Morgunblaðið - 20.12.1991, Blaðsíða 52

52 MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 20. DESEMBER 1991
Minning:
Guðbjörg Bjarman
Fædd 14. september 1954
Dáin 14. desember 1991
Mjög er mér óljúft að festa þessi
orð á blað, svo ótímabært, sem það
er að kveðja Gullý hinstu kveðju.
Hún átti enn eftir að gera svo
margt, leggja svo mikið gott til og
gleðja okkur með nærveru sinni.
Við höfðum hugmynd um að Gullý
væri ekki fillilega heil heilsu, en
gerðum okkur enga grein fyrir því
hve alvarlegur heilsubresturinn
væri. Síðasta daginn, sem Gullý
lifði, hélt hún upp á eins árs af-
mæli yngsta barnsins, fann að þrek-
ið var að bila og lagði sig eins og
hún gerði, þegar svo stóð á. Hún
vaknaði ekki til nýs dags. Áfallið
er þyngra en tárum taki og missir-
inn ósegjanlega mikill. Hinn stóri
vinahópur hefur misst mikið en
mest hafið þið misst, Teitur og
börnin, Unnur og Qölskylda: Enn
er skarð höggvið í ykkar fjölskyldu
og dauðinn hefur svo alltof fljótt
knúið dyra á ný. Ég bið þess að
þið fáið yfirstigið þennan mikla
harm, eins og hina fyrri, styrkt
þeirri góðu náðargjöf, sem ykkur
hefur verið veitt, en það er.trú á
Guð, sterk lund og samheldni. Ég
veit að góður Guð stendur ykkur
við hlið og gefur enn styrk.
Guðbjörg Bjarman var fædd í
Reykjavík hinn 14. september 1954.
Foreldrar hennar eru Unnur Grönd-
al og Björn Bjarman. Guðbjörg var
yngra barn þeirra, en eldri en Bene-
dikt, f. 1950, arkitekt hjá Skipulagi
ríkisins á Akureyri. Að Gullý standa
í báðar ættir sterkir stofnar og fékk
hún í vöggugjöf gott veganesti, hlý-
leika, gott lundarfar og umhyggju-
semi. Unnur og Björn slitu samvist-
ir. Síðari maður Unnar var Gísli
Jónsson, frá Víðivöllum í Skaga-
firði, sem lést í janúar 1989, fyrir
aldur fram. Að Víðivöllum kom
Gullý 5 ára að aldri og ólst upp í
blómlegri Blönduhlíðinni, bast
henni sterkum böndum og komu
þau Teitur og bömin norður svo
oft, sem þau máttu.
Yngri systkini Gullýjar eru Hall-
dóra Gísladóttir, f. 1960, býr á Víði-
völlum, Gísli Sigurður Gíslason, f.
1962, kennari á Sauðárkróki, Hólm-
fríður Amalía Gísladóttir, f. 1964,
hjúkrunarfræðingur í Tromsö í
Noregi.
Hefðbundna skólagöngu stund-
aði Gullý bæði hér nyrðra og einn
vetur í Reykjavík og bjó hún þá hjá
Frumleiki — gæói
— glæsileiki
höfuóeinkenni Christion Bernord úranno.
Margar spennandi geróir fyrir dömur og herra.
Verðfiátr. 17.lll-112.lll.
úra- og skortgrípoverslun,
Bonkostræti 12, sími 14007.
föður sínum. Hún gerði stuttan
stans í námi hér og var einn vetur
í lýðháskóla í Noregi, en lauk síðan
stúdentsprófí frá MA árið 1976.
Þar kynntist hún og bast tryggðar-
böndum Teiti Gunnarssyni, frá
Hjarðarfelli á Snæfellsnesi, oggiftu
þau sig 19. júní það ár. Börn þeirra
eru þijú, Björn 10 ára, næst voru
tvíburasystur en aðeins Ásthildur
lifði og er hún nú 6 ára og yngstur
er Baldur 1 árs. Gullý og Teitur
bjuggu um þriggja ára skeið í Lundi
í Svíþjóð, þar sem Teitur stundaði
nám, en hann er efnaverkfræðing-
ur. Þar náði Gullý góðu valdi á
sænsku, sem von var því að tungu-
mál lágu vel fyrir henni. Eftir að
þau fluttu heim, kenndi hún sænsku
við grunnskóla og almenna kennslu
stundaði hún einnig í tvo vetur.
Man ég hve hún kunni því vel og
hafði hún raunar ætlað sér að hefja
nám í kennslufræði, en vegna anna
varð ekki af því. Hún var áhuga-
samur kennari og mjög vel látin
af nemendum sínum, enda var hún
elsk að börnum og hafði næmt auga
fyrir þörfum þeirra. Okkur þykir
ævitími Gullýjar svo alltof stuttur,
aðeins 37 ár. Við vildum fegin hafa
átt hana svo miklu lengur. En á
þessum skamma tíma var það svo
margt sem hún gerði og lætur eftir
sig. Þau urðu ekki nema fimm árin,
sem við þekktumst og þó fínnst
mér sem við höfum verið aldavin-
konur. Það er vegna þess hve hún
var hlýleg frá fyrstu stundu og tók
mér sem náinni vinkonu. Þannig
var hún og því var vinahópurinn
stór. Gullý var opinská og umhyggj-
usöm, átti oftar en ekki hrósyrði
að gefa um leið og hún heilsaði og
gaf því gaum, sem ekki allir sáu.
Hún var ákaflega félagslynd og var
fljót að kynnast fólki.
Hún söng um tíma með Skag-
fírsku söngsveitinni og naut þess
mjög enda hafði hún yndi af söng
eins og flestir, sem í Skagafirði
hafa dvalið.
Umhyggja fyrir öðrum sat í fyrir-
rúmi hjá Gullý og um það vitna
síðusju verk hennar. Allt til hinstu
stundar var hún að hugleiða velferð
annarra.
Börnin skipuðu sérstakan sess í
hjarta hennar, jafnt systkinabörnin,
sem hennar eigin börn. Ég man
eftir öllum fínu fötunum og mynd-
um af prúðbúnum börnum, í fötun-
um sem Gullý frænka hafði leitað
að og keypt fyrir foreldra, sem áttu
ekki heimangengt. Öll nutu þau
þess hve fús hún var að liðsinna
og án efa hefur hún ekki síður not-
ið þess að leita að því sem best
hæfði hveiju. Það er ómetanlegt
að Gullý skyldi nú á allra síðustu
vikum taka sér tvær ferðir á hend-
ur með Dóru systur sinni, aðra
þeirra til Hósu systur þeirra í
Tromsö til að fagna nýfæddri dótt-
ur hennar. Tindrandi brún augun
hennar Gullýjar og brosið verða
mér ætíð minnisstæð og ég þakka
fyrir allar þær stundir, sem við
fengum að vera með henni.
Síðasta minningin um Gullý er
heiman frá Víðivöllum að áliðnu
sumri. Þá stóð hún úti fyrir dyrum
er sól lækkaði á lofti, alsæl með
Baldur sinn í fanginu og hvernig
gat annað verið „þegar maður fær
að eiga svona dýrgrip", sagði hún.
Sjálf var hún dýrgripur.
Elsku Unnur, Teitur, Bjössi, Ásta
og Baldur. Við Agnar vottum ykkur
innilega samúð okkar og biðjum
þess að sorg ykkar megi huggast
vegna alls þess, sem þið áttuð með
Gullý.
Blessuð sé minning hennar.
Dalla Þórðardóttir, Miklabæ.
Það var sumar og sól. Ég var
að leika í búinu mínu í klettunum
fyrir framan bæinn. Þótt ég væri
önnum kafin við drullukökubakstur
fylgdist ég vel með ferðum um þjóð-
veginn. Leit reglulega niður á veg,
því að það var von á gesti. Það var
ekki fyrr en eftir síðdegiskaffið að
einhver kom hrópandi svo hátt að
undir tók í bænum: Amma, amma,
vinkona hans Teits er komin!
Ég hef ekki verið nema fjögurra
eða fimm ára, sennilega var þetta
sumarið ’73.
Stúlkan hans Teits kom gang-
andi í hlað á Hjarðarfelli, með poka
á bakinu. Hún hafði komið á puttan-
um, sennilega að norðan, ég er samt
ekki viss. Gullý kom á heimili móð-
urforeldra minna, þá enn í Mennta-
skólanum á Akureyri. Falleg stúlka,
með brún augu og dökkt hár, leit
á mig og sagði: Hæ Ella! Við urðum
strax vinkonur. Hún tæplega tví-
tug, ég á fimmta ári.
Móðurbróðir minn kom með
glæsilega stúlku inn í ijölskylduna,
sem vann hug og hjörtu allra, ekki
síst okkar sem vorum af yngri kyn-
slóðinni. Enginn var skemmtilegri
en Gullý. Enginn mátti flétta hárið
mitt nema Gullý. Unga parið hefur
sennilega verið að gefast upp á
þessari skottu, sem hékk utan í
þeim frá morgni til kvölds.
Þau hófu búskap og fóru í Há-
skólann. Ég man glöggt eftir því
þegar þau þjuggu í kjallara á Rán-
argötunni. Ég vissi ekkert skemmti-
legra en að fá að vera hjá þeim,
er leið fjölskyldunnar úr Hólminum
lá í höfuðstaðinn. Fá að gista í litla
herberginu. Fara með Gullý í sund,
á hjólinu hennar. Ég sat á böggla-
beranum. Druslast með henni í
bænum. Fá að fara með, þegar hún
hitti vinkonur sínar eða sitja með
þeim í litlu kjallaraíbúðinni og
hlusta á plötur, pijóna og slúðra.
Þrátt fyrir það hve ung ég var að
árum, talaði Gullý alltaf við mig
eins og fullorðin væri. Það fannst
mér að minnsta kosti og var upp
með mér af því.
Ég held að það segi meira en
mörg orð um menn, hvernig þeir
koma fram við lítil böm.
En það er vegna þeirra og frænda
míns, sem unni henni svo heitt, að
ómögulegt er að skilja, hví kona í
blóma lífsins er fyrirvaralaust hrifln
frá eiginmanni og þremur ungum
börnum.
Um leið og ég kveð vinkonu sem
var mér svo kær, minnist ég þeirra
stunda sem við áttum saman. Hafi
hún þökk fyrir að hafa komið mér
til meiri þroska, en ég hefði öðlast
án hennar samfylgdar.
Megi minningin um Guðbjörgu
Bjarman verða þeim ástvinum sem
eftir lifa styrkur til að lifa með
sorginni.
Drottinn er minn hirðir, mig mun ekkert
bresta.
A grænum grundum lætur hann mig hvílast,
leiðir mig að vötnum, þar sem ég má næðis
njóta.
Hann hressir sál mína,
leiðir mig um rétta vegu fyrir sakir nafns
síns.
Jafnvel þótt ég fari um dimman dal,
óttast ég ekkert illt, því að þú ert hjá mér,
sproti þinn og stafur hugga mig.
(Úr 23. Davíðssálmi.)
Elínborg Sturludóttir
Frænka mín, Guðbjörg Bjarman,
dóttir Unnar Gröndal og Björns
Bjarman, var jafnan kölluð Gullý.
Við ólumst að mestu leyti upp á
Norðurlandi, hún í Skagafirði en
ég á Siglufirði. Þriggja ára aldurs-
munur var með okkur frændsystk-
inunum, Gullý var yngri. Við kynnt-
umst lítið í barnæsku og á unglings-
árunum, en vissum þó vel hvort af
öðru. Það var ekki fyrr en að ég
fór norður á Miklabæ haustið 1978,
að ég kynntist Gullýju og Teiti, sem
voru þá gestkomandi á Víðivöllum,
hjá Unni Gröndal móður Gullýjar
og Gísla Jónssyni, óðalsbónda og
uppeldisföður hennar. Halldóra
Gísladóttir, systir Gullýjar, var á
þessum árum að hefja búskap á
Víðivöllum með manni sínum, Sig-
urði Kristjánssyni, frá Reynivöllum.
Hólmfríður A. Gísladóttir og Gísli
S. Gíslason, systkini Gullýjar, voru
þá á unglingsárum, en Benedikt
Björnsson Bjarman, bróðir Gullýjar,
var þá nýkominn úr námi frá Dan-
mörku, og var hann tíður gestur á
Víðivöllum og hitti ég hann þar oft
ásamt Gullýju og Teiti.
Víðivallafólkið, eins og við Elsa
ávallt nefndum bestu vini okkar úr
Skagafirði, voru næstu nágrannar
okkar um 6 ára skeið. Á þeim tíma
kynntumst við Gullýju og Teiti og
áttum með þeim, og fjölskyldu
hennar, góðar stundir.
Eftir að við Elsa fluttum til
Reykjavíkur hefur sambandið við
Víðivallafólkið haldist, við höfum
hist reglulega, jafnt fyrir norðan
og í Reykjavík, á heimili Gullýjar
og Teits eða á heimili okkar Elsu.
Það er ánægjulegt að minnast góðra
stunda norðan úr Skagafírði og
einnig stóðum við saman á sorgar-
stundum, þegar svört sorgartjöld
voru skyndilega og ítrekað dregin
fyrir innan fjölskyldunnar.
Sumarið 1990 fluttum við Elsa
í nýja Grafarvogshverfið og
skömmu síðar fluttu Gullý og Teitur
heimili sitt í næsta nágrenni við
okkur. Frá þeim tíma hafa sam-
skipti okkar enn aukist og Elsa og
Gullý urðu á þessum tíma trúnaðar-
vinkonur. Við ræddum um bygging-
armálin og bárum saman bækur
okkar. Unnur og Dóra komu í heim-
sókn með Gullýju, þegar þær voru
í bænum, og við fengum þannig
oftar tækifæri til að hitta vini okk-
ar að norðan.
Á laugardagsmorgun, þann 14.
desember sl., bárust okkur sorgar-
tíðindin. Hún Gullý frænka og vin-
kona okkar er dáin. Hvílík skelfíleg
tíðindi. í gegnum huga minn runnu
myndir síðasta áratugs og ég sá
svip hennar, hreinan og glaðværan
og ég heyrði rödd hennar frá okkar
fyrstu kynnum norður í Skagafirði,
er hún sagði um leið og hún kyssti
mig á vangann: „Komdu sæll
frændi."
Þessar minningar höfum við
hjónin um Gullýju. Hún var hlý og
trygglynd og hvers manns hugljúfi.
Það var sárt að kveðja sína bestu
vini í blóma lífsins, en það er sár-
ast fyrir þig, Teitur minn og börn
ykkar. Megi góður Guð blessa ykk-
ur og styrkja.
Elsa Guðmundsdóttir og
Þórsteinn Ragnarsson
Þegar þú ert sorgmæddur, skoðaðu þá huga
þinn og þú munt sjá að þú grætur vegna
þess, sem var gleði þín. (Kahlil Gibran.)
Það er skammt stórra högga á
milli í Bjarmansfjölskyldunni þetta
haust. Fyrir rúmum 10 vikum
fylgdum við ættmóður okkar, Guð-
björgu Björnsdóttur Bjarman frá
Miklabæ, til grafar. Hún var stór-
kostleg og merk kona, orðin háöldr-
uð og södd lífdaga. í dag stöndum
við hnýpin yfir moldum sonardóttur
hennar og alnöfnu, Guðbjargar
Bjömsdóttur Bjarman. Hæg, yndis-
leg kona, þriggja barna móðir, sem
átti bjarta framtíð fyrir sér með
elskulegum eiginmanni og börnum.
Aldrei hefur mér fundist skamm-
degið jafn myrkt og laugardaginn
14. desember sl. þegar ég frétti lát
bróðurdóttur minnar og elskulegrar
nöfnu. Þá komu minningarbrotin
upp í huga mér, minningar um
Gullý frænku, og allar voru þær
fallegar og ljúfar og lýstu upp huga
minn eins og kertalog á aðventu.
Ég man alltaf þegar ég sá Gullý
fyrst, ég var 18 ára að koma frá
útlöndum eftir hálfs árs fjarveru.
Þá bjuggu, ásamt móður minni og
systur, heima í Bjarmanshúsi Björn
elsti bróðir minn og Unnur kona
hans ásamt tveimur börnum sínum.
Gullý var þá 8 vikna gömul og ég
var svo spennt að sjá frænku mína
og nöfnu. Benni, stóri bróðir henn-
ar, leiddi mig að vöggunni tii að
sýna mér litlu systur, sem honum
þótti svo vænt um. Þarna lá þessi
litli, brúnhærði hnoðri sofandi, allt
í einu opnaði hún brún, stór augun
og brosti; mér fannst hún svo falleg
að ég, 18 ára unglingurinn, fékk
tár í augun.
Það skildu leiðir, ég fluttist að
heiman, en alltaf fylgdist ég með
frænku minni og nöfnu; Gullý á
Víðivöllum í Blönduhlíð með móður
sinni, hálfsystkinum sínum og
stjúpa „frænda“ sínum, Gísla Jóns-
syni bónda á Víðivöllum, sem reynd-
ist henni einstaklega vel, eins og
hans var von og vísa, enda var
hann hinn besti drengur. Á Víðivöll-
um kynntist liún fegurð Skaga-
fjarðar og undi sér vel í sveitinni,
og var hún alla tíð mikill Skagfirð-
ingur. Gullý átti því láni að fagna
að eiga elskulega og góða foreldra
og stjúpforeldra. Á Víðivöllum voru
Unnur móðir hennar og Gísli, þar
ríkti ætíð mikil gleði og söngur, og
þar var ekki hægt að láta sér leið'-
ast. í Reykjavík voru svo Björn
faðir hennar og Sveina, kona hans,
sem alla umvefur með ástúð sinni
og elsku.
Árin líða, næst heyri ég af Gullý
í MA og búin að ná sér í kærasta,
sem síðar varð eiginmaður hennar,
Teitur Gunnarsson. Ég hitti þau
fyrst saman á Hótel Borg fyrir 16
árum, í áttræðisafmæli ömmu Gull-
ýjar og nöfnu, og hún kynnti mig
stolt fyrir tilvonandi eiginmanni sín-
um, bjarthærðum, svipfallegum
manni, og fannst mér þau hæfa
hvort öðru afskaplega vel. Svona
liðu árin. Ég frétti alltaf af Gullý,
hún búin að eignast son. Gullý orð-
in kennari og búin að eignast dótt-
ur. Alltaf fékk ég ljúfar og góðar
fréttir af frænku minni og nöfnu.
Mér er minnisstætt fallegt vor-
kvöld í Akureyrarkirkju er ég fór
ásamt Árna bróður mínum að hlusta
á Skagfírsku söngsveitina. Þarna
stormaði söngsveitin inn kirkjugólf-
ið, og þar á meðal var Gullý, hnar-
reist og falleg, en stalst samt til
að líta inn í bekkinn til okkar og
veifa og senda okkur skakkt bros.
Þegar ég sá hvað hún söng af mik-
illi nautn og gleði hlýnaði mér um
hjartarætur og ég hugsaði: „Hún
sver sig í ættina, blessunin." Hún
rétt gaf sér tíma til að faðma okkur
í kirkjudyrunum, því hún þurfti að
drífa sig vestur á Víðivelli, og
eflaust hefur hún setið lengi nætur
og spjallað við móður sina og syst-
ur og horft á miðnætursólina í
Skagafirði.
Mikið fannst mér gaman þegar
ég hitti Gullý og fjölskyldu hennar
á Sauðárkróki síðastliðið sumar í
versluninni þar sem ég vinn. Nú
voru börnin orðin þijú, lítill ljúfling-
ur sem sat í innkaupavagninum.
„Hann heitir Baldur,“ sagði Gullý
og hún geislaði af fegurð og stolti.
Þarna stóðum við og spjölluðum og
ég gleymdi bæði stund og stað. Er
ég var seinna spurð hver hún væri,
þessi fallega stúlka, svaraði ég held-
ur upp með mér: „Þetta er bróður-
dóttir mín og náfna." Allar þessar
fallegu, ljúfu minningar hrönnuðust
upp í huga mér og mér fór að líða
betur, gott á mannshugurinn að
eiga fagrar minningar að ylja sér
við, þegar einhver hverfur á braut.
Ég sendi ykkur, öllum ástvinum
Gullýjar, innilegar samúðarkveðjur,
og megi Guð gefa ykkur friðsæl
jól. Minningu Gullýjar langar mig
til að senda kveðju með hendingu
úr fegursta ástarljóði sem ort hefur
verið á íslenska tungu:
Háa skilur hnetti
himingeimur,
blað skilur bakka og egg.
En anda sem unnast
fær aldregi
eilífð að skilið.
(Jónas Hallgrímsson)
Fari hún í Guðsfriði.
Guðbjörg Bjarman
Það var sunnudagur. Ég gekk inn
á hótelið. Á móti mér kom lítil
stelpa, klædd í fallegan kjól með
slaufu í hárinu. Ég horfði á hana
um stund. Mér fannst ég aldrei
hafa séð svona fallegt barn. Hver