Morgunblaðið - 10.03.1998, Blaðsíða 48

»48 ÞRIÐJUDAGUR 10. MARZ 1998
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
GUÐRUN
JÓNSDÓTTIR
BJÖRNSON
+ Guðrún Jóns-
dóttir Björnson
fæddist á fsafirði
18. október 1915.
Hún andaðist á
heimili sínu í Minn-
eapolis í Minnesota
6. mars síðstliðinn.
Foreldrar hennar
voru Jón Hróbjarts-
son, barnakennari á
ísafirði, og kona
hans, Rannveig
Samúelsdóttir.
Guðrún ólst upp á
Isafirði en fór ung
að árum til Dan-
merkur, þar sem hún lærði
sjúkraþjálfun. Stundaði hún það
starf hér heima á árum síðari
heimsstyijaldar og síðar í
Bandaríkjunum.
Guðrún giftist Valdimari
Björnssyni 1946 og fluttist með
honum til Minnesota, þar sem
þau hjón bjuggu alla sína hjú-
skapartíð. Valdimar fæddist í
, hálfi'slenska þorpinu Minneota
29. ágúst 1906 en foreldrar hans
fluttust vestur um
haf á unga aldri.
Valdimar kom til Is-
lands 1942 og starf-
aði hér sem blaða-
fulltrúi bandarísku
hernaðaryfirvald-
anna allt til ársins
1946. Eftir heim-
komu þeirra hjóna
hóf Valdimar störf
við útvarp og blað-
mennsku í St. Paul í
Minnesota. Árið
1950 var Valdimar
kosinn fjármálaráð-
herra Minnesota
fylkis og gegndi því starfi nær
óslitið til ársins 1975. Valdimar
og Guðrún eignuðust fimm
börn, þau eru: Helga Bjarney, f.
1946, Kristín Rannveig, f. 1948,
Jón Gunnar, f. 1949, Valdimar
Halldór, f. 1952, og María Ingi-
björg, f. 1955. Helga Bjarney er
búsett í Alabama-fylki en hin
systkinin búa öll í Minnesota.
titför Guðrúnar fer fram í
Minneapolis í dag.
Látin er í Minneapolis Guðrún
Jónsdóttir Bjömson, stórvinkona
mín og mágkona. Andlát hennar
kom ættingjum og vinum ekki á
óvart, því hún var búin að heyja
langt og ei’fítt sjúkdómsstríð. Við
hljótum því að gleðjast yfir því, að
þrautum hennar er nú lokið, en eft-
ir lifa miklar og góðar endurminn-
ingar um merka konu og einstak-
♦ íega rausnarlega og góða mann-
eskju.
Kynni okkar Guðrúnar, eða öllu
heldur Gullu eins og hún var jafnan
nefnd, hóust er ég kom nýkvæntur
til Bandaríkjanna haustið 1953 til
að nema bamalækningar við
Minnesotaháskóla. Eg var skelfi-
lega ungur og óreyndur um þetta
leyti og fannst satt að segja, að ég
líktist öllu meira væntanlegum
sjúklingum mínum en útlærðum
lækni. Þá var gott að eiga athvarf
hjá Gullu og Valdimari, sem tóku
okkur hjónum tveim höndum og
innlimuðu okkur í fjölskylduna án
tafar. Einhverra hluta vegna náð-
um við Gulla vel saman, alveg frá
+
Hjartans þakkir fyrir auðsýnda samúð og vin-
arhug við fráfall og jarðarför ástkærs eigin-
manns míns, föður, tengdaföður og afa,
KJARTANS SVEINSSONAR
raftæknifræðings,
Heiðargerði 3,
Reykjavík.
Guð blessi ykkur 611.
Bergþóra Gunnarsdóttir,
Ragnheiður Hermannsdóttir, Magnús Jóhannesson,
Bergþóra Magnúsdóttir, Jóhannes Magnússon.
Birting afmælis- og
minningargreina
MORGUNBLAÐIÐ tekur afmælis- og minningargreinar til birting-
ar endurgjaldslaust. Greinunum er veitt viðtaka á ritstjóm blaðsins í
Kringlunni 1, Reykjavík, og á skrifstofu blaðsins í Kaupvangsstræti
1, Akureyri. Þá er enn fremur unnt að senda greinarnar í símbréfi
(569 1115) og í tölvupósti (minning@mbl.is) — vinsamlegast sendið
greinina inni í bréfinu, ekki sem viðhengi.
Um hvern látinn einstakling birtist ein uppistöðugrein af hæfilegri
lengd, en aðrar greinar um sama einstakling takmarkast við eina örk,
A-4, miðað við meðallínubil og hæfilega línulengd, - eða 2.200 slög
(um 25 dálksentimetra í blaðinu). Tilvitnanir í sálma eða ljóð tak-
markast við eitt til þrjú erindi. Greinarhöfúndar eru beðnir að hafa
skímamöfn sín en ekki stuttnefni undir greinunum.
Við birtingu afmælisgreina gildir sú regla, að aðeins em birtar
greinar um fólk sem er 70 ára og eldra. Hins vegar era birtar afmæl-
isfréttir ásamt mynd í Dagbók um fólk sem er 50 ára eða eldra.
Mikil áhersla er lögð á, að handrit séu vel frá gengin, vélrituð eða
tölvusett. Sé handrit tölvusett er æskilegt, að disklingur íylgi út-
prentuninni. Það eykur öryggi í textameðferð og kemur í veg fyrir
tvíverknað. Auðveldust er móttaka svokallaðra ASCII-skráa sem í
daglegu tali era nefndar DOS-textaskrár. Þá era ritvinnslukerfin
Word og Wordperfect einnig auðveld í úrvinnslu.
fyrstu stundu og með okkur tókst
vinátta, sem aldrei bar skugga á.
Sorgir og áhyggjur börðu á dyr
er Edda, konan mín, lést af slysfór-
um veturinn 1957 og ég var eftir
með Huldu, dóttur okkar, þá rétt
árs gamla. Þá var gott að eiga
Gullu og Valdimar að, sem léttu af
mér öllum áhyggjum af daglegu
amstri og önnuðust mig og bamið
á meðan ég var að ná áttum á nýj-
an leik. Síðar kvæntist ég Herdísi,
systur Gullu, og urðu tengslin þá
enn nánari og samgangur á milli
heimilis okkar Heddu í Reykjavík
og Gullu og Valdimars og allra
bamanna var alla tíð mikill, þótt
fjarlægð skildi okkur að.
Gestrisni, rausnarskapur og
hjálpsemi Gullu og Valdimars í garð
allra Islendinga, sem börðu að dyr-
um hefúr oft verið tíunduð við önn-
ur tækifæri og erfitt að bæta þar
nokkra við. Heimsóknir Gullu og
Valdimars voru alltaf tilefni til
stórra hátíða. Einhvem veginn var
það svo, að þegar von var á þeim
hjónum til landsins, þótti sjálfsagt
að hagræða lífi sínu og tilvera
þannig, að hægt væri að vera með
þeim öllum stundum og njóta sam-
vista með þeim. Jafnvel dagleg störf
urðu að lúta í lægra haldi á meðan.
Slíkar vora vinsældir þeirra hjóna
hér á landi. Mér er sérstaklega
minnisstæð og sólarhringsferð til
ísafjarðar en þangað var Valdimar
boðaður til ræðuhalda. Sól skein í
heiði nánast allan sólarhringinn og
auðvitað var svefn ekki inni í mynd-
inni þann sólarhringinn, til þess
voru gleðistundimar of dýrmætar.
Gulla var mjög listræn kona og
handbragði hennar var við bugðið,
enda ekki langt að sækja snilligáf-
una, því Jón Hróbjartsson faðir
hennar var frábær teiknari og mál-
ari eins og kunnugt er. Það er svo
margs að minnast í tengslum við
Gullu og efni í langan ritbálk, en nú
er mál að linni.
Eg kveð nú góða vinkonu, þakka
henni af heilum hug fyrir frábæra
viðkynningu og vináttu og bömum
hennar og allri fjölskyldunni sendi
ég einlægar kveðjur.
Gunnar Biering.
KJARTAN
SVEINSSON
+ Kjartan Sveins-
son var fæddur á
Ásuni í Skaftártungu
30. janúar 1913.
Hann varð bráð-
kvaddur á heimili
sínu í Reykjavík 21.
febrúar síðastliðinn
og fór útför hans
fram frá Dómkirkj-
unni 3. mars.
„Fordæmi er ekki
einhver besta leiðin til
að hafa áhrif á aðra.
Það er eina leiðin.“ (A.
Schweitzer)
Kjartan Sveinsson var svipsterkur
maður með mikla nærveru. Röddin
hljómmikil, augun glettin og hand-
takið traust. Hann var aðsópsmikill,
greindur, listrænn og skemmtilegur.
Höfðingi í hátt og lund og höfðingi
heim að sækja. Mannvinur mikill en
einnig vinur náttúrannar sem hann
eyddi drjúgum hluta tómstunda
sinna í að rækta og varðveita.
Ég var svo heppinn sem ungur
drengur að fá að dvelja hjá Kjartani
og Beggu frænku minni í nokkrar
vikur. Þessarar dvalar minnist ég
ætíð með sérstakri ánægju. Hlýja,
kærleikur, heilbrigð lífsýn og lífs-
gleði einkenndi heimilishaldið hjá
þessum samhentu hjónum. Reyndar
minnist ég þess ekki að hafa nefnt
þau hjónin sitt í hvoru lagi öll þessi
ár, svo samrýnd voru þau.
Sonur minn Hermann hefur um
átta ára skeið búið í næsta húsi við
þau heiðurshjón og hefur ekki farið
varhluta af góðvild þeirra og frænd-
rækni. Kjartan reyndist honum líkt
og mér fróðleiksbrunnur og sýndi
honum í ríkum mæli eðlislæga hlýju
sína og mannkosti.
Það er komið að kveðjustund.
Höfðinginn í Heiðargerðinu er allur.
Elsku Begga, Ragnheiður, ættingjai-
og vinir. Við feðgamir og fjölskylda
mín sendum ykkur okkar innilegustu
samúðarkveðjur.
Ragnar Hermannsson.
Kjartan Sveinsson
skógræktarfrömuður er
látinn. Þar féll mikil eik
sem í hálfa öld hefur
skýlt nýgræðingi í El-
liðaárhólmum og verið
vemd fyrsta útivistar-
skógi hér inni í byggð-
inni. Við Kjartan störf-
uðum saman að skóg-
ræktarmálum í Reykja-
vík í marga áratugi og
saman í stjórn Skóg-
ræktarfélags Reylga-
víkur í tvo. Hann var
lærifaðir og leiðbein-
andi vegna reynslu
sinnar við skógrækt í Elliðaárdal og
gróðurvernd í landi borgarinnar.
Framsóknarmaður í eiginlegri merk-
ingu orðsins en langt á undan mörg-
um samflokksmönnum sínum í skiln-
ingi á sambúð lands og fjárbúskapar
og hefur alla tíð bent á nauðsyn þess
að beit búfjár sé stýrt innan girðinga
í stað þess að girða okkur hin inni og
hleypa búfénaði á land okkar í tötr-
um og naga í undir þess.
Honum þótti undarlegar umræður
um mat á umhverfisáhrifum og um
umhverfisspjöll raflína meðan
„madömurnar" fá að eyða og breyta
landinu án nokkurs mats. „Er mað-
urinn og hans verk ekki hluti af nátt-
úrunni?" Það var gott og gaman að
vera með Kjartani. Hávær og glað-
vær var hann og góður sögumaður
með einstæða kímnigáfu. Eg þakka
skjólið og verndina og allar góðu
stundirnar og bið Bergþóra vinkonu
okkar guðs blessunar og fjölskyldu
Kjartans allri. „Og frækornið smáa
varð feiknastórt tré, þar fá mátti lífs-
ins í stormunum hlé.“ (V. Briem.)
Þorvaldur S. Þorvaldsson.
Okkur er í huga tómleiki og mikill
söknuður eftir að við fréttum að
Kjartan okkar uppáhaldsfrændi og
góður vinur hefði fallið frá. Kjartan
var ljúfmenni og þrátt fyrir að veik-
indi hafa hrjáð hann var stutt í gam-
ansemina. Móttökumar í Heiðar-
KARL
MAGNÚSSON
+ Karl Magnússon fæddist í Vík
í Mýrdal 25. september 1924.
Hann andaðist á Grensásdeild
Sjúkrahúss Reykjavíkur aðfara-
nótt þriðjudags 24. febrúar síð-
astliðinn og fór útför hans fram
frá Laugameskirkju 3. mars.
Við kveðjum í dag kæran vin til
margra ára, Karl Magnússon. Karl
var af Skaftfellskum ættum og hafði
flesta þá kosti, sem við kunnum vel að
meta hjá góðum Skaftfellingum. Það
má segja að bæði erfðaeinkenni og
góðar uppeldisaðstæður hafi endur-
speglast í hans prúða fasi og dugnaði
i öllu sem hann tók sér fyrir hendur.
Það var á stríðsárunum 1943, sem
fjölskylda mín bregður búi á Breiða-
bólsstað á Síðu við andlát föður míns
og flytur tO Reykjavíkur á Grettis-
götu 57.
Það voru mikil umskipti fyrir ung-
an dreng að flytjast úr sveitasælunni
inn í miðja Reykjavík stríðsáranna
með þeim hættum og vissri spillingu,
sem fylgdi Hernáminu. Það var
gjarnan talað um skuggahverfið fyr-
ir norðan Laugaveginn, en þaðan á
ég margar björtustu minningar mín-
ar næstu árin. Lindargatan lætur
ekki mikið yfir sér en var þó opin og
skemmtileg gata rétt hjá sjónum.
Þar bjó Karl á þessum árum, með
foreldram og bræðrum. Á efri hæð-
inni bjó Runólfur móðurbróðir hans
og Sveinbjörg kona hans og dóttir,
mikið ágætis fólk.
Húsið Lindargata 52 var tvflyft
bárajárnshús á steyptum kjallara,
sem Magnús faðir Karls hafði þá ný-
lega keypt. Móðirin Halldóra stjórn-
aði öllu innanhúss af mikilli reisn og
myndarskap. Hún var ljúf við dreng-
ina sína og vini þeirra og ekkert var
of gott fyrir þá.
Ásgeir var elstur og var við nám í
menntaskóla og háskóla. Karl var
næstur, við nám í gagnfræðaskóla og
vélstjóraskólanum. Jón Reynir sá
yngsti í menntaskóla og háskóla.
Magnús var húsasmiður og vann
við sitt fag. Hann var hinn góði
heimilisfaðir, yfirvegaður og gaman-
samur, mætti í hádegismatinn á
virðulegum amerískum bíl R-508
módel 1929. Handan við götuna voru
ekta Skaftfellingar í húsvarðarhúsi
Sláturfélags Suðurlands, þau Tóta
og Halli og sonur þeirra Jónas, nú
læknir og vísindamaður. Við Jón
Reynir og Jónas eram jafnaldrar og
tóku þeir mig sveitadrenginn í fóstur
og björguðu sálarheill minni og varð
ég daglegur gestur á Lindargötunni
næstu árin, eða þar til við lukum
stúdentsprófí árið 1951.
Við litum_ mikið upp til eldri
bræðranna Ásgeirs og Karls, sem
báðir hafa nú kvatt okkur allt of
snemma. Karl var þessi rólegi
trausti drengur, hjálpsamur, lítið
stríðinn og góð fyrirmynd ungum
dreng. Hann átti eftir að tengjast
fjölskyldu minni nánar, er hann
kvæntist Stellu mágkonu Snori-a
Páls, elsta bróður míns, mikilli ágæt-
is konu og kærri vinkonu okkar.
Stella og Kalli eignuðust tvær dæt-
ur, Dóru og Sólveigu, sem hafa erft
það besta frá báðum foreldrum.
Að leiðarlokum, kærar þakkir fyr-
ir uppeldið og Guðs blessun fylgi öll-
um þínum afkomendum.
Guðmundur Snorrason.
Mig langar fyrir hönd fjölskyldu
minnar að minnast Karls Magnús-
sonar sem ég hef þekkt frá minni
fyrstu tíð.
Þegar samferðafólk okkar hverfur
og safnast til feðra sinna fer ætíð svo
að ákveðið brot af sjálfum okkur sem
eftir stöndum hverfur með. Alveg frá
mínum fyrstu æskuminningum
minnist ég þessa sterka, trausta ná-
granna míns í næsta húsi við mitt
æskuheimili á Rauðalæknum.
Eru þeir atburðir ansi margir sem
greyiptii- era í barnsminni mitt
tengdir honum Kalla. Minnist ég
þess er við guttarnir í götunni eign-
uðumst vönduð og fín hjól, þegar
hjólin vora orðin tveggja þriggja ára
gömul kom fram galli í þeim, stellið
brotnaði á versta stað þannig að þau
urðu ónothæf. Þetta olli okkur mikl-
um vonbrigðum og leitaði ég ráða
hjá nágranna mínum hvað væri hægt
að gera, honum leist nú ekki allt of
vel á þetta en vildi samt reyna hvort
ekki væri hægt að redda þessa. Dag-
inn eftir kallar hann í mig og biður
mig að finna sig. Tjáir hann mér að
hann sé búinn að lagfæra þetta en
tekur samt fram að þetta geti farið
aftur. Hjólið er enn til staðar not-
hæft austur í sveitum tæpum þrjátíu
árum síðar og bilaði þetta aldrei.
Hjól vina minna fóru í viðgerð annað
og varð þetta viðvarandi vandamál
hjá þeim alla tíð.
Annað er það sem ég mun aldrei
gleyma. Átti ég mér þann draum til
skamms tíma að geta fetað í fótspor
þeirra hjóna gagnvart mínum börn-
um eins og þau uppfylltu gagnvart
sínum dætram og það er unaðsreitur
fjölskyldunnar upp við Hafravatn.
Eg var svo lánsamur að oftar en ekki
buðu þau mér að dvelja þar með fjöl-
skyldunni við störf og leik. Af nógu
var að taka fýrir mig og æskuvin-
konu mína hana Sollu, heillaði vatnið
og affallið úr því okkar mikið og fór-
um við þangað stundum að veiða.
Undum við okkur vel við að fara út á
vatnið á forláta árabát sem bústaðn-
um fylgdi og var okkur treyst fyrir
því að fara á honum. Má nærri geta
að þetta var mikið ævintýri fyrir
okkur ungu krakkana.
Kalli var mikill bókamaður, vel les-