Morgunblaðið - 08.05.1998, Blaðsíða 49

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
FÖSTUDAGUR 8. MAÍ 1998 49*-“
allan þann tíma náið samstarf við
Gulla og get ég að fullu dæmt um
þekkingu hans á því sviði. I þessum
geira tókst Gulla það, sem fáir fá
áorkað, að hneppa saman í hóp
„hatrama" keppinauta og fá þá til
að slíðra sverðin í hita leiksins og
vinna á markaðnum með skynsem-
ina að leiðarljósi. Á hinu sviðinu
naut hann sömuleiðis mikils álits
lækna og hjúkrunarfólks fyrir víð-
feðma þekkingu sína.
Á einn viðamikinn þátt í ævistarfi
Gulla er vert að minnast, félagsstörf
hans. Gulli var félagslyndur maður
og vann mikið og óeigingjamt starf
fyrir fagfélag sitt, Verzlunarmanna-
félag Reykjavíkur, á árunum 1966
til 1975, fyrst í stjóm Sölumanna-
deildar VR og var formaður hennar
um átta ára skeið, ritari í Lands-
sambandi ísl. verzlunarmanna var
hann frá 1972 til 1975 og í fulltrúa-
ráði VR um árabil. Gulli var eldheit-
ur sjálfstæðismaður, þó hann væri
hvorki KR-ingur né Vesturbæingur,
og var formaður í Félagi sjálfstæð-
ismanna í Fella- og Hólahverfi
1978-1981.
Síðustu 15 ár ævi sinnar var Gulli
félagi í st. nr. 5 „Þórsteini" I.O.O.F.
og naut ég þess heiðurs að vera til-
lögumaður um inngöngu hans í
Regluna. Gulli hefur reynst henni
I ötull og fómfús bróðir frá fyrsta
degi, sinnt margvíslegum embætt-
um og setið í stjóm stúkunnar. Gulli
| undi hag sínum vel á þessum vett-
vangi, sótti fundi manna best, og
okkur bræðmnum féll vel í geð
glaðbeitni hans, einlægni og hjarta-
hlýja, sem hann lét sýknt og heilagt
í ljósi við okkur alla. Við söknum nú,
allir sem einn, bróður í stað og er-
um nú berari að baki en áður.
Ekki verður skilið við þessi fá-
| tæklegu minningarbrot án þess að
geta starfs Gulla og áhuga hans fyr-
ir viðgangi Golfklúbbs Oddfellowa
og Golfkiúbbsins Odds, en hann var
í frumherjasveit vaskra bræðra og
systra, sem hófu og lyftu því
Grettistaki, sem nú er sýnilegt öll-
um í landi Reglunnar í Urriðavatns-
dölum. Spor hans þar, bæði eiginleg
og óeiginleg, verða seint afmáð. Við
í stjóm þessara félaga færam hon-
um nú, þó seint sé, kærar þakkir
4 fyrir mikil og góð störf hans í þágu
þeirra.
Gulli var fríður sýnum, tæplega
| meðalmaður á hæð, grannvaxinn og
samsvaraði sér vel. Hann var mikið
snyrtimenni á allan hátt, ávallt vel
til fara, svo eftir var tekið. Þetta var
far hans, hvort sem var heima eða
heiman.
Mig skortir þekkingu á ættum
Gulla og læt ég J)ví öðram um að
greina frá þeim. Eg veit þó, að hann
| ólst upp hjá móðurömmu sinni og
móðursystur, en foreldrar hans, þau
'3 Þuríður Tryggvadóttir Möller og
( Daníel Bergmann, slitu samvistum
skömmu eftir fæðingu hans. Þær
mæðgur unnu gott verk og hann
ólst upp hjá þeim í ást og umhyggju
og réðu þær brautargengi hans öll
æsku- og unglingsárin. Að loknum
bamaskóla lá leið hans í Ingimars-
skólann og 18 ára gamall, yngstur
allra, útskrifaðist hann úr Sam-
/5 vinnuskólanum, undir handarjaðri
, Jónasar frá Hriflu, hins merka
!3 skólamanns, sem Gulli mat mjög
4 mildls. Á næsta vori stóð til að gera
sér dagamun og halda upp á 50 ára
útskriftarafmælið, en vegir Guðs
eru órannsakanlegir og ljár dauð-
ans kom í veg fyrir endurfundi hans
með skólafélögum sínum.
Gulli var tvíkvæntur. Með fyrri
konu sinni eignaðist hann fimm
sonu og eina dóttur. Hann kvæntist
É seinni konu sinni, Bimu Sigríði
I Ólafsdóttur, árið 1966 og eignaðist
J með henni einn son. Öll eru bömin
4 vaxin úr grasi og eiga sér böm og
buru og er mér til efs, að nokkur
geti státað af jafnmikilli niðjafjöld
og Gulli, en við andlát sitt átti hann
börnin sjö, 20 bamaböm og fjögur
langafabörn.
Með þessum fátæklegu orðum
mínum kveð ég góðan vin og bróð-
ur. Ég votta þér, kæra Birna, böm-
£ um hans og niðjum öllum, einlæga
M samúð mína, tengda þeirri ósk, að
hið alsjáandi auga Guðs fylgi ykkur
% öllum á vegferð ykkar.
■ Gylfl Guðmundsson.
JÓN
MAGNÚSSON
+ Jón Magnússon
fæddist í Vestur-
holtum undir Eyja-
fjöllum 28. júní 1927.
Hann lést á hjarta-
deild Sjúkrahúss
Reykjavfkur hinn 3.
maí síðastliðinn. For-
eldrar hans voru
Magnús Jónsson,
bóndi í Vesturholt-
um undir EyjaQöll-
um og síðar sjómað-
ur í Vestmannaeyj-
um, og kona hans
Jónfna Ólaffa Þor-
geirsdóttir, ættuð
frá Stóru-Borg. Jón átti eina syst-
ur, Ástu, sem er búsett á Blöndu-
ósi. Jón ólst upp frá tveggja ára
aldri hjá Þorbjörgu Bjarnadóttur
á Ásólfsskála undir Eyjafjölluni.
Árið 1949 kvæntist Jón Unni
Lárusdóttur frá Borgamesi, f.
16.1. 1928, og eignuðust þau sex
börn. Börn þeirra eru: Ingunn
Ólafía, f. 1948, Ríkharð Örn, f.
í dag kveðjum við systkinin föður
okkar Jón Magnússon, sem látinn er
langt fyrir aldur fram. Pabbi var
mikill vinnuþjarkur og var alltaf
boðinn og búinn að hjálpa þegar
þörf var á. Hann var alltaf traustur
sem klettur ef eitthvað bjátaði á hjá
öðram, en var ekki mikið fyrir að
láta hjálpa sér. Hann sýndi allan
sinn styrk er hann annaðist Víbeku
konu sína í hennar langvarandi og
erfiðu veikindum. Hann annaðist
hana áram saman og er hún lést var
eins og mesti tilgangur lífs hans færi
með henni. Undanfarin ár hafði
hann tekið upp þráðinn við að spila
brids hjá eldri borguram með sinum
gamla félaga Júlíusi Guðmundssyni
og saman hafa þeir nú nýverið unnið
sex af sjö keppnum sem þeir tóku
þátt í.
Er ég sit hér og reyni að skrifa
hrannast upp minningar frá þvi í
gamla daga. Eins og þegar við fór-
um í ferðalög um sveitir landsins, þá
1950, Sólrún Maggý,
f. 1952, Lárus Hauk-
ur, f. 1955, Hilmar
Þór, f. 1962, og Unn-
ur Jenný, f. 1964.
Bamaböm þeirra
em tólf og bama-
bamaböm tíu. Jón
og Unnur skildu
1968. Seinni kona
Jóns var Víbeka
Meyer Einarsdóttir,
f. 16.3. 1940, d. 8.12.
1995. Víbeka átti
einn son, Bjarna S.
Hjálmtýsson, f. 1957.
Jón var bílamálari
og var einn af helstu hvatamönn-
um að stofnun Félags bflamálara
1956 og fékk hann meistarabréf
um svipað leyti. Hann starfaði
hjá Ræsi hf. og var verkstjóri hjá
Agli Vilhjálmssyni. Jón vann
einnig við eigin rekstur.
Útför Jóns fer fram frá Lága-
fellskirkju í Mosfellsbæ í dag og
hefst athöfnin klukkan 13.30.
þekkti pabbi hvem hól og öll kenni-
leiti. Hann skildi ekkert í því á baka-
leiðinni að við mundum ekkert hvað
hét hvað. Og þegar við fóram upp á
Skaga að horfa á fótbolta þá lékum
við það að telja ef við fóram fram úr
bíl, þá skoraði Skaginn en ef tekið
var fram úr okkur þá skoraði KR.
Pabbi var alltaf mjög orðheppinn
maður. Ég man t.d. þegar við unn-
um saman feðgamir og fóram með
vinnufélögunum í mat. Pabbi ók og
einum stráknum gekk illa að opna
bílinn og rykkti í hurðarhúninn með
látum. Þá sagði pabbi: „Voðaleg læti
era þetta, af hverju veltirðu ekki
bara bílnum og skreiðst inn um
pústið?“ Eða þegar við fóram saman
í bankann að skipta launaávísunum.
Ég hafði gleymt ökuskírteininu
mínu og pabbi bauðst til að ganga í
ábyrgð og skrifa líka aftan á tékk-
ann. Stelpan við kassann var eitt-
hvað treg en þá kallaði kona innan
úr bankanum að hún þekkti nú Jón
og hann væri alveg traustur. Gjald-
kerinn vildi ekki alveg gefa sig og
spurði: „Getur þú ábyrgst að þetta
sé sonur hans?“ Þá gat pabbi ekki
setið á sér og sagði hátt og snjallt
yfir allan bankann: „Jæja, hún var
allavega ekki uppí hjá mér þegar ég
bjó hann til.“
Ég hef átt við veikindi að stríða
undanfarin ár og hjálpaði pabbi mér
mikið í gegnum þau. Hann sá um að
sækja lyfin mín og hélt því áfram þó
hann væri sjálfur orðinn fársjúkur.
Fyrir alla hans hjálp vil ég þakka
honum og segja að án hans hjálpar
hefði ég ekki komist í gegnum þetta.
Pabbi kom til mín að horfa á fótbolta
og eldaði þá gjaman góðan mat á
danska vísu. Hann vissi hve þessi fé-
lagsskapur hafði mikið að segja fyrir
mig sem sit hér fastur heima, og
þess vegna tók hann loforð á bana-
beði sínum af Rikka stóra bróður
mínum að halda uppi merki sínu og
hugsa um mig. Svona var hann
alltaf, hafði áhyggjur af öðram.
Elsku pabbi, ég þakka þér fyrir
samfylgdina hér á þessari jörð. Við
munum sjást hinum megin. Guð
blessi þig og minningu þína.
Lárus.
Hann pabbi okkar er dáinn. Hann
pabbi sem var alltaf svo fullur af
þrótti og krafti. Hann pabbi sem við
héldum að yrði manna elstur. Við
minnumst nú ferðalaganna sem
hann fór með okkur systkinin í.
Hann naut þess að ferðast um landið
og fræddi okkur um nöfnin á öllu
sem fyrir augu bar. Hann sagði okk-
ur sögu hvers einasta staðar sem við
ókum fram hjá og á leiðinni til baka
spurði hann okkur út úr, en ekki
fékk hann nú alltaf greinargóð svör.
Við höfðum kannski ekki alltaf nóg-
an áhuga á landafræði og sögu. En
hann var ótrúlega fróður um þessa
hluti.
Á þessari stund sorgarinnar, vilj-
um við þakka Guði fyrir að háfa gef-
ið okkur tækifæri til að vera hjá
pabba síðustu dagana hans hér á
jörð. Þegar við vissum öll að enda-
lokin nálguðust gátum við kvatt ást-
kæran föður og þakkað honum fyrir
allt.
„Þegar þú ert sorgmæddur, skoð-
aðu þá aftur huga þinn, og þú munt
sjá, að þú grætur vegna þess, sem
var gleði þín.“ (Ur Spámanninum.)
Megi algóður Guð geyrria föður
okkar.
Ililmar
og Jenný.
Er ég sit hér við tölvuna og horfi
út um gluggann þá sé ég hvar skýja-
bakkar umlykja toppa Esju, hvemig
Ijósleit kvöldskýin fljóta í himin-
hvolfinu og einn og einn dökkur
skýjabakki læðist inn með kvöldinu.
Lífi manns er á vissan hátt hægt að
líkja við fjall. Stundum rís það í mik-
illeik sínum og stundum grúfir
gráminn og þunginn yfir því sem
aftur upphefst á björtum sóríkum
degi. Þegar ég kveð tengdafoður
minn reikar hugurinn til sumardaga
við veiðar í Gufudalsá í A-Barða-
strandarsýslu. Gufudalurinn er á
margan hátt líkur þeirri líkingu sem
ég nefndi hér á undan. Veðrabrigðin
geta verið með ólíkindum og marg-
breytileiki dalsins umluktur háum
fjöllum, með tærri bergvatnsá sem
liðast í endalausum leik sínum að
stemmast að ósi. Þar fann hann sinn
griðastað og undi sér mörg sumur
við veiðar og útivera. Langt var liðið
að hausti þegar ferðum hans vestur
lauk og ég veit og þekki af eigin
reynd að veturinn er langur og lengi
að líða í huga veiðimannsins. Það^
var þvi með eftirvæntingu og ákefð
sem tengdafaðir minn fór aftur í dal-
inn sinn hvert sumar. Við leiðarlok
þakka ég honum stundimar sem við
áttum saman bæði við veiðar og aðr-
ar heimsóknir sem oftast tengdust
dvöl hans í sumarbústað austur við
Geysi í Haukadal eða í hjólhýsinu
hans með börnin okkar Maggýjar.
Eins og kvöldið og myrkrið leggst
að er ég þess fullviss að morgunsólin
roðar fjallið á ný með nýjum og
breyttum myndum og löngum
skuggum sem deyja út í mikilleik af
nýjum degi. Eitthvað á þann veg
vona ég fjallið þitt, reyndar fjallið
okkar allra, risi og nýr dagur með
öllum sínum undram flæði í þessu
endalausa flæði tímans. Maggý mín,
systkinin öll, Guð styrki ykkur í
sorg ykkar.
Ólafur.
STEFÁN ÖRN
KÁRASON
+ Stefán Örn
Kárason fæddist
í Garði í Kelduhverfi
17. aprfl 1923. Hann
lést 1. maí síðastlið-
inn. Foreldrar hans
voru Kári Stefáns-
son, f. 19. ágúst
1882 á Grásíðu í
Kelduhverfi, d. 21.
september 1935, og
kona hans Sigrún
Grímsdóttir, f. 12.
september 1886 í
Garði í Kelduhverfi,
d. 5. aprfl 1970.
Systkini Stefáns:
Kristjana, f. 16. ágúst 1915,
maki Haukur Davíðsson, lög-
fræðingur, f. 10. aprfl 1925, d.
12. febrúar 1973. Árni, póstmað-
ur, f. 26. ágúst 1918, d. 10. maf
1984.
Hinn 29. júní 1951 kvæntist
Stefán Sigríði Magnúsdóttur, f.
23. apríl 1928 á Innribakka í
Tálknafirði. Börn þeirra eru:
Kári, vélfræðingur, f. 8. septem-
ber 1952, kona hans er Bjarn-
í dag fylgjum við Stefáni Emi
Kárasyni til hinstu hvílu. Er ég sest
niður og rita nokkur orð um tengda-
föður minn rifjast upp sá dagur er
ég hitti hann fyrst. Það var einn sól-
ríkan dag síðsumars árið 1975. Ég
kveið fyrir að hitta tengdafólkið í
fyrsta sinn, en það var að sjálfsögðu
ástæðulaust, það vita þeir sem til
þekkja. Mér var tekið opnum örm-
um og ekki löngu seinna var ég nán-
ast flutt þangað inn, þó svo kærast-
inn, Kári sonur þeirra, væri meira
og minna úti á sjó um veturinn. Ekki
heiður Elísdóttir,
tryggingaráðgjafi, f.
13. maí 1954 og eru
börn þeirra Ernir, f.
19. mars 1979, nemi
í Verzlunarskóla ís-
lands, og Elfsa, f. 22.
febrúar 1984. Björg,
f. 30. mars 1963, og
er maður hennar
Þorsteinn Steinþórs-
son, framkvæmda-
stjóri, f. 2. aprfl
1964, börn þeirra
eru Sunna, f. 3.
ágúst 1988, Sigríður
Björg, f. 21. septem-
ber 1993, og Steinþór Örn, f. 19.
desember 1995.
Stefán starfaði lengst af hjá
Póstinum í Reykjavík, eða í rúm
40 ár. Sfðustu starfsár þar var
hann fulltrúi á Tollpóststofunni.
Eftir það starfaði hann hjá Sfld-
arútvegsnefnd og Kassagerð
Reykjavíkur.
Útför Stefáns fer fram frá
Kópavogskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
þótti þeim tiltökumál, þótt ég legði
undir mig borðstofuna þeirra. Mig
granar reyndar að Kári hafi viljað
hafa mig í „pössun“ hjá þeim! Ekki
þarf að orðlengja, að mér leið strax
vel hjá mínum tilvonandi tengdafor-
eldrum. Allar götur síðan hefur
heimili þeirra staðið mér opið, sem
væri það mitt. Börnin okkar hafa
notið þar góðrar umönnunai- og átt
þar sitt annað heimili, þegar við höf-
um verið við vinnu og störf. Þar hafa
þau notið ástríki afa og ömmu og að
auki hlotið gott uppeldi og verið
kennt að bera virðingu fyrir öðram
og ekki síður fyrir eigum annarra og
einnig góða umgengni við landið
okkar. Það era forréttindi að njóta
leiðsagnar hjá svo góðu fólki, með
svo ríka réttlætiskend. Stebbi, eins
og hann var ætíð kallaður, var sér-
staklega greiðvikinn og hjálpsamur,
sem sýndi sig best, er við stóðum í
húsbyggingu. Alltaf var hægt að
leita til hans með stórt sem smátt.
Þær era einnig ófáar ferðimar sem
hann hefur farið að sækja Elísu í
skólann, þegar illa hefur viðrað eða
eitthvað bjátað á.
Skömmu fyrir páska kenndi hann
sér meins, og var lagður inn á Land-
spítalann þriðja í páskum. Þar
gekkst hann undir ýmsar rannsókn-
ir og aðeins nokkram dögum eftir að
niðurstöðui- lágu fyrir var hann all-
ur. Við höfðum ekki búist við að
framgangur hins illkynja sjúkdóms
yrði svo hraður sem raun varð á og
höfðum við reiknað með að hann
kæmi heim a.m.k. um einhvern tíma.
Það var sárt að hann skyldi þurfa að
eyða 75. afmælisdeginum sínum á
spítala. Einnig átti Sigga, eiginkona
hans, 70 ára afmæli á meðan hann lá
banaleguna, en aðeins sex dagar eru
milli afmælisdaga þeirra.
Elsku Stebbi, þitt skarð verður
ekki fyllt. En lífið heldur áfram og
tíminn dregur úr sársaukanum. Ég
vil þakka fyrir allt sem þú hefur
gert fyrir mig og fjölskyldu mína og
hvað þú hefur verið okkur. Elsku
Sigga, Björg, Steini, Sunna, Sigga
Björg, Steinþór Örn og síðast en
ekki síst Kristjana, sem nú syi’gir
bróður sinn. Ég votta ykkur mína
dýpstu samúð.
Megi Stefán hvíla í friði.
Bjarnheiður.
Elsku afi. Mig langar að minnast
allra góðu stundanna sem við áttum
saman. Þær stundir vora margar og
era ómetanlegar. Margt baukuðum
við saman, t.d. í skúrnum. Þar smíð-
uðum við og skáram út alls kyns
hluti, þú sást oftast um útskurðinn,
en ég pússaði. Stundum fóram við
líka í Kolaportið, en þar keyptirðu
stundum eitthvað smálegt handa
mér og hinum bamabörnunum.
Kolaportið var staður sem þú kunnir
að meta, enda fórstu oft þangað til
að kaupa kartöflur, flatkökur og
skoða gamla muni.
Þú varst einnig snillingur í að búa
til fiskibollur. Enginn bjó til jafn
góðar bollur og þú.
Stundum fékkst þú, afi, leigðan
sumarbústað og fór ég þá oft með
ykkur ömmu þangað. Skemmtilegt
þótti mér að fara með þér að veiða,
þá kom amma líka og hafði nesti
meðferðis.
Elsku afi, mig langar að þakka
þér fyrir allt sem þú gerðir fyrir
mig. Ég gleðst yfir að þú skyldir
geta komið í ferminguna mína, en þá
hefurðu verið orðinn veikur. Ég
sakna þín mjög mikið, en ég veit að
þér líður vel núna. Megir þú hvíla í
friði.
Þín,
Elisa.
í minningunni á ég mynd af Stef-
áni, vörpulegur og glettinn í ein-
kennisbúningi á rauða póstbílnum á
áranum kringum 1960, þegar annar
og öðravísi bragur var á Reykjavík
og nágrenni, allt líkara sveit, vega-
lengdir aðrar og meiri, hraðinn og
streitan minni.
Það er trú mín að Stefán eigi góða ~
heimkomu á himnum hjá alfóður og
fyrh’hitti pabba minn, þar verður
vinafundur.
Hafðu þökk fyrir allt og allt. Guð
blessi minningu bræðranna Stefáns
og Ama Kárasonar.
Innilegar samúðarkveðjur í Mel-
gerði til Siggu, barnanna og Krist-
jönu. v*
Axel B. Eggertsson.