Morgunblaðið - 22.04.1997, Page 47

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
ÞRIÐJUDAGUR 22. APRÍL 1997 47
sem aldrei gleymast. Ósnortin nátt-
úran þar, tignarlegu fjöllin, fuglalíf-
ið, friðsældin, allt hjálpaðist að við
að veita manni þá vellíðan sem
þreyttir borgarbúar þrá. Svo var nú
ekki ónýtt að geta rennt þar fyrir
nýgengna sjóbleikju. Mörg sumur
fórum við saman í veiðiferðir í Sog-
ið, Þverá, Leirvogsá og aðrar ár.
Gústa var glæsileg kona og margt
til iista lagt. Hún var einstök hús-
móðir. Fagurkerar voru þau hjónin
bæði og báru heimili þeirra í Reykja-
vík og sumarbústaður í Mosfells-
sveit glöggt vitni þess, hversu sam-
stillt þau voru að fegra umhverfi
sitt. Gústa var frábær kokkur og
gat framreitt veisiumat án þess að
maður hefði á tilfinningunni að hún
hefði nokkuð fyrir því haft.
Ástmundur átti í mörg ár við erf-
iða heilsu að stríða, og hjúkraði
Gústa honum heima af mestu ástúð
eins lengi og kostur var.
Þegar ég lít til baka yfir farinn
veg finnst mér Gústa hafa verið
kvenskörungur. Hún lét sér fátt fyr-
ir bijósti brenna. Gekk jafn ákveðin
til verks hvort sem um erfið verk
eða létt var að ræða. Gafst aldrei
upp við að framkvæma verkin sjálf,
ef hún hafði tekið það í sig. Hún
hafði mikið skap og stórt hjarta.
Eg sendi börnum hennar og
tengdabörnum og öðrum ættingjum
samúðarkveðjur okkar hér fyrir vest-
an haf.
Ragnheiður Einarsdóttir.
Það er mér bæði ljúft og skylt
að fara nokkrum orðum um hana
ömmu mína í kveðjuskyni, sem ég
er nefnd eftir. Fáir báru nafn sitt
með eins mikilli reisn og hún amma
Ágústa; hún var hin virðulega og
konungboma fram í fingurgóma.
Hún er einn sá sterkasti persónu-
leiki sem ég hef kynnst. Amma var
mjög ákveðin og enginn komst með
tærnar þar sem hún hafði hælana
hvað varðar röggsemi, alltaf átti
hún síðasta orðið. Ekkert var henni
óviðkomandi í fjölskyldunni, hún
hafði skoðanir á öllum hlutum. Allir
þessir eiginieikar hennar komu að
góðum notum þegar afi veiktist fyr-
ir aldur fram og amma þurfti að
taka stjómina í sínar hendur; fátt
fór henni betur. Amma var ekki hin
dæmigerða amma, í stað síðu gráu
fléttnanna kom hárið hrímhvítt og
vel lagt og í stað ullarsjalsins kom
Diordragtin og rauði varaliturinn.
Heilsu ömmu hrakaði ört síðustu
ár en reisn sinni og glæsileika héit
hún allt til loka. Mikið var ég glöð
að vita að varaliturinn og eyrnalokk-
arnir voru á sínum stað þegar þú
kvaddir; þannig vildir þú hafa það.
Elsku amma, í síðsta sinn sem
við hittumst kom ég til þín þar sem
þú svafst svo falleg í rúminu þínu
á Reykjalundi og þá vissi ég innst
inni að við myndum ekki sjást aftur
í bráð. Þú varst tilbúin að fara í
ferðina sem myndi að lokum leiða
þig aftur í faðm afa; þar áttir þú
heima.
Nú verða fagnaðarfundir og ég
er illa svikin ef þú heldur ekki eina
„elegant“ veisluna í himnasalnum.
Já, þær verða mér alltaf ógleyman-
legar minningarnar um veislumar
hjá ykkar afa á Grenimelnum, þá
varst þú í essinu þínu og hrókur
alls fagnaðar. Einnig er mér kær
sú minning þegar þú heimsóttir mig
og manninn minn á Akureyri fyrir
nokkrum árum og við áttum saman
yndislega, góða daga. Þá átti ég líka
von á mínu fyrsta barni, þínu fyrsta
iangömmubarni, og ég fann hvað
þú varst stolt af mér. Þú nýttir þá
líka tímann vel til að gefa mér góð
ráð sem komið hafa að góðum not-
um.
Elsku amma, það verður skrýtið
að hafa þig ekki lengur hjá okkur
en minning þín lifir í okkur öllum.
Hafðu þökk fyrir allt; þú varst ein-
stök.
Hvað er yndislegra
en að
sofna inn i vorið
vakna aftur í heitum faðmi þínum
og sumarið okkar komið
enn á ný.
Þín, __
Ágústa.
Árið var 1960, ég 16 ára og á
föstu. Strákurinn sem ég var með
og seinna varð eiginmaður minn,
vildi endilega kynna mig fyrir fjöl-
skyldunni sinni. Fjölskyldan hans
var auðvitað mamma hans og pabbi,
en ekki síður föðurbróðir hans Ást-
mundur og hans kona, Ágústa, sem
nú er kvödd. Já, fjölskyldur bræðr-
anna, Ástmundar og Sveins, voru
sem ein stór fjölskylda í lífi og leik.
Að upplifa kærleika þessara bræðra
er ómetanleg minning.
Staðurinn var Sveinseyri í Mos-
fellssveit sem var sumardvalarstaður
fjölskyldnanna. Við komum þarna
seinni hluta dags, það var snjór yfir
öllu en innandyra logaði glatt í arni.
Þar sat Ágústa, geislandi giæsileg
kona á besta aldri, brosandi og full
af krafti. Mér fannst strax mikið til
hennar koma.
Lífið hafði ekki alltaf brosað við
Ágústu. Ung missti hún móður sína
og sem nýgift kona þurfti hún að
sjá á eftir berklaveikum eiginmanni
sínum til langrar dvalar á Vífilsstöð-
um.
En lífið var henni líka mikið gott.
Stærst var þar ástin, ástin þeirra
Ástmundar. Þau voru svo innilega
ánægð með hvort annað og voru
ófeimin við að ieyfa okkur hinum
að finna og sjá hvað þau nutu þess
innilega að vera saman.
Síðast er ég hitti Ágústu var Ást-
mundur hennar farinn og hún orðin
fullorðin en glæsileg og falleg sem
fyrr.
Ég trúi því, að nú séu þau samein-
uð á_ ný í ást sinni, hjónin Ágústa
og Ástmundur, og ég samgleðst
þeim af öllu hjarta.
Helga Mattína, Grímsey.
Við kynntumst Ágústu og Ást-
mundi frænda okkar sem börn og
ólumst upp við að hafa þau sem
fastan punkt í tiiveru okkar.
Það var ekki slæmur kostur að
geta reitt sig á slíka öðlinga, enda
reyndust þau sem klettar er veittu
skjól og öryggi, auk sérstakrar kímni
þeirra sem yljar enn í dag. Heimili
hennar á Grenimei 1 var rausnar-
heimili, þekkt fyrir skemmtilegheit
og besta mat, sem framreiddur var
í borginni.
Ágústa var glæsileg kona, örugg
í framkomu, fyndin og stjórnsöm.
Hún tók á öllum málum af myndar-
skap og þoldi illa lágkúru. Hún var
mörgum kostum búin og hafði
ákveðnar meiningar og væri hún
búin að mynda sér skoðun um ákveð-
ið mál stóð hún föst á sínu. Það
voru ákveðnir hlutir sem pössuðu frú
Ágústu og hennar umhverfí og ein-
mitt þess vegna var hún svona sér-
stök.
Á tímum mæddi mikið á Ágústu,
bæði sem móður með stórt og gest-
risið heimili, móður með veikt barn
og móður með sjúkan eiginmann.
Allar þessar þrautir leysti Ágústa
með prýði og af reisn. En gleðistund-
irnar voru líka fjölmargar þvi frú
Ágústa var bæði hress og létt í lund
og saman voru þau hjón engum lík.
Ást og gleði ríkti jafnan hjá þeim
og þótt Ástmundur hafi verið með
stríðnari mönnum, mátti hann ekk-
ert aumt sjá. Það var því engin logn-
molla á heimili þeirra og þangað
þótti okkur ailtaf gott að koma.
Við erum þakklátir fyrir að hafa
átt Ágústu að í gegnum lífið. Okkur
þótti báðum innilega vænt um hana.
Guð blessi minningu frú Ágústu
Ágústsdóttur.
Guðmundur og Kjartan.
Elsku amma mín.
„Því með mikilli hryggð og harm'-
þrungnu hjarta og mörgum tárum
skrifaði ég yður, ekki til að hryggja
yður, heldur til þess að þér sæjuð
þá miklu elsku, er ég hef til yðar.“
(Úr Biblíunni.)
Það er komið vor. Daginn er tek-
ið að lengja og allt er í blóma hér
í Kaupmannahöfn. Farfuglarnir eru
lagðir af stað í sína árlegu ferð norð-
ur á bóginn og þú farin í þína hinstu
ferð. Þó að ég sé hrygg yfir að sjá
þig ekki aftur, er ég glöð í hjarta
mínu, því ég veit að vel tekur afi á
móti þér. Þú saknaðir hans mikið,
en nú eruð þið saman á ný.
Minning þín lifir í hjarta mínu.
Hvíl í friði.
Þín,
Snjólaug.
Hún er oft nöpur norðangjólan á
þorranum í Vesturbænum. Það fékk
ég, sveinstauli úr Skjólunum, að
finna á leið minni í Verslunarskól-
ann. Það sem bjargaði heilsu minni
var að komast í skjól og hlýju á
Grenimel 1. Þar fann ég svo sannar-
lega fyrir hlýju, ekki einungis húsa-
hlýju heldur einnig hjartahlýju,
hjartahlýju, sem geislaði frá Ágústu
alla hennar tíð. Ágústa var einkar
fríð kona, atorkusöm, glettin og
gamansöm. Þess tíma minnist ég
ávailt með ánægju þegar ég var
nánast sem heimagangur á heimili
hennar, einkum á vormánuðum þeg-
ar við Björn vorum þar öllum stund-
um við að undirbúa okkur undir próf
í Versló. Þá fann ég hversu um-
hyggjusöm hún var, þreyttist aldrei
á að taka til mat handa okkur og
stjana við okkur á alla vegu. Um-
burðarlyndi hennar í garð okkar var
takmarkalaust. Strákapör og
bernskubrek okkar hefðu kallað á
reiðilestur á mörgum heimilum, en
úr augum Ágústu var aðeins iesin
kímni þó svo að munnsvipurinn vildi
segja að henni mislíkaði eins og
ábyrgðarfullri móður sæmdi. Sömu
giettni var að finna hjá Ástmundi,
þau voru samtaka í því að hafa gam-
an af öllu, það var eins og glettni
væri þeirra lífsmottó.
Ágústa hafði mikið yndi af sögum,
aiitaf hafði hún gaman af að heyra
skemmtilegar sögur eða segja frá
spaugilegum atvikum. Ég fékk góð-
an skammt af gamansögum eitt sinn
er við urðum samferða ofan úr Borg-
arfirði. Ég var að koma úr veiðiferð
úr Grímsá og Ágústa var í heimsókn
hjá Ingu, systurdóttur sinni í Lundi
og bað um að fá að fljóta með í
bæinn. Ég sagði það vera sjálfsagt
með einu skilyrði, hún yrði að sjá
til þess að ég, dauðuppgefinn maður-
inn, sofnaði ekki við stýrið.
Skemmtilegri ferðafélaga hef ég
ekki haft, hún hélt mér svo sannar-
lega vakandi með skemmtilegum
sögum sínum og dillandi hlátri.
Þó svo að minnið væri farið að
gefa sig á síðustu árum, mundi hún
svo vel allt það sem hent hafði hana
áður fyrr og alltaf var jafn gaman
að hitta hana á Reykjalundi og tala
um gamla tíma. Álltaf tók hún á
móti manni brosandi og alltaf hafði
hún jafn gaman af að hlusta á
spauglegar sögur og hló þá dillandi
hlátri sínum eins og áður fyrr svo
innilega að tárin hrundu niður kinn-
arnar.
Tilvera Ágústu var hluti af mínu
lífi, hluti sem nú er horfinn á braut
og kemur ekki aftur, lífið verður
mér fátækara en ánægjulegar minn-
ingar munu lifa. Ég votta börnum
+
Ástkær bróðir, uppeldisbróðir og mágur,
HAFSTEINN JÓNSSON,
Rauðalæk 19,
Reykjavik,
lést á heimili sínu sunnudaginn 13. apríl.
Útför hans hefur farið fram í kyrrþey.
Alúðarþakkir fyrir auðsýnda samúð og vinar-
hug.
Sigrún Jónsdóttir, Thorsten Folin,
Þorgrímur Jónsson, Guðný Árnadóttir,
Bryndís Jónsdóttir, Jón Björnsson,
Sigurður V. Sigurjónsson.
hennar, afkomendum og tengdafólki
mína dýpstu samúð.
Björgvin B. Schram.
Nú þegar Ágústa hefur kvatt sitt
jarðlíf er mér bæði ljúft og skylt að
votta henni, fyrir hönd SÍBS og
Reykjalundar, virðingu og þökk fyr-
ir áratuga langan stuðning og vel-
vild. Tengsl Ágústu við SIBS voru
af ýmsum rótum runnin, urðu til á
sínum tíma af ýmsum ástæðum.
M.a. mun hún sjálf hafa fengið sýk-
ingu berklakyns innan við fermingu,
þó ekki svo að hún þyrfti á hælið,
enda fóru þangað á þeim tíma að-
eins þeir sem voru mikið berklaveik-
ir. Höskuldur bróðir hennar Ágústs-
son, síðar meir hitaveituhöfðingi í
Mosfellssveit, sem lést 91 árs í nóv-
embermánuði sl., veiktist ungur
maður af berklum, lá um tíma á
Vífilsstöðum og naut þess láns að
yfirvinna berklana og komast til
góðrar heilsu á ný. Að lokum _má
nefna að eiginmaður Ágústu, Ást-
mundur Guðmundsson, veiktist einn-
ig af berklum skömmu eftir að þau
giftust. Þessi upptalning endurspegl-
ar í nútímanum hversu grimmur
sjúkdómur og útbreiddur berklamir
voru á fyrri hluta þessarar aldar.
Ástmundur lá á Vífilsstöðum og
náði bærilegri heilsu en þó hömluðu
berklaafleiðingar nokkuð athafna-
semi hans alla tíð. Þetta voru okkur
mjög erfiðir tímar, sagði Ágústa
mér eitt sinn.
Einhvern tíma á árum seinni
heimsstyijaldarinnar eignuðust þau
Ágústa og Ástmundur land í erfða-
festu í Mosfellssveit, á eyri sem hef-
ur myndast af framburði Varm-
árinnar. Þarna á Eyri byggðu þau
sumarhús. Síðar æxlaðist svo tii að
SÍBS eignaðist landspildu á sömu
slóðum, þar sem rísa skyldi vinnu-
heimili fyrir berklasjúklinga, Reykja-
lundur. Lágu saman land þeirra og
land Reykjalundar. Fyrir nokkrum
árum eignaðist SÍBS síðan Eyrina
og er þar nú glæsilegt orlofshús fyr-
ir skjólstæðinga sambandsins.
Reykjalundur hóf starfsemi sína
í febrúar 1945 og jók nábýlið enn á
tengsl þeirra hjóna við SÍBS og síð-
ar engu minna við Reykjalund, enda
varð Ástmundur formaður stjórnar
Reykjalundar árið 1958 og gegndi
formennskunni í 24 ár, allt til ársins
1982. Ástmundur lést árið 1983 og
hafði átt við erfið veikindi að_ etja í
áratug, dyggilega studdur af Ágústu
og börnunum.
Ágústa var glæsileg kona útlits
og hélt glæsisleik sínum óskertum
þótt kröm aldurs og sjúkdóma
hvelfdist yfir hana síðustu misserin.
En Ágústa var ekki aðeins glæsileg
útlits og í framkomu, heldur bar hún
af í orðum sínum og gerðum, þétt
á velli og þétt í lund. Hér má halda
stefinu áfram og segja að hún var
þrautgóð á raunastund. Hún var
prýðisgóð húsmóðir og var það hlut-
verk allt að því heilagt í hennar
augum. Um það bar vitni m.a. heim-
ili þeirra hjóna á Grenimelnum. Hún
var mikil ræktunarkona sem sannast
af hinum stórkostlega tijágróðri sem
er á Eyri og skýldi áður sumarhúsi
þeirra, nú orlofshúsi SÍBS.
Börnum Ágústu, tengdabörnum
og afkomendum öllum eru hér með
sendar hinar innilegustu samúðar-
kveðjur.
Haukur Þórðarson.
+
Hjartkær vinur minn, faðir okkar, tengdafaðir
og afi,
ANDRI S. JÓNSSON,
sem andaðist á Landsspítalanum 14. apríl sl.,
verður jarðsunginn frá Hafnarfjarðarkirkju
miðvikudaginn 23. apríl kl. 13.30.
Þeim, sem vildu minnast hans, er bent á
Krabbameinsfélagið.
Vigdís Baldvinsdóttir,
Guðrún Edda Andradóttir,
Sigrún Jóna Andradóttir, Björn Þór Svavarsson,
Ásbjörn Andrason,
Ásgeir Andrason, Anna Margrét Þorfinnsdóttir
og barnabörn.
+
Faðir okkar, tengdafaðir, afi og bróðir,
KLEMENZ R. GUÐMUNDSSON,
verslunarmaður,
Þórufelli 18,
er látinn.
Albert Klemenzson, Svanhvít Sverrisdóttir,
Ingibjörg Klemenzdóttir, Hjálmar Jónsson,
Vigdís Klemenzdóttir, Friðrik Sigurmundsson,
Róbert Klemenzson,
Elínborg Guðmundsdóttir,
Hörður Hjartarson,
og barnabörn.
+
Hjartkær eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir og afi,
GUNNAR KR. JÓNSSON
vélstjóri,
Lækjarkinn 18,
Hafnarfirði,
lést á heimili sínu að kvöldi sunnudagsins
20. apríl.
Jarðarförin verður auglýst síðar.
Margrét Eyþórsdóttir,
Ástríður Gunnarsdóttir, Trausti Gunnarsson
Sesselja Gunnarsdóttir, Eggert Kristinsson,
Ingibjörg Jóna Gunnarsdóttir,
og barnabörn.