Morgunblaðið - 30.11.1997, Blaðsíða 33

32 SUNNUDAGUR 30. NÓVEMBER 1997
MORGUNBLAÐIÐ
MORGUNBLAÐIÐ
SUNNUDAGUR 30. NÓVEMBER 1997 33
Pltr0miaMaa5>Íl>
STOFNAÐ 1913
ÚTGEFANDI
FRAMKVÆMDASTJÓRI
RITSTJÓRAR
NDANFARIÐ hafa um-
ræður um stöðu drengja
í skólakerfinu komið í aukn-
um mæli upp á yfirborðið hér
á landi. Jafnréttisstarf í skól-
um hefur á síðustu áratugum
ekki sízt beinzt að því að
bæta stöðu stúlkna, en nú
virðist vera að koma í ljós að
drengirnir séu oft og tíðum
verr staddir og meiri hætta á
að þeir hætti námi eða lendi
í óreglu og hafni þar af leið-
andi neðst í þjóðfélagsstigan-
um. Mikill áhugi á málþingi
um stráka í skóla, sem karla-
nefnd Jafnréttisráðs og
menntamálaráðuneytið geng-
ust fyrir í síðustu viku, er
sennilega til merkis um að
margir líta á stöðu drengj-
anna sem vandamál, sem þarf
að gefa sérstakan gaum, en
hátt í 500 manns sóttu mál-
þingið.
Samkvæmt niðurstöðum
könnunar, sem Inga Dóra
Sigfúsdóttir, deildarstjóri hjá
Rannsóknastofnun uppeldis-
og menntamála, kynnti á ráð-
stefnunni, ná drengir ekki
jafngóðum árangri í skóla og
Árvakur hf., Reykjavík.
Hallgrímur B. Geirsson.
Matthías Johannessen,
Styrmir Gunnarsson.
stúlkur, þeir skynja ekki mik-
ilvægi námsins með sama
hætti, þeir lenda frekar í úti-
stöðum við kennarana, þeim
er oftar vísað úr tíma eða til
skólastjórans og þeim líður
verr en stúlkunum í skólan-
um. Talsverður hópur
drengja virðist þannig eiga
undir högg að sækja í skóla,
sem getur haft áhrif á líf
þeirra til langframa.
Þessar niðurstöður benda
til þess að það sé ekki endi-
lega fallið til árangurs að
meðhöndla drengi og stúlkur
með nákvæmlega sama hætti
í skólanum. Margrét Pála
Ólafsdóttir, leikskólastjóri á
Hjalla í Hafnarfirði, benti á
það á ráðstefnunni að væri
„meðaltalsuppeldi“ beitt
fengju strákarnir 70-80% af
athyglinni vegna þess að þeir
væru fyrirferðarmeiri en
stelpurnar og þetta bitnaði á
báðum kynjum. Strax í
bernsku fengju drengirnir
þjálfun í að taka meira en
þeim bæri, á kostnað stúlkna.
Þetta væru árin, þar sem
kynímynd barna væri að mót-
ast og bæði kyn fengju því
rangar vísbendingar strax í
upphafi.
Margrét Pála, sem er hand-
hafi jafnréttisviðurkenningar
Jafnréttisráðs í ár, hefur tekið
upp athyglisverða uppeldis-
stefnu, sem stefnir að því að
leyfa sterkum hliðum hvors
kyns um sig að njóta sín í
skólanum, en jafnframt að
styrkja veiku hliðarnar. Þetta
er gert með því að kenna
drengjum og stúlkum hvorum
í sínu lagi að hluta til. Mar-
grét Pála segir að ella æfi
drengirnir sig í að verða ein-
staklingar og séu sviptir þjálf-
un í félagshæfni, en stelpurn-
ar einoki túlkun tilfinninga
og góða hegðun en fái ekki
að njóta sín sem einstaklingar.
Tilraunir af þessu tagi eru
allrar athygli verðar og
ástæða til að yfirvöld skóla-
mála taki til skoðunar hvernig
laga megi skólann betur að
mismunandi þörfum kynj-
anna. Eins og Niels Kryger,
danskur prófessor í uppeldis-
fræði, sem talaði á ráðstefnu
karlanefndar og menntamála-
ráðuneytisins, sagði í viðtali
hér í Morgunblaðinu síðastlið-
inn miðvikudag, hefur líkast
til frekar verið reynt að laga
strákana að skólanum en
öfugt.
Breytingar á skólastarfinu
þurfa ekki að hafa í för með
sér að slakað sé á aga eða
námskröfum eða að reynt sé
að steypa stráka í ákveðið
mót af því að þeir eru strákar
eða gera allar stelpur eins af
því að þær eru stelpur. Grunn-
skólinn þarf hins vegar að
stuðla að því að börn af báðum
kynjum geti notið sín sem ein-
staklingar og að þörfum hvers
og eins sé mætt.
STRÁKAR OG
STELPUR í SKÓLA
4Það er skemmti-
• legra andrúm
umhverfís íslenzkar
konur í fornsögum
okkar en grískar kon-
ur í hellenskum bók-
menntum. Konan í
íslendinga sögum er húsbóndi á
heimilinu ef því er að skipta og
með fullum réttindum fijálsborins
manns. Bergþóra segist ráða á
Bergþórshvoli, þegar aðkomumann
ber að garði. Að Njáli fjarstöddum
segir hún, Ræð eg ekki síður hjón
en hann. Þannig hefði grísk kona
varla tekið til orða. Griskar konur
höfðu engin réttindi karla; þegar
þær giftust úr föðurhúsum voru
þær einsog réttindalítið fólk á heim-
ilum sínum; hálfgerð aðskotadýr.
Þær sáu að vísu um hús og heimili
og voru stundum metnar eftir því
hvernig þær stóðu sig við vefstól-
inn. Fræg er sagan um Penelópu
sem óf teppi og rakti upp á nótt-
unni það sem hún hafði ofið um
daginn svoað hún gæti staðizt von-
biðlana að Odysseif fjarstöddum.
En íslenzkar kvenhetjur vefa mönn-
unum örlög einsog valkyrjur undir
lok Njáls sögu.
Grískar konur voru á framfæri
feðra sinna, eiginmanna eða jafnvel
fullorðinna sona sem fengið höfðu
borgararéttindi. Karlmenn öðluðust
þessi réttindi 18 ára gamlir, en
konan aldrei. Ef karlmaður í Aþenu
vildi skilja við konu sína nægði
honum að segja þrisvar sinnum:
Ég skil við þig(!) En konan fékk
ekki skilnað nema eftir flókin mála-
ferli. I fornum sögum íslenzkum eru
frásagnir þarsem lýst er skilnaði á
mannfundum, s.s. í Njálu þegar
Þráinn tekur Þorgerði að Gijótá
Glúmsdóttur í brúðkaupi Hallgerðar
móður hennar og Gunnars á Hh'ðar-
enda en Hallgerður hafði fest sig
sjálf. I Gísla sögu Súrssonar er þó
athyglisverðari kafli
um sjálfstæði kon-
unnar, en þar segir
undir lokin: „Eftir
þetta nefnir Þórdís sér
votta og segir skilið
við Börk bónda sinn
og kveðst eigi mundu koma í sama
rekkju honum síðan, og það efndi
hún.“ Svipuð frásögn er einnig í
Eyrbyggju.
Konan í Aþenu var litlu betur
sett en þræll, en hér heima var hún
húsbónda ígildi einsog lesa má út
úr mörgum sögum, og gat ekki síð-
ur en karlmaður verið drengur góð-
ur. En jafnvel Aristóteles telur að
óréttlát skipan þegnréttar í grísku
umhverfi gullaldar sé eðlileg; kon-
ur, þrælar og útlendingar áttu ekki
upp á pallborðið. En þrátt fyrir
misfellurnar bjó grískt samfélag
yfir fyrirheitum sem vestrænar
þjóðir nutu síðar góðs af.
í fomíslenzku umhverfi hafði
• konan, eða húsfreyjan, góð
tækifæri til að stjórna því sem hún
vildi. Oft ákveða konur hveijum þær
giftast jafnvel þótt gengið sé þvert
á vilja föður þeirra. Grísk kona
stjórnar afturámóti hvorki heimili
sínu né öðrum þáttum þjóðfélags-
ins. Hún getur stjórnað tilfinning-
um karlmannsins, aðvísu, rétteins-
og í íslendinga sögum, og orðið
hreyfiafl harmleiks, en þá er það
ekki vegna þjóðfélagsaðstæðna,
heldur ásta og ástríðna. Kona Ag-
amemnos tók sér elskhuga meðan
hann iðkaði hetjuskap sinn þarsem
örlögin áttu stefnumót við hugrekki
hans og karlmennsku, en með því
braut hún frumskyldu eiginkonu.nn-
ar og týndi lífi.
Þótt við höfum frásagnir af fjöl-
lyndi karla á sturlungaöld fer fáum
sögum af því að konur hafi látið
undan freistingum sínum enda allt-
aðþví dauðasynd. Sturla Sighvats-
son hafði augsýnilega mikla ást á
Solveigu en það breytti engu um
afstöðu hans til fylgikonunnar Vig-
dísar sem fæddi honum aðsóps-
mikla dóttur, en giftist öðrum
manni síðar. í þríleik Æskilosar um
Oresteia er fjallað um fyrrnefnt
ástardrama og hvernig Agamemn-
on er drepinn en Orestes hefnir
föður síns með því að drepa Klyt-
emnestru, móður sína, og ástmann
hennar, Ægisþus, með aðstoð Elek-
tru, systur sinnar, og nýtur vel-
þóknunar Aþenu sjálfrar því full-
nægja verður réttlætinu hvaðsem
það kostar.
Sagan geymir mörg dæmi þess
að karlmenn elski tvær konur í einu.
í íslendinga sögu Sturlu Þórðarson-
ar er fegursta ástarsaga bókmennt-
anna skrifuð í nokkrum tilfallandi
orðum, Hvort þeir gerðu ekki Sol-
veigu? segir frændi hans og nafni
Sturla Sighvatsson þegar honum
er sagt frá Sauðafellsför Vestfirð-
inga. Ástarsaga þeirra Solveigar
er jafn fáorð og hún er eftirminni-
leg. Samt elskaðLSturla einnig aðra
konu, óþekkta. í sögu hans segir
einungis að hún hafi heitið Vigdís.
Þögnin umhverfis þetta nafn er
áhrifamikil, en segir þó sína sögu.
Þráttfyrir allan ofstopann var
hjartarými sturlunga harla mikið.
Rammkaþólskir drepa þeir and-
stæðinga sína með köldu blóði eins-
og heiðingjar. En þeir minna þá
einnig á heiðingjana að því leyti að
þanþol hjartans er mikið. Þeir höfðu
rúm fyrir fleiri konur en eina. Það
höfðu heiðnir menn einnig. En sturl-
ungar höfðu einungis hjartarými
fyrir einn guð. Kristur nægði þeim.
En heiðingjarnir gátu hýst marga
guði í hjarta sínu. Þeir voru jafntrú-
ir Frigg og Freyju.
Og þeir ortu um þær.
M.
HELGI
spjall
REYKJAVÍKURBRÉF
Laugardagur 29. nóvember
Ú VAR TÍÐIN AÐ SÓS-
íalistar töluðu mikið um
réttlæti. Það var engu lík-
ara en þeir teldu sig hafa
einhvers konar einkarétt á
réttlætinu. Þeir böðuðu sig
í þessu réttlæti marxism-
ans en sagan hefur nú
sýnt að það hefur haft í för með sér svo
alvarlegar þjóðfélagshörmungar víða um
heim, að vafamál er, hvort land eins og
Rússland á eftir að ná sér eftir þau ósköp.
Það er að sjálfsögðu til réttlæti þó að
ekki sé það beinlínis í tengslum við marx-
isma í augum þeirra, sem hafa horft upp
á þessa þjóðfélagskenningu hrynja eins
og spilaborg og skilja eftir sig þá ógnarfá-
tækt sem rússnesk alþýða má búa við nú
um stundir. Þetta réttlæti er með ýmsum
hætti þótt ekki sé það afstætt á nokkurn
hátt. Morgunblaðið hefur t.a.m. haldið því
fram að framsal kvóta eins og því er nú
háttað og tilraun til eignarréttar á þessari
sameiginlegu auðlind þjóðarinnar bijóti
svo mjög í bága við allt réttlæti, að ekki
verði við unað. Eða hvað mundu menn
segja ef Norðmenn hefðu tekið upp á því
að gefa olíuauðinn einstaklingum og örfá-
um fyrirtækjum, svo að þeir gætu selt
hann og baðað sig í olíusólinni fyrir fram-
an nefið á norsku þjóðinnni? Ætli þá hefði
ekki hvinið í tálknunum? Nei, Norðmenn
höfðu vit á því að nota olíuauðlindina í því
skyni að bæta hag allrar alþýðu í Noregi,
greiða niður skuldir og hamla gegn óvæntri
sóun og lúxus þeirra sem hreppt hefðu
hnossið. Auðlindin hefur verið notað í þágu
allrar þjóðarinnar og farið vel á því, án
átaka eða pólitískra deilna, enda er hún
sameigin. Engum hefur dottið í hug að
gera athugasemd við það. Það hefði þótt
saga til næsta bæjar, ef olíuauðurinn hefði
verið framseldur einstaklingum og félögum,
hann hefði orðið eign þeirra og þeir sem
hefðu fengið hann að eins konar gjöf frá
norsku þjóðinni eða Stórþinginu hefðu get-
að selt hann, veðsett og erft.
Norðmenn hafa haft vaðið fyrh neðan
sig. Þeir hafa þekkt sinn vitjunartíma. Þeir
hafa vitað að ekki er hægt að gefa eign
annarra, ekki hægt að framselja hana,
ekki hægt að veðsetja hana eða erfa. Sem
sagt, það er ekki hægt að framselja ein-
staklingum það sem er sameign þjóðar eða
ríkis.
Þetta höfum við samt gert án þess að
blikna. Við höfum leyft einstaklingum og
fyrirtækjum að ráðskast með sameiginlega
auðlind, framselja hana eins og hveija
aðra eign, jafnvel gert kröfu til þess að
hún sé framtalsskyld eins og hver önnur
eign! Og útgerðin greiðir hátt markaðsverð
fyrir kvóta, einskonar auðlindaskatt sem
rennur til þeirra sem hafa fengið auðlind-
ina ókeypis! Og samt er því haldið fram
að hún hafi ekki bolmagn til að greiða
leigu eða gjald til réttra eigenda!! Allt er
þetta með ólíkindum! Það er að vísu rétt
að markaðsverð ráðist af framboði og eftir-
spurn, en afgjaldið á að renna til eigand-
ans. Þekktir fræðimenn hafa jafnvel skrif-
að lærðar ritsmíðar um það, að menn geti
eignazt auðlindina sem eins konar hagnýt-
ingareign með því að nýta hana. Þannig
ættu þær ferðaskrifstofur sem hafa haldið
uppi ferðum á hálendið að eignast það,
þegar ákveðið verður að afmarka þennan
dýrmæta fjársjóð allra íslendinga og
breyta honum í takmarkaða auðlind með
þeim hætti, að settar verði ákveðnar regl-
ur um umgengni og aðgang að þessari
viðkvæmu sameiginlegu eign okkar allra.
En svo er guði fyrir að þakka, að það
kemur væntanlega aldrei að því, að þessi
eign verði framseld þeim, sem hafa gert
út á hana og hagnazt á því á undanförnum
áratugum.
MORGUNBLAÐIÐ
lagði ekki í upphafi
höfuðáherzlu á af-
notagjöld eða veiði-
gjald, heldur sé
auðlindin háð því siðferðilega aðhaldi sem
er forsenda réttlætis. Ef réttlætiskröfunni
Siðferðilegt
aðhald
væri fullnægt, hlyti það að vera stefna
okkar, að þeir veiddu fískinn sem hæf-
astir væru til þess og þeir nýti hann og
selji sem kunna það öðrum betur. En þá
verður forsendan að vera í lagi. Það er
sjálfsagt rétt sem fulltrúi sjávarútvegsins
á Hjaltlandi sagði í samtali við Morgun-
blaðið ekki alls fyrir löngu, að fiskveiði-
stjórnunarstefna okkar Islendinga hefði
skilað árangri og hagfræðilega séð mætti
telja hana vel viðunandi. En þegar rang-
læti er annars vegar, geta peningar og
hagfræðistefna ekki ráðið ferðinni. Hag-
fræði sem byggist á ranglæti getur ekki
verið neinum þóknanleg, hvað þá farsæl,
og skiptir þá engu hvort hún hefur í för
með sér hagnað fyrir þann sem nýtur
góðs af henni eða ekki. Einræðisstefnur
hafa ekki þótt siðferðislega réttlætanleg-
ar, þótt þær hafí getað státað af efnahags-
legri hagsæld.
Morgunblaðið hefur lagt höfuðáherzlu
á, að forsenda fiskveiðistefnu okkar sé
réttlæti, en á það hafa fæstir lagt áherzlu,
sem um málið hafa fjallað. Sízt af öllu
þeir hagfræðingar eða lögfræðingar, sem
tekið hafa til máls um þann vanda sem
við blasir. Það ber að harma. Og þeir eru
því miður ekki einir um að gleyma því,
hvort það sé rétt eða ranglátt að höfuðauð-
lind þjóðarinnar sé af henni tekin og hún
færð einstökum útgerðarmönnum á silfur-
diski eins og hver önnur gjöf; jafnvel brösk-
urum! Það hafa því miður margir litið fram-
hjá þessu, einnig ýmsir þeirra sem hafa
gagnrýnt kvótaframsalið - og þá gert það
á þeim forsendum að aðrir hagnist um of.
En það er ekkert eðlilegra en menn hagn-
ist á því sem þeir eiga og ávaxta með
sómasamlegum hætti. Þeir, sem stjórna
vel sínum fyrirtækjum, eiga að hagnast
vel. Þeir sem sýna útsjónarsemi og fram-
sýni eiga að fá sína umbun fyrir það.
Hagnaður þeirra kemur öðrum til góða
og ekkert er nauðsynlegra en vel rekin
fyrirtæki á íslandi skili miklum hagnaði
handa eigendum sínum - og þá einnig að
sjálfsögðu alþýðu manna. En það hlýtur
að vera ranglátt að menn hagnist á því
sem aðrir eiga eins og hagnaðurinn stafi
af þeirra eigin eign. Þannig er því farið
um kvótann. Þeir, sem selja hann, eiga
hann ekki. Og þeir, sem kaupa hann, kaupa
hann af þeim sem eiga hann ekki. Öðru
máli gegndi, ef þeir leigðu hann af eigend-
unum; þ.e. þjóðinni, eða fulltrúa hennar,
ríkinu. Þá væri öllu réttlæti framfylgt og
þá gætu þeir valsað með það, sem þeir
hefðu greitt fyrir, eins og þeir kysu sjálfir.
Það er af þessum sökum, sem Morgun-
blaðið hefur hvatt til þess, að veiðileyfa-
gjald verði tekið upp. Það er einungis og
einfaldlega í því skyni að einhveiju rétt-
læti sé framfylgt og þeir, sem fá afnot
af kvótanum, nýti hann með fullri heimild
eigandans, í þessu tilfelli þjóðarinnar
sjálfrar sem samkvæmt lögum hefur yfír
þessari auðlind að ráða.
Þannig væri réttlætinu framfylgt. En
ef menn gætu bent á einhveija aðra betri
leið til að framfylgja réttlætinu, væri
Morgunblaðið opið fyrir því. En meðan
enginn hefur bent á slíka úrlausn hlýtur
athygli okkar einkum og sér í lagi að bein-
ast að veiðileyfagjaldi í einhverri mynd.
SÚ ER ÁSTÆÐA
þess, að í upphafí
þessa Reykjavíkur-
bréfs var talað um
réttlætið og Alþýðu-
bandalagið, að á
nýafstöðnum lands-
fundi bandalagsins
var engin afgerandi stefnumörkun í físk-
veiðistjórnunarmálum og sýndist þar raunar
sitt hveijum. Ýmist gufuðu tillögurnar upp
eða voru sendar til miðstjómar sem virðist
vera einhverskonar pappírskarfa flokksins!
Þar á bæ gátu menn sem sagt ekki samein-
azt um réttlætið. Þeir gátu ekki sameinazt
gegn því, að einstök fyrirtæki eða einstakl-
ingar gætu náð undir sig þeirri auðlind sem
er forsenda allrar hagsældar á íslandi.
Þeir gátu ekki einu sinni blásið í herlúðra
Samræming-
án grund-
vallar-
markmiða

Morgunblaðið/RAX
AHOFN BARUIS 364 UNDIRBYR LONDUNIGRINDAVIK
gegn kvótabröskurum - og ranglætinu! Þar
voru að vísu lagðar fram ýmsar ályktanir,
t.a.m. um nefndarskipun til að kanna hvem-
ig „staðið skuli að gjaldtöku fyrir afnot af
auðlindum í sameign þjóðarinnar með hlið-
sjón af þeim gjöldum sem fyrir eru“ og
„réttlátri skiptingu afrakstursins, m.a. til
að styrkja byggð um landið“; önnur ályktun
um aðra nefnd sem skilgreini „með skýram
hætti þær auðlindir sem eru sameign þjóð-
arinnar“ og hvernig með auðlindir skuli
farið og hvort skuli tekið hóflegt gjald fyr-
ir nýtingu þeirra; ennfremur óskir um til-
löguflutning þingmanna flokksins „um
breytingu á lögum um fiskveiðistjórnun",
en hún skuli þá einkum fela í sér „að smá-
bátum sem stunda vistvænar veiðar á
grunnslóð, s.s. krókaveiðar, verði veitt auk-
in veiðiréttindi“; ennfremur ályktun um
eignarrétt þjóðarinnar á auðlindum íslenzka
hafsvæðisins eins og komizt er að orði,
réttlæti gagnvart byggðarlögum, sjómönn-
um, fiskvinnslufólki og útgerðaraðilum, en
ekki endilega gagnvart íslenzku þjóðinni,
þ.e. eigandanum sjálfum; umgengni, ha-
græðing og rannsóknir - en ekkert af þessu
fjallar um kjarna málsins, forsendu deilna
og átaka og ástæður þess, að kvótaframsal
eins og því er tiú háttað er eins og þyrnir
í holdi íslenzks almennings: ranglætið sjálft.
í einni tillögunni að ályktun um sjávarút-
vegsmál segir m.a. „að landsfundurinn lýsi
yfir stuðningi við framvarp um að núgild-
andi fiskvoiðilöggjöf falli úr gildi árið 2002
og að nýtt fískiveiðistjórnkerfi taki þá við,
sem samræmist grundvallarmarkmiðum
Alþýðubandalagsins á þessu sviði“.
En hvernig er hægt að samræma eitt-
hvað grandvallarmarkmiðum, sem era ekki
til!
Veit einhver hver era grandvallarmarkm-
ið Alþýðubandalagsins?
Alþýðuflokkurinn hefur veiðileyfagjald
að markmiði, og innan bæði Framsóknar-
flokks og Sjálfstæðisflokks hafa að undan-
förnu komið fram sveigjanlegri sjónarmið.
Þá ber að fagna þeirri yfírlýsingu Davíðs
Oddssonar, formanns Sjálfstæðisflokksins
á flokksráðsfundi í dag, laugardag, að ekki
eigi að vera vandaverk að ná sáttum í þessu
máli eftir að umræður um það hafa komizt
á skaplegra plan að hans mati.
Þá má varpa fram þeirri spurningu, hvort
Kvennalistinn hafí lagt áherzlu á réttlætið
í tengslum við fiskveiðistjórnunina og
hvernig hann hyggst sjá því farboða, án
tengsla við byggðastefnu og efnahagsmál.
Nei, réttlætishugtakið virðist ekki vera
fyrsta og síðasta markmið þeirra, sem
þjóðin hefur falið þingsetu og landstjórn.
Það eru önnur sjónarmið, sem þar ríkja
og einkum efnahags- og hagsstjórn. Hún
er að vísu ágæt svo fremi sem hún geng-
ur ekki þvert á hugmyndir almennings um
réttlæti og kröfur hans þess efnis, að því
sé fullnægt.
Merkur hugsuður sagði á sínum tíma
að engin lög festust í sessi önnur en þau,
sem þjóðin samþykkti eða væri nokkurn
veginn sátt við. Lög sem væru ólög í huga
almennings, væru til einskis nýt. Lögin
um framsal kvóta og markaðssölu á fölsk-
um forsendum eru því miður með því
marki brennd.
Að vísu komu fram tillögur á lands-
fundi Alþýðubandalagsins þess efnis, að
frjálst framsal kvóta verði afnumið og
hóflegt gjald eða leiga innheimt af þeim
aðilum sem stunda fiskveiðar, einnig talað
um sægreifa, veiðiheimildir leigðar og leig-
an greidd af afla við löndun o.s.frv. En
engin þessara tillagna var tekin svo alvar-
lega, að hún væri afgreidd eða sýnt í verki
að flokkurinn hefði almennan áhuga á
réttlæti gagnvart þjóðinni við fiskveiði-
stjómun. Það er dapurlegur vitnisburður
um flokk, sem ævinlega hefur talið sig
útvalinn boðbera réttlætis á íslandi. Og
það er ekki síður dapurlegur vitnisburður
um verkalýðsforystuna, að hún skuli aldr-
ei hafa látið til sín heyra um þessi efni,
svo að á hana hafí verið hlustað. Hvað
skyldi dvelja orminn langa?
Væri ekki kominn timi til að menn
reyndu að minnsta kosti að sættast á, að
tekið yrði fyrir kvótabrask. Væri ekki kom-
inn tími til að menn virtu að minnsta kosti
réttlætisforsendu eignarréttar, sem merk-
ur heimspekingur lagði sérstaka áherzlu
á, þegar hann á sínum tíma reyndi að
skilgreina eignarrétt með einhveijum
hætti.
„Þannig væri
réttlætinu fram-
fylgt. En ef menn
gætu bent á ein-
hverja aðra betri
leið til að fram-
fylgja réttlætinu,
væri Morgunblað-
ið opið fyrir því.
En meðan enginn
hefur bent á slíka
úrlausn hlýtur at-
hygli okkar eink-
um og sér í lagi
að beinast að
veiðileyfagjaldi í
einhverri mynd.“