Skírnir - 01.01.1879, Blaðsíða 148

148
SVÍÞJÓÐ OG NOREGUR.
Kanpraannahöfn haf8i hjer helzt framsögn, og varSi hvorttveggja,
en sumir af lögvitringum Svía og NorSmanna voru kviÖdómum
mjög mótfallnir, og Aubert prófessor f Kristjaniu kallaði illa
orðið, er kviðdómar hefðu orSið ein heitgreinin í ríkislögum
Dana. Annars var Goos iíka á J>ví, a8 kviðar skyldi heizt neytt
við mikil stórbrotamál, og þá er hinn sakaði skyldi dæmdur
eptir likum, en hefði við engu gengið. þegar rætt var um
verzlunardóma, hafði Klein frá Kaupmannahöfn (íslandsráðgjafinn
1874) framsögu, en hann hefir verið formaöur verzlunardómsins
í Kaupmannahöfn, og sagði hann, að sá dómur hefði sýnt hve
mikil not enir löglærðu gætu haft af ólöglærðum samdóm-
endum.
Frá Noregi vitum vjer fátt að segja. Veturinn hefir veriS
hinn harSasti, sem víSar í Evrópu, en fiskiaflinn hefir veriS í betra
lagi. ÁLófotti ogþar i grennd hafSi aflazt (í aprílmánuSi) 3 012
millíón þorska. Nokkru fyr höfSu menn taliS síldarveiSina í
verunum á vesturströndinni til 47,000 tunna.
Stúdentar Svía og NorSmanna halda hvert ár um miSvetur
eSa fyr þá hátíS, er þeir kalla nMinningarhátíS feSrannan , og
eru þá taldir (nöfnin letruð á spjöldum) þeir menn af NorB-
urlanda búum, sem látizt hafa undanfarið ár, og meiri söknuður
þykir að. Vjer látum þess getið, aS norsku stúdentarnir höfSu
Gísla sál. Magnússon í sinu tali.
þegar Oskar konungur fór til Kristjaníu til þingsetningar
dvaldi hann þar nokkurn tíma, og voru þá einn daginn skíða-
hlaup höfð til skemmtunar. það var veðskrið, og urðu þela-
merkingar skriSfimastir allra og hrepptu uálega öll veðin eða
verðlaunin fyrir íþrótt sína. Ásamt konungi var þar viðstaddur
Hans prins af Gliicksborg, bróðir konungs vors.
Eins og kunnugt er hafa livorutveggju, NorSmenn og Sviar,
þá litardrætti eða tákn uppi í korninu á merkiveiíum sínum,
sem þeir kalla «sambandsmarkið'>. Frændur vorir í Noregi hafa
reyndar ávallt verið glöggir og vandlatir að því öllu, sera til
sjálfstæSis þeirra tók og sjálfsforræSis, en slíkt er sízt til víta
virSanda, og hitt eigi heldur þó þeir vildu ýta því öllu at sjer,
sem þeim þótti votta, að þeir lytu Svíum eða stæSu þeim skör