Morgunblaðið - 10.11.1994, Blaðsíða 40

40 FIMMTUDAGUR 10. NÓVEMBER 1994
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
HÓLMFRÍÐ UR ÓLAFSDÓTTIR
+ Hólmfrfður Ól-
afsdóttir kenn-
ari fæddist á Akur-
eyri 30. apríl 1936.
Hún lést á Akureyri
3. nóvember síðast-
liðinn. Hún var
dóttir Ólafs Jóns-
sonar, rithöfundar
og ráðunautar Bún-
aðarsambands
Eyjafjarðar (lát-
inn), og Guðrúnar
Halldórsdóttur.
Hólmfriður átti
eina systur, Björgu.
Hinn 13. júní 1959
giftist Hólmfriður
eftirlifandi eiginmanni sfnum,
Jakobi Jónssyni bifreiðarstjóra.
Þeirra sonur er Jón, f. 13. des-
ember 1969. Hólmfriður varð
stúdent frá Menntaskólanum á
Akureyri 1956 og lauk kennara-
prófí frá stúdentadeild Kennar-
skóla íslands 1957. Hún kenndi
siðan við ísaksskóla í tvo vetur,
en starfaði við Oddeyrarskóla á
Akureyri frá 1959. Utför henn-
ar fer fram frá Akureyrar-
kirkju í dag.
NÚ þegar birta sumarsins víkur
fyrir vaxandi skuggum skammdeg-
isins, kveður kær vinkona og skóla-
systir þetta jarðlíf. Hólmfríður Ól-
afsdóttir, eða Hófí eins og hún var
gjaman nefnd af vinum sínum, var
bekkjarsystir mín í Menntaskólan-
um á Akureyri og síðar lágu leiðir
okkar saman í stúdentadeild Kenn-
araskólans. í Menntaskólanum vor-
um við ásamt fjórum vinkonum í
félagsskap, sem við kölluðum „sext-
antinn“. Þetta var - ákaflega
skemmtilegur félagsskapur, sem
hafði það einkum á stefnuskrá sinni
að halda kökuboð, ganga upp í Út-
garð a.m.k. þrisvar á skólaárinu og
halda upp á afmælið hennar Hófíar
með pomp og prakt. Afmælisboð
Hófíar komu til af því að hún átti
afmæli 30. apríl og daginn eftir var
frí 1 skólanum. Minnisstæður er 17.
afmælisdagurinn hennar Hólmfríð-
ar, því að þá mættum við allar í
síðum kjólum. Ég man enn hvað
blessuð Guðrún, mamma Hófíar, hló
dátt og skellti sér á lær yfir þessari
uppákomu. Þetta endaði svo með
hörkudansleik út á bflskúrsþakinu í
Aðalstræti 3, enda var þetta eitt
af hinum lognkyrru vorkvöldum sem
Akureyri skartar svo oft á þessum
árstíma.
Haustið 1956 settumst við svo
báðar í stúdentadeild Kennaraskól-
ans í gamla, fallega húsinu við Lauf-
ásveginn. Þama var samankominn
glaðvær hópur, sem naut lífsins um
leið og tekist var á við lærdóminn.
Þá stofnuðum við Hófí spilaklúbb
ásamt tveimur bekkjarsystmm okk-
ar og vildi nú stundum dragast ögn
fram í næstu kennslustund að við
legðum spilin frá okkur, þó auðvitað
væri klúbburinn stofnaður semtóm-
stundagaman í frímínútum. Að
loknu kennaraprófí skildu leiðir um
sinn. Ég hélt norður í átthagana í
Eyjafírði, en Hófí hóf kennslu við
ísaksskólann í Reykjavík. Ekki liðu
þó nema fá ár þar til Hófí flutti til
Akureyrar og enn urðum við félagar
í klúbbstarfsemi, nema nú var það
saumaklúbbur, sem tengdi okkur frá
fyrri árum. Þessi saumaklúbbur
tjaidaði ekki til einnar nætur, þvi
alls munum við hafa starfrækt hann
{ tuttugu og fimm ár. Mér hefur
orðið tíðrætt um félagsmál og tóm-
stundagaman í sambandi við Hólm-
fríði vinkonu mína. Það er mjög að
vonum því hún var óvenju félagslynd
og hafði mikinn félagsþroska.
Hún var mjög skemmtilegur fé-
lagi,' ræðin, fróð og hafði yfír-
gripsmikla þekkingu á landinu og
þjóðlífinu, var enda um margra ára
skeið ötull félagi í Ferðafélaginu og
ferðaðist vítt um landið á vegum
þess.
Aðalstarf Hólmfríðar var eins og
að líkum lætur kennsla. Eftir að hún
fluttist til Akureyrar hóf hún störf
við Oddeyrarskólann og kenndi þar
óslitið fram á síðasta
vor. Hófí var mjög góð-
ur kennari. Hún var í
senn vinur nemenda
sinna og fræðari og
rækti hvort tveggja
vel. Hún var virt að
verðleikum bæði af
nemendum sínum og
samkennurum. Til
marks um þann hug
sem fyrrverandi nem-
endur báru til hennar
má geta þess að fyrir
nokkrum árum bauð
einn nemendahópurinn
henni til veislu.
Þar riQuðu þau upp
gamlar minningar og heiðruðu sinn
gamla kennara með góðum gjöfum
og hlýjum orðum. Þennan virðingar-
vott og þann vinarhug, sem að baki
lá, mat Hólmfríður vinkona mín
mjög mikils og hún vék oft orðum
að þessari kvöldstund og þeirri gleði
sem þetta framtak nemendahópsins
veitti henni.
Eftirlifandi manni sínum, Jakob
Jónssyni, frá Hóli í Köldukinn,
kynntist Hófí á Reykjavíkurárum
sínum. Þau voru bamlaus alllengi,
en 13. desember 1969 fæddist þeim
einkasonurinn Jón. Það var þeim
mikið lífslán að eignast þennan
dreng og hefur hann verið þeim stoð
og stytta gegnum árin, en alveg
sérstaklega nú í sumar þegar veik-
indi Hófíar færðust í aukana.
Fyrir nokkrum árum greindist
Hólmfríður með illkynjaðan sjúk-
dóm. Hún gekkst þá undir skurðað-
gerð, sem virtist hafa heppnast vel,
en fyrir rúmu ári tók meinsemdin
sig upp aftur og lagði þessa góðu
konu að velli langt um aldur fram.
í hinu langa veikindastríði hefur
Jakob staðið við hlið konu sinnar
eins og klettur, þó sjálfur gangi
hann ekki heill til skógar, og í faðmi
eiginmanns síns hlaut Hólmfríður
vinkona mín hægt andlát fimmtu-
daginn 3. nóvember sl.
A síðari árum gekk Hófí til liðs
við Hjálpræðisherinn á Akureyri og
sótti hún mikinn styrk í þann félags-
skap jafnframt því að hún eignaðist
lifandi trú á frelsara vom Jesúm
Krist.
Sú eina staðreynd sem okkur er
gefín við komuna til þessarar jarð-
vistar er það, að einhvem tímann
munum við deyja. Þessi staðreynd
kemur okkur þó alltaf jafn mikið á
óvart þegar vinir okkar eiga í hlut,
jafnvel þó aðdragandi að vistaskipt-
unum hafi verið nokkur. En það
ætti að vera okkur huggun harmi
gegn að sá sem skilur eftir sig bjart-
ar og fagrar minningar og hefur
unnið starf sitt af trúmennsku mun
eiga góða heimvon til eilífðarlands-
ins. Hófí mín blessuð skilur eftir
sig fagrar minningar og gott ævi-
starf og ég er þess fullviss að hún
gengur inn í fögnuð Herra síns sem
sigurvegari.
Elsku vinir mínir fyrir norðan.
Jakob, Jón og blessuð Guðrún mín,
sem í hárri elli sér á bak kærri
dóttur og ellistoð sinni. Þó að
skuggar daganna þrengi sér inn í
hugskot ykkar þessa erfíðu nóv-
emberdaga, þá minnist þess að þið
eigið þann fjársjóð sem enginn get-
ur frá ykkur tekið. Fjársjóð minn-
inga, sem allar era á einn veg, ljós-
ar og bjartar. Með þann fjársjóð
að veganesti mun aftur birta og
öldur sársauka og saknaðar lægja.
Þessi kveðjuorð era ekki bara
kveðja mín, þau eru líka kveðja og
þakkir frá gömlu vinkonunum í
saumaklúbbnum. Allar þökkum við
af alhug liðnar samverastundir,
tryggð og vináttu um áratugaskeið.
Af óviðráðanlegum ástæðum get
ég ekki fylgt minni kæru vinkonu
síðasta spölinn, en hugur minn dvel-
ur hjá ykkur öllum, sem syrgið
hana.
Góður Guð gefí ykkur styrk á
erfíðum stundum. Blessun fylgi
minningu mætrar konu á ferð henn-
ar heim í ríki ijóssins,
Edda Eiríksdóttir
frá Kristnesi.
Trúr vinur er öruggt athvarf
og auðugur er sá, sem finnur hann.
(Sírak)
Með örfáum orðum Iangar mig
til að kveðja Hólmfríði Ólafsdóttur
vinkonu mína sem nú er látin, langt
um aldur fram.
Á tímamótum sem þessum
hvarflar hugurinn til baka og minn-
ingarnar sækja á. Minningar frá
þeim tíma þegar við Hóffí kynnt-
umst fyrst. Minningar um gleði og
sorg genginna tíma. En fyrst og
fremst minningar um mikla og ein-
Iæga vináttu. Vináttu sem ég var
svo lánsöm að njóta — vináttu sem
ég vil nú þakka.
Þegar dauðinn heggur svo vægð-
arlaust gera áleitnar spumingar
eðlilega vart við sig. Spumingar
um lífíð, dauðann og eilífðina. En
í sáram söknuði okkar sem eftir
stöndum er huggun í þeirri vissu
að við þeim spumingum hafði Hóffí
fundið svör — í einlægri trú.
Eftirlifandi eiginmanni, syni,
aldraðri móður og öðram aðstand-
endum sendi ég innilegar samúðar-
kveðjur.
Hóffí var í eðli sínu náttúrabam
sem lífsgleðin geislaði af og þannig
mun ég minnast hennar. Ég lýk
þessum fábrotnu kveðjuorðum með
tilvitnun í verk Ólafs Jónssonar,
föður hennar — fallega íslenska
náttúrafarslýsingu sem jafnframt
er óður til lífsins eins og öll hinstu
rök tilverannar.
„Sólin er að koma upp. Hún hvarf
örstutta stund undir brún háslétt-
unnar, gulrauð og syfjuleg. Nú rís
hún aftur björt og hýr, rétt eins
og hún hafí baðað sig í öldum hafs-
ins og þvegið af sér ryk og þreytu
liðins dags. Smáfugl tístir inn á
milli hraunhólanna, gæs gargar úti
við lindimar. Öræfín skipta blæ og
fagna sólarappkomunni. Nýr dagur
er ranninn."
Helga Maggý.
Að kvöldi fimmtudags 3. nóvem-
ber sl. barst okkur sú sorgarfregn,
að Hólmfríður Ólafsdóttir vinkona
okkar væri látin.
Hólmfríður eða Hófí, eins og við
kölluðum hana að jafnaði, var dótt-
ir hjónanna Guðrúnar Halldórsdótt-
ur og Ólafs Jónssonar, hins kunna
fræðimanns og náttúraskoðanda.
Það er lögmál, er enginn fær
breytt, að þeir sem við eigum sam-
leið með á lífsgöngunni hverfa einn
af öðram. En þegar vinir skilja
sækja að okkur minningar liðinna
daga. Þær era hljóðlátar og hvísl-
andi eins og fjallablærinn og yfír
þeim er heiðríkja vomæturinnar.
Hófí unni íslenskri náttúra.
Henni var það í blóð borið, og hún
átti líka ferðaþrána. Hún hafði í
uppvextinum fylgst með ferðum
föður síns um óbyggðir og lítt kann-
að landsvæði Ódáðahrauns.
Nokkrir félagar, sem störfuðu
saman í Ferðafélagi Akureyrar fyr-
ir tveimur til þremur áratugum,
hafa um áraraðir haft það fyrir
venju að hittast, skoða myndir, rifja
upp skemmtilegar stundir og fara
í ferðir með Ævari og Boga. Það
var ekki síst Hófí sem átti sinn þátt
í að halda þessum hópi saman. Hún
var hugmyndarík og góður ferðafé-
lagi. Einnig átti hún þá gáfu að
geta glætt frásagnimar lífi, þess
vegna náði hún svo vel að koma
þekkingu sinni til annarra og öðlast
traust þeirra og virðingu.
Rétt ár er liðið síðan ferðafélag-
amir glöddust saman á góðri stund,
og Hófí miðlaði okkur úr sjóði minn-
inganna í bundnu og óbundnu máli.
Næsta ferð var ráðgerð að hausti.
Ferðin var farin, en án okkar góðu
vinkonu. Við fluttum þögla kveðju
hennar til lindanna fögra og að
baki þeim skartaði Herðubreið sínu
fegursta í litskrúði haustsins.
Að leiðarlokum, þegar skamm-
degisskuggamir lengjast, lýsa okk-
ur bjartar minningar frá liðnum
samverastundum og í hugann koma
ljóð og lag, sem Hófí hafði svo
mikið yndi af í ferðum okkar:
Enn syngur vomóttin vögguljóð sín,
veröldin ilmar, glitrar og skln.
Kvöldsett er löngu í kyrrum skóg.
ðldumar sungu sig sjálfar í dá,
síðustu ómamir ströndinni frá
hurfu í rökkurró.
(T.G.)
Við flytjum aldraðri móður, eig-
inmanni, syni og systur Hólmfríðar
hugheilar samúðarkveðjur.
Sigrún Björgvinsdóttir
og ferðafélagarnir.
Eg veit um land bak við hnjúka og höf,
þar sem hamingjublómið grær.
Það töfrar handan við takmörk rúms -
og tíma, - eða ennþá ijær.
Það land ris nafnlaust, í ókunnri átt,
með ævintýranna blæ.
í purpurahúmi hljóðlátrar þrár
það hillir úr draumsins sæ.
(FÁB)
Mikilhæfur og afburða vinsæll
kennari er horfínn á braut þess
óþekkta og er sárt saknað. Hólm-
fríður var fædd og uppalin hér á
Akureyri og var faðir hennar Ólafur
Jónsson, ásamt fleira merkur rit-
höfundur og skrifaði m.a. mikið um
Ódáðahraun.
Leiðir okkar Hólmfríðar lágu
fyrst saman 1965 þegar ég gerðist
stjómandi skólans. Mér varð strax
ljóst að hún var afburða kennari,
sem ekki lét nægja að fræða nem-
endur sína í hinum einstöku náms-
greinum, heldur varð hún þeim fé-
lagi, leiðtogi og fyrirmynd. Hún
studdi þau til allra góðra verka, gat
stundum verið strangur húsbóndi,
þegar á þurfti að halda, en á næsta
augnabliki kærleiksríkur huggari,
sem strauk tár af hvörmum þeirra
er áttu bágt. Á kennarastofunni var
hún kátur félagi með góða frásagn-
argáfu, kímni og léttleika. Hlátur
hennar var smitandi og dró aðra
með sér. Hún var sannur gleði-
gjafí. En þó komu fyrir þær stund-
ir þegar hún talaði um nemendur
sína, að maður fann glöggt hvað
hún þjáðist með þeim sem ekki
gátu náð góðum árangri í námi og
gramdist við þá sem ekki nenntu
að leggja sig fram. En þegar vel
gekk hjá þeim, varð hún innilega
glöð og sæl. Hólmfríður elskaði
góðar bækur og sjálf sagðist hún
oft freistast til þess að kaupa eina
og eina svona í lok mánaðar ef efna-
hagurinn leyfði. Hún hafði einnig
mikinn áhuga á ferðalögum og var
mjög fróð um landið. Trúmálin áttu
einnig stóran skerf í lífi hennar.
Fyrir skólann vann hún mörg verk-
efni í kristinfræði. Nú síðustu ár
var hún ötull starfsmaður Hjálp-
ræðishersins og margir nemendur
sem áttu þess ekki kost að hafa
hana sem kennara í skólanum, nutu
þar leiðsagnar hennar og vináttu.
Homsteinninn í lífí hennar var þó
fjölskyldan og um hana ræddi hún
oft.
Nýir kennarar fylla oft með prýði
í skörð þeirra sem á undan eru
gengnir, en óftast tekur það tímann
sinn að sættast á brotthvarf þess
fólks, sem með kærleika, einurð og
góðu fordæmi hafa leitt æskuna
fram á veginn. Hólmfríður átti ekki
langa ævi, en þó er hún einn þeirra
kennara, sem hundrað nemenda
munu um ókomin ár minnast með
virðingu og þökk.
Ég flyt Jakobi manni hennar og
Jóni syni þeirra svo og öðram ætt-
ingjum og vinum innilegar samúð-
arkveðjur. Minningin um Hólmfríði
mun verða okkur öllum vegvísir til
vandaðra verka.
I.Ú.
„Fyrir blóð lambsins blíða, búin
er nú að stríða og sætan sigur
vann.“ Þessi orð komu í huga mér
þegar við fréttum um andlát okkar
ástkæra félaga Hólmfríðar Ólafs-
dóttur.
Hólmfríður var fædd og uppalin
á Akureyri. Ég mun ekki rekja ætt
hennar hér, en mig langar með fá-
tæklegum orðum að minnast henn-
ar.
Hólmfríður var gift Jakobi Jóns-
syni og eiga þau einn son, Jón. Ég
kynntist Jóni þar sem hann var
heimagangur hjá dóttur okkar,
Rannveigu og fjölskyldu, og urðu
fljótt sterk vináttubönd á milli
bama hennar og Jóns. Fljótlega fór
hann að fara á fundi og samkomur
í Hjálpræðishemum með þeim og
svo valdi hann Jesú að leiðtoga lífs
síns og er það mikið gæfuspor fyr-
ir æskuna.
Það leið ekki á löngu þar til
Hólmfríði, eins og hún sagði sjálf
frá, lék forvitni á hvað það var sem
Jón var svo upptekinn af og gjörði
hann svo glaðan. Svo fór hún að
sækja samkomur og hjálparflokks-
fundi og ekki leið langur tími þar
til hún fann kall Jesú, „Fylg þú
mér“, og á páskum eitt árið frelsað-
ist hún, mætti Jesú sem hinum
krossfesta og upprisna frelsara. Oft
vitnaði hún um að lífíð öðlaðist frið
og gleði.
Hólmfríður fór að koma oft á
heimili dóttur okkar og sterk vin-
áttubönd vora hnýtt þar. Þar var
talað saman, kaffísopi drakkinn,
dreginn mannakom og beðið.
Eg varð þeirrar gleði aðnjótandi
að fá að vígja hana sem hermann
undir fána Hjálpræðishersins og sú
stund verður mér ógleymanleg.
Salurinn var þéttsetinn fólki, þar
vora böm frá skólanum þar sem
hún kenndi, þar vora vinir og vinnu-
félagar. Margir tóku til máls og
notuðu tækifærið að bjóða hana
velkomna sem hermann og indælt
var að sjá og heyra hana vitna um
frelsið í Kristi Jesú. Öll voram við
snortin af anda Guðs.
Jú, það er svo margs að minnast
og við höfum misst svo mikið og
stórt skarð er komið í hópinn okk-
ar. Hún var svo heil með í þjón-
ustunni fyrir Guð og Hjálpræðisher-
inn. Hólmfríður var búin að berjast
við veikindi í mörg ár, en aldrei var
kvartað. Þegar hún kom í skoðun
hingað suður kom hún oft til okkar
hjónanna. Alltaf var hún svo bros-
hýr og full af kærleika og það ylj-
aði hjörtu okkar. Hún treysti Guði
svo algjörlega og hvfldi í honum.
Biblíuversið sem henni þótti svo
vænt um var Filippíbréfið 4. kapit-
uli, vers 6: „Verið ekki hugsjúkir
um neitt, heldur gjörið í öllum hlut-
um óskir yðar kunnar Guði með
bæn og beiðni og þakkargjörð."
Þegar ég kom síðast til hennar
á sjúkrahúsið sá ég að hún var orð-
in mjög veik, en hún brosti og sagði:
„Ég veit hvert stefnir og ég er ör-
ugg.“ Hún vissi um staðinn sem
Guð hafði búið henni heima hjá
sér. Sjálfsagt hefði hún þráð að fá
að lifa lengur og vera hjá sínum,
og það var beðið mikið fyrir henni.
Við eigum oft erfitt með að skilja
vegi Guðs, en við trúum því samt
að þeir séu þeir bestu og hún hvfldi
I því..
Það eru margir sem sakna henn-
ar. Við í Hemum söknum hennar,
en þó er söknuðurinn sárastur hjá
eiginmanni, aldraðri móður, systur
og fjölskyldu og hjá Ásu dóttur
Jakobs, manni og bömum. Megi
góður Guð styrkja ykkur og hugga
í sorginni. Ef hún gæti eitthvað
mælt nú, mundi hún segja: „Mætið
mér heima hjá Jesú.“
Við þökkum Guði fyrir líf Hólm-
fríðar og allt hennar starf. Þess
má geta að hún vann mikla sjálf-
boðavinnu við þýðingar á greinum
fyrir Herópið. Einn af uppáhalds-
söngvum hennar var: Þegar Drott-
ins lúður hljómar og þá dagur fer
í hönd, þegar dýrðarmorgunn ljóm-
ar eilífðar ... Þegar Drottinn nafn
mitt nefnir verð ég þar.
Nú ert þú horfin í himinsins borg
og hlýðir á englanna tal.
Burtu er kvíði, sjúkdómur, sorg
í sólbjörtum himnanna sal.
Þeim öllum sem trúa og treystá á Krist
þar tilbúið heimili er.
Þar ástvinir mætast í unaðarvist
um eilífð, ó Jesús, hjá þér.
(Ingibj. Jónsdóttir.)
Blessuð sé minning þín. Með
kveðju frá félögunum í Hjálpræðis-
hernum.
Ingibjörg og Óskar.