Morgunblaðið - 12.03.1991, Blaðsíða 47

MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 12. MARZ 1991'
Hreiðar S, Jónsson
múrari - Minning
Fæddur 8. júní 1929
Dáinn 2. marz 1991
Hreiðar var fæddur að Holti á
Þingeyri, sonur hjónanna Lilju
Björnsdóttur, skáldkonu, og Jóns
- Erlendssonar frá Bakka í Dýrafirði.
Á Þingeyri ólst Hreiðar upp til
15 ára aldurs, en þá fluttu foreldr-
ar hans til Reykjavíkur.
Þegar Hreiðar fermdist kvað
móðir hans:
Ég krýp nú í lotningu, kærleikans Drottinn;
af knýjandi þrá er sú athöfn sprottin.
Ég legg mína orku í bænina bljúga
og bið þig að nýgræðing veikum að hlúa.
(Vökudraumar)
Einhvern veginn hefur komist inn
hjá mér að Hreiðar hafi sótt margt
til móður sinnar. Hann var sérlega
smekkvís á mál og stíl, hafði yndi
af ljóðum og átti það til að kasta
fram bögu.
Hann las mikið og hafði næman
bókmenntasmekk.
Hann var af þeirri kynslóð sem
byggt hefur upp velferðarþjóðfélag
í þessu landi, uppalinn við strit til
þess að hafa í sig og á. Kornungur
fór hann á sjóinn og stundaði sjó
öðru hvoru á bátum, togurum og
millilandaskipum um lengri tíma,
en fljótlega sá hann möguleika til
þess að læra múraraiðn og má segja
að það hafi síðan verið hans ævi-
starf.
Hann þótti vandvirkur múrari og
afkastamikill,- enda lærði hann aldr-
ei að hlífa sér.
Smekkvísi hans og snyrti-
mennska kom hvarvetna fram í
störfum hans eins og í allri hans
daglegu umgengni.
Fyrir nokkrum árum fór Hreiðar
að kenna lasleika, en þar var um
að ræða atvinnusjúkdóm og fyrir
rúmu ári fannst hjá honum sá vá-
gestur, sem varð honum að aldur-
tila. Aldrei heyrðist hann tala æðru-
orð og var ævinlega hress í máli
og glaður. Þannig minnumst við
hans, vinir hans og kunningjar.
Það mun hafa verið árið 1970
sem ég hitti Hreiðar fyrst, hann var
þá nýlega kvæntur frænku minni,
Jonu Láru Pétursdóttur, sem verið
hafði sumargestur minn í 11 ár,
þegar hún var að alast upp. Ég var
þá á ferð í Reykjavík og gisti hjá
þeim hjónum. Hreiðar tók mér eins
og hann ætti í mér hvert bein og
þannig kom hann ævinlega fram
við mig og mína fjölskyldu. Þau
hjónin Jóna Lára og Hreiðar eignuð-
ust eina dóttur, Lilju Margréti, en
frá fyrra hjónabandi átti hún tvær
dætur, Steinunni og Guðnýju, sem
hann reyndist hinn besti faðir og
gerði aldrei mun á þeim og sinni
eigin dóttur og ég held að honum
hafi raunverulega þótt jafnvænt um
þær, enda náði hann trausti þeirra
og vináttu.
Af kynnum mínum við Hreiðar
komst ég fljótt að því að undir
grímu hversdagsleikans bjó við-
kvæm og hlý sál. Við minnumst
ótal ánægjulegra samskipta og
gleðistunda á heimili þeirra hjóna,
þar sem húsbóndinn sat í öndvegi
og ræddi við gesti sína. Fyrir þess-
ar stundir vil ég þakka Hreiðari,
konu hans og dætrum, sem nú hafa
misst góðan eiginmann og föður.
Anna Þorsteinsdóttir
sem vildi hvers manns vanda leysa.
Hann var hreinskilinn og var ekki
tamt að tala þvert um hug sinn,
hvort sem við vorum að „drekkja
ánamöðkum" á árbakka eða að
„vinna í sjálfum okkur“. Minnis-
stæðar eru veiðiferðirnar, sem við
höfðum báðir svo mikla ánægju af
þó að aflinn væri oftast rýr. Alltaf
héldum við ótrauðir áfram og ráð-
gerðum næstu ferð. Síðustu veiði-
ferðina fórum við í júlí síðastliðnum,
og var Hreiðar þá orðinn sjúkur þó
engan bilbug væri á honum að finna
í veiðiskapnum. Margt var spjallað
á þessum ferðum okkar, og við
bárum trúnað hvor til annars. Þetta
er gott að eiga í minningunni.
AA-samtökin voru honum kær.
Þau höfðu gefið honum nýtt líf — ■
líf sem hann kunni svo vel að meta.
Fyrir ári fékk Hreiðar úrskurð um
þann alvarlega sjúkdóm, sem hann
laut í lægra haldi fyrir. En hann
háði harða baráttu og uppgjöf var
honum fjarri skapi. Þá varð honum
enn ljósara hve mikinn styrk var
að fínna í AA-samtökunum og boð-
skap þeirra. Þar átti hann stuðning
vísan hjá félögum sínum og fársjúk-
ur sótti hann fundi, fremur af vilja
en mætti undir það síðasta.
Eiginkona hans, Jóna Lára Pét-
ursdóttir, er einstaklega vel gerð
kona, sem stóð við hlið hans og
studdi hann í einu og öllu. Heimili
þeirra stóð opið öllum þeirra vinum
og kunningjum, og þau voru fund-
vís á tilefni til'að gleðjast í vina-
hópi. Jóna og dætumar voru honum
ávallt efst í huga, og umhyggja
þeirra fyrir honum í sjúkdómslegu
hans var aðdáunarverð.
Við hjónin þökkum Hreiðari sam-
fylgdina, sem við vildum að hefði
orðið lengri, en minningar um góð-
an vin geymast í huga okkar. Við
sendum Jónu og dætrunum innileg-
ar samúðarkveðjur og biðjum þeim
blessunar Guðs.
Fari vinur minn í friði og hafi
hann þökk fyrir allt.
Guðmundur Sveinsson
Ég sit hér við eldhúsborðið í
glampandi morgunsól — allt er svo
bjart og fallegt og vorið framundan
— samt er ég að hugsa um dauð-
ann. Hann Hreiðar Svan Jónsson
vinur okkar er látinn. Hann lést á
Vífilsstaðaspítala laugardaginr. 2.
mars eftir stranga baráttu við
ólæknandi sjúkdóm. Fyrsta tilfinn-
ingin er léttir yfir að þjáningum
vinar er lokið — en söknuðurinn —
hann kemur seinna.
Mér finnst ótrúlegt nú, að hann
skyldi treysta sér til þess að koma
í heimsókn til okkar aðeins þrem
vikum fyrir andlát sitt og hann var
ekki að barma sér heldur sýndi ótrú-
legt hugrekki og æðruleysi í veik-
indum sínum.
Það er svolítið kaldhæðnislegt
að okkar kynni af Hreiðari hófust
eiginlega um það leyti sem hann
fyrst kenndi þess sjúkleika sem dró
hann til dauða. Við kynntumst
vegna sameiginlegs áhugamáls um
„að lifa lífinu lifandi" og eftir að
hafa notið gestrisni Hreiðars í sex-
tugsafmæli hans 8. júní 1989 fórum
við að skiptast á heimsóknum og
höfum við hjónin átt marga
skemmtilega og notalega laugar-
dagseftirmiðdaga í félagsskap
Hreiðars og Jónu konu hans. Hreið-
ar var áberandi hress og hreinskil-
inn maður sem sagði sína meiningu
tæpitungulaust en yfirborðs-
mennska og undirlægjuháttur voru
honum fjarri skapi.
Ekki get ég minnst Hreiðars án
þess að minnast á Jónu eiginkonu
hans, sem stóð við hlið hans eins
og klettur og auðfundið var að
Hreiðar bar virðingu fyrir konunni
sinni og var stoltur af dugnaði
hennar og umhyggjusemi í hinum
erfiðu veikindum hans. Einhvern
veginn fannst mér að Jóna og
Hreiðar þyrftu aðeins að líta hvort
á annað til að skilja hvað klukkan
sló — samband þeirra var svo óvenju
náið.
Mér fannst það segja sína sögu
um viðmót Hreiðars hve starfsfólkið
á Vífilsstaðaspítala var honum gott,
því þótti greinilega vænt um hann
og talaði hann jafnan um það sem
vini sína sem allt vildu fyrir sig
gera. Það er mikill styrkur í slíkum
veikindum að hafa svona hjúk-
runarfólk.
Það er sagt að dauðinn sé erfið-
astur þeim sem eftir lifa — það er
mikill sannleikur og því biðjum við
algóðan Guð að styrkja Jónu og
dæturnar nú við fráfall Hreiðars.
Við hjónin sendum þeim og öllum
öðrum aðstandendum okkar inni-
legustu samúðarkveðjur og saman
eigum við minningu um góðan
dreng og mikið karimenni.
Steinunn og Árni
QVMHPP
I140AR
1851-1991
AFMÆLISTILBOÐ í MARS OG APRÍL Á ÞREMUR
NÝJUSTU OG VINSÆLUSTU GERÐUNUM.
Allar vélarnar hafa upp á að bjóða
4-10 mismunandi gerðir af fallegum
nytjasaumum og teygjusaumum auk
nokkurra skrautsauma og svo
auðvitað lokasaum.
SAMBA 4
Áður 25.100
Nú 22.600 stgr.
MELODIE 70
Áðm 34.900
Nú 26.200 stgr.
^ SAMBANDSINS
MIKLAGARÐISÍMAR 68 55 50-68 1266
Guð gefi mér æðruleysi
til að sætta mig við
það, sem ég fæ ekki breytt...
kjark til að breyta því,
sem ég get breytt... og vit
til að greina þar á milli.
ÍSLENSKT OG GOTT
Þessi fallega bæn er mér efst í
huga þegar ég kveð Hreiðar Jóns-
son. Leiðir okkar lágu saman fyrir
níu árum í mánudagsdeild AA-sam-
takanna í Langholtskirkju, og með
árunum þróaðist kunningsskapur
okkar í einlæga vináttu.
Hreiðar var góður vinur. Hann
virtist hijúfur við fyrstu kynni, en
það var aldrei langt í ljúfmennið,
... fyrir góða
frammistöðu.
Nýtt súkkulaði
salthnetum
karamellu
MELODIE 100
Áður 37.225
Nú 31.300 stgr.
Húsasmiðjan
Heimasmiðjan
Kaupstaður í Mjódd
Samkaup Keflavík
Vöruhús KEA Akureyri
Vöruhús KÁ Selfossi
Skagfirðingabúð Sauðárkróki
Vöruhús Vesturlands Borgarnesi
Kaupfélögin um land allt.
NÝfí DAGUfí. SlA