Morgunblaðið - 08.12.2000, Blaðsíða 55

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
FOSTUDAGUR 8. DESEMBER 2000 5&
mörgum skíðamótum, m.a. á lands;
mótum, og vann til fjölda verðlauna. I
keppni komu eðliseiginleikar Rúnars
vel fram: staðfesta og einurð, yfirveg-
uð kappsemi en jafnframt rólyndi,
hlýjaoggleði.
Rúnar lauk prófi frá Vélskóla Is-
lands. Hann var á sjó í allmörg ár en
hóf svo störf í landi. Á námsárunum
kynntust þau Vilborg og stofnuðu
heimili í Kefiavík í húsi foreldra Vil-
borgar. Um nokkurra ára skeið áttu
þau heima á Norðfirði en fluttust svo
aftur til Keflavíkur. Þau eignuðust
gamla fallega húsið sem foreldrar
Vilborgar höfðu átt. Þar átti Rúnar
margar vinnustundir enda verkmað-
ur góðm'. Til þeirra var gott að koma.
Þau voru félagslynd og vinamörg og
með þeim áttu ættingjar og vinir
beggja margar gleðistundir.
Heimilið stóð öllum opið, jafnt vin-
um húsráðenda sem og drengjanna
þeirra þriggja. Þau unnu þeim heitt,
voru þátttakendur í lífi þein-a og tóku
tengdadætrunum tveimur og barna-
börnunum af ástúð og innileik. For-
eldrum sínum og systkinum voru þau
náin.
Rúnar og Vilborg voru bæði frem-
ur lágvaxin. Þau voru Ijós yfirlitum,
grannvaxin og létt í spori, fríð sýnum
og sviphrein og af þeim stafaði hlýja
og gleði. Ég sé fyrir mér brúðkaups-
myndina af þeim þar sem þau brosa
mót lífinu, ung og falleg, full af von-
um og þrá. Þegar þau létust voru þau
enn í blóma lífsins og höfðu ákveðið
að breyta aðeins til enda eldri dreng-
irnir tveir farnir að heiman og sá
yngsti að komast á fullorðinsár. Hús-
ið sitt góða höfðu þau nýlega selt og
fest kaup á öðru.
Sár harmur er kveðinn að okkur
öllum, ættingjum og vinum Rúnars
og Vilborgar. Sárastur er þó harmur
sonanna þriggja, tengdadætra og
bamabama, foreldra og systkina.
Þeim til handa á ég þá ósk að tíminn
reynist góður græðari sem mildi
sársaukann og að þau geti yljað sér
við minningai'nar. Því að öll eigum
við minningar um þetta góða fólk sem
við áttum samleið með, minningar
sem ekki verða frá okkur teknar.
Sá er eftir lifir
deyrþeimsemdeyr
enhirmdánilifir
íhjartaogminni
mannaerhanssakna
Þeireruhimnamir
honumyfir.
(Hannes Pét)
Margrét Jónsdóttir.
Orð em fátækleg þegar sú harma-
fregn berst að vinahjónum okkar, í
blóma lífsins, hafi í einni andrá verið
svipt frá ástvinum sínum.
Við stöndum höggdofa og spyrjum
af hveiju Vilborg og Rúnar? Eftir
stendur minning sem á rætur í þeim
tima þegar fundum okkar bar saman
þegar við vomm að byrja búsetu í
Keflavík fyrir liðlega 30 ámm. Við
voram nágrannar á Túngötunni og
Vibba var búin að sjá yngri son okk-
ar. Þá mætti hún galvösk og kotrosk-
in einn daginn við útidyrnar okkar,
þá ellefu ára gömul, og spurði hvort
hún mætti passa yngri strákinn. Þar
með hófust kynni og vinskapur sem
entist alla tíð. Við áttum öll góða daga
saman fjölskyldurnar á Túngötu 11
og 17. Vilborg átti sinn drjúga hlut í
því, svo dugleg, eðlisgreind, traust og
áreiðanleg sem hún var alla tíð. Þeg-
ar maður hennar Rúnar mætti á svið-
ið var ekki lengur þörf fyrir barna-
gæslu hjá okkur enda Vibba og
Rúnar sjálf komin með sína þrjá
stráka sem nú em líka vaxnir úr
grasi, þótt sá yngsti sé ekki nema 17
ára.
Við hittumst ekki eins oft eftir að
lengra varð á milli húsa okkar. En
það var alltaf jafn ánægjulegt og
þægilegt að heimsækja Vilborgu og
Rúnar þegar tilefni gafst. Oft bar
fundum okkar saman þegar við litum
inn hjá vinum okkar Immu og Jóni,
foreldmm og tengdaforeldmm Rún-
arsog Vilborgar.
Ómældar ánægjustundir áttum við
í Smáratúninu sem aldrei líða okkur
úr minni. Fyiir þær er nú þakkað af
heilum hug. Við skiljum ekki hvers
vegna þær urðu ekki fleiri.
Enginn veit sinn dag eða stund.
Við getum aðeins .þakkað. tækifærið
að hafa kynnst góðu fólki. Missir
þriggja sona, þegar þeir sjá á eftir
foreldmm sínum, er meiri en orð fá
lýst. Vinir okkar, Jón og Ingibjörg,
kveðja dóttur og tengdason, nána
vini sem glöddu þau bæði og studdu.
Björn saknar nú systur. Við vottum
þeim samúð og biðjum góðan guð að
styrkja þau sem og tengdadætur,
bamabörn, aðra ættingja og vini Vil-
borgar og Rúnars.
Minning þeirra lifir áfram með
okkur.
Vigdís, Vilhjálmur og
ijölskylda.
Ekki var annars að vænta en að að-
ventan gengi í garð með hefðbundn-
um hætti. Fólk byrjað að tendra ljós í
gluggum, jólahljómur tekinn að heyr-
ast á öldum ljósvakans - Islendingar
famir að hleypa gleði jólanna í hjörtu
sín. Skyndilega, án aðdraganda, án
aðvömnar er reitt til höggs. Þrír dáð-
ir og elskaðir einstaklingar af Suður-
nesjum era kallaðir brott í hörmu-
legu slysi. Reykjanesbrautin hefur
enn tekið sinn toll. Eftir sitja að-
standendm-, vinir og bæjarbúar allir
sem lamaðir og slegnir. Samkenndin
og hluttekningin verður allsráðandi.
Keflavíkurkirkja er þéttsetin í
hugljúfri samvemstund þar sem
söfnuðurinn rennur saman í hlýhug
til fjölskyldna hinna látnu. Prestar,
kór og tónlistarfólk stilla strengi sem
takast á við sorgina, byggja upp, hug-
hreysta. Það er yndislegt að finna
hvernig styrkur samkenndarinnar
þjappar saman fjölskyldunum, sem
mest hafa misst, til að sigra hina
myrku stund og ná aftur ljósi gleð-
innar sem er lífinu svo mikilvæg.
Á slíkum stundum skiljum við
hversu dýrmætt það er og mikilvægt
að rækta fjölskylduböndin, vináttuna
og ástúðina. Þessa órjúfanlegu þætti
úr ríkidæmi einstaklingsins sem
kosta svo lítið en vilja svo oft gleym-
ast í amstri hvunndagsins.
Vinir okkar, Vilborg og Jón Rúnar,
höfðu ræktað sinn garð af kostgæfni
og kvöddu þennan heim í miklu ríki-
dæmi - sterkri og samheldinni fjöl-
skyldu. En ekki aðeins naut fjöl-
skyldan góðra verka þeirra heldur
samferðafólk allt. Upp í hugann
koma fallegar myndir af góðum
manneslq'um - samrýndu fólki sem
var gott að vera nálægt. Þá mynd
munum við varðveita í hjörtum okkar
og styðjast við til að finna gleðina.
Fyrir nokkmm árum komu þau til
starfa með framsóknarfólki í Reykja-
nesbæ. í fyrstu fóra þau rólega af
stað en fljótlega skynjuðum við
manngildishugsjónir þeirra hjóna og
viljann til að láta gott af sér leiða. Það
kom því ekki á óvart að til Jóns Rún-
ars var svo leitað um að taka að sér
formennsku í félagi okkar. Það varð
mönnum mikið gleðiefni þegar hann
tók að sér þetta hlutverk. Gekk hann
þegar til verka og hafði margt í bí-
gerð þegar kallið kom. Jón Rúnar
rækti starf sitt í framkvæmda- og
tækniráði Reykjanesbæjar af mikl-
um áhuga og kostgæfni og áttum við
margar uppbyggilegar stundir sam-
an þar sem rætt var um bæinn okkar,
áhuginn leyndi sér ekki. Nú er það
okkar, félaga hans, að halda gunn-
fána Jóns Rúnar og Vilborgar á lofti.
Þannig varðveitum við best minningu
um ljúf og yndisleg hjón.
Vilborg og Jón Rúnar vom að und-
irbúa ferð til Mexíkó vegna stóraf-
mælis Jóns. Af þeirri ferð varð aldrei.
Ferð þeirra hjóna vai’ð lengri og
óræðari en nokkurn hafði gmnað.
Víst er að samferðafólk þeirra á nýj-
um slóðum mun taka fagnandi við
hjónum sem ætíð hafa veitt umhverfi
sínu þægilega návist.
Um leið og við þökkum hjónunum
Vilborgu og Jóni Rúnari fyrii- sam-
fylgdina og góð störf sendum við fjöl-
skyldum þeirra okkar dýpstu hlut-
tekningu. Megi blessun fylgja
minningu þeirra hjóna.
F.h. Framsóknarfélaga,
Hjálmar Ámason,
Skúli Þ. Skúlason.
Þennan örlagaríka dag kvaddi Jón
Rúnar okkur vinnufélagana kátur í
bragði enda á leið á mannamót ásamt
Vilborgu konu sinni. Skömmu síðar
fáum við hræðilegar fréttir, umferðin
hafði heimtað sinn toll. Það er ólýsan-
legt að þurfa að horfa á eftir fólki á
besta aldri með björt framtíðaráform
svipt buitu á augnabliki, sekúndu-
broti sem samt er svo óafturkræft.
Jón Rúnar hóf störf hjá Hitaveitu
Suðumesja í orkuverinu í Svartsengi
í byrjun árs 1995. Strax kom í ljós að
þarna fór ekki eingöngu góður félagi
heldm- einnig frábær fagmaður.
Hann vann öll verkefni af fag-
mennsku og öryggi, og var ekki
ánægður fyrr en þau höfðu verið
leyst til fullnustu. Hann var góður
leiðtogi í sínu starfi og hafði ætíð vilja
og lund til að miðla af sinni miklu
reynslu og þekkingu.
í samskiptum var hann þægilegur
og hreinskiptinn, sagði sína meiningu
og hlustaði á aðra. Sjaldan skipti
hann skapi, þá helst þegar honum
fannst brotið gegn þeirri ríku rétt-
lætiskennd sem hann hafði. En það
var eitt af einkennum hans að reiðin
hvarf hraðar en hún kom.
Jón Rúnar var ötull í félagsmálum
sem foi-maður Vélstjórafélags Suður-
nesja og stjórnai-maður í Vélstjórafé-
lagi íslands. Margar frístundimar
fóm í óeigingjamt starf að félags- og
samningamálum vélfræðinga.
Það er með söknuði og virðingu
sem við kveðjum vinnufélaga okkar
og konu hans. Við vottum aðstand-
endum þeirra okkar dýpstu samúð í
sorginni og söknuðinum.
Vinnufélagar, Svartsengi.
Það var árið 1978 sem ungur mað-
ur kom á skrifstofu Vélstjórafélags
Suðurnesja, þar sem ég var starfs-
maður, til þess að skrá sig í félagið.
Þennan unga mann fannst mér ég
ekki kannast við eða hafa séð áður.
Hann hafði hispurslausa framkomu,
var kurteis, dökkur á brún og brá,
manngerð sem tekið var eftir. Við
tókum tal saman yfir kaffibolla eftir
að hann hafði fyllt út inntökubeiðn-
ina. Þar kom fram að hann var
kvæntur Vilborgu Jónsdóttur, en Vil-
borg og Rut dóttir mín vora leikfé-
lagar þegar þær vom yngri. Fannst
mér ég þegar, vegna þessara tengsla,
þekkja þennan unga mann nokkuð.
Jón Rúnar gerðist mjög fljótt virk-
ur í félaginu, enda mikill félags-
hyggjumaður að upplagi. Með okkur
tókust mjög góð kynni sem leiddu til
þess að hann var kosinn í stjórn fé-
lagsins snemma, þar sem mannkostir
hans fengu að njóta sín. Hann var
glöggskyggn á aðalatriði hvers máls
sem til umræðu var hverju sinni, til-
lögugóður, grandvar drengskapar-
maður.
Vegna starfs míns hafði ég per-
sónulegt samband við flesta atvinnu-
rekendur á Suðurnesjum vegna mál-
efna vélstjóra sem hjá þeim störfuðu,
þar á meðal vinnuveitenflur Jóns
Rúnars. Það var mér mikil ánægja að
heyra ummæli þeirra um hann. Um-
hyggja hans fyrir starfi sínu og því
sem honum var trúað fyrir var ein-
stök. Hann var kröfuharður við sjálf-
an sig varðandi störf sin, en hann
gerði líka kröfur til vinnuveitenda
sinna um að þeir gerðu honum kleift
að hafa hlutina í því standi sem þeir
áttu að vera. Ein ummæli verð ég að
hafa eftir einum vinnuveitenda hans:
„Síðan ég fékk þennan vélstjóra hef
ég ekki þurft að hafa áhyggjur af því
sem heyrir undir vélsijórana að sjá
um.“ Ég sagði stundum við vinnu-
veitendur að innan Vélstjórafélags
Suðurnesja væm bestu og traustustu
vélstjórar sem völ væri á. Ég sagði
þetta af þekkingu á störfum félaga
minna sem vora upp til hópa sam-
viskusamir dugnaðarmenn. Þegar
leið að starfslokum hjá mér fannst
mér, sem þekkti hvað best til félags-
manna, að mér bæri skylda til að vera
leiðandi í vali á eftirmanni mínum.
Ég get upplýst það hér að þrátt fyrir
mikið og gott mannval, innan stjóm-
ar félagsins og utan, kom aldrei ann-
ar til greina í mínum huga en Jón
Rúnar,og það reyndist vilji félags-
manna einnig, því Jón Rúnar var
kjörinn með öllum greiddum atkvæð-
um. Eftir að Jón Rúnar tók við for-
mennsku var ég áfram starfsmaður
félagsins í hlutastarfi í nokkur ár. Á
þeim tíma kynntist ég honum enn
betur. Hann stjómaði félaginu af
röggsemi, en sýndi þegar svo bar
undir mikla mannlega hlýju og um-
hyggju fyrir náunganum sem ég fékk
einnig að kynnast persónulega. Það
er mikil eftirsjá í slíkum mönnum
sem Jóni Rúnari, hans verður sárt
saknað af öllum sem kynntust honum
og með honum hafa starfað, s.s.
vinnufélögum hans hjá Hitaveitu
Suðumesja, þar sem hann hefur unn-
ið hin síðustu ár.
Vilborg, ég kynntist þér sem bami,
elskulegi-i lítilli stúlku, þegar þú
komst heim með dóttur minni á Vall-
argötu 27. Það munu aðrir minnast
þín nú þegar leiðir skilja og ekki gefst
möguleiki á að heilsast og kveðjast.
Ég þakka þér fyrir góð kynni og vin-
arþel í minn garð.
Að lokum viljum við hjónin senda
öllum aðstandendum, sonum Jóns
Rúnars og Vilborgar og afa- og
ömmubömum, Jóni og Immu, for-
eldmrn og systkinum Jóns Rúnars og
öðmm aðstandendum innilegar sam-
úðarkveðjur.
Þá vil ég nota tækifærið hér til
þess að senda aðstandendum Bene-
dikts Oddssonar mínar innilegustu
samúðarkveðjur, en Benedikt heitinn
lést í sama umferðarslysi og Jón
Rúnar ogVilborg.
Jón Kr. Olsen.
Sú harmafregn barst mér að
kvöldi fimmtudagsins 30. nóv. sl. að
Jón Rúnar Árnason vélfræðingur og
eiginkona hans Vilborg Jónsdóttir
hefðu farist í bílslysi þá fyrr um dag-
inn.
Á slíkum stundum er erfitt að lýsa
viðbrögðunum en upp kom í hugann
fjöldi mynda frá okkar kynnum.
Ég hygg að leiðir okkar Jóns Rún-
ars hafi fyrst legið saman fyrir 10 til
15 ámm síðan. Þá var hann yfirvél-
stjóri á togara sem gerður var út frá
Sandgerði og félagsmaður í Vél-
stjórafélagi Suðumesja. Þá þegar var
komin upp umræða um að sameina
félögin; fyrst og fremst til þess að
auka veg og virðingu vélstjórastétt-
arinnar og gera hana atkvæðameiri
útávið.
Sameining félaga á þeim tíma var
ekki einföld, ekki vegna þess að form-
leg sameining væri flókin, heldur
fyrst og fremst vegna mannlega þátt-
arins, þ.e. þeirra tilfinninga sem ein-
stakir félagsmenn bám í bijósti til
síns gamla félags og þeir vom ekki
tilbúnir af þeim sökum að leggja nið-
ur.
Síðar varð Jón Rúnar formaður
Vélstjórafélags Suðumesja og þá
kom það í hans hlut að ráða framúr
þeim fjölmörgu álitamálum sem upp
koma þegar félög era sameinuð. Við
vomm ekki bara að sameina Vél-
stjórafélag Suðumesja og Vélstjóra-
félag íslands heldur einnig Vélstjóra-
félag Vestmannaeyja og Vélstjóra-
félag ísafjarðar Vélstjórafélagi ís-
lands.
í þessu sameiningarferli reyndi
mjög mikið á Jón Rúnar en hann virt-
ist hafa allt til að bera til þess að leiða
mál af þessu tagi farsællega í höfn.
Hann hafði góða yfirsýn yfir málefni
vélstjóra almennt og gerði sér grein
fyrir því að hagur hins almenna fé-
lagsmanns fólst í sterkum samtökum
sem gætu boðið upp á þá þjónustu
sem nauðsynleg er í nútíma samfé-
lagi.
Hann hafði einnig mjög ríkan
skilning á mannlega þættinum, þ.e.
tilfinningum einstakra félagsmanna
sem ávallt tengjast breytingum af
þessu tagi og er erfiðasti hjallinn að
yfirstíga, en með lagni hans, lipurð og
virðingu fyrii- sjónarmiðum hins al-
menna félaga tókst þessi sameining
mjög giftusamlega.
í framhaldinu var Jón Rúnar kjör-
inn til setu í stjórn félagsins og í þeim
störfum komu hæfileikar hans á
þessu sviði vel fram. Hann var fljótur
að átta sig á aðalatriðum einstakra
mála og hafði gott vald á að koma sín-
um skoðunum á framfæri þannig að
allir skildu. Einnig vakti það athygli
hvað Jón var óragur að halda sínum
skoðunum fram bm’t séð frá því hvar
meirihlutinn lá í einstökum málum.
Okkar hinsta samtal átti sér stað
daginn fyrir slysið en þá var hann að
segja mér frá gangi mála varðandi
frágang á kjarasamningi á milli Hita-
veitu Suðurnesja og Vélstjórafélags
Islands vegna starfa vélfræðinga hjá
hitaveitunni. Af þessu samtali vai’ð
ekki annað skilið en að þau álitamál
sem höfðu verið uppi væra öll að
komast í höfn og að góð samstaða
virtist ríkja milli samningsaðila. En
þannig var Jón, hann átti gott með að
tala við aðra og setja sig í þeirra spor.
Það, ásamt hreinlyndi, drengskap og
orðheldni vai’ kjölfestan í hans fram-
komu hvar sem hann kom og hvað
sem hann tók sér fyrir hendur.
Komið er að leiðarlokum og
kveðjustund sem engan granaði að
yrði svo skammt undan. Á henni
stendur eftir björt mynd af góðum
dreng sem hafði bætandi áhrif á
samferðamennina hér í jarðvistinni
ásamt bæn til hins hæsta um að hann
veiti syrgjendum líkn í sorginni.
Helgi Laxdal.
Að kvöldi dags er kveikt á öllum stjörnum,
og kyrrðin er þeim mild, sem vin sinnar
tregar,
og stundum skýla jöklar jarðarbömum,
og jafnvel nóttin lýsir þeim til vegar.
(DavíðStef.)
Enn og aftur er maður óþyrmilega
minntur á hversu stutt bilið er milli
lífs og dauða. Aldrei hefði okkur dott-
ið í hug að það væri í síðasta sinn sem
við gömlu vinkonumar komum allar
saman í saumaklúbb á mánudags-
kvöld í síðustu viku. Framtíðin var
svo björt hjá hjónunum Vibbu og
Rúnari. Húsakaupin og væntanleg
utanlandsferð í tilefni afmælis Rún-^
ars á næsta ári.
I öll þau ár, sem við vinkonurnar
höfum haldið saumaklúbb, hefur allt-
af verið mikið fjör og talað um allt
milli himins og jarðar. Sum bama
okkar kölluðu klúbb okkai’ „öskm--
klúbbinn". Það hefur eflaust átt við
um hlátrarsköll okkar og hávaða. Við
vomm aðeins 14 ára þegar við byrj-
uðum saman í saumaklúbb. Fyrstu
árin kom hver með sína kók og prins.
Seinna fóm borðin að svigna undan
kræsingum. Vibba var snillingur á
því sviði. Alltaf var vel tekið á móti^
okkur þar á bæ. Aldrei var lognmolla
í kringum Vibbu. Þau hjónin vora
mjög samhent i öllu sem þau tóku sér
fyrir hendur. Synir þeirra nutu ást-
ríkis þeirra og mikið vom þau stolt af
bamabömunum tveimur, þegar þau
fæddust. Foreldrar Vibbu og bróðir
nutu einnig ástríkis þeirra. Þær
mæðgur, Vibba og Imma, vora mjög
samhentar. Missir þeirra allra er
mjögmikill.
Við erum þakklátai’ fyrir öll árin,
allar björtu minningarnar og sam-
verastundimar.
Kæm vinir, við kveðjum ykkur
með sorg í hjarta og mikilli eftirsjá.
Við biðjum góðan Guð að styrkja
fjölskyldur þeirra beggja í þeirr;^
miklu sorg.
Ásta, Guðrún, Halla,
Hrafnhildur, Júlíana,
Kristúi, Sigurlaug, Sólveig
og íjölskyldur.
Fyrir hönd jafnaldra og ferming-
arsystkina Jóns Rúnars Árnasonar
vil ég setja nokkur fátækleg kveðju-
orð á blað. Jón Rúnar var fæddur og
alinn upp í Neskaupstað og lifði þar
og hrærðist í stóram hópi vina og fé-
laga. Rúnar, eins og hann var oftast
nefndur, var kraftmikill og fjömgur
strákm’ sem lét sitt ekki eftir liggja í
leik og starfi. Lífsgleði einkenndi
hann og eins var hann félagslega^
sinnaður. Hann var búinn íþrótta-
hæfileikum og sérstaklega lagði hann
rækt við skíðaíþróttina. Eins og ann-
að æskufólk á sfldarámnum eystra
hóf Rúnar snemma að stunda launa-
vinnu og varð brátt þekktur fyrir at-
orku og ósérhlífni í starfi. Hann fékk
snemma á sig það orð að vera dugn-
aðarforkur og einstaklega kappsam-
ur starfsmaður.
Að loknu skyldunámi hóf Rúnar
nám í vélvirkjun og fór á samning hjá
Dráttarbrautinni hf. í Neskaupstað.
Að vélvirkjanáminu loknu hóf hann
nám í yélskóla íslands og lauk þaðafn
prófi. Á námsáranum syðra kynntist
hann Vilborgu Jóndóttur frá Keflavík
og gengu þau í hjónaband árið 1975.
Fljótlega að námi loknu fluttust
þau Rúnar og Vilborg til Neskaup-
staðar þar sem þau bjuggu um nokk-
urra ára skeið og var Rúnar þá vél-
stjóri á toguram Sfldarvinnslunnar
hf. Að því kom að ungu hjónin ákváju