Morgunblaðið - 21.12.1993, Blaðsíða 51

MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 21. DESEMBER 1993
51
Ingigerður Jóhanns
dóttír - Minning
Við systkinin viljum með nokkr-
um orðum minnast elskulegrar föð-
urömmu okkar Ingigerðar Jóhanns-
dóttur, ömmu Ingu. Okkur er efst
í huga þakklæti fyrir að hafa verið
svo gæfusöm að eiga samleið með
ömmu öll þessi ár og þegið af henn-
ar kærleiks- og viskubrunni.
Amma Inga var einstök kona og
frá henni geislaði hlýju og ástúð.
Hún sýndi samferðafólki sínu
áhuga og var svo næm að hún átti
auðvelt með að ná til fólks á öllum
aldri. Við nutum þessara eiginleika
hennar ríkulega. Margir leituðu til
ömmu vegna þess hversu ráðagóð
hún var enda var hún skýr, víðlesin
og minni hennar afar gott. Amma
Inga var gift Þorsteini Þ. Víglunds-
syni skólastjóra. Hjónaband þeirra
var einstaklega kærleiksríkt og
milli þeirra ríkti mikið traust og
gagnkvæm virðing. Okkur er í
fersku minni viðmót þeirra hvort
við annað. Þau voru alltaf eins og
nýtrúlofuð og máttu vart hvort af
öðru sjá. Amma var konan á bak
við athafnamanninn, stoð hans og
stytta í blíðu og stríðu. Afí mat það
mikils.
Amma Inga var stefnuföst og
hafði ákveðnar skoðanir á flestum
málum en hafði þann ágæta eigin-
leika að koma þeim hljóðlega á
framfæri. Hún var heilsuhraust og
ætíð ung í anda. Amma var opin
fyrir nýjum hugmyndum og kom
það hvað best í ljós í handavinnu
hennar. Hún gaf okkur og börnum
okkar góðar heimatilbúnar gjafír
og lagði áherslu á að hvert og eitt
okkar ætti einhvem hlut sem hún
hafði gert. Að því vann hún fram
á síðasta dag.
Amma Inga fylgdist grannt með
málefnum líðandi stundar og sem
dæmi um það má nefna að hennar
síðasta umræðuefni í þessu lífí var
nýútkomnar jólabækur.
Með lífí sínu og framkomu var
amma Inga okkur fyrirmynd, leið-
arljós sem við gjaman viljum fylgja
og koma áleiðis til okkar afkom-
enda.
Sú trú afa og ömmu að þeirra
biðu eilífar samvistir á öðru tilveru-
stigi yljar okkur nú um hjartarætur.
Þó ég sá látinn, harmið mig ekki með tárum.
Hugsið ekki um dauðann með harmi og ótta;
Ég er svo nærri að hvert eitt ykkar tár
snertir
mig og kvelur, þótt látinn mig haldið...
en þegar þið hlæið og syngið með glöðum
hug,
sál mín lyftist upp í mót til ljóssins.
Verið glöð og þakklát fyrir allt sem lffið
gefur
og ég þótt látinn sé,
tek þátt í gleði ykkar yfir h'finu...
(Höf. óþekktur.)
Blessuð sé minningu ömmu Ingu.
Inga Þóra, Helga Björg,
Elfa og Víðir Stefánsbörn.
Hún Inga er dáin. Henni varð
að þeirri ósk sinni að fá að yfírgefa
þennan heim með fullri reisn, án
undangenginna langvarandi þján-
inga og andlegrar hrörnunar.
Þó að árin hennar Ingu væru
Guðmundur Kristján
Októsson — Minning
Fæddur 2. apríl 1927
Dáinn 13. desember 1993
Mundi, eins og hann var ávallt
nefndur af sínum nánustu, var
fæddur á Brennistöðum í Borgar-
hreppi í Mýrasýslu, sonur hjónanna
Októs Guðmundar Guðmundsson-
ar og Ástrósar Þorsteinsdóttur er
þar voru vinnuhjú. Síðar fluttu
foreldrar hans að Tandraseli í
Borgarhreppi og bjuggu þar í tvö
ár. Frá Tandraseli lá leiðin til
Akraness þar sem Mundi ólst upp.
Faðir hans lést um aldur fram árið
1932 og stóð móðir hans þá ein
uppi með þijú börn. Eins og nærri
má geta þá hefír það verið erfítt
á þeim krepputímum sem þá ríktu
og engin Félagsmálastofnun fyrir
hendi til þess að hlaupa undir
bagga með einstæðum mæðrum
og ekkjum.
Mundi var ákaflega bráðger sem
barn og fór snemma í sveit eins
og tíðkaðist mjög á þeim árum,
ekki var spurt um laun fyrir sumar-
vinnuna heldur var litið á það að
börn og unglingar ynnu fyrir sér.
Mundi var ákaflega hændur að
móður sinni og undi stundum illa
sveitaverunni, sjálfsagt hefur sjó-
mennskan blundað í honum.
Fermingarárið sitt fór hann
fyrst til sjós, þá sem hjálparkokkur
á togarann Belgaum. Þar byijaði
hann sjómannsferil sem stóð í hart-
nær hálfa öld. Lengst af var hann
á togaranum Bjarna Ólafssyni frá
Akranesi, með Jónmundi Gíslasyni
sem hann mat ákaflega mikls.
Mundi var karlmenni að burðum
þegar hann var upp á sitt besta.
Hann kenndi mörgum unglingum
sem voru að stíga sitt fyrsta spor
á skipsfjöl. Mundi var eftirsóttur
í skipsrúm sakir kunnáttu sinnar
i netum og alhliða hæfni í sjó-
mennsku. Sjómannafélag Akra-
ness heiðraði hann á sjómannadag-
inn í vor er leið.
Mundi var vel látinn, vinmarg-
ur, greiðugur og traustur vinur
vina sinna. Hann var stoltur af
frændbömum sínum og harmaði
það oft að hafa ekki átt böm sjálf-
ur því hann var ákaflega bamgóður
og nutu böm vina hans og fjöl-
skyldu hans þess er hann var að
koma úr siglingum með fágæt leik-
föng sem glöddu lítil hjörtu. Fyrir
þetta og allt skal hér þakkað.
Nú síðustu þijú árin voru Munda
erfíð. Þessi hrausti Hrafnistumaður
var farinn að heilsu en það var ljós
á veginum og góðvinur hans, Ás-
mundur Ólafsson, forstöðumaður
dvalarheimilisins Höfða, kom hon-
um á dvalarheimilið og mat Mundi
það mikils. Er Ásmundi og starfs-
fólki heimilisins þökkuð öll aðstoð
við hann svo og Jónu Björgu Krist-
insdóttur og heimilisfólkinu Lindási
fyrir góða fyrirgreiðslu við hann og
síðast en ekki síst hjónunum á
Hornafírði, Svanhvíti Pálsdóttur og
Ingiberg Jónssyni, fyrir þá vináttu
og tryggð sem þau sýndu honum.
Að leiðarlokum vil ég þakka
Munda fyrir tryggð hans við mig
og fjölskyldu mína og bið honum
Guðs blessunar. Hafðu þökk fyrir
allt og allt, kæri bróðir.
Aðalsteinn Dalmann Októsson.
komin á tíunda tuginn, þá var hún
alltaf jafn ung, hún breyttist aldrei
neitt. Hún fylgdist með öllu, jafnt
fjölskyldu og þjóðmálum og mundi
það sem gamalt var og löngu liðið,
jafnframt því sem fram fór í amstri
daganna.
Aðaláhyggjuefni hennar, eftir að
hún fór að eldast, var að verða
börnum sínum til byrði í ellinni.
Ekki var það svo að þau teldu það
eftir að annast hana, því að örugg-
lega er erfítt að fínna umhyggju-
samari afkomendur og tengdafólk
en aðstandendur Ingu.
En svona var Inga, vildi sjá um
sig sjálf og vera ekki upp á aðra
komin. Þess vegna dreif hún sig á
Hrafnistu þegar þar losnaði her-
bergi, þó að hún væri svo sem ekk-
ert verr sett í íbúðinni sinni á Hjalla-
brautinni en áður.
En eins og hún sagði þá gæti
hún alltaf orðið lasin og börnunum
til vandræða. Hún kunni prýðilega
við sig á Hrafnistu og var önnum
kafín við handavinnu og föndur
fram á síðasta dag.
Ég ætla ekki i þessum fáu orðum
að rekja lífshlaup Ingu og dagsetn-
ingar, það munu aðrir gera.
Hún var kona sem ekki lét mikið
á sér bera. Hugsaði fyrst og fremst
um fjölskyldu sína, var hinn trausti
bakhjarl heimilisins, sál hússins,
alltaf til staðar blíð og góð. Var
konan á bak við athafnamanninn
Þorstein Víglundsson, frænda minn,
og hefur þar vafalaust haft sín
áhrif þó að hægt færi, því að ekki
skorti hana skynsemina. Ég dvald-
ist hjá henni einn vetur og heyrði
hana aldrei mæla styggðaryrði til
nokkurs manns, hvorki fullorðinna
né bama.
Ég samhryggist börnum hennar
og öðmm aðstandendum og sendi
þeim mínar innilegustu samúðar-
kveðjur.
Nanna Gunnarsdóttir.
Amma okkar, Ingigerður Jó-
hannsdóttir, léstþann 10. desember
síðastliðinn.
Okkur systkinunum er það ljúft
að minnast ömmu og riíja upp kynni
okkar af henni.
Amma fæddist að Krossi í Mjóa-
firði árið 1902 og ólst þar upp. Þar
hitti hún ung ástina sína, hann afa,
og þegar fram liðu stundir giftust
þau og fluttu til Vestmannaeyja.
Þar vörðu þau starfsævinni og ólu
upp börn sín.
Amma upplifði þær miklu breyt-
ingar sem orðið hafa á þessari öld.
Þær mátti glöggt sjá þegar við
sigldum saman inn Mjóafjörð sum-
arið 1992, er við sóttum ættarmót
niðja Víglundar Þorgrímssonar. Þar
blasti við eyðibýlið Kross og túnin
þar sem amma hafði leikið sér sem
barn. Ekki hafa húsin eða landskik-
inn verið stór.
Við systkinin eyddum stórum
hluta barnæsku okkar erlendis. Eru
okkur minnisstæð hlýlegu bréfin frá
ömmu og afa og bækurnar sem þau
sendu okkur til að við gleymdum
eklti íslenskunni.
Amma átti stóran þátt í lífi okk-
ar. Aldrei sáum við hana skipta
skapi. Hún var næm á það sem var
að gerast og leitaðist við að haga
hlutunum þannig að allir mættu vel
við una. Umburðarlynd var hún og
lét ekki styggðaryrði falla um nokk-
urn mann, alltaf tilbúin að hlusta
á skoðanir ungu kynslóðarinnar og
hafði þann hæfileika að geta talað
við alla, sama á hvaða aldri þeir
voru, eins og hún væri jafnaldri
þeirra. Hún var virkur þátttakandi
í að bæta margan æskumanninn,
hvetja til dáða og annast þegar
þess þurfti með.
Oft er talað um „konuna á bak
við manninn" og er það hveijum
þeim ljóst sem þekkti til ömmu og
afa að hún var stoð hans og stytta
og studdi hann með ráðum og dáð
í hans lífsstarfi og hugsjónum. Afí
og amma voru mjög samrýnd og
rómantíkin blómstraði allt fram á
það síðasta. Munum við það er við
sáum ömmu og afa leiðast niðri í
bæ. Þau gengu saman eins og ný-
trúlofað par, en þá voru þau komin
á níræðisaldur, og alltaf voru þau
jafnsamstiga. Afi orti ljóð til hennar
allt til síðustu stundar, en hann lést
1984. Nú eru þau saman á ný.
Nú nálgast sá tími er við höldum
heilög jól. Postulínsjólatrén sem
amma bjó til handa okkur lýsa upp
og hlýleg minningin yljar okkur um
hjartarætumar.
Og hálf gleymdir söngvar
í sál minni ómuðu á ný.
Þeir svellandi risu
og hnigu með úthafsins bárum.
Svo blíð ertu minning
og bros þín viðkvæm og hlý,
að bam verð ég aftur
og laugast í hrynjandi támm.
(Reinhardt Reinhardtsson frá Mjóafirði)
Sigrún, Þorsteinn Ingi,
Víglundur Þór og Ásgerður
Edda.
Þegar rifjaðar eru upp kæmstu
minningar- eru þær tengdar sam-
skiptum við fjölskyldu eða nánustu
vini, ekki upphefð eða utanaðkom-
andi virðingu. Þannig má greina
aðalatriði frá aukaatriðum í lífínu.
Það eru kannski einföldustu athafn-
Minning
Guðlaugur Ketílsson
húsasmíðameistari
Fæddur 15. desember 1912
Dáinn 8. desember 1993
í dag fer fram frá Dómkirkjunni
í Reykjavík útför Guðlaugs Ketils-
sonar húsasmíðameistara en hann
lést á Landspítalanum hinn 8. þessa
mánaðar eftir stutta sjúkdómslegu.
Guðlaugur fæddist hinn 15. des-
ember 1912 á Fossi í Hrunamanna-
hreppi í Árnessýslu. Hann var sonur
hjónanna Margrétar Þorsteinsdótt-
ur og Ketils Guðlaugssonar sem
bjuggu á Fossi. Þau eignuðust tvo
syni, Guðlaug og Þorstein. Þegar
Guðlaugur var níu ára lést faðir
hans. Móðir hans giftist Ingimari
Jónassyni þremur árum síðar og
bjuggu þau á Fossi, en fluttust að
Jötu í sömu sveit árið 1935. Eignuð-
ust þau fjögur börn.
Árið 1934 fluttist Guðlaugur til
Hafnarfjarðar og hóf nám í húsa-
smíðum við Iðnskólann í Hafnar-
firði, hjá Jóhannesi Reykdal. Þaðan
lauk hann prófí fjórum árum síðar
með mikilli prýði enda námsmaður
góður. Meistararéttindi hlaut Guð-
laugur árið 1941.
Guðlaugur kvæntist móðursystur
minni, Sigríði Hinriksdóttur kjóla-
meistara, hinn 5. september árið
1942. Hófu þau búskap í Reykjavík
þar sem þau bjuggu ávallt síðan,
nú síðast á Reynimel. Guðlaugur
stundaði trésmíðar alla starfsævi
sína. Síðustu 26 árin sem hann
starfaði vann hann hjá Reykjavíkur-
borg. Lengst af ævinni átti hann
við nokkurt heilsuleysi að stríða en
tók því sem öðru af æðruleysi. Síð-
asta áratug var Guðlaugur óvinnu-
fær vegna heilsubrests. Hann sat'1
þó ekki auðum höndum. Hann var
bókhneigður og átti gott bókasafn
sem hann nýtti sér til afþreyingar.
Guðlaugur var dagfarsprúður
maður, íhugull og drengur góður.
Ég hygg að engum manni hafi hann
gert mein um dagana né hallað
réttu máli. Hann stundaði störf sín
af kostgæfni og hógværð og efaðist
aldrei um gildi þess að inna skyldur
sínar af hendi af alúð og trúnaði.
Slíkir menn auðga umhverfi sitt.
Sigga frænka og Guðlaugur voru
mjög samhent hjón. Þau áttu fal-
legt heimili sem ber listelsku þeirra
og smekkvísi glöggt vitni. Þau skip-
uðu veigamikinn sess í lífí mínu
þegar ég var að alast upp og frænka
mín saumaði á mig fegurstu kjóla
ir í þessum mannlegu samskiptum
sem verða manni svo minnisstæðar.
Þær sýna nefnilega svo glögglega
hvers virði vinátta er og hvers virði
samskiptin við og síðar minningin *
um hlýja og einlæga vini er. Þannig
er í huga mér minningin um hana
ömmu mína, Ingigerði Jóhannsdótt-
ur-.
Ég átti því láni að fagna að búa
hjá ömmu í rúmt ár eftir að afí dó.
Það er margt frá þeim tíma sem
rennur mér aldrei úr minni. Á
sunnudagsmorgnum lagaði amma
okkur alltaf te eða heitt súkkulaði
og við fengum okkur brauð með
áleggi og oft randalínu á eftir.
Þannig hélt hún áfram áratuga
hefð sem náði allt aftur í bernsku-
minningar mínar úr eldhúsinu í
Goðasteini þar sem hún fékk okkur
öll sex systkinin yfir í heitt súkku-
laði.
Við amma sátum oft að kvöldlagi
í stofunni á Hjallabraut með eina
lampatýru á og ræddum um ýmis
mál. Ég sagði henni mína áætlanir
og skoðanir og hún spurði eða lagði
til málanna. Amma var mjög minn-
ug og fylgdist vel með. Það var
sama hvort við ræddum um staði á
landinu, ættfræði eða stjórnmál,
alltaf var amma inni í málum. Hún
var góður gagnrýnandi. Hún hafði
reyndar ekki sömu skoðun og ég á
gagnsemi sumra aðferða í stjórn-
málum en ég vissi þó alltaf að hún
fylgdist með. Þegar hún hældi
gjörðum mínum fylltist ég stolti.
Þegar hún var ekki sammála fór
hún snyrtilega S að spyija mig bet-
ur út úr. Til marks um það hve 91
árs gamla amma mín fylgdist vel
með spurði hún mig þegar ég var
síðast hjá henni: „Hvaða skoðun
hefur þú á fríverslun sem íjölmiðlar
eru alltaf að tala um?“
Hennar áhugi beindist þó fyrst
og fremst að fjölskyldunni, afkom-
endunum sem hún fylgdist vel með.
Hún vissi hvenær við sem vorum
erlendis í námi kæmum heim í frí
og bar hún fréttir á milli. Hún
tengdi þessa stóru fjölskyldu og
lagði áherslu á að íjölskylduböndin
væru traust.
Það var stórkostlegt að fá að
hafa átt ömmu sem vin, hlýjan og
skilningsríkan félaga sem bar virð-
ingu fyrir fólki og sem fyrirgaf
fólki. Manneskja með slíka lífs-
stefnu var góður förunautur fyrir
umsvifamikinn hugsjónamann eins
og afa. Minningin um slíka mann-
eskju er sannarlega besta veganesti
fyrir afkomendur hennar. Fyrir það
ætla ég að þakka þér, amma mín.
Megi góður Guð geyma þig.
Þór.
sem til voru. Þau áttu engin börn
en ófá voru skiptin sem við frænd-
systkinin heimsóttum þau á heimili
þeirra.
í barnahópi sýndi Guðlaugur á
áér aðra hlið en þá sem að fullorðn-
um sneri. Þá brá hann á glens,
sagði sögur og ærslaðist. Ég minn-
ist þar margra góðra stunda. Minn-
ingar þær verða ekki raktar hér en
ber allar að sama brunni, þær eru
minningar um góðan mann sem
genginn er og mér er ljúft að minn-
ast nú við fráfall hans.
Frænku minni votta ég samúð
mína.
Guðríður Sigurðardóttur.