljótur að forða sér ef honum
fannst sér ofaukið. Hann var einstak-
ur heim að sækja og lumaði þá á
ýmsu óvæntu. Þeir eru margir
kandís- og súkkulaðimolarnii- sem
góð böm hafa þegið úr hendi Óskars
frænda. Óskar byggði sér lítið hús
uppi á Holti sem hann kallaði Staðar-
hól. Þetta örlitla hús stendur eins og
varðtum, þar sem það í smæð sinni
gnæfu- yfir Grandarfjörð. Það ber
eiganda sínum vitni um sæmd í lítil-
leika sínum.
Óskar Sæmundsson var okkur
Grandfirðingum það sem leikarinn
heimsfrægi Sir John Gielgud var
Bretum. Hann var höfðinginn, kot-
unginn, vitringurinn, trúðurinn, öld-
ungurinn og barnið.
Ég og fjölskylda mín kveðjum góð-
an vin, frænda og nágranna með virð-
inguogþökk.
Vertu sæll frændi.
Ingi Hans.
Jæja frændi, svo þú bara fórst. Og
við sem voram búnir að ákveða að fá
okkur kúbuvindla og koníak á afmæl-
inu þínu í janúar. Já vinur, þú varst
nú farinn að kvarta, sagðist ekki vera
góður í fótunum og við spauguðum
með það að þú þyrftir nú að láta líta á
lappimar, því þú værir nú ekki nema
92 ára. Já hann var magnaður karl
hann Óskar Sæm. Alveg með ólíkind-
um. Fyrir örfáum vikum hljóp hann á
undan mér upp allar tröppumar á ís-
verksmiðjunni. Og þegar upp var
komið afsakaði hann á sér lappirnar.
Honum þótti útsýnið fallegt úr ís-
turninum, þó það jafnaðist ekki á við
útsýnið af Staðarhóli. Ef ég bauð
Óskari í bíltúr og spurði hvert hann
vildi fara, vai’ óskin ekki stór. „För-
um út á Nes, frændi". Ut við Torfa-
bót, þar fannst honum fallegast af öll-
um stöðum í veröldinni. Já hann
Óskar þurfti ekki stóran heim, hann
gat á innilegan hátt elskað allt og
hann þurfti svo lítið og fór líka vel
með það. Það var alveg sama hvort
það vora veraldlegir hlutir eða and-
legir eins og vinátta og trá.
Ég kynntist þessum merkilega
karli þegar við hittumst fyrst við
neftóbaksdós í tækjunum í fiskverk-
uninni hjá Soffa 1981. Sú minning og
allar heimsóknirnar á Hlíðarveginn,
gufubaðsferðirnar, vináttan, öll
hvatningin og tryggðin. Fyrh- þetta
er ég ævinlega þakklátur og það
verður mér nesti, sem dugar vonandi
þangað til við hittumst á ný. Og
hversu góð sú veröld er sem þú ert nú
kominn í, þá er ég viss um að hún
batnar með þinni návist.
Þakka þér fyrir allt, elsku vinur.
Rúnar.
Elsku Óskar, það er gott að minn-
ast þín. Það var alltaf ljúft að hitta
þig, fá þig í heimsókn eða tala við þig
í síma.
Nú fáum við ekki lengur að heyra
þig segja, „elsku barnið mitt“ við
okkur, en við getum rifjað það upp og
yljað okkur með því í minningunni.
Þú varst okkur tryggur og góður vin-
ur. Við höfum saknað þín síðan við
fluttum í Kópavoginn, heimsókna
þinn til okkar að Borgarbraut 7. Þú
stoppaðir aldrei lengi í einu og vildir
helst ekkert þiggja en það var alltaf
gaman að fá þig. Þú varst óspar á að
hæla fólki fyrir dugnað ef þér fannst
svo, og við hjónin og dætur okkar
fengum ríflegan skerf af því. Hvort
við áttum það skilið er ekki víst, ent
okkur þótti hólið gott frá þér. Þú lést
okkur líka alveg vita það hvað þú
varst ósáttur við það þegar við seld-
um húsið okkar og fluttum burtu, og
spurðir okkur í hvert skipti sem við
töluðum saman hvenær við kæmum
aftur í húsið okkar. Þér hefur líklega
fundist þú eiga eitthvað í húsinu með
okkur, því þú fylgdist vel með meðan
við voram að byggja það og ávallt síð-
an, og hélst okkur selskap ófáa daga
og kvöld, þegar við voram að vinna í
húsinu.
Svo vora það bíltúramir okkar í
sveitina til að fylgjast með sauð-
burðinum á vorin, og líta á geml-
ingana, hvernig þeir komu undan
vetri, og í réttunum varst það þú sem
fórst hátt upp í hlíðina eins og litlu
krakkarnir og fórst létt með það. Það
má teljast einstakt hve fótfrár þú
varst þrátt fyrir háan aldur. Þú varst
alltaf alveg viss um að það að hreyfa
sig skipti öllu máli og við það stóðstu
svo sannarlega, og teljum við að
margar gönguferðirnar hafirðu farið
meira af þrjósku en mætti allra síð-
ustu ár.
Elsku Óskar, við biðjum góðan
Guð að geyma þig og minningu þína.
Hafðu þökk fyrir allt og allt.
Hvíl ífriðí. •*
Ólafur, Emma,
Katrín og Amanda.
OSKAR
SÆMUNDSSON
GISSUR
GUÐMUNDSSON
+ Gissur Guð-
mundsson, vél-
stjóri í Reykjavík,
fæddist 25. ágúst
1920 í Hrauni í Keldu-
dal í Dýrafirði. Hann
lést 29. nóvember síð-
astliðinn. Foreldrar
hans voru Guðmund-
ur Guðmundsson,
skútuskipstjóri, tog-
arasjómaður og
seglasaumari, f. 19.
júní 1885 í Haukadal í
Dýrafirði, d. 8. júlí
1968 og k.h. Guðrún
Björnsdóttir, ljós-
móðir, f. 17. ágúst 1884 á Kirkju-
bóli á Bæjarnesi, Múlahreppi,
A-Barð., d. 7. júlí 1960. Gissur lauk
Gagnfræðaskóla Reykjavíkur
1937, iðnskólaprófi 1941, sveins-
prófi í vélvirlgun 1943, vélsljóra-
prófi í Vélskólanum í Reykjavík
1945 og rafmagnsdeild 1946. Hann
var vélstjóri á ms. Hvassafelli 1 og
síðar á ms. Arnarfelli 1946-1951,
en réðst þá til Rafmagnsveitu
Reykjavíkur og siðan Landsvirkj-
unar. Hann vann um skeið í vara-
stöðinni við Elliðaár sfðan á Geit-
hálsi og loks í stjómstöðinni í
Oskjuhlíð 1989-1990
er hann hætti störf-
um.
Gissur kvæntist
10. febrúar 1950
Erlu Sigurðardóttur,
f. 20, nóvember 1923
í Brekkuholti í
Reykjavík. Foreldrar
hennar voru Sigurð-
ur Sigurðsson, verk-
stjóri í Reykjavík, f.
4. september 1890, á
Fossi, Skelfils-
staðahreppi, Skag.,
d. 30. ágúst 1965, og
k.h. Sigríður Jóhann-
esdóttir, f. 19. sept. 1891, í Brekku-
holti í Reykjavík, d. 19. febr. 1956.
Börn þeirra eru a) Sigríður, f.
20. okt. 1955, í Reykjavík. Maki
Guðmundur Ragnar Ragnarsson,
vörubílstjóri. Böm: Erla, Iris,
Lilja, Heiða, bamabam: Isey. b)
Sigrún, f. 14. ágúst 1961 á Selfossi,
fasteignasali í Reykjavík. Maki
Steinar Skarphéðinn Jónsson fast-
cignasali. Börn: Skarphéðinn,
Sandra og Gissur Orri.
Útför Gissurar fer fram frá
Fossvogskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 15.
Elsku pabbi minn.
Mig langar að skrifa þér nokkrar
línur í kveðjuskyni. Þú varst sterkur
og ákveðinn persónuleiki, en þó svo
blíður. Það var alltaf svo gott að leita
til þín þegar eitthvert hugarangur
greip mann því eftir að hafa rætt það
við þig leið manni alltaf betur.
Mér er sérstaklega minnisstætt
þegar sonur minn fæddist og hans
erfiðleikar komu í ljós, þá sagðir þú
við mig að við myndum öll hjálpast
að og standa saman og það stóðst svo
sannarlega meðan þú hafðir heilsu til
og fyrir það vil ég þakka þér inni-
lega.
I bernsku minni gátum við margt
dundað okkur saman, sérstaklega að
teikna og lita, því það var sameigin-
legt áhugamál okkar. Meira að segja
þegar ég var alltaf að búa til dúkku-
lísur þá settist þú niður með mér og
bjóst til kallinn í fjölskyldunni.
Til var bók á heimilinu sem hét
teiknibókin hans Nóa, í hana lituðum
við alltaf þegar mamma fór í sauma-
klúbb.
Fyrir nokkrum árum fór að bera á
heilsubresti hjá þér, þá fannst þú
fyrir vanmætti þínum, sérstaklega í
hópi fólks, en alltaf varst þú til í að
koma í heimsókn til okkar þegar við
hringdum í ykkur mömmu.
Elsku pabbi, ég vona að þér líði vel
á nýjum stað, og ég þakka þér fyrir
allar góðu stundirnar sem við áttum
saman og gott veganesti. Minning-
arnar lifa alltaf.
Þín dóttir,
Sigrún.
Elsku Gissur.
Ég verð að segja þér nokkur orð í
kveðjuskyni fyrir frábæra samvera
okkar síðastliðin 25 ár þar sem þú
varst mér jafnt sem faðir, vinur og
félagi. Ég vil þakka þér fyrir hvernig
þú tókst mér, og alla hjálpina, ásamt
samverastundunum okkar í Vara-
stöðinni og í skúrnum vestur á Mel-
haga sem gerði okkur að þessum
nánu félögum sem við voram.
Þegar ég sagði Skarphéðni okkar
að þú værir dáinn, grét hann og
sagði svo, hver passar þá ömmu?
Við, ég og þú, sagði ég. Já, elsku
Gissur minn, við skulum gæta henn-
ar.
Þinn tengdasonur,
Steinar.
Elsku afi. Við höfum átt margar
fallegar og skemmtilegar stundh-
saman. Til dæmis þegar að við fóram
öll saman í sumarbústaðinn á Ljósa-
fossi. Þetta var og er einn skemmti-
legasti sumarbústaður sm við öll höf-
um farið í. Þegar við vorum í
sumarbústaðnum gerðum við margt
saman, til dæmis fóram við í fjall-
göngu og grilluðum svo matinn. Þá
voru allir svo glaðir og hressir en
núna ríkir sorg yfir öllum. Þegar við
fórum í berjamó var svo gaman, allir
voru saman að skemmta sér. En þú
fórst líka oft niður að vatni með okk-
ur krökkunum og við reyndum að
veiða eitthvað. En auðvitað eigum
við margar fleiri fallegar minningar
um þig.
Elsku afi, við geymum margar fal-
legar minningai- um þig í hjarta okk-
ar og eru þær okkar bestu og falleg-
ustu gersemar. Við munum alltaf
muna eftir Gissuri afa okkar sem er
okkur svo kær. Okkur finnst það
skrítið að geta ekki lengur komið í
heimsókn til þín og ömmu. Afi, við
söknum þín.
Elsku afi, hvíldu í friði.
Með söknuði,
Lilja og Heiða.
Elsku afi. Það er skrýtið hvernig
lífið er - en eins og sagt er þá tekur
víst allt enda. Það á víst líka við um
lífið og það sem manni þykir kærast.
Við systurnar viljum kveðja þig með
söknuði og viljum að þú vitir að þú
átt alltaf stóran part af hjarta okkar.
Þú, elsku afi, varst nefnilega mjög
sérstakur maður. Öllum sem þekktu
þig líkaði vel við þig og þeir virtu þig.
I okkar augum varstu „höfuð fjöl-
skyldunnar" - eins og vitri höfð-
inginn. Þú hafðir alla þá eiginleika
sem maður getur hugsað sér að hafa
í einum manni, réttsýni, hreinskilni,
traust og umfram allt stórt hjarta.
Þú varst sá sem við gátum alltaf -
leitað til, þú varst alltaf til staðar
fyrir okkur. Minningar okkar um þig
era svo margar og góðar og við
munum geyma þær sem gersemir í
hjarta okkar. Það kemur upp í huga
okkar þegar við vorum ungar og
voram að prakkarast að þá sturtaðir
þú úr okkur óþekktinni. Þá var
okkur snúið á hvolf og óþekktinni
eða fýlunni sturtað úr. Það var þín
leið að tala um hlutina og nota
skemmtilegar aðferðir til að hressa
okkur við.
Elsku afi, við munum nú hugsa vel
um hana ömmu, því við vitum að hún
var ein stærsta gersemin í lífi þínu.
Hvfldu í friði, elsku afi.
Með söknuði,
íris og Erla.
+
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar, tengda-
faðir, afi og langafi,
SKÚLI EYJÓLFSSON,
Lyngholti 18,
Keflavík,
lést þriðjudaginn 5. desember.
Jarðarförin auglýst síðar.
Ragnhildur Ragnarsdóttir,
Ragnar Jón Skúlason, Bryndís Þorsteinsdóttir,
Selma Skúladóttir, Matthías Sigurðsson,
Jórunn Skúladóttir, Árni Már Árnason,
Elsa fna Skúladóttir, Guðni Birgis,
Kristinn Skúlason, Drífa Daníelsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
Þökkum af alhug auðsýnda samúð og vinar-
hug við andlát og útför
SIGURVEIGAR KRISTJÁNSDÓTTUR,
Skarðaborg, Reykjahverfi,
Suður-Þingeyjarsýslu.
Þórarinn Jónsson,
börn, tengdabörn og barnabörn.