Morgunblaðið - 10.11.1994, Blaðsíða 41

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
FIMMTUDAGUR 10. NÓVEMBER 1994 41
GUÐRÚN HELGA
SIG URÐARDÓTTIR
+ Guðrún Helga
Sigurðardóttir
fæddist í Keflavík
30. september
1901. Hún lést á
Skjóli 2. nóvember
síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
Guðrún Þórarins-
dóttir og Sigurður
Gíslason fyrstivél-
stjórinn í Keflavík.
Guðrún var yngst
átta systkina. Hún
giftist 16. október
1920 Kristni Ing-
varssyni bifreiða-
stjóra og organleikara. Þau
eignuðust þrjár dætur, Ing-
unni, Sigrúnu og Kristínu.
Barnabörnin eru fjórtán,
langömmubörnin 42 og langa-
langömmubörnin sjö. Útför
Guðrúnar verður gerð frá
Fossvogskirkju í dag.
ÞEGAR komið er að kveðjustund
vakna minningar liðinna ára. Það
eru mikil forréttindi að hafa átt
þig fyrir ömmu. Þú varst svo und-
ur góð og blíð við okkur öll bama-
bömin þín. Og þú barst hag okkar
allra fyrir bijósti og vildir gefa
okkur allt sem þú áttir. Amma
saumaði á okkur falleg föt, en hún
var mjög mikil handverkskona. Og
ef á þurfi að halda þá munaði
hana ekki um að veggfóðra fyrir
okkur, en hún var forkur dugleg
í hverju sem hún tók sér fyrir hend-
ur.
Minningarnar ljúfar sem við
systur eigum um bolludag, þegar
við fórum í Grundargerðið til að
flengja ömmu og afa. Þá þóttist
hún steinsofandi og tók þátt í leikn-
um með okkur. Aldrei heyrði ég
ömmu hallmæla nokkrum manni.
Það átti ekki við hana. Hún var
svo falleg hún amma þegar hún
var komin í peysufötin sín. Enda
sagði eitt sinn maður að hún hefði
sett svip á bæinn.
Nú ertu búin að fá hvíld eftir
löng veikindi. Og ber að þakka
dætrum hennar hversu vel þær
hugsuðu um hana, einnig starfs-
fólki á Skjóli.
Ég veit þú leiðir okkur áfram
eins og áður, þó þú sért komin á
annað tilverustig.
Hafðu hjartans þökk fyrir allt,
i elsku amma mín. Hvíl í friði.
Ég veit að vorið kemur,
og veturinn líður senn,
kvæðið er um konu,
en hvorki um Guð né menn.
Ég bý að brosum hennar
og blessa hennar spor,
því hún var mild og máttug
og minnti á jarðneskt vor.
| (D.St.)
Guðrún Lísa.
Legg ég nú bæði líf og önd,
ijúfi Jesús, í þína hönd,
síðast þegar ég sofna fer
sitji Guðs englar yfir mér.
(H.P.)
Mig langar í fáum orðum að
minnast hennar Guðrúnar ömmu
j minnar. Er mér var tilkynnt um lát
hennar runnu minningarnar fram
í huga mér. Ég man fyrst eftir
henni er hún og afi, sem hét Krist-
inn Ingvarsson, og lést árið 1965,
þá 73 ára gamall, bjuggu á Miklu-
brautinni. Það var alltaf svo gaman
að koma þangað. Amma átti svo
margt fallegt að skoða. Oftast
komu Inga og Silla llka með fjöl-
skyldur sínar og var þá kátt á hjalla
hjá okkur yngstu kynslóðinni.
Mamma, Inga og Silla eru dætur
ömmu og afa. Þær hafa alltaf ver-
ið mjög samrýndar og alla tíð með-
an amma hafði heilsu til var hún
með okkur hvar og hveær sem
komið var saman, við
öll tækifæri, annað
var óhugsandi. Hún
hafði svo létta lund
og var svo falleg. Hún
hafði ráð við öllu. Hún
var einstaklega lagin
í höndunum og eru til
þjóðbúningadúkkur,
bangsar og fleiri fal-
legir munir sem hún
bjó til. Öll eigum við,
afkomendur hennar,
14 bamabörn, 42
langömmubörn og 7
langalangömmuböm
eitthvað eftir hana og
erum stolt af.
Ég minnist jólanna er við
systkinin vorum börn. Amma og
afi voru alltaf hjá okkur á aðfanga-
dagskvöld, og hélt amma því áfram
eftir að afi dó. Það var svo gaman
að fylgjast með hvað amma fékk
í jólagjöf. Hún var svo góð og það
vom svo margir sem gáfu henni
gjafir. Orðagátubækumar vom
sérstakar í hennar huga. Hún réð
þær af stakri snilld og hafði gaman
af. Hún kunni óteljandi vísur, þulur
og lög sem við unga fólkið eigum
eftir að rifja upp um ókomin ár
með bros á vör, því vísurnar og
þulurnar voru hnyttnar og amma
hafði svo skemmtilegan frásagn-
arblæ. Hún sagði aldrei nei er við
báðum hana að segja okkur frá
henni Nípu eða söguna um hann
Klafa.
Amma hafði yndi af blómum,
og minnist ég þess hve glugginn
hennar á Freyjugötunni var fullur
af blómum og alltaf virtist hún
hafa tíma fyrir þau ásamt öllu öðru
sem hún fékkst við.
Hún hafði líka þá náðargáfu að
dreyma fyrir ófæddum börnum sem
fæddust í fjölskyldunni. Þá dreymdi
hana blóm. Það var mikil eftirvænt-
ing í fjölskyldunni vorið 1986, að
bíða eftir blómunum þremur sem
ömmu hafði dreymt. Tvö voru eins
og eitt öðruvísi. Þijú barnabörn
hennar gáfu henni langömmubörn.
Það vorið fæddust tvær stúlkur og
einn drengur.
Við öll hátíðleg tækifæri klædd-
ist amma íslenskan þjóðbúningi
sem hún saumaði sjálf og var hún
stórglæsileg á þeim stundum með
fallega gráa hárið og brúnu augun.
Síðastliðin tvö og hálft ár dvald-
ist amma á hjúkrunarheimilinu
Skjóli og vill fjölskylda hennar
þakka mjög góða og hlýja umönnun
sem hún fékk þar.
Áður en hún kom þangað var
hún á flækingi á milli stofnana í
eitt ár. í tæp 11 ár bjó hún hjá
elstu dóttur sinni, Ingu og manni
hennar Garðari og var það lengsti
samfelldi tími sem hún bjó á sama
stað frá því hún flutti 18 gömul
frá fæðingarbæ sínum Keflavík.
Inga og fjölskylda hennar öifnuð-
ust ömmu einstaklega vel, og eiga
þau miklar þakkir skildar fyrir.
Nú hefur amma sofnað svefnin-
um langa og fengið langþráða
hvíld, og vil ég biðja algóðan Guð
að blessa minningu hennar.
Gunnvör Kolbeinsdóttir.
Kveðja frá Stuttgart
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Elsku langamma.
Nú ert þú horfin sjónum okkar
en minningin um þig hverfur aldr-
ei. Þú hefur þjónað hlutverki þínu
á jörðinni með sóma og við sem
eftir stöndum erum stolt af því að
tilheyra þér.
Þín verður ávallt sárt saknað,
en tilhugsunin um það að þú og
langafi séuð nú sameinuð á ný er
okkar besta huggun.
Elsku Inga amma, Silla og
Kiddý, við vitum að sorgin er mik-
il og vottum við ykkur okkar dýpstu
samúð.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
' mín veri vöm í nótt.
Æ, virzt mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(þýð. S. Egilsson)
Ingibjörg Þormar Sigfúsdóttir,
Eva Sigríður Jónsdóttir.
Elsku amma.
Mig langar að skrifa þér nokkrar
línur svona í kveðjuskyni, þó að
það sé hálf hjákátlegt að fyrsta og
eina bréfið sem ég skrifa þér skuli
vera í gegn um Moggann, en hann
ku jú víst vera víða lesinn, blessað-
ur.
Mig langar fyrst og síðast til að
þakka þér fyrir þær samverustund-
ir sem við áttum og eru mér svo
kærar. Þakka þér fyrir allar Nípu-
sögurnar og Klafasögurnar, þul-
urnar og vísurnar sem þú varst svo
óþreytandi að segja og fara með.
Takk, amma mín, fyrir alla vettl-
ingana, hosurnar og húfurnar sem
þú gafst mér, og ekki má ég gleyma
hoppugrautnum og slátrinu, sem
þú hrærðir í með hendurnar á kafi
í balanum.
Þakka þér fyrir það veganesti
sem þú gafst mér og okkur systkin-
unum með glaðværðinni og góð-
seminni sem alltaf geislaði af þér.
Jæja, amma mín, ég ætla þá
ekki að hafa þetta lengra. Ég vona
að þér líði vel þar sem þú ert núna
og að Guð sé með þér. Skilaðu
kveðju til afa. Við sjáumst svo von-
andi öll þegar blessunin hún Þara
kemur.
Sturla.
Ég minnist langömmu minnar
sem glaðlegrar konu, alltaf bros-
andi og léttir í lund. Henni féll
sjaldan verk úr hendi, var alltaf
útivinnandi en fús til að gefa af
sínum frítíma öðrum til hjálpar.
Hún var mikil hannyrðakona og
saumaði mikið fyrir aðra. Þær eru
ófáar bangsafjölskyldurnar sem
hún pijónaði og dúkkumar sem hún
saumaði búninga á. Það var eins
og í undralandi að fá að skoða all-
ar þjóðbúningadúkkurnar sem
prýddu hillur og veggi ásamt potta-
blómunum hennar.
Sterkasta minning mín er þegar
langamma og amma komu til slát-
urgerðar á haustin þar sem gamlar
hefðir voru í fyrirrúmi. Þetta voru
svo skemmtilegir dagar að þeir
yngri lærðu rétta lagið á hlutunum.
Það er kannski einmitt þetta sem
ég er þakklátust fyrir, að hafa
fengið að læra hjá henni að meta
ýmsar gamlar hefðir. Hún var
sannur Islendingur, kunni mikið af
vísum og orðatiltækjum og spari-
fötin hennar voru alltaf íslenskur
þjóðbúningur.
Ég kveð langömmu með tveimur
erindum úr ljóði um líf náttúrunnar
sem kveður að hausti. Þetta er
einnig gangurinn hjá okkur mönn-
unum, og líkt og fræin sem lifna
að vori erum við krakkarnir upp-
skera af hennar stofni.
Hljóðnar nú haustblær
húsið við rótt.
Dvelur við dymar
drungaleg nótt.
Fljúga þá fuglar
flestir sinn veg,
kvakandi kvíðnir
kvöldljóðin treg.
Breiðir svo húmið
hljóðlátan væng,
milt eins og móðir
mjúkri þjá sæng.
Fjúka um foldu
fólnandi blóm,
hlýða á haustsins
helkaidann dóm.
(Þýð. Sigr. Þorg.)
Áslaug.
t
Móðir okkar,
SIGRÚN BJÖRNSDÓTTIR
frá Fáskrúðsfirði,
lést á hjúkrunarheimilinu Eir þann 7. nóvember.
Jarðarförin auglýst síðar.
Börn hinnar látnu.
t
Elskuleg systir okkar,
SIGMUNDA HANNESDÓTTIR
frá Hnífsdal,
Lindargötu 64,
Reykjavík,
lést í Borgarspítalanum sunnudaginn 6. nóvember.
Systkini hinnar látnu.
t
Systir mín,
SÓLVEIG ERLA ÓLAFSDÓTTIR,
Grettisgötu 70,
Reykjavík,
lést í Borgarspítalanum þriðjudaginn 8. nóvember.
Guðmundur Ólafsson.
t
Áskær eiginkona mín,
INGIBJÖRG JÓNA
MARELSDÓTTIR,
Heiðargerði 112,
Reykjavík,
lést á heimili sínu þriðjudaginn
8. nóvember.
Fyrir hönd aðstandenda,
Friðþjófur Björnsson.
t
Bróðir minn,
SIGURÐUR BJARNASON
gullsmiður
frá Siglufirði,
dvalarheimilinu Ási,
Hveragerði,
lést í Sjúkrahúsi Suðurlands sunnudaginn 30. október.
Útförin hefur farið fram.
Stefán Bjarnason.
t
Ástkær eiginkona mín, móðir okkar, tengdamóðir, amma og lang-
amma,
HALLFRfÐUR GUÐBJARTSDÓTTIR,
Öldugötu 5,
Flateyri,
andaðist í Fjórðungssjúkrahúsinu á (safirði miðvikudaginn 9. nóv-
ember.
Guðmundur V. Jóhannesson,
Jóhanna V. Guðmundsdóttir, Fred Martin,
Gunnar K. Guðmundsson, Elfn Jónsdóttir,
Magnús H. Guðmundsson, Ebba Jónsdóttir,
Eirfkur G. Guðmundsson, Ragna Óladóttir,
Guðjón Guðmundsson, Bjarnheiður fvarsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir og afi,
GUNNAR GÍSLASON
vélstjóri,
Gnoðarvogi 64,
sem lést í Landspítalanum aðfaranótt
2. nóvember, verður jarðsunginn frá
Dómkirkjunni í Reykjavik föstudaginn
11. nóvember kl. 13.30.
Þeir, sem vildu minnast hans, láti
Styrktarfélag vangefinna eða Styrktarfélag krabbameinssjúkra
barna njóta þess.
Kristfn B. Waage,
Helga Erla Gunnarsdóttir, Ólafur Friðriksson,
Benedikt Einar Gunnarsson, Erla Magnúsdóttir
og barnabörn.