Morgunblaðið - 21.05.1998, Blaðsíða 40

Morgunblaðið - 21.05.1998, Blaðsíða 40
40 FIMMTUDAGUR 21. MAÍ 1998 MORGUNBLAÐIÐ LISTIR Hvað viltu segja? Þrjár ljósmyndasýningar verða opnaðar á Listahátíð í Gerðubergi í dag, uppstigning- ardag, kl. 14. Bandaríski ljósmyndarinn Carlota Duarte kemur við sögu tveggja þeirra. Hún sagði Huldu Stefánsddttur frá!90 ljósmyndaverkefni sem hún hefur unnið að ásamt maya-indíánum í Mexíkó en tveir þátttakendanna komu með Carlotu til -y-------------------------- Islands til að vera við opnun sýninganna. Morgunblaðið/Þorkell REFUGIA Gúzman Pérez frá Tumbala og Xunka’ López Díaz frá Chamula í Mexfkó ásamt bandariska ljós- myndaranum Carlotu Duarte við uppsetningu sýningarinnar í Gerðubergi. Ljósmynd/Carlota Duarte ÚR Ijósmyndaseríu Carlotu Duarte af Odellu. Mynd frá 1975. CARLOTA Duarte er kaþólsk nunna og ljósmyndari af mexíkönskum ætt- um sem leitað hefur uppruna fjöl- skyldu sinnar í Mexíkó. Árið 1992 kviknaði hjá henni sú hugmynd að fá maya-indíánunum í hendur ljós- myndavél og bjóða þeim að lýsa sjálfir eigin lífi. Hún hefur nú búið í Chiapas í 3 ár og með styrkjum frá einstaklingum og fyrirtækjum hefur hún nú komið á laggirnar ljósmynda- safni. Þetta viðamikla verkefni nær nú til 6 indíánaþjóða, alls um 80 karla og kvenna, frá ólíkum landsvæðum. Reyndari þátttakendur í verkefninu eins og Xunka’ López Días frá Chamula og Refugia Gúzm- an Pérez frá Tumbala, sem komnar eru hingað til lands, starfa hjá safn- inu við að leiðbeina nýliðum og skrá til varðveislu þann mikla fjölda ljós- mynda og filma sem eru heimildir maya-þjóða um eigin menningu. Yf- irskrift sýningar þeirra, Sópaðu aldrei síðdegis, vísar einmitt til slíkr- ar þjóðtrúar sem nú hefur verið varðveitt í þósmynd. Leitast við að lýsa hversdagslífínu Pað sem vakti fyrir Carlotu þegar hún lét maya-indíánum fyrst mynda- vélar í té var forvitni um það hvernig þeir brygðust við að fá þetta tól er- lendra ferðamanna í hendur og með því tækifæri til að segja í fyrsta skipti sína sögu sjálfir. „Eg vildi alls ekki hafa mótandi áhrif á myndsköp- un þeirra heldur spurði einfaldlega hvað það væri sem þeir vildu segja,“ segir Carlota. „Nær undantekninga- laust telja þeir menningu þjóðar sinnar, daglegt líf og störf það mark- verðasta. Sumir mynda ólíkar bygg- ingar í þorpinu sínu, aðrir dýr, störf kvenna, leiki bama, landslag og hátíðir." Þrátt fyrir erfitt stjómmálaástand í landinu og ólgu undir yfii'borðinu segii' Carlota það furðulegt nokk ekki vera það sem maya-þjóðimar kjósi að lýsa í verkum sínum. „Það kom mér á óvart þegar ég kannaði málið að af um 1.000 ljósmyndum þá er það ekki nema í örlitlu broti þessara mynda, færri en 20, að ýjað er að slíkum erf- iðleikum." Eflaust er erfitt að lýsa sjónrænt svo þmngnu andrúmslofti, og eins og Carlota bendir á þá leitast mayamh' alltaf við að festa á filmu það sem er traust og öryggt; heimilis- lífið og dagleg störf era það sem þeir telja mikilvægast að miðla til ann- arra, ekki síst fomar venjur og að- ferðir sem era að glatast. „Fólk sem notar ljósmyndir í ákveðnum tilgangi „Leiðbeiningar mínar við mynda- tökur era eingöngu tæknilegs eðlis og ég hef jafnvel varast að nota orðið ljósmyndari um störf þeirra og segi í staðinn „fólk sem notar ljósmyndir í ákveðnum tilgangi," segir Carlota. „Skilningur þessa fólks á listhugtak- inu er allt annai'. Fyrir þeim er myndavélin eins og hvert annað verkfæri, ekki ósvipað og vefstóllinn í vefnaði eða aðferðir í útsaumi.“ Handverkshefðin er enda íík hjá þjóðunum og á sýningunni hyggjast þær Xunka’ og Refugia bjóða muni og vefnað nokkurra maya-þjóða til sölu. Þó að spænska sé þjóðtunga landsins á hver hópur maya-indíána sína eigin tungu og tala jafnvel oft lítla spænsku. Sú regla er höfð við ljósmyndun indíánanna að þeir riti frásagnir og titla verkanna á móður- máli sínu auk þýðinga á spænsku. Að sögn Carlotu hefur þáttur tung- umálsins ekki síður skipt máli en hið sjónræna í samskiptum ólíkra hópa maya. „Það skiptir þetta fólk miklu máli að skrifa á eigin tungu og rita jafnframt þýðingar á spænsku með. Það kynnist sérkennum sínum um leið og það vaknar til vitundar um heild allra þessara ólíku þjóðflokka sem byggja landið,“ segir Carlota. Carlota hefur sjálf aldrei freistast til að munda myndavélina á heima- vígstöðvum mayanna, segist aðeins vera gestur þeirra og njóta innilega þeirrar sýnar á líf mayanna sem þeir bjóði henni að deila með sér. „Það sem einkennir ljósmyndirnar er ein- lægni, hógværð og hlýja. Stundum veiti ég einhverju eftirtekt sem þau kjósa sjálf ekki að sýna á myndum sínum og stundum furða ég mig á því hversu ofur hversdagsleg fyrii'brigði þau kjósa að festa á filmu. En ég læt aldrei slíkar athugasemdir í ljós heldur þakka fyrir að fá að deila með þeim þeirra einstöku menningu." Odella - að lifa af Ljósmyndaserían af Odellu lýsir sögu konu sem ólst upp við ofbeldi og vanrækslu, vai' á stofnun fyrir geðsjúka, eignaðist 7 börn sem öll voru tekin af henni, giftist þrisvar sinnum og skildi jafn oft. Hún er 67 ára og eftir að hafa dvalið á stofnun- um í meira en 30 ár býr hún nú ein, - og er staðráðin í að lifa af. „Eg vil að fólk komi og sjái mig og elski mig og hafi áhuga á mér. Ég er manneskja." Carlota Duai'te hitti Odellu árið 1974 og með þeim tókst vinátta. A tveggja ára tímabili myndaði Carlota Odellu og árið 1988 var ákveðið að láta gamlan draum rætast og gefa út bók með þessum ljósmyndum ásamt um- sögnum Odellu um þær. Ljósmyndir maya-indíánanna voru fyrirmyndin að verkefni meðal íslenski'a ungmenna af öllu landinu. 27 þátttakendur fengu senda einnota myndavél til að ljósmynda sitt nán- asta umhverfi og daglegt líf. Um- sjónarmenn verkefnisins voru mynd- listarkonurnar Anna Líndal og Val- borg S. Ingólfsdóttir. LjósmyndiGunnþóra Valdís Gunnarsdóttir FRA sýningunni Tilvera - Daglegt líf unglinga. Mynd sem nefnist Fyrsta skrefið. Heimþrá TÓJVLIST Digraneskirkja EINSÖNGSTÓNLEIKAR Sigríður Jónsdóttir, mezzósópran, og Jónas Ingimundarson, píanóleikari, fluttu íslensk sönglög. Digraneskirkju, mánudaginn 18. maí. ÞEIR sem dvalist hafa langdvölum erlendis kannast við þá tilhugsun að land þeirra sé í raun annað en þeir hugðu. Sigríður Jónsdótt- ir, mezzósópran, byggði efnisskrá tónleika sinna í Digraneskirkju einmitt á slíkum hug- renningum; eftir áralanga glímu við tónlistar- arf þjóðanna vestanhafs og austan tekur hún fram lög íslensku tónskáldanna og finnst hún uppgötva eitthvað nýtt, bæði innra með sér og í svip landsins: Hún segir svo frá í efnisskrá: ,jVð muna eitthvað um Island, eitthvað undar- legt, eitthvað ólýsanlegt, það sem býr hvergi nema í Ijóðum og tónum; það var uppgötvun- in. Þessir söngvar báru ilminn af íslandi." Sönglögunum var raðað í flokka eftir þjóðleg- um uppruna; fyrst hljómuðu saknaðarlög til íslands, þá flokkur helgaður yfirnáttúruleg- um fyrirbærum og síðan þrjú lög um náttúra landsins. Eftir hlé voru sungnar fjölbreytileg- ar dýravísur, þá þrjár barnagælur og loks gamansöm kvæði um fallvaltleika lífsins. Það er tímanna tákn að íslenskir söngvarar skuli helga heila tónleika íslenskum sönglög- um. Einhverjum kynni að þykja úrval laganna of lítið til þess að bera uppi heila efnisskrá en sannleikurinn er hins vegar sá að fjölbreyti- leiki laganna er ótrúlegur og víst er að enn sem komið er hafa áheyrendur aðeins fengið að heyra brot af því sem til er. Tónleikarnir hófust á þremur þekktustu lögum íslenski'a tónbókmennta: Draumaland- inu eftir Sigfús Einarsson, Myndinni þinni eftir Eyþór Stefánsson og í fjarlægð eftir Karl O. Runólfsson. Lögin voru mjög fallega sungin, einkum hið síðast nefnda: það var flutt óvenju rólega og kyi-rðinni í textanum komið vel til skila. Yfirnáttúruleg fyrirbæri í náttúru landsins voru næst á dagskrá. Fyrst hljómuðu Kirkjuhvoll eftir Ái-na Thorsteinsson og Söngur bláu nunnanna eftir Pál ísólfsson, bæði ágætlega sungin og ennfremur sérlega fallegt lag Sveinbjörns Sveinbjörnssonar um Álfana. Þá hittu örstutt gamanlag um Gríms- eyjarkarlinn eftir Atla Heimi og Kall sat undir kletti eftir Jórunni Viðar beint í mark. Undir hlé var aftur horfíð til íslenskrar róm- antíkur: Lindin eftir Eyþór Stefánsson og Sólroðin ský eftir Árna Björnsson voru sung- in af næstum klassískri kunnáttu en áhrifaríkast var lag Emils Thoroddsens: Til skýsins. Lagið býr yfír ótrúlegri dulúð og mikilli tilfinngalegalegri dýpt sem flytjendur túlkuðu sérega vel. Nýr tónn var sleginn í lögunum eftir hlé, helgaður fuglum og ferfætlingum: Fuglinn í fjöranni, eftir Jón Þórarinsson, Jarpur skeið- ar fljótur frár, eftir Pál ísóifsson og loks þriggja laga flokkur eftir Atla Heimi: Tilvon- andi reiðhross, Gibba og Fína kisa. Lög Atla eru sérlega skemmtilegar tónsmíðar. Lagið um Gibbu myndar hæga andstæðu við fjörleg hin lögin: kímnin var einskær í flutningnum og áheyrendum var skemmt. í lögunum sem eftir íylgdu kvað við allt ann- an tón: bamagælur Þórarins Guðmundssonar og Björgvins Guðmundssonai-: Þú ert, og Þei, þei og ró ró, auk Vöggukvæðis Emils Thorodd- sen vora stund á milli gamansamra stríða: lög- in voru fallega sungin en stundum var eins og skei-pa hefði mátt á einstaka samhljóða í text- anum; í það minnsta var framburður ekki alltaf nægilega skýr við þær aðstæður sem hljómgun ldrkjunnar þauð upp á. Listamannalíf var yfírskrift síðustu laga tónleikanna: Vort líf, vort líf eftir Jórunni Við- ar og Maður hefur nú, eftir Gunnar Reyni Sveinsson, hvort tveggja frábærar tónsmíðar. Samspil söngvara og píanóleikara hafði verið með ágætum á tónleikunum en nú var ekki ör- grannt um að píanóleikarinn stæli svolítið senunni; lag Jórunnar varð að kontra- punktískri satíru í höndum Jónasar án þess þó að skyggja hið minnsta á sönginn. Lögin áttu mjög vel við skapgerð söngkonunnar: hún lék sér að tvíræðni textans svo áheyrand- inn vissi ekki hvort honum bæri að taka háðið alvarlega eða kæra sig kollóttan. Sigríður Jónsdóttir sýndi á tónleikunum að hún er gædd næmum skilningi á tónlistinni sem hún flytur. Mezzosópran-rödd hennar er ekki stór en fínleg og mikil músík er í túlkun hennar. Jónas Ingimundarson stóð sem klett- ur við hlið hennar á tónleikunum. Þó svo hann þekld lögin betur en flestir aðrir leyfir hann söngvaranum að fara sínar eigin leiðir í túlkun þeirra. Efnisskráin var skemmtilega saman- sett; vonandi er þetta aðeins upphafið að frek- ari ferðum þeirra Sigríðar og Jónasar um lendur íslenskra einsöngslaga. Gunnsteinn Olafsson
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68
Blaðsíða 69
Blaðsíða 70
Blaðsíða 71
Blaðsíða 72
Blaðsíða 73
Blaðsíða 74
Blaðsíða 75
Blaðsíða 76
Blaðsíða 77
Blaðsíða 78
Blaðsíða 79
Blaðsíða 80
Blaðsíða 81
Blaðsíða 82
Blaðsíða 83
Blaðsíða 84
Blaðsíða 85
Blaðsíða 86
Blaðsíða 87
Blaðsíða 88
Blaðsíða 89
Blaðsíða 90
Blaðsíða 91
Blaðsíða 92

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.