Skírnir - 01.01.1879, Blaðsíða 32

32
FRAKKLAND.
í útlendum málum hafa þeir látiö sín a8 fáu getiB síSan 1870,
en nú komu J>eir sjer svo viS, á friSarfundinum í Berlín, sem
J>eir áttu vanda til í fyrri daga, eSa á vegsárum sínum, og lögSu
J>aS J>ar til málanna, sem mæltist vel fyrir og {>e’m var® l'l
góSra sæmda. {>a3 var Waddington, erindreki Frakka, sem
fylgdi fví fram, aS Rúmenar og Bolgarar urSu skyldir til aS
lögleiSa þegnlegt jafnretti án greinarmunar eptir trú, og {>a5 var
hann, sem rækilegast tók aS sjer málstaS Grikkja og fjekk Jví
framgengt, aS landamæri þeirra skyldu færS upp á Tyrki. Enn
fremur var þaS eptir uppástungu Frakka, sem samþykt varS á
fundinum um landvarnir soldáns á takmörkum Eystri - Búmelíu og
um löggæzlu í því landi. Menn höfSu líka orS á, aS sendiboSar
Frakka hefSu veriS mjúkastir allra í máli og öllum viSvikum,
og þeir hefSi gert sjer far um aS horfa sem vinveittlegast viS
þjóSverjum. þess er getiS, aS þeir Waddington og Bismarck hefSu
veriS sessunautar í stórveizlum og tal þeirra hefSi fariS svo ljett
og alúSlega, sem væru þeir einnar handar í leik saman. J>aS
er kunnugt, aS Bismarck þykir því friSvænlegar horfa, sem
þjóSveldib á Frakklandi fær hetri staSfestu, og stjórnarblöSunum
á þýzkalandi lá þegar betra orS til Frakka, þegar þeir Fourtou
og Broglie fóru frá völdum. þá menn grunuSu þjóSverjar um
þaS, aS þeir myndu fúsir aS binda lag viS Rússa, ef svo hæri
undir, og leita svo uppreisnar ( NorSurálfunni og málarjettingar.
þeir Dufaurc og Waddington (ráSh. utanríkismálanna) höfSu líka
skipt um erindreka í Berlín og sent þangaS mann, sem Saint
Vallier heitir, en hann hafSi þaS í umboSi sínu aS láta einlægni
og sáttfýsi i ljósi, og gera allt til aS eySa grun og tortryggni
þjóSverja. þaS var t. d. virt sem vináttu eSa góSvilja bragS
af Frakka hálfu, þegar þeir ljetu sendiboSa sinn leyfa, aS þjóS-
verjar kæmu meS listaverk sín til gripasýningarinnar í París —
og þaS löngu á eptir öSrum —, þó þeir hefSu fyrirfram lýst
yfir því, aS þeir mundu eingan þátt eiga í sýningunni. — Allt
um þaS eru flestir á því, a& hve dátt sem hvorir kunna aS láta
viS aSra, Frakkar og þjóSverjar, þá sje þaS allt heldur ofan á
enn af innri rótum runniS. Mönnum þykir heldur enginn efi á,
aS Frakkar því aS eins leggi svo feikna mikiS fram til liers