Morgunblaðið - 19.10.1994, Blaðsíða 32

32 MIÐVIKUDAGUR 19. OKTÓBER 1994
MORGUNBLAÐIÐ
SIG URBJÖRG
SÆMUNDSDÓTTIR
+ Sigurbjörg Sæ-
mundsdótt-
fædiiist í Hafnar-
firði 24. september
1928. Hún lést á
Borgarspítalanum
8. október síðast-
liðinn. Foreldrar
hennar voru hjónin
Sæmundur Sig-
urðsson verkamað-
ur og Guðrún Jóns-
dóttir verkakona
frá Hafnarfirði.
Þau eru bæði látin.
Systkini hennar
voru Guðrún Mar-
grét og Þórir, þau eru látin,
eftir lifa Erlendur og Særún.
Árið 1949 giftist Sigurbjörg
eftirlifandi eiginmanni sínum,
Haraldi Hafliðasyni frá Siglu-
firði. Foreldrar hans voru
hjónin Hafliði Jónsson skip-
stjóri og Jóhanna Sigvalda-
dóttir húsmóðir. Þau eru bæði
látin. Börn Sigurbjargar og
Haralds eru 1) Sæmundur
læknir, búsettur í Reykjavík,
giftur Andreu Benediktsdótt-
ur skrifstofustúlku, þau eiga
tvö börn auk þess sem Sæ-
mundur á tvo syni
frá því fyrir hjóna-
band. 2) Hafliði,
tæknifræðingur og
verktaki, búsettur
í Noregi, giftur EI-
len Eiríksdóttur
hjúkrunarkonu,
þau eiga tvö börn.
3) Hafsteinn húsa-
smiður, búsettur í
Hafnarfirði, giftur
Sigurlaugu Gunn-
arsdóttur sem
starfar hjá Pósti og
síma. Þau eiga tvö
börn. Sigurbjörg
starfaði að mestu við verslun-
arstörf og rak eigin verslun í
mörg ár. Einnig tók hún að sér
að sauma fyrir fólk. Þau hjón-
in fluttust til Noregs í nokkur
ár, en settust svo að í Reykja-
vík þegar þau sneru heim. Síð-
ustu starfsár sín var Sigur-
björg matráðskona, fyrst hjá
Æfingaskóla Kennaraskólans
og síðast hjá Námsgagnastofn-
un. Útför Sigurbjargar fer
fram frá Hafnarfjarðarkirkju
í dag.
AÐ BÍÐA í skugga dauðans er
ekki auðvelt og mörgum reynist
það ofraun, jafnvel þó að sjúku
fólki sé hann líkn. Sigga systir bar
sinn þjáningafulla og erfiða sjúk-
dóm með slíku æðruleysi og mann-
legri reisn að vart verður með orð-
um lýst. Einu sinni sá ég þér brugð-
ið, það var þegar læknar gáfu end-
anlegan úrskurð um að ekki væri
hægt að gera meira, þá hallaðir
þú þreyttu höfði á koddann og
grést hljóðlega. Síðan hef ég oft
hugsað um þennan hljóða grát og
skynjað að það var ekki grátur
hræðslu, ótta eða reiði, það var
grátur saknaðar vegna ástríkrar
íjölskyldu sem þú unnir meira en
nokkru öðru, það var hljóður grát-
ur léttleikans yfir að loks myndir
þú losna undan þeim miklu þján-
ingum sem á þig voru lagðar.
Haustið sverfur að, birta sum-
arsins dvín, en birta minninganna
um góða systur lifír um ókomin
ár. Eg man er við sem lítil börn,
umvafin ástúð góðra foreldra lék-
um okkur bjarta sumardaga og á
dimmum vetrarkvöldum uppi á
lofti undir súð þar sem lesnar voru
sögur við kertaljós, þar sem þú
settir á svið heilu leikritin fyrir
krakkana í hverfinu, þú varst drif-
fjöðrin í leik okkar og starfi. Það
varst þú sem lagðir þig fram um
að halda fjölskyldunni saman með
þínum fjölskylduboðum og ýmsum
uppákomum á þeim umrótatímum
sem voru, með tilkomu sjónvarps
og annarra tómstunda, sem nánast
eru að sundra fjölskyidum í dag.
Ég man blik augna þinna þegar
þú gekkst að eiga Halla eiginmann
þinn sem ávallt síðan stóð við hlið
þína eins og óbifanlegur klettur í
blíðu og stríðu ekki síst eftir að
þú veiktist. Umhyggja hans og ást
léttu þér síðustu sporin. Ég man
hamingju þína við fæðingu sona
þinna, hvernig þú umvafðir þá
elsku þinni og veittir þeim það
veganesti sem þeir ætíð búa að.
Ég man fórnfýsi þína og óeigin-
girni við mömmu sem árum saman
dvaldi sem sjúklingur á Sólvangi.
Allan þann tíma fórstu nær dag-
lega f hvernig veðri sem var og
heimsóttir hana. Jafnvel eftir að
þú veiktist aftraði það þér ekki,
þú varst hennar sólargeisli. Fyrir
það vil ég þakka þér af alhug og
hefði ég mátt taka þig sem fyrir-
mynd í því eins og í svo mörgu
öðru.
Þrátt fyrir tímafrek og erilsöm
störf við rekstur verslunar og
saumaskap varst þú þó fyrst og
fremst eiginkona og móðir sem
lagðir metnað þinn og stolt í að
gera heimilið að þeim vinalega og
örugga stað sem það á að vera.
Heimili ykkar Halla var nánast
eins og gestamóttaka á hóteli. Ég
held að varla hafi liðið sá dagur
að einhver kæmi ekki í heimsókn.
Ávallt voru boðnar nýbakaðar tert-
ur eða pönnukökur með ijóma og
nýlagað ilmandi kaffi og ekki
skorti umræðuefni. Þú varst ein-
stök í að koma af stað umræðu
um allt milli himins og jarðar. Oft
var fjörlega deilt, en allt í góðu
og þú varst gædd þeim eiginleika
að enginn fór sár frá þeim umræð-
um.
Þú elskaðir land þitt og fátt
gladdi þig meira en íslensk náttúra
er hún skartaði sínu fegursta, jafn-
vel lítil sóley á rofabarði var þér
sem ævintýri.
Birting afmælis- og
minningargreina
Morgunblaðið tekur afmælis- og minningargreinar til birtingar end-
urgjaldslaust. Greinunum er veitt viðtaka á ritstjórn blaðsins í Kringl-
unni 1, Reykjavík, og á skrifstofu blaðsins í Hafnarstræti 85, Akur-
eyri. Þá er enn fremur unnt að senda greinarnar í símbréfi í númer
691181. Það eru vinsamleg tilmæli blaðsins að lengd greinanna fari
ekki yfir eina og hálfa örk A-4 miðað við meðallínubil og hæfilega
línulengd — eða 3600-4000 slög. Greinarhöfundar eru beðnir að
hafa skírnarnöfn sín en ekki stuttnefni undir greinunum.
Við birtingu afmælisgreina gildir sú regla, að aðeins eru birtar
greinar um fólk sem er 70 ára og eldra. Hins vegar eru birtar afmæl-
isfréttir ásamt mynd í Dagbók um fólk sem er 50 ára eða eldra.
Mikil áhersla er lögð á, að handrit séu vel frá gengin, vélrituð eða
tölvusett. Sé handrit tölvusett er æskilegt, að disklingur fylgi útprent-
uninni. Það eykur öryggi í textameðferð og kemur í veg fyrir tví-
verknað.
MINIMINGAR
Af öllum stöðum á landinu unn-
ir þú þó mest Hafnarfirði. Þar lágu
þín fyrstu spor, þar ólst þú upp,
þar dvaldist þú lengst, þar lá líf
þitt og þaðan liggja þín hinstu
spor inn í ríki Guðs, þar sem ástvin-
ir þínir sem á undan fóru breiða
út faðm sinn á móti þér.
Haustið er komið, hrímköld ský
byrgja geisla sólarinnar, en sú sól
sem þú veittir okkur sem eftir lifa
mun alltaf skína.
Lauf tijánna falla til foldar.
Fegursta laufið er faliið.
Ó, dýrðarinnar drottinn
djúpt er nú saknað,
mildrar konu og móður,
minning ein lifir.
Gef mér lýsandi ljós
að létta mér angur.
Svíf þú svo sæl á braut.
Sonur Guðs vaki yfir þér.
(E.S.)
Erlendur Sæmundsson.
Mín kæra vinkona, Sigurbjörg
Sæmundsdóttir, er látin, langt um
aldur fram. Krabbameinið hafði
betur eins og oft gerist, því þó
læknavísindin séu komin langt
ráða þau lítið við vágest þann.
Við Sigga, eins og vinir og ætt-
ingjar kölluðu hana, kynntumst
þegar við vorum litlar telpur í
Hafnarfirði og lékum okkur þá oft
saman. Um tíu ára aldur flutti ég
úr Hafnarfirði og hittumst við
sjaldan næstu 18 árin. Þegar ég
og fjölskylda mín fluttum aftur til
Hafnarfjarðar var Sigga fyrsta og
eina vinkonan sem ég eignaðist
þar, því það er mikill munur á
kunningja og sönnum vini. Sigga
var alltaf hress og full af lífsorku
og gleði sem hún gaf mér mikið
af. Því fór ég til Siggu þegar ég
var eitthvað leið og það brást aldr-
ei að veröldin var bjartari eftir
samtal við hana.
Sigga var einstaklega vel gerð
kona, hún var ekki skaplaus, en
ein af þeim fáu sem kunnu með
skap sitt að fara. Hún sá alltaf
tvær hliðar á öllum málum og tal-
aði aldrei illa um nokkra mann-
eskju. Við höfðum gaman af því
að ræða þjóðmálin, töluðum þá
hátt og mikið og skemmtum okkur
vel, en nú verða þær rökræður
ekki fleiri.
Sigga unni listum. Hún var dug-
leg að sækja málverkasýningar, las
alltaf mikið og seinni árin hlustaði
hún á góða tónlist. Um margra
ára skeið sáum við og eiginmenn
okkar hveija nýja sýningu í Þjóð-
leikhúsinu.
Já, það er margs að sakna og
minningarnar margar sem á hug-
ann sækja núna þegar ég kveð
mína elskulegu vinkonu. Mig lang-
ar til að þakka þér, Sigga mín,
fyrir allt sem þú gerðir fyrir mig
og fjölskyldu mína í gegnum árin
okkar saman. Halli minn! Okkar
innilegustu samúðarkveðjur til þin,
sona ykkar og fjölskyldna þeirra.
Ykkar er missirinn mestur. Guð
geymi þig, Sigga mín.
Erla Páls.
Tengdamóðir mín Sigurbjörg
Sæmundsdóttir andaðist á Borgar-
spítalanum hinn 8. október síðast-
liðinn eftir að hafa háð hetjulega
og æðrulausa baráttu við krabba-
meinið. Erfitt er að trúa því að hún
skuli vera öll - þessi sterka kona,
sem lét aldrei bugast og hafði sigr-
ast á ýmsum raunum með sinni
þrautseigju, þolinmæði og skyn-
semi. Hún var vinnandi svo lengi
sem hún var uppistandandi og
daginn áður en hún andaðist, orðin
fársjúk, var henni meir umhugað
um hvernig hennar fólki liði og
vegnaði en um sig sjálfa. Þannig
var hún Sigga.
Það var alltaf gott að sækja þau
hjónin heim og margar yndislegar
stundir áttum við með henni og
tengdaföður mínum Haraldi Haf-
liðasyni. Þau voru einstaklega
samhent hjón og ástúðleg. Sam-
band þeirra endurspeglaði vænt-
umþykju þeirra og virðingu hvors
fyrir öðru. Um tíma bjuggum við
öll á svipuðum slóðum í Noregi,
þau hjónin, synir þeirra þrír,
tengdadæturnar og bamabömin
og við hittumst oft. Þessi ár skap-
aðist sérstakt samband milli okkar
og var oft glatt á hjalla. Hún var
glaðvær og hláturinn hennar smit-
andi. Hún hafði öðlast næmt inn-
sæi í mannlegt eðli og sá skýrt
hvað máli skipti í flóknum vef
mannlegra samskipta.
Alltaf var gott að leita til henn-
ar ef eitthvað bjátaði á. Allir gátu
leitað til hennar, því hún vék aldr-
ei neinum frá og var algjörlega
fordómalaus. Sem sálusorgari
leysti hún vel úr málum og ráðlegg-
ingar hennar báru með sér hjarta-
hlýju, skynsemi og virðingu fyrir
þeim er til hennar leituðu.
Sigurbjörg var sérstaklega ósér-
hlífin og mikill dugnaðarforkur í
því sem hún tók sér fyrir hendur.
Hún hafði gaman af því að rök-
ræða landsins gagn og nauðsynjar
og lá þá ekki á skoðun sinni. Urðu
umræðurnar oft býsna fjörugar
enda var hún víða vel heima. Hún
unni fögrum listum og var mjög
listfeng sjálf. Um árabil saumaði
hún föt, aðallega kvenfatnað eftir
pöntun. Seinna rak hún ásamt
manni sínum fataverslun í Hafnar-
firði og hannaði falleg föt, sem hún
lét sauma. Hún var furðufljót að
töfra fram smekklegar flíkur á
barnabörnin.
STEFÁN V.
HALLDÓRSSON
+ Stefán Valberg
Halldórsson
var fæddur í
Reykjavík 22. ág-
úst 1920. Hann lést
á Borgarspítalan-
um 4. október síð-
astliðinn. Foreldr-
ar hans voru Sig-
ríður Stefánsdóttir
frá Götu í Holtum
og Halldór Odds-
son frá Gröf í
Lundarreykjadal.
Stefán var einn níu
systkina og lifa sex
þeirra bróður sinn.
Arið 1962 giftist hann Helgu
Sigtryggsdóttur frá ísafirði.
Þau skildu. Börn þeirra eru
sex: Ólöf, Sigtryggur, Sævar,
Valborg, Kolbrún og Sigurður.
Siðastliðin tæplega 25 ár var
sambýliskona hans Sigríður
Tómasdóttir, sem ættuð er af
Snæfj allaströnd
við Isafjarðardjúp.
Útför Stefáns fór
fram frá Fossvogs-
kapellu 13. októ-
ber.
HANN kvaddi þessa
jarðkringlu, spilafé-
lagi minn Stefán Hall-
dórsson.
I þessari stöðu segj-
um við: Pass.
Þessi títtnefnda
sögn kemur nú meir
við sögu, þegar gengið
er undir jarðarmenn.
í bridskeppni eldri borgara, sem
stytta sér stundir í þeim leik, getur
allt snúist upp í andhverfu sína —
háþrýstisvæði og djúpar lægðir,
ekki síður en spákort veðurfræð-
inganna.
Þegar ég fer hér fáum línum
um „makker“ minn, Stefán Hall-
Síðustu árin sá hún um mötu-
neyti og setti þá upp glæsilegar
og hugvitsamlegar veislur, enda
listakokkur. Hún unni ferðlögum
og íslenskri náttúru, en best kunni
hún við sig í fjöruferðum við sjáv-
arströnd.
Mig langar að lokum til að
þakka fyrir allt sem þú hefur gef-
ið mér og mínum. Minning þín mun
lifa í hjörtum okkar allra sem
þekktum þig. Guðs náð og kærleik-
ur umvefji þig.
Ég sendi svo ástvinum hennar
öllum innilegustu samúðarkveðjur.
Andrea Benediktsdóttir.
Elsku amma mín og alnafna.
Það er skrýtið að þú sért farin frá
okkur. Þú sem varst alltaf svo
hress og kát þegar fjölskyldan kom
saman. Þú varst svo hjálpsöm og
alltaf þegar ég bað þig um að
sauma eitthvað gerðir þú það best
af öllum.
Síðast þegar þú komst í heim-
sókn til okkar, á afmælisdaginn
minn, hinn 14. ágúst síðastliðinn,
varstu mjög hress að vanda. Ég
mun aldrei gleyma þér.
Sigurbjörg Sæmundsdóttir.
Komdu sæl amma mín. Ég veit
ekki hvort þú heyrir í mér, en ég
vona það. Það er svo margt sem
ég á eftir að segja þér. Ég gat
alltaf leitað til þín þegar ég átti í
erfiðleikum og ég held ég geti enn
sagt þér allt sem mér liggur á
hjarta og trúað því að það komist
til skila inn í eilífðina, þar sem þú
dvelur nú. Trúin flytur fjöll, segja
þeir, og ég veit að ekkert fjall er
það mikið að trú mín og tilfinning-
ar fái ekki haggað því. Þó að þú
sért dáin núna og farin frá augliti
okkar lifir þú hundraðfalt í minn-
ingum, hugsunum og draumum
okkar sem þekktu þig.
Mínar tilfinningar hafa enn ekki
áttað sig á brottför þinni að fullu.
Þú varst klettur í reginhafi lífs
míns, þar sem ég gat átt mér sama-
stað er hætt var við drukknun, og
einnig er vel viðraði og sólin brosti
til mín. Þessara sólskinsstunda er
gott að minnast nú er tilfinning-
arnar taka smám saman að horf-
ast í augu við staðreyndir dauð-
ans. Ég get ekki séð þig lengur í
lifanda lífi. Ég get ekki talað við
þig í lifanda lífi. Ég get ekki heyrt
þig né skynjað í lifanda lífi. Ég
get ekki skipst á hlýju við þig í
lifanda lífi. Ég get aðeins hlaupið
út í sjóinn og öskrað, meðan ég
sé mynd þína í hugskoti mínu og
vonað, trúað og vitað að þú lifir
áfram í mér og öllum hinum. Vertu
sæl, amma mín, og velkomin heim.
Hrólfur Sæmundsson.
dórsson, stílast þau á einn veg —
hann var alls staðar prúðmenni og
drengur góður, þótt kynni mín af
manninum stæðu ekki í áravís.
Þetta er ekki ofsögum sagt.
I brauðstriti sínu var Stefáni í
blóð borin sjómennskan meðan ald-
ur og heilsa héldust í hendur og
það var enginn svikinn, sem var
honum samferða í því ölduróti. En
þar sem og annars staðar á allt
sinn endi, þegar aldur og heilsa
skella í lás.
Ég sagðist ekki ætla að teygja
á langinn minningu, þótt ástæða
væri til. Stefán heitinn hefði talið
það af og frá og allra síst hæfði
mærðarvæl.
Það geislar háþrýstisvæði yfir
minningu farins félaga — og eftir
stendur hið forna tungutak, sem
var og verður: Maður er manns
gaman.
Nú bíðum við þess að bráðum komi
þessi broslausi dagur - og svo þetta högg.
Þegar lif okkar er að lokum aðeins
eitt lítið spor i morgundögg.
(Matthías Johannessen.)
Ég votta ættingjum og vinum
hins látna samúð mína.
Kristinn Gísli Magnússon.