Morgunblaðið - 28.08.1987, Blaðsíða 47

MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 28. ÁGÚST 1987
47
upp hjá afa sínum og nafna. Kristín,
móðir hans, giftist árið 1935 Oddi
Kristjánssyni frá Hjarðarbóli í Kol-
grafarfirði. Þau hjón eru bæði látin
fyrir nokkrum árum. Þau eignuðust
þrjá syni sem allir eru á lífi. Með
þeim stjúpfeðgum, Ólafi og Oddi,
var gagnkvæmt vinfengi.
Jón, faðir hans, kvæntist danskri
konu og áttu þau tvo syni sem búa
í Danmörku.
Dagurinn 11. september árið
1954 var mikill hamingjudagur í
lífi Ólafs. Þá gekk hann að eiga
Drífu Garðarsdóttur, mikla mynd-
ar- og mannkostakonu. Er hún
dóttir hjónanna Láru Hildar Proppé
og Garðars Ó. Jóhannessonar, út-
gerðarmanns á Patreksfirði. Þau
Ölafur og Drífa eignuðust fjögur
böm. Þrjú þeirra eru á lífi og eru
þau þessi: Edda, félagsráðgjafi,
sambýlismaður Kjartan Amason og
eiga þau einn son, Ólaf Sverri;
Kristín Hildur, hjúkmnarfræðingur,
sambýlismaður Sigurður Sverris-
son; og Garðar, nemandi í mennta-
skóla. Sonur þeirra, Ólafur, fórst í
bílslysi á hvítasunnu árið 1980, þá
23 ára gamall. Það var þeim mjög
mikið áfall.
Kynni okkar Ólafs Jónssonar eru
orðin löng. Við höfum vitað hvor
af öðrum um nær sextíu ára skeið,
ólumst upp hvor sínum megin Mjóa-
ijarðar. Við Látramenn áttum oft
erindi í Skálavík og þurfti þá stund-
um að sigla snarpan beitivind yfir
fjörðinn. Við töldum til nokkurrar
frændsemi og kallaði hann mig
tíðum frænda. Mér þótti það hlýlegt
ávarp. Nú lifír það í minningunni.
Það er erfitt að sætta sig við að
maður svo mikillar lífsorku og Ólaf-
ur var skuli horfinn á braut með
svo skjótum hætti. Eftir hina mörgu
björtu sumardaga er sem „náttkul
af haustbleikum heiðum" leiki um
vanga. Að honum er mikil eftirsjá.
Eiginkonu, bömum og tengda-
bömum, dóttursyninum unga,
nafna hans og eftirlæti, aldraðri
tengdamóður og öðmm vanda-
mönnum sendi ég hlýjar samúðar-
kveðjur.
Okkur, sem áttu hann að sam-
fylgdarmanni um langan veg, er
þakklæti efst í huga.
Runólfur Þórarinsson
í dag er til moldar borinn öðling-
urinn og drengskaparmaðurinn,
svili minn, Olafur Jónsson læknir.
Hann var skyndilega burt kallaður
úr þessu lífi að kvöldi hins 17.
ágúst.
Síst hefði ég trúað því að þessi
hrausti og mikli atorkumaður ætti
ekki lengra líf fyrir höndum. En
lífið og tilveran em nú svona að
almættið gefur og tekur.
Kynni okkar ðlafs hófust fyrir
27 ámm, þegar hann kom heim frá
námi ásamt mágkonu minni Drífu
og bömum þeirra, Eddu og Óla.
Ég og fjölskylda mín urðum
þeirrar gæfu aðnjótandi að Ólafur
og æskuvinur hans Tryggvi Þor-
steinsson læknir gáfu okkur kost á
að eignast íbúð í Hamrahlíð 33a.
Fyrir dugnað og atorku Ólafs reis
þetta hús, Hamrahlíð 33 og 33a á
rúmu ári. Það vom stoltir og án-
ægðir menn, sem stóðu á botnplötu
hússins á laugardagskvöldi í byijun
desember 1962, er Ólafur, Tryggvi
og ég skáluðum fyrir áfanganum
og framtíðinni. Tryggvi taldi annað
óviðeigandi en platan fengi sitt og
dreypti á hana við mikinn fögnuð
okkar hinna.
Framkvæmdin gekk það vel að
þessar þrjár fjölskyldur, Tryggvi og
Hjördís, Ólafur og Drífa, og ég og
Edda vom fluttar inn fyrir jólin
1963.
Á byggingartímabilinu gekk inn
í þessa framkvæmd skólabróðir 01-
afs úr Menntaskólanum á Akureyri,
Aðalgeir Kristjánsson skjalavörður.
Var það mikið happ fyrir okkur öll
að fá þennan skemmtilega og gáf-
aða mann sem meðeiganda.
Árin liðu og bömunum fjölgaði.
4 böm Ólafs og Drífu, 4 mín og
Eddu, en fyrir áttu Tryggvi og
Hjördís 2 dætur. Það myndi nú til
dags einhveijum þykja bammargt
í svona parhúsi, en allt gekk með
miklum ágætum og bjuggum við
saman í 14 ár í sátt og samlyndi,
en þá þurfti mín fjölskylda stærra
húsnæði. Ólafur átti sinn stóra þátt
í því hve börnunum kom vel saman,
en hann var með afbrigðum barn-
góður maður, en lét þau þó bera
virðingu fyrir sér.
Það má segja að heimilin á 33
og 33a hafi verið sem eitt, því ef
eitthvað bjátaði á, þá leitaði hver
til annars. En það var nú svo að
oftar var ég þiggjandinn en veitand-
inn. Það var sama í hvaða vanda
ég og mín fjölskylda lenti, hvort
það vom veikindi eða eitthvað ann-
að, þá leysti Ólafur alltaf málin á
þann farsælasta hátt, sem mögu-
legt var. Ég get aldrei gleymt
kvöldstund fyrir mörgum árum,
þegar við Ólafur og konur okkar,
sátum saman niðri í íbúð okkar
Eddu og ræddum vandamál sem
mér viðkom. Þá sagði hann: „Siggi
minn, ég hef alltaf litið á þig sem
minn yngri bróður frekar en svila,
því okkar samband hefur verið nán-
ara en þessar venjulegu tengdir."
Svona var nú Ólafur, og lái mér
hver sem vill þó kökkur hafi komið
í hálsinn á mér, og leit ég á hann
upp frá því sem minn eldri bróður.
Ólafur var vinmargur og félags-
lyndur maður, sem vildi hafa líf og
fyir í kringum sig, þegar tilefni
gafst til. En það voru ekki allir sem
komust að hans innsta hugskoti,
því á vissan hátt var hann líka
dulur og bar ekki tilfinningar sínar
fyrir hvem sem var.
Þegar alvara var á ferðum hjá
einhveijum vina hans eða sjúkling-
um þá var ekkert verið að tvínóna
við hlutina og stóð hann þá alltaf
eins og klettur upp úr hafinu til
hjálpar þeim sem í hlut átti, og
hlífði sjálfum sér hvergi. Þetta hef
ég sjálfur reynt því fyrir nokkrum
árum fékk ég sjúkdóm, sem erfitt
og í sumum tilfellum er ekki hægt
að lækna.
Ólafur og nokkrir hans ágætu
„kollegar“ reyndu það sem hægt
var, en það gekk ekki. En minn
eldri bróðir vildi ekki gefast upp
og fór með mig til Ameríku til fær-
ustu sérfræðinga, en þeir töldu að
með aðgerð væru dauðalíkur of
miklar. Þá fannst mér eins og heim-
urinn hryndi. Hefðu Ólafur og mín
elskulega mágkona ekki verið með
mér eftir þennan úrskurð þá hefði
örvæntingin riðið mér að ftillu.
Ólafur kenndi mér að sætta mig
við orðið hlutskipti og átti Drífa
sinn stóra þátt í því líka.
Ekki ætla ég að rekja ættir Ól-
afs því aðrir gera það betur en ég.
Þó að sorgin sé sár og bitur þá
rénar hún með tímanum og eftir
verða ljúfar minningar um öðling,
sem öllum vildi gott gera.
„Drífa mín, þetta er í annað sinn
sem sorgin dynur yfir á þínu heim-
ili, en ég veit að þú ert eins og
Ólafur var. Þú stendur þig eins og
hetja. Við Edda og börnin vottum
þér og fjölskyldu þinni okkar dýpstu
sarnúð."
Siggi
Enginn veit hver næstur verður
kallaður að hinum dimmu dyrum,
en víst er um það, að þeir sem til
þekktu hefðu síst búist við því, að
Ólafur Jónsson læknir yrði kvaddur
svo fljótt og óviðbúið yfír landa-
mærin á vit feðra sinna, svo
hraustur sem hann var á líkama
og sál, hlaðinn orku og lífskrafti.
Ég, sem þessar línur skrifa,
sakna sárt vinar í stað en segja
má að við Ólafur höfum verið sam-
ferðamenn síðan við slitum barns-
skónum sitt hvoru megin við lágan
háls norður í ísafjarðardjúpi, en
daglegur samgangur var milli heim-
ilanna.
Ólafur var mikill aufúsugestur í
húsi foreldra minna og tengdist fjöl-
skyldan í Vatnsfirði honum traust-
um og nánum vináttuböndum. Eftir
að þau foreldrar mínir fluttu suður
til Reykjavíkur, áttu þau áfram
hauk í homi þar sem Ólafur var,
en hann reyndist þeim jafnan sem
bezti sonur.
Ólafur óx úr grasi hjá afa sínum,
Ólafí Ólafssyni, óðalsbónda í
Skálavík og varð dugandi og kraft-
mikill við margvísleg sveitastörf.
Ungur varð hann óvenju starfssam-
ur, fullur af áhuga fyrir því sem
var að gerast í kringum hann en
hann vann m.a. við sjómannsstörf,
símavinnu og smíðar. Hann aflaði
sér á þessum árum almennrar
menntunar í hagnýtum hlutum og
var þess vegna vel að sér í öllu sem
laut að atvinnumálum þjóðarinnar.
Hann fór í menntaskólann á
Akureyri og eignaðist þar marga
kæra vini, sem eiga að baki að sjá
óvenju félagslyndum skólabróður.
Að loknu háskólanámi hér í
Reykjavík fór hann til framhalds-
náms í Bandaríkjunum og lagði
stund á lyflæknisfræði og melting-
arsjúkdóma sem undirgrein. Þaðan
kom hann til starfa í Reykjavík
árið 1960.
Árið 1954 kvæntist hann Drífu
Garðarsdóttur, glæsilegri og mikil-
hæfri konu.
Ólafur var mjög eðlisgreindur,
hugkvæmur og fljótur að átta sig
á hlutunum og röskur að taka
ákvarðanir. Þessir eiginleikar komu
í góðar þarfír við læknisstörf hans.
Hann reyndist mjög glöggur þegar
um sjúkdómsgreiningu var að ræða,
lét aldrei aukaatriði trufla sig og
var fljótur að ráða fram úr vanda-
málum sem alltaf koma upp við
læknisstörf.
Það var alltaf líf og fjör í kring-
um Ólaf. Hann var einatt hress,
uppöryandi, glaður og skemmtileg-
ur. Það sem auðkenndi hann þó
öðru fremur var trygglyndi. Hann
var mikill vinur vina sinna og ólat-
ur að greiða götur þeirra á allan
hátt.
Hann hafði mikla ást á heima-
högum sínum við Djúp og átti oft
leið um æskustöðvarnar. Hús þeirra
hjóna stóð alltaf opið fyrir sveitung-
unum enda bæði mjög gestrisin og
var öllum það mikið tilhlökkunar-
efni að koma til þeirra í gestaboð.
Fjölskyldurnar þijár sem ásamt
Ólafí og Drífu fluttu í Hamrahlíð
33 um áramótin 1964 eiga margar
góðar minningar frá liðnum árum
og öll stöndum við í þakkarskuld
við hann fyrir framtakssemi og
hjálpsemi sem við höfum notið í
ríkum mæli á öllum þessum árum.
Þessi grein á að flytja innilegar
þakkir frá foreldrum mínum og
systkinum fyrir einlæga og trausta
vináttu.
Þótt við vinir Ólafs höfum misst
mikils er þó mestur harmur kveðinn
að Drífu og bömum þeirra, Garð-
ari, Kristínu, Eddu og litla Ólafí,
sem var augasteinn og eftirlæti afa
síns.
Við Hjördís vottum þeim okkar
innilegustu samúð og hluttekningu
og biðjum góðan Guð að styrkja
þau í sorginni.
Tryggvi Þorsteinsson
Okkur setti hljóð þegar fregnin
barst um hið sviplega fráfall Olafs
læknis Jónssonar. Á liðnu vori fögn-
uðum við 40 ára stúdentsafmæli
þar sem hann var glaðastur meðal
glaðra. I dag kveðjum við hann
hinstu kveðju með sárum söknuði.
Kynni okkar hafa varað í fjóran og
hálfan áratug. Því er margs að
minnast frá langri leið, en einkum
unglingsára, í menntaskóla við nám
og leiki æskunnar. Á þeim árum
verða þau vináttubönd til sem
tíminn vinnur ekki á. Ólafur Jóns-
son rækti þessa vináttu heils hugar.
Hann var jafnan boðinn og búinn
að gera það sem gera þurfti til að
halda við gömlum kynnum og
treysta þau og er þess skemmst að
minnast hvað gaman var að hafa
hann með í ráðum við undirbúning
40 ára stúdentsafmælisins. Ekki
var hitt minna virði hvað hann brást
fljótt og vel við ef veikindi eða
sjúkravist varð hlutskipti bekkjarfé-
laganna. Þá var hann vakinn og
sofínn að fylgjast með hvemig þeim
reiddi af. Hann var ráðhollur og
ráðagóður og mikill vinur vina sinna
og við nutum þess — bekkjarsystk-
ini hans — í ríkum mæli.
Nú haustar að og hið liðna,
sólríka sumar kemur aldrei aftur.
Við leiðarlok komum við til að
kveðja og þakka, því „hin gömlu
kynni gleymast ei né gömul
tryggðamál".
Við sendum eiginkonu, bömum,
venslafólki og skyldmennum hug-
heilar samúðarkveðjur.
Bekkjarsystkini
Ólafur Jónsson læknir var maður
svo fullur lífsþrótti, að það er erfitt
að trúa því að hann sé ekki lengur
í lifenda tölu. Við kynntumst Ólafi
fyrst fyrir þrettán ámm, þegar
hann hafði forgöngu um kaup á
lítilli flugvél frá Bandaríkjunum.
Alls vorum við sjö sem tókum þátt
í þessum kaupum. Ólafur var mik-
ill áhugamaður um flug og var
ávallt fremstur í flokki í samstarfí
okkar um notkun og rekstur flug-
vélarinnar. Stærsta átakið í því
sambandi var bygging flugskýlis,
og þar lét Ólaftir ekki sitt eftir
liggja fremur en endranær. Hann
var alltaf jafn hress og kátur og
fús til framkvæmda, og allt sem
hann tók að sér innti hann af hendi
skjótt og samviskusamlega. Ólafur
var skemmtilegur í viðræðum og
oftsinnis nutum við gestrisni hans
og eiginkonu hans, Drífu Garðars-
dóttur, á hejmili þeirra hjóna. Það
skarð sem Ólafur skilur eftir sig í
okkar hópi verður erfítt að fylla.
Um leið og við minnumst hans sem
góðs vinar og félaga, vottum við
fjölskyldu hans samúð okkar á sorg-
arstundu.
Sameigendur að TF-FET
í dag er til moldar borinn Ólafur
Jónsson læknir.
Þann 17. ágúst síðastliðinn var
hann hér að starfí með okkur í
Domus Medica rétt eins og venju-
lega og það var að vanda mikill
erill, í mörgu að snúast og margt
að ræða og taka ákvarðanir um.
Viðmót hans var hlýtt að venju og
hann glaðlegur og uppörvandi og
sýndist fullur af orku rétt eins og
endranær, svona hafði þetta gengið
fyrir sig árum saman og öllum
fannst okkur þetta stafa frá Ólafi
Jónssyni. Það var mikil reisn og
virðing í ríkum persónuleika hans,
það var gott að vera í návist hans
og kynni við hann glöddu og auðg-
uðu.
En næsta dug kom hann ekki til
starfa. Kvöldið áður hafði hann
snögglega veikst alvarlega. Hann
var látinn. Hljóð og harmi slegin
erum við enn einu sinni minnt á
fallvaltleik lífsins. Skammt er milli
lífs og dauða. Og þótt við öll vitum
að hið einasta örugga um tilveru
okkar í þessum heimi séu í raun lok
hennar, erum við allaf jafn óviðbúin
komu sláttumannsins mikla. En litla
starfsumhverfið okkar á þriðju
hæðinni í Domus Medica er miklu
tómlegra og fátæklegra en áður var
oggóðs drengs er sárt saknað.
Olafur Jónsson var fæddur á
Vestfjörðum 1924. Faðir hans var
læknir. Sjálfur valdi hann læknis-
starfið. Hann fór í gegnum námið
með býsna hefðbundnum hætti,
fyrst hér heima, síðan í framhalds-
nám erlendis, aðallega f Banda-
ríkjunum þar sem hann sérmennt-
aði sig í meltingarsjúkdómum og
sinnti þeim sérstaklega um hríð en
hann var lengst af heimilislæknir í
Reykjavík og gegndi auk þess fy'öl-
mörgum trúnaðarstörfum sem
læknir, auk um hríð embættislækn-
inga. En þessi litla kveðja verður
ekki frekari ættarsaga eða skrá um
veraldlegan framan.
Ólafur Jónsson var tæplega 63
ára þegar hann lést svo skyndilega.
Hann sýndist talsvert yngri. Hann
dó svo sannarlega langt um aldur
fram. Hugsun hans var skýr og
hugurinn fijór, áhugamálin mörg
auk læknisfræðinnar, flug, ferða-
lög, tækninýjungar hvers konar og
mannlífið sjálft í heild sinni. Hann
lífgaði hressilega upp á umhverfi
sitt, frásagnarlist var honum gefín
og hann bjó yfir miklum fróðleik,
einnig þeim sem hvergi er enn og
verður kannski aldrei á bók skráð-
ur. Og líkamlega virtist hann vera
hraustur og hafði aldrei kennt sér
alvarlegra meina. Krafturinn og
dugnaðurinn virtist oft með ólíkind-
um og hann var úrræðagóður
maður og hjálpsamur.
En vafalaust er oft erfitt að
skynja annarra innstu líðan. Lífíð
veitti Ólafí margt en það lagði einn-
ig á hann mótlæti en Ólafur var
svo agaður að ekki varð allt séð á *-
hinu ytra borði. Svo hefur Ólafur
vafalaust oft og lengst af unnið
alltof mikið eins og margir læknar,
en þó fannst okkur stundum eins
og hann byggi yfir þeirri tvöföldu
starfsorku sem sú stétt þarf eigin-
lega að hafa og óafvitandi er ætlast
til að hún hafi. En allt um það þá
sýndist manni dauðinn svo óravegu
frá Ólafí Jónssyni lækni sem að
öllu jöfnu leiftraði af andlegri og
líkamlegri orku.
Það tekur vafalaust nokkurn
tíma fyrir sum okkar að átta sig á
því að Óiafur sé ekki rétt ókominn
úr leyfi. Hann er farinn yfir móð-
una miklu og honum líður vafalaust
vel á grundunum grænu þar sem
hann á þegar fyrir ástvini og kunn-
ingja, vini áður fama, sem nú njóta
samvista við hann og hann með
þeim að nýju. Við samstarfsfólk
hans hér á þriðju hæðinni í Domus
Medica kveðjum hann með þökk og
virðingu. Sambýlið við hann var
gott og umgengnin við ■ hann öll
ánægjuleg.
Við sendum innilegar kveðjur til
eftirlifandi konu hans, Drífu Garð-
arsdóttur, sem raunar er ein í
hópnum okkar og við biðjum að
henni og bömum þeirra hjóna og
öðrum nánustu megi veitast styrkur
og líkn í þungri raun. Mikið verða
orðin fátækleg á þessari stundu en
Drífa þekkir hug okkar og hjarta-
lag.
Blessuð veri minning Ólafs Jóns-
sonar.
Starfsfólk á þriðju hæð í
Domus Medica.
Hótel Saga Síml 12013
Blóm og
skreytingar
við öll tœkifœri
t
Hugheilar þakkir til allra er sýndu okkur samúð og vinarhug við
andlát og jaröarför
ÁRNA SIGURÐAR GUNNARSSONAR,
Sundlaugarvegi 10,
er lést af slysförum 26. júlí sl. Sérstakar þakkir til Ungmennafé-
lagsins Skallagríms, Borgarnesi, Körfuknattleiksdeildar (R og
Loftorku sf. Borgarnesi.
Gunnar Jón Árnason,
Katla Gunnarsdóttir,
Sverrir Stefánsson,
Hreiðar Gunnarsson,
Margrét Sigurðardóttir,
Júlfa Guðnadóttir.
Jóhanna G. Sigurðardóttir,
Guöný Sigurðardóttir,
Inga Ingimarsdóttir,
Haila Magnúsdóttir,
Árni Guðmundsson,
t
Innilegar þakkir fyrir auösýnda samúð og vinarhug við andlát og
útför móður okkar, tengdamóður, ömmu og langömmu,
HÖNNU KRISTÍNAR BALDVINSDÓTTUR.
Tómas Njálsson,
Gunnhildur Njálsdóttir, Haukur Kristófersson,
Ragnheiður Njálsdóttir, Stefán Baldursson,
Sólveig Knútsdóttir, Már Jóhannsson,
barnabörn og barnabarnabörn.