Morgunblaðið - 20.12.1991, Blaðsíða 54

54
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 20. DESEMBER 1991
Minning:
Guðbjörg Bjarman
Til að eiga vini verðum við að
vera vingjarnleg. Sú hlýja sem felst
í vináttu er forsmekkur gleðinnar
á himnum.
Þessi orð koma í hugann þegar
ég sit á dimmu kvöldi á aðventu
og reyni að festa á blað nokkur
minningarbrot um Gullý frá Víði-
völlum. Á milli okkar var sérstakur
þráður vináttu, gleði og trausts.
Ég hélt að ég yrði fyrri til að slíta
þráðinn en hversu skammt nær
viska okkar mannanna oft og tíðum.
Ég kynntist Gullý fyrst þegar
hún var nemandi minn í litlum sveit-
askóla norður í Skagafirði. Þessi
fallega, glaða hnáta með þykka
hárið og brúnu augun átti strax hug
minn allan. Gullý var mjög glað-
vært bam sem allir löðuðust að.
Þegar ég lít til baka og hugsa um
þessi ár sé ég hana fyrir mér þar
sem hún skottast um og skellihlær.
Litla stúlkan útskrifaðist úr bama-
skólanum og hélt áfram að mennta
sig. Mörgum ámm seinna sátum
við saman í flugvél á leið suður.
Þá sagði hún mér frá ástinni sinni,
honum Teiti, og ég trúði henni fyr-
ir ýmsu sem þá var að gerast í
mínu lífi. í þessari ferð fann ég
sterkt hvað mér þótti vænt um
þessa ungu stúlku og hversu heitt
ég óskaði þess að hún fyndi
hamingjuna.
Teitur og Gullý áttu eftir að gift-
ast og þroskast saman. Tvö mann-
leg hjörtu með líkan smekk og
meginreglur, bæði sprottin úr
menningu íslenskrar sveitar. Til-
finningar þeirra vom af sama meiði
og sambandið þeirra varð traust og
fallegt. Þau voru bestu vinir hvors
annars. Eitt sinn var ég á gangi á
Laugaveginum, þá heyrði ég kallað
hárri röddu: „Hæ, Jóhanna, ert
þetta ekki þú?“ Þetta var Gullý á
gangi með börnin sín tvö, Bjössa
og Ástu, í kerm. Alltaf sama glað-
værðin og hressileikinn. Þá sagði
hún mér frá því þegar hún missti
Iitlu stúlkuna sína. En hún brosti
gegnum tárin og sló á létta strengi
og sagði að gaman væri að við
reyndum að safna saman öllum
krökkunum úr Akraskóla sem bú-
sett væm hér syðra og hittast heima
hjá mér. Þetta fannst mér góð hug-
mynd. En ýmis atvik höguðu því
þannig að úr þessu varð ekki. Og
Gullý mín mun ekki framar kalla
til mín á Laugaveginum.
Fyrir réttu ári kom Gullý að
máli við mig og bað mig að taka sig
í sjúkraþjálfun, hún átti þá von á
barni. Það var mér mikil ánægja
og gleði að taka upp þráðinn að
nýju. Margt var spjallað í meðferð-
inni og Gullý lét ýmis hnyttin orð
falla um útlit sjálfrar sín eftir því
sem hún gildnaði. Við hlógum og
grétum pínulítið. Svo fæddist Bald-
ur litli, algjör gimsteinn sem dafn-
aði nú vel eftir smá vandamál í
upphafi. Ég heimsótti Gullý á fæð-
ingardeildina og naut þess að sjá
hana hressa og káta með litla
drenginn sinn. Síðar heimsótti ég
Gullý og Teit í Dalhús 81, á fallega
heimilið þeirra. Það var í síðasta
sinn sem ég sá Gullý. Þegar ég ók
þangað núna eftir lát Gullýjar og
rokið og rigningin skók bílinn á
leiðinni upp eftir fannst mér þetta
svo óraunverulegt að ég vildi ekki
trúa því að hún kæmi ekki sjálf til
dyra. Mér fannst ég skilja svo vel
líðan Unnar, móður hennar, þegar
hún sagði: „Hún var lífsins ljósið
mitt.“
Hver skilur þá ráðstöfun að ung
móðir er tekin frá eiginmanni og
þremur ungum bömum? Það er fátt
um svör. Tími Gullýjar hér á jörð
var alltof stuttur. Við förum aðeins
einu sinni þessa vegferð og ég tel
að Gullý hafi notað vel tækifæri
lífsins. Ég veit að fjölskyldur Teits
og Gullýjar standa nú þéttar saman
en nokkru sinni. Það þarf að um-
lykja ekkjumanninn unga og bömin
smáu þéttu neti kærleika og ástúð-
ar. Oft er mannleg reynsla svo þung
að hún virðist nær óþolandi. En þó
allt virðist dimmt og óútskýranlegt
verðum við að treysta kærleika
Guðs og trúa því að hann stendur
alltaf við hlið okkar og styrkir okk-
ur.
Ég bið algóðan Guð að styrkja
Teit, börnin þeirra þijú og fjölskyld-
ur.
Blessuð sé minning Gullýjar frá
Víðivöllum.
Jóhanna Sigr. Sigurðardóttir
Guð heit eg á þig,
að græðir mig,
minnast, mildinpr, mín
mest þurfum þín.
(Úr Heyr himna smiður, höf. K.T.)
Þessar aldagömlu hendingar
hafa hvað eftir annað leitað á huga
minn, síðan ég frétti andlát æsku-
vinkonu minnar og skólasystur.
Hvernig getur hún verið dáin hún
Gullý? Það hljómar svo fáránlega,
ótrúlega og dapurlega. Engin orð
fá lýst slíku áfalli. Það er fullkom-
lega óréttlátt að leggja svo yfir-
þyrmandi staðreynd á hennar nán-
ustu.
Hvern dag síðan ég frétti lát
hennar hef ég hlustað á hana — í
minningunni. Mjúki hláturinn, bros-
ið, krassandi athugasemdirnar og
frásagnargleðin. Bernskubrekin
koma upp í hugann. í minningunni
þegar brotin raðast saman og taka
á sig ýmsar myndir, fínn ég gleði
og söknuð. Hópur barna og síðan
unglinga, sem fylgdust að upp úr
barnaskólanum, fermdust saman
og mótuðu hvert annað í leik og
starfí. Gullý var alltaf í farar-
broddi. Annars var oft erfítt að vita
hver teymdi hvem. Þetta krakka-
stóð óx upp og fór sitt í hveija átt-
ina. En svo gerðist eftirminnilegur
atburður, sem Gullý átti dijúgan
þátt í. Árið sem við urðum þrítug
hittumst við til að halda upp á af-
mælin okkar saman og auðvitað var
stefnan tekin á stórveislu í fyllingu
næstajugs. Það er einkennilega
undarlegt þetta líf. En hver veit
sína ævina? Kæm vinir, sem ég
veit fyrir víst að saknið hennar jafn-
mikið og ég, gleðjumst yfír að hafa
þekkt hana, hlúum að minningu
hennar og viðhorfí. Minnumst henn-
ar og allra annarra horfínna vina á
þann hátt að aðrir heyri og megi
læra af.
Teitur, Unnur og fjölskyldur, ég
votta ykkur dýpstu samúð mína.
Guð gefí ykkur styrk.
Sigríður Sigurðardóttir
I svartasta skammdegi ársins
yljum við okkur um hjartarætur
með tilhlökkun jólanna. Jólaljósin
koma í glugga eitt af öðm, börnin
telja dagana og eftirvæntingin vex.
Allir ætla að gleðjast og fagna og
vera fjarri sorg og trega. En ekki
eru allir jafn heppnir. Föstudaginn
13. desember heldur ung móðir
syni sínum fagnað inn á annað ár
tilverunnar og eftir það fá þau ei
samfagnað með hennþ meir. Eftir
þann dag er hún öll. Án fyrirboða
er hún Gullý, vinkona mín, tekin
burt frá litlu börnunum sínum'
þremur og elskulegum eiginmanni,
í blóma lífsins, og jólin, mesta há-
tíð bamanna, falla í skuggann. Hví
hún? Hún sem átti svo margt ógert
í lífínu, og síst af öllu ætlaði hún
sér að taka börnin úr móðurfaðmi,
sem áttu hug hennar allan.
Ég var svo lánsöm að fá að kynn-
ast Gullý fyrir nokkrum árum. Leið-
ir okkar lágu saman á marga vegu
fyrir utan það að vera nágrannar.
Við kynntumst vel er við kenndum
sömu námsgrein í skólum borgar-
innar, og hélt samband okkar áfram
að styrkjast og treystast á öðrum
vettvangi, þótt kennslan hyrfí úr
myndinni. Fjölskyldur okkar stækk-
uðu og fátt varð okkur óviðkom-
andi um þau mál. Gullý var svo hlý
og notaleg í návist. Hún hafði svo
jákvætt hugarfar og gaf mikið af
sjálfri sér á virkan hátt, að ósjálfr-
átt laðaðist maður sífellt meira að
henni, ekki bara ég heldur öll fjöl-
skyldan. Hún gaf sér alltaf tíma til
að spjalla við börnin um'leik þeirra
og störf og var óþreytandi að miðla
þeim af reynslu sinni og þekkingu.
Gullý hafði fjölmarga mannkosti og
var mikilhæfur fræðari frá náttú-
runnar hendi, á því er enginn vafí.
„Þegar þú ert sorgmæddur skoðaðu þá aft-
ur huga þinn og þú munt sjá, að þú grætur
vegnd þess, sem var gleði þín.“
(Kahlil Gibran - Spámaðurinn.)
Elsku Teitur, Bjössi, Ásta og
Baldur litli. Ykkar tregi er mikill.
Við huggum okkur við það að minn-
ing hennar er björt og fögur.
Söknuðurinn er sár.
Sigrún
Átta dögum vant í vetrarsólstöður
lést í Reykjavík Guðbjörg Björns-
dóttir Bjarman. Þessi árstími er
mörgum íslendingum erfíður og
ekki löngu fyrir andlátið barst í tal
okkar Guðbjargar að brátt tæki
daginn að lengja, myrkrið að víkja,
hægt en markvisst. Árlega ræddum
við þessi sömu hvörf, árlega kom-
umst við að þeirri niðurstöðu að
þrautum öllum linnti með hækkandi
sól. Hún lifði ekki að verða vitni að
þessari endurtekningu. Hérvist Guð-
bjargar lauk, aðrir halda áfram veg-
ferð sinni enn um stund.
Nú er ekkert eftir nema minning-
ar. Fyrst gamlar myndir. Á stofu-
gólfí stendur brúneyg stúlka í spari-
kjól. Hún er fríð og alvörugefin.
Handleggir og kálfar eru þéttir og
koppar myndast á olnbogum þegar
hún teygir upp hendurnar og bros-
ir. Benni bróðir á að rétta mér ...
en hvað? Svo skýr er myndin ekki.
Nokkrar myndir eru til heima á
Bergstaðastræti, á þeim öllum er
Guðbjörg í kjól og oftast er sólskin.
Á einni er myrkur, kvöld, en þar
er hún að bráða sér út úr bifreið
sem ekki hefur numið staðar. Slys,
en þó ekki alvarlegra en svo að
börn öfunda hana af því, svona í
aðra röndina. Á tröppunum hjá Ingu
frænku sá hún fimm ára ástæðu til
að snupra mig sex ára fyrir aula-
hátt þegar fullorðna fólkið var að
taka af okkur myndir.
Smám saman verða myndir skýr-
ari og fleiri. Með þeim fylgir texti.
Nú er hún flutt norður í Skagafjörð
ásamt móður sinni og Benedikt
bróður. Á hveiju sumri flykkjast
börn frá Reykjavík til dvalar á Víði-
völlum. Sumir eru sumarpart, aðrir
t GÍSLI ÞÓRARINN MAGNÚSSON, Varmárbrekku, Mosfellsbæ, lést 19. desember. Vinir. + Elskulegur eiginmaður minn,. KRISTJÁN BJARNI JÓNSSON, Kópavogsbraut1A, er látinn. Inga Þórunn Jónsdóttir.
t Elskulegur faðir okkar, tengdafaðir, afi og langafi, +
PÁLL SIGTRYGGUR BJÖRNSSON, Eiginmaður minn og faðir okkar,
Oddagötu 1, BENJAMÍN MARKÚSSON
Seyðisfirði, frá Ystu-Görðum,
sem andaðist 11. desember, verður jarðsunginn frá Seyðisfjarðar- Kolbeinsstaðahreppi,
kirkju laugardaginn, 21. desember kl. 14.00. andaðist á Sjúkrahúsi Akraness 19. desember.
Börn, tengdabörn, barnabörn og barnabarnabörn. Arndís Þorsteinsdóttir og börn.
t Elskuleg eiginkona mín, móðir okkar, tengdamóðir, amma og + Eiginmaður minn, faðir, tengdafaðir og afi,
langamma, ARI JÓNSSON,
LILJA TORFADÓTTIR, Skipasundi 73,
Laugarnesvegi 51, lést í Landakotsspítala 9. desember síðastliðinn.
Reykjavfk, Útförin hefur farið fram í kyrrþey að ósk hins látna.
andaðist í Landakotsspítala miðvikudaginn 18. desember. Camilla Proppé,
Geirmundur Guðmundsson, Svava Aradóttir, Ari Þorleifsson,
börn, tengdabörn, barnabörn Jón Friðrik Arason, Marisa Arason, Þórhallur Arason, Þráinn Þórhallsson.
og barnabarnabörn.

fara ekki fyrr en eftir réttir og koma
um svipað leyti og spóinn næsta
sumar. í þeim hópi erum við Hall-
dóra Sveinsdóttir. Eftirvæntingin er
mikil þegar amma og afi aka okkur
norður. Amma fer með gamanmál
áh þess að taka eftir því að krakka-
bjálfamir bæla niður í sér hláturinn
til þess að valda ekki misskilningi.
Seint um kvöldið náum við Ioks
áfangastað. Nýir gúmmískór og
harðar gallabuxur eru dregnar
fram. Ferðalangar em fegnir að
hitta fyrir frænku sína en ekki er
auðvelt að leyna vonbrigðum þegar
í ljós kemur að daginn eftir þarf
hún að byija á sundnámskeiði. En
þannig verður þetta víst að vera,
lungann úr deginum í þijár vikur.
Hún tekur þessu af þeirri ró sem
einkennir minningar. Hún er líka
sundmaður góður.
Á sumrin gengum við þrú yfir-
leitt saman til verka. Frænka sýndi
búskap áhuga við hæfi, en var allt-
af sú sem hafði yfírsýnina. Sunnan-
fólk vissi að hlöður vom fullar að
hausti en tómar að vori og hafði
óljósa hugmynd um hvað gerst hafði
um veturinn. Hún vissi það í smá-
atriðum, en sá ekki ástæðu til þess
að gera veður út af því, enda „ger-
ist nú fátt hér á veturna“. Við sáum
um mjaltir á kvöldin, frænka hreytl-
aði — og við töluðum alveg óendan-
lega mikið. Um hvað sem var og
stundum varð einhver skotinn í ein-
hveijum og þá þurfti að ræða það
sérstaklega. Sjálfsagðar breytingar
urðu á útlitinu og það virtist ekkert
duga á árans bólumar á andlitinu
og sest var á rökstóla. Fram á nótt.
Á veturna fóm bréf á milli.
Guðbjörg varð hugjúf kona. Erf-
itt er að skipa henni í afmarkaðan
hóp, en ung öðlaðist hún ríka rétt-
lætiskennd og samúð með þeim sem
minna máttu sín. Teitur Gunnars-
son, skólabróðir hennar í mennta-
skóla, kom til sögu á þessum tíma.
Leiðir þeirra lágu saman nógu
snemma til þess að svo ólíkir menn
gætu mótað hvor annan af gagn-
kvæmri virðingu. Fyrir fímmtán
ámm og hálfu betur stofnuðu þau
til hjónabands og var ekki flanað
að neinu. Kynni þeirra em nær
tveggja áratuga. Teit og Guðbjörgu
var alltaf gott heim að sækja og
gestir fóru ríkari af fundi. Þau hafa
mætt andstreymi sem dugar til að
sliga marga. Ungt fólk með langa
sögu að baki og mikla lífsreynslu
hlýtur að vera gott að hitta.
Minningar eru margar og góðar.
Nú verða þær fáðar reglulega, og
bréfín og ljósmyndirnar og innilegu
samtölin, og við reynum að setja
atburði í samhengi og læra af lífínu
— vanmáttug gemm við hróp að
dauðanum.
Elsku Teitur, Björn, Ásthildur og
Baldur. Nú hafíð þið verið lostin því
höggi sem enginn skýrir. Ekki gagn-
ar að spyija og vænta svars. Styrk-
ur ykkar felst í að standa saman
°g þiggja stuðning sem við reynum
að veita, oft án þess að rata þá
ókunnugu stigu sem þrýtur í
hjartanu.
Sigurður Konráðsson
Kveðja frá Lundi
Þegar jólin nálgast eru vinir og
ættingjar á íslandi ofarlega í hug-
anum. Minningar um liðnar stundir
koma fram í hugskotið. Eitt kvöldið
þegar ég var að skrifa jólakveðjuna
til Gullýjar frænku, Teits og barn-
anna rifjaðist upp yndislegt kvöld
sem við Dóra systir og makar okkar
áttum hjá þeim í sumar sem leið.
Gestrisin eins og alltaf reiddu þau
fram ljúfar veitingar í notalegu and-
rúmslofti á nýja heimilinu þeirra í
Dalhúsum. Eftir góða máltíð var
setið og spjallað um alla heima og
geima. Rifjaðar upp gamlar minn-
ingar frá því við vorum smástelpur
í sveitinni hjá Gullý á Víðivöllum
og allt fram til fullorðinsáranna; já,
því ýmislegt höfum við brallað sam-
an í gegnum tíðina. En það var líka
horft fram á veginn og spáð í fram-
tíðina sem blasti við. Vegurinn virt-
ist bjartur og fagur eins og íslenskt
sumarkvöldið. Og við kvöddumst
þetta kvöld í áhyggjulausri trú um
að við mundum hittast fljótlega aft-
ur. Því vegir okkar hafa í gegnum
alla tíð legið saman, þó við oft
byggjum ijarri hvor annarri um
lengri eða skemmri tíma. Ekki óraði