Morgunblaðið - 19.04.1988, Qupperneq 64

MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 19. APRÍL 1988
64
Guðfinna M. Áma
dóttír — Msnrúng
Fædd 1. september 1931
Dáin 11. apríl 1988
Æskuvinkona mín, Guðfinna
Magnea Amadóttir, Magga, er lát-
in. Hún lést á Borgarspítalanum
eftir stutta legu. Leiðir okkar lágu
saman strax í bemsku, enda frænk-
ur á líkum aldri, góðar vinkonur
og öllum stundum saman. Mæður
okkar voru systur og mikill sam-
gangur milli heimilanna. Með okkur
var alla tíð mjög kært og minning-
in um Möggu björt.
Foreldrar hennar voru Sigríður
Magnúsdóttir og Ámi Þórðarson,
sjómaður. Magga var þriðja í röð
fjögurra systkina. Elst er Lára,
starfsstúlka á Vífílsstöðum, þá Ey-
þór bókari og yngst er Þóra, af-
greiðslustúlka.
Að loknu gagnfræðaskólanámi
1949 fórum við Magga saman í
Húsmæðraskólann á Varmalandi.
Þar áttum við margar góðar og
ógleymanlegar stundir saman. Oft
var gaman að minnast þessa tíma
þegar við hittumst seinni árin, enda
ávallt stutt í hláturinn hjá Möggu.
Hún var ákaflega létt í lund og
tryggur vinur. Hún var víðlesin og
hafði yndi af ljóðum. Eftir hús-
mæðranámið lá leiðin aftur til
Reykjavíkur. Þar kynntist Magga
eftirlifandi manni sínum, Marteini
Kratch, jámsmið. Þau gengu í
hjónaband 17. október 1953.
Magga og Marteinn bjuggu fyrst í
Reykjavík en hafa lengst af búið á
Seltjamamesi. Þar bjó Magga flöl-
skyldu sinni fallegt heimili.
Böm þeirra hjóna em fimm. Elst
er Sigríður, sjúkraliði, gift Guðjóni
Steinssyni, trésmið. Þau eiga þijú
jfcöm.
Walter Magnús, jámsmiður,
kvæntur Ingibjörgu Úrsúlu Sigurð-
ardóttur, aðstoðarstúlku hjá tann-
lækni. Þau eiga eitt bam. Gunnar
Þór, matsveinn, kvæntur Huldu
Jónsdóttur. Þau eiga tvö böm.
Margrét Björg, bankastarfsmaður,
gift Hilmari Valgarðssyni. Þau eiga
eitt bam. Ámý er yngst, nemi í
Fjölbrautaskólanum í Breiðholti.
Hún er enn í foreldrahúsum.
Eftir að Magga kom bömum
sínum á legg starfaði hún við starfs-
þjálfun á saumastofu Kleppsspítala.
Hún var mjög vel liðin þar og hafði
góð áhrif á sjúklingana.
Magga veiktist í október sl.
haust. Hún vissi að hveiju dró, en
sýndi mikið hugrekki, studdi sína
nánustu og veitti þeim styrk. Mar-
teinn var konu sinni hin styrka stoð
Fæddur 23. ágúst 1971
Dáinn 9. apríl 1988
Hvar hafa dagar lífs þíns lit sínum glatað,
• og ljóðin, er þutu um þitt blóð frá draumi
til draums,
hvar urðu þau veðrinu að bráð, ó bam, er
þig hugðir
borið með undursamleikans
eigin þrotlausan brunn þér í bijósti,
hvar?
„Er glatað ei glatað," spyr skáld-
ið Jóhann Jónsson í undurfögru Ijóði
sínu „Söknuði".
Þetta ljóð kom mér fyrst í hug
þegar ég frétti um sviplegt fráfall
komungs frænda míns, Jóns Þórs
Jónssonar. Við sem eftir stöndum
sárhrygg yfír þessum undarlegu
örlögum þessa bjartleita ljúflings
viljum ekki trúa því að „glatað sé
glatað", heldur sé líf að loknu þessu,
þar sem honum hefur verið fagnað
af ömmu og afa og öðrum skyld-
mennum sem á undan eru farin og
hafa varðað vel veginn til fram-
haldslífs fyrir ungan dótturson.
Jón Þór var aðeins sextán ára
og mætti erfiðleikunum af æðru-
leysi.
Magga var trúuð kona og sótti
styrk sinn í trúna.
Ég minnist Möggu með þakklæti
og miklum hlýhug. Hún var mér
og mínum sannur vinur alla tíð.
Marteini og bömunum sendum við
hjónin innilegar samúðarkveðjur.
Hún hvíli í friði.
Legg ég nú bæði líf og önd
Ijúfí Jesú í þína hönd.
Síðast þegar ég sofna fer
sitji Guðs englar yfir mér.
__ (Hallgrímur Pétursson)
Ásta Halldórsdóttir
Fátt er manni dýrmætara en það
að eiga góða vini. í dag kveðjum
við konu sem var vinur vina sinna
og það sem meira er, hún var vinur
og félagi bamanna sinna og vina
þeirra.
Það em rúm 20 ár síðan ég kom
fyrst inn á heimili þeirra Möggu
og Marteins þá nýbúin að kynnast
Siggu elstu dóttur þeirra. Mér var
strax tekið opnum örmum og hefur
það verið svo ætíð síðan.
Mér eru minnisstæðar þær fjöl-
mörgu stundir sem við sátum í eld-
húsinu, lærðum að drekka kaffí og
ræddum við Möggu um ýmislegt
það, sem efst var á baugi hjá okkur
vinkonunum. Hún var frábær hlust-
andi og átti auðvelt með að setja
sig í okkar spor, hlæja með okkur
og gefa góð ráð ef svo bar undir.
Samfundum okkar fækkaði eftir
að Sigga flutti að heiman. En
Magga fylgdist með okkur vinkon-
um Siggu úr fjarlægð og tók ein-
lægan þátt í sorgum okkar og gleði.
Það var öllum mikið áfall þegar
Magga veiktist í október sl. og eng-
an óraði fyrir því þá, að hún ætti
svo stutt eftir ólifað. En Magga var
trúuð kona og raunsæ og tók örlög-
um sínum með mikilli hetjulund.
Hún trúði á líf eftir dauðann og
þess vegna trúum við því, að hún
sé meðal okkar og fylgist með þeim
sem henni þótti vænst um.
Elsku Marteinn, Sigga, Valli,
Gunni, Magga Björg, Árný og fjöl-
skyldur. Þið áttuð svo mikið og
þess vegna er missir ykkar svo
mikill.
En sárasta sorgin líður hjá og
þið eigið yndislegar minningar um
góða konu.
Anna Stína
þegar kallið kom, unglingur að feta
sín fyrstu spor í átt til manndóms-
ára. Á slíkum umbrotatímum í lífí
ungs drengs er alltaf hætt við að
of geyst sé farið. Baminu liggur á
að öðlast sjálfstæði, sanna mann-
dóm sinn og framkvæma drauma
sína. Framundan var sautján ára
afmælið og stefnan sett á að eign-
ast bíl og taka bílpróf. Sá draumur
varð því miður ekki að veruleika,
hann var kallaður á æðra tilveru-
stig þar sem hann mun taka út
þroska sinn undir handieiðslu æðri
máttarvalda.
Jón Þór var hæglátur í fasi, dul-
ur og gekk hljóðlega um, en undir
þessu yfírborði leyndist viðkvæm
brothætt sál.
Eitt bros getur dimmu í dagsljós breytt,
sem dropi breytir veig heillar skálar.
Þel getur snúist við atorð eitt.
Aðgát skal höfð í nærveru sálar.
Svo oft leyndist strengur í bijósti, sem brast
við biturt andsvar, gefið án saka.
Hve iðrar margt líf eitt augnakast,
sem aldrei verður tekið til baka.
(E. Ben.)
Þegar hringt var í mig mánudag-
inn 12. apríl og tilkynnt að hún
Magga á Lindó eins og við kölluðum
hana væri dáin þá ósjálfrátt hugs-
aði ég, nei, það getur ekki verið
komið að því, því lífskrafturinn var
svo mikill að mér fannst lát hennar
ekki tímabært. Hún átti svo margt
eftir ógert í lífínu. En það er ekki
spurt að því þegar þessi vágestur
hefur fest rætur. En ég er þakklát
fyrir að hafa kynnst henni með sína
hjartahlýju og kímni sem hún gat
öllum gefíð. Þegar ég bjó á Lindar-
braut 8 á neðri hæðinni, þá sem
unglingur, var alltaf svo notalegt
að geta skroppið upp í kaffí ef lá
eitthvað illa á manni. Var hún ekki
iengi að koma mér í gott skap, því
hún var vön að segja, æ Guffa
mín, nú sláum við öllu draslinu upp
í kæruleysi og hvolfum bolla og hún
spáði fyrir mér mínum framtíðar-
draumum, en sagði jafnframt að
taka nú passlega mark á þessu
bulli í sér. En oft rættist nú úr
þessum spádómum hennar, og líka
nú síðast í febrúar þegar ég hvolfdi
bolla með henni. Eitt árið fór móð-
ir mín út á land að vinna og gat
ég ekki farið með henni. Þá buðu
Magga og Búddi mér að búa hjá
sér þó þau hefðu nú nóg með öll
sín böm, en Magga sló nú bara á
lærið á sér og sagði að það munaði
nú ekki um einn kepp í sláturtíðinni.
Já, þau voru yndislegir grannar,
sem reyndust mér bestu foreldrar
þetta tímabil, sem ég get seint full-
þakkað.
Elsku Búddi minn, það er sárt
að sjá á eftir jafn yndislegri konu
og Magga var, en þú stendur ekki
einn eftir, með öllum ykkar bömum
tengdabömum og litlu bamaböm-
unum.
Guð blessi ykkur öll í þessari
miklu sorg. í hjarta mínu geymi ég
Við kveðjum ungan frænda með
trega og söknuði.
Elsku Þórdís og Beggi, við tökum
af einlægni þátt í sorg ykkar og
biðjum kærleiksríkan Guð að vera
með ykkur.
Minningin um ljúfan dreng lifir.
Fjóla Karlsdóttir og fjölskylda
hlýjar minningar um Möggu. Guð
geymi hana.
Guðfinna Jóhannsdóttir
Nú er hún Magga vinkona mín
farin yfír landamærin. Manni fínnst
þetta sárt og óskiljanlegt en guð
hlýtur að ráða.
Við Magga áttum yndislegar
stundir saman og margs er að minn-
ast frá liðnum árum.
Magga var svo kát og skemmti-
leg og gaman og gott að vera ná-
lægt henni. Hún var sannur vinur
í raun sem gott var að leita til og
ávallt var hún reiðubúin að leggja
lið þar sem hún gat.
Ég á Möggu mikið að þakka og
sakna hennar sárlega, þar er skarð
fyrir skildi sem ekki verður fyllt.
Það er erfítt að átta sig á að nú
hringir hún ekki framar né kemur
hlæjandi inn úr dyrunum. Magga
var svo lífsglöð og lifandi að maður
smitaðist og varð bjartsýnn og glað-
ur í návist hennar.
Þetta eru fáein fátækleg kveðju-
orð til að þakka Möggu samveru-
stundimar og óska henni alls góðs
nú Jiegar hún er komin heim.
Ég vil að lokum votta aðstand-
endunum samúð okkar hjónanna
og biðja góðan Guð að styrkja ykk-
ur í sorg.
Ingibjörg Gestsdóttir
í dag verður hún elsku mamma
okkar, Guðfínna Magnea Ámadótt-
ir, borin til hinstu hvíldar. Hún
mamma okkar sem var svo mikill
félagi og vinur, og maður spyr aft-
ur og aftur: „Hvers vegna hún?“
en því verður seint svarað. Samt
var hún syo hörð og dugleg í sínum
stuttu veikindum, en það dugði
ekki til.
En við höfum minningamar, og
þær hjálpa mikið, auk hans pabba
okkar sem í dag horfir á eftir jmdis-
legri eiginkonu, móður og félaga.
Alltaf komum við til með að
muna eftir þeim §ölmörgu gleði-
stundum sem hún veitti okkur með
hlátri sínum, innileik og huggun.
Hún hafði alveg einstakt lag á að
breyta sorg yfír í gleði og fá okkur
til að brosa í gegn um tárin, og það
reynum við núna. Stöndum þétt
saman, rifjum upp gömul prakkara-
strik og gleðistundir og hlæjum.
Þannig hefði hún viljað hafa okkur,
sterk og dugleg. En ósjálfrátt renna
tárin og brosið hverfur augnablik.
Við minnumst þess þegar móður-
amma okkar kvaddi þennan heim
hvað hún mamma var sterk og
huggaði okkur með því að segja
okkur að það væri líf eftir dauð-
ann. Það væri gott líf og hann afí
væri þar til að hugsa um hana.
Núna trúum við því og vitum að
mamma fær góða heimkomu, amma
og afí taka á móti henni.
Þegar við vorum litlar og forvitn-
ar stelpur og komum með spuming-
una um dauðann sagði hún mamma
okkur að þegar fólk dæi þá færi
það upp til Guðs og svæfí á mjúkum
skýjum, og þar væri lítið gat, sem
þeir látnu gætu horft niður um til
þeirra sem þeim þætti vænt um og
fylgst með þeim. Og þær stundir í
lífinu sem við óskum að hún sé
nálægt vitum við að hún horfír í
gegn um litla gatið og fylgist með.
Með þessum fáu orðum kveðjum
við yndislega og góða móður, sem
kemur alltaf til með að lifa í hjört-
um okkar.
Magga Björg og Árný
I dag verður kvödd hinstu kveðju,
Guðfínna Magnea Ámadóttir, fædd
1. september 1931. Foreldrar henn-
ar voru Sigríður Magnúsdóttir og
Ami Þórðarson, en þau eru bæði
látin. Magga, en svo var Guðfínna
Magnea ævinlega kölluð, var næst-
yngst fjögurra systkina, þ.e. Láru,
Eyþórs og Þóru. Foreldrar Möggu
bjuggu allan sinn búskap að
Frakkastíg 20. Magga ólst upp í
foreldrahúsum þar til hún giftist
Marteini Herbert Kratsch, jámsmið,
þann 17. október 1953. Þau stofn-
uðu sitt heimili á Lindargötu 25 og
bjuggu þar í tæp þijú ár, þar til
þau reistu sér hús áfast við
bemskuheimili Möggu.
Að Frakkastíg 20 bjuggu Magga
og Marteinn í rúmlega 10 ár. Þann
sögufræga dag 30. september 1966
flytja þau í nýju íbúðina sína að
Lindarbraut 8, og rétt náðu að vera
flutt inn klukkustund fyrir fyrstu
útsendingu sjónvarpsins. Böm
þeirra Möggu og Marteins urðu
fjögur, þau em Sigríður sjúkraliði
gift Guðjóni Steinssjmi trésmið,
Walter Magnús, jámsmiður, kvænt-
ur Ingibjörgu Úrsúlu Sigurðardótt-
ur, Gunnar Þór, matsveinn, kvænt-
ur Huldu Jónsdóttur, Margrét
Björg, bankastarfsmaður, gift
Hilmari Valgarðssjmi og Ámý,
nemandi við Fjölbrautaskólann í
Armúla, sem býr í heimahúsum.
Bamabömin vom orðin átta þegar
Magga lést, tvö þeirra nokkurra
vikna. Magga hafði á orði við mig
að hún jrrði að komast í bæinn til
þess að kaupa sængurföt handa
nýfæddu bamabömunum, það hafi
hún alltaf gert, þegar nýtt bam kom
í heiminn, verst þótti henni að geta
ekki saumað verin sjálf. Hún hugs-
aði mjög hlýlega til sonarsonar síns
í Bandaríkjunum og saknaði þess
að geta ekki séð hann oftar.
Magga var gestrisin og ljúf í við-
móti og vildi láta öllum líða vel.
Svo var í veikindum hennar. Henni
var mjög umhugað að böm sín yrðu
sem minnst vör við það hversu veik
hún var. Hún var þess full meðvituð
að hveiju dró, sagði mér að hún
ætlaði að vera heima meðan hún
mögulega gæti. Hún væri þakklát
fyrir að eiga góðan mann sem allt
vildi fyrir sig gera, svo væri jmgsta
dóttirin heima, sem hjálpaði henni
á sömu lund. Eldri bömin væm
stöðugt að hringja og kæmu í heim-
sóknir. Möggu varð að ósk sinni,
hún lést án þess að éiga langa
sjúkrahúsvist að baki. Hún var lögð
inn á Borgarspítalann þann ö.apríl
sl. og var látin þann 11. apríl.
Magga var nett kona, greind og
rökföst. Hún var glaðljmd, heil-
stejrpt og viljaföst og gat verið orð-
hnjrttin þegar við átti og var vel til
vina. Árið 1978 fór Magga að vinna
við starfsþjálfun á saumastofu
Kleppsspítalans, og vann þar til hún
veiktist í október sl.
Vinátta okkar Möggu hófst þeg-
ar við vomm 13 ára gamlar er við
hittumst í skólaporti Austurbæjar-
skólans. Þá ákváðum við að vera
saman í bekk. Síðan fómm við í
Ingimarsskólann (Gagnfræðaskól-
inn í Reykjavík), sem svo var alltaf
nefndur. Á meðan á skólavemnni
stóð árin 1945 til 1948, sátum við
saman í bekk. Frá þessum ámm á
ég margar góðar minningar með
Möggu. Á sumrin vann hún í mjólk-
urbúð. Mjólkursamsalan bauð
starfsfólki sínu í sunnudagsferðir
og bauð Magga mér alitaf með. Þá
var sett “boddy" upp á pall bfianna
og vom bekkir andspænis hver öðr-
um sem farþegamir sátu á. Það
má nærri geta að oft ultum við úr
sætunum og þá oft í fangið á hvort
öðm, því ekki vom vegimir góðir.
Þetta skapaði stemmingu og var
oft mikið hlegið. í þessum ferðum
var gítarinn tekinn með og mikið
spilað og sungið. Ekki vom aura-
ráðin mikil á þessum tíma og minn-
ist ég skoplegs atviks þegar við
gengum í stúku til þess að komast
frítt inn á skemmtun, þar sem stúk-
an átti afmæli. Þetta varð til þess
að við fómm í margar skemmtileg-
ar rútuferðir með stúkunni. Eftir
að námi lauk í gagnfræðaskólanum,
fór Magga í húsmæðraskólann á
Varmalandi í Borgarfírði. Eftir það
vann hún við verslunarstörf uns hún
gifti sig.
Mér er í minni sfðasti dagurinn
sem ég átti með Möggu vinkonu
minni. Dag einn, í lok marsmánað-
ar, fór ég til hennar. Við spjölluðum
saman vítt og breitt þennan dag
og þ.á.m. um þijár bamabækur
eftir Guðrúnu Helgadóttur, sem við
báðar höfðum verið að lesa. Magga
hafði á orði að sér hefði þótt hún
endurlifa æsku sína með lestrinum
og var ég henni hjartanlega sam-
mála. Báðar vorum við sjómanns-
dætur og aldar upp í stórum systk-
inahópi. Magga tók þátt í kvíða
mínum þegar faðir minn var að
sigla í skipalestum á stríðsárunum.
Við hlógum þegar við minntumst
þess er við drösluðumst með mjólk-
urbrúsana og fískinn óinnpakkað-
Minning:
Jón Þór Jónsson