Morgunblaðið - 10.07.1998, Blaðsíða 37

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
FÖSTUDAGUR 10. JÚLÍ 1998 37
i
H
i
«
i
S
i
i
i

JANE PETRA
GUNNARSDÓTTIR
+ Jane Petra
Gunnarsdóttir
fæddist á Stöðvar-
firði 30. ágúst,
1930. Hún lést á
Sjúkrahúsi Kefla-
víkur 4. júlí síðast-
liðinn. Foreldrar
hennar voru Gunn-
ar Emilsson, vél-
smiður, fæddur á
Kvíabekk í Ólafs-
fírði 1. ágúst 1901,
dáinn 29. júní 1977,
og Þóra Carlsdóttir,
húsfreyja, fædd á
Stöðvarfírði 20. júní
1898, dáin 24. mars 1990. Auk
Jane Petru áttu þau Ernu, f. 7.
maí 1927.
Eiginmaður Jane Petru var
Jón Þorvaldsson, f. 26. maí
1930, d. 26. des. 1993. Jón var
sonur Þorvalds Guðjónssonar
og Guðbjargar Jónsdóttur.
' Börn Jane Petru og Jóns eru:
Gunnar Þór, f. 11. sept. 1952,
kennari, maki Inga María Ingv-
arsdóttir, leikskólastjóri; Theo-
dór Guðjón, f. 22. okt. 1953,
tækjastjóri, maki Ragnheiður
St. Thorarensen,
skrifstofumær;
Guðbjörg Irmý, f.
11. jan. 1956, hús-
móðir, maki Róbert
Þór Guðbjörnsson,
rafvirkjameistari;
Örn Stefán, f. 27.
mars 1961, eftirlits-
maður, maki Ása
Kristín Margeirs-
dóttir, kennari;
Rúnar Már, f. 29.
maí 1965, verka-
maður. Barnabörn
Jane Petru og Jóns
eru ellefu.
Að loknu skyldunámi fór Ja-
ne Petra í framhaldsnám í
Reykholtsskóla í Borgarfírði og
sfðar í Húsmæðraskólann í
Reykjavík. Lengstum starfaði
hún við verslunarstörf, þá helst
hjá Kaupfélagi Suðurnesja og
Varnarliðinu. Liðlega fertug
veiktist Jane Petra og átti upp
frá því við mikil veikindi að
stríða.
títför Jane Petru fer fram frá
Keflavíkurkirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 14.
Hví skyldi ég yrkja um önnur fljóð,
en ekki um þig, ó móðir góð?
Upp, þú minn hjartans óður!
Pví hvað er ástar og hróðrardís,
og hvað er engill úr Paradís
hjá góðri og göfugri móður?
(Matth. Joch.)
í dag kveð ég með trega elsku-
lega mömmu mína, eftir langa og
stranga veikindabaráttu. En ekki
ætla ég að rekja þessa baráttu,
heldur að minnast gleðistundanna,
því svo mikill var krafturinn og lífs-
gleðin að allir dáðust að. Mest
fannst henni gaman að vera í góðra
vina hópi, í kringum börnin sín og
barnabörnin og ekki síst systur
sína. Aldrei lét hún sig vanta í
barnaafmælin.
Hún hafði unun af fallegum hlut-
um og gat rölt um alla Kringluna
daglangt og skoðað. Oft var eitt-
hvað keypt til að gleðja einhvern
með, því það fannst henni gaman.
Að fara í ferðir með skátunum
var henni dýrmætt, en þar var hún
búin að starfa frá því hún var
stelpa. Söngelsk var hún, og raulaði
oft með þegar gott lag kom í útvarpi
eða sjónvarpi og ekki skemmdi það
ef það var skátalag. Hún kunni ótal
kvæði, sálma og dægurlög. Hag-
mælt var hún og liggja margar vís-
urnar eftir hana sem ortar voru til
ættingja og vina við hin ýmsu tæki-
færi. I „bústaðnum“ með okkur leið
henni alltaf vel, það var spilað, farið
í gönguferð, kveiktur varðeldur,
hlegið og sprellað, setið í rólegheit-
um að spjalla og ótal margt fleira.
En mesta uppáhaldið var þegar
berin voru þroskuð. Það var sama
hvemig veður var, út fór hún og
„skreið" (í orðsins fyllstu merkingu)
um allan móann og fyllti hverja doll-
una á fætur annarri af bláberjum,
þar til þau voru búin, þá leit hún að-
eins á krældberin.
Ótal minningar streyma að og
munu þær ylja okkur um ókomna
tíð. Eg trúi að nú sé mamma komin
í faðm elsku pabba og líði vel. Við
höfum misst mikið og bið ég góðan
Guð að gefa okkur öllum styrk.
Hafðu þökk fyrir allt og allt,
elsku mamma mín.
Þín
Guðbjörg I. Jónsdóttir (Gógó).
Hún elsku systir mín er látin eft-
ir hetjulega baráttu við krabba-
meinið, sjúkdóminn sem menn hafa
svo ótrúlega lengi glímt við, en
gengur svo illa að finna varanlega
lækningu á, þrátt fyrir stórstígar
framfarir á flestum sviðum lækna-
vísindanna. Hún systir mín hefur
sýnt fádæma dugnað og kjark í
áratuga baráttu við margs konar
sjúkdóma og stóð svo sannarlega
meðan stætt var.
Það er margs að minnast. -
Ungar að árum fluttum við með
foreldrum okkar að austan til
Keflavíkur árið 1932, þannig að við
höfum séð bæinn okkar breytast
úr litlu hálfóhrjálegu sjávarþorpi,
með moldargötunum sínum, í fal-
legan bæ. - Við systurnar sitjandi
uppi á eldhúsborði við gluggann á
Brunnstíg 5 og horfum á fólkið
sækja vatn í brunninn, í fötum
(skjólum), brúsum og dunkum, á
handkerrum og konurnar komu og
skoluðu þvottinn sinn. - Við í leik
með krökkunum úr nágrenninu og
eignumst við þá vini, sem við eig-
um enn í dag.
Árið 1936 fluttum við af Brunn-
stígnum í nýja fína húsið, sem pabbi
byggði að Suðurgötu 37, nú 41.
Húsið var með rennandi vatni í eld-
húsi og baðkari, salemi og handlaug
í baðherberginu. Afram liðu árin við
leik og störf. Að loknu námi í bama-
og unglingaskóla hér heima, vorum
við sendar í framhaldsskóla. Eg í
Kvennaskólann í Reykjavík, en Ja-
ne síðar í Reykholtsskóla í Borgar-
firði og síðan í Húsmæðraskóla
Reykjavíkur.
Við höfum ætíð fylgst að, báðar
reist okkar bú hér í Keflavík og ver-
ið mjög nánar; séð börnin okkar
vaxa úr grasi og stofna sínar fjöl-
skyldur, en þau eru langflest hér í
Keflavík. Þegar leiðir skilja finn ég
hvað við vomm ákaflega gæfusamar
að fá að vera saman og hafa allt
fólkið okkar í kringum okkur.
Elsku systir. Ég veit að vel verð-
ur tekið á móti þér í landi ljóssins af
Jonna þínum, sem þú syrgðir svo
sárt, mömmu og pabba, og fleiri ást-
vinum. Góður Guð varðveiti þig og
styrki börnin þín og fjölskyldur
þeirra.
Hjartans þökk fyrir allt og allt.
Þín systir,
Edda.
Þegar ég og Elentínus unnusti
minn komum heim úr nokkurra
daga ferðalagi fímmtudaginn 2. júlí,
sögðu foreldrar mínir okkur að
amma Beta, eins og flestir kölluðu
hana, ætti ekki langt eftir ólifað, því
að nú væri krabbameinið algjörlega
að ná yfirhöndinni. Aðeins tveimur
dögum seinna dó hún og söknuður-
inn er mikill, en jafnframt viss létt-
ir, því mér fannst mjög erfit að sjá
hana þjást eins og hún gerði síðustu
daga ævi sinnar.
Mér fannst alltaf gaman að koma
til ömmu Betu, því hún raðaði
skrautmununum alltaf svo skipu-
lega og Jjað var alltaf svo fínt hjá
henni. Eg gat oft setið tímunum
saman og skoðað heimilið hennar.
Það sem var skemmtilegast að
skoða var veggur einn, sem var full-
ur af fjölskyldumyndum og er þetta
eitt af því sem bömin hennar hafa
nú á sínum heimilum, þ.e. mynda-
vegg. Amma Beta átti armband
með fimm litlum smáhlutum sem
hún tileinkaði börnunum sínum.
Þegar ég var yngri sat ég oft með
ömmu og reyndi að geta hver ætti
hvaða hlut og gekk oftast frekar illa
að muna það, en amma hjálpaði mér
alltaf að hafa það rétt.
Amma Beta var alltaf dugleg að
fylgjast með fjölskyldunni sinni,
sem hún vildi allt hið besta. Hún var
alltaf að spyrja mig hvernig mér
gengi í skólanum og hvað væri að
frétta af unnustanum mínum, sem
er við nám í Bandaríkjunum. Ég
mun aldrei gleyma því hvað hún var
spennt fýrir mína hönd, þegar ég
fór um páskana út til hans án þess
að hann vissi af því og það fyrsta
sem hún spurði þegar ég kom heim
aftur var hvort það hefði tekist að
koma honum á óvart.
Ég var mjög ánægð þegar amma
hitti Skúla frænda og Ella minn
þegar þeir komu til Islands í sumar-
frí, því þegar hún kvaddi þá um jól-
in, hélt hún að hún myndi ekki lifa
það að sjá þá aftur. En hún var svo
dugleg og sterk að hún lifði að sjá
þá rétt áður en hún dó. Því miður
eru þeir nú farnir aftur út til náms
og missa því af jarðarförinni, en
þeir hugsa örugglega til ömmu.
Amma Beta var mjög dugleg og
klár að semja ljóð. Ég fékk undan-
tekningarlaust ljóð með afmælis-
gjöfum og við hin ýmsu tækifæri og
eru þau vel varðveitt. Þegar ég
fermdist fékk ég þessar vísur frá
henni:
Fögur var nú ferming þín,
festu þér hana vel í minni.
Og elskulega nafna mín,
Guð fylgi þér í framtíðinni.
Nú leggur þú út á lífsins braut,
á lipru fótunum þínum.
Ég vona að þú sigrir hveija þraut,
ég bið þess í bænunum mínum.
Börn ömmu og makar voru svo
góð við ömmu að sldptast á að vera
hjá henni dag og nótt síðustu dag-
ana í lífí hennar. Veit ég að nálægð-
in við þau styrkti hana í baráttunni
við sjúkdóminn og finnst mér þau
einstaklega hugrökk og eiga mikið
hrós skilið, því ég veit að það er
ekki auðvelt að horfa einhvern ná-
kominn deyja.
Ég mun aldrei gleyma næstsíð-
ustu nóttinni í lífi ömmu, þegar öll
fjölskyldan var saman komin hjá
henni og ég sat hjá henni og hélt í
hönd hennar. Hún leit í kringum sig
og sá þar Eddu, sína ástkæru syst-
ur. Teygði amma sig þá til hennar
og sýndi þetta hvað þær voru nánar.
Svo setti hún hönd sína aftur í hönd
mína og ég tók utan um hana og
varð þá andardrátturinn rólegri og
rétt á eftir sofnaði hún aftur. Það
var eins og amma Beta væri að
kveðja okkur.
Ég votta foreldrum mínum,
bróður, systkinum pabba og fjöl-
skyldum þeirra, ásamt Eddu syst-
ur ömmu mína dýpstu samúð. Ég
veit að ömmu Betu mun líða vel
hjá Jonna afa og Guð blessi þig
amma mín.
Þín alnafna,
Jane Petra Gunnarsdóttir.
Til elsku ömmu Betu. Uppi í bú-
stað fannst ömmu gaman, þar vor-
um við öll saman. Að spila UNO og
tína ber. Þangað hún ekki oftar fer,
nema bara í huga mér.
Þín,
Irmý Ósk.
Kæra vinkona. Nú ert þú farin
„heim“. Við vitum að þú átt góða
heimkomu þar sem ástkær eigin-
maður þinn, Jonni, mun taka á
móti þér og þið sameinist á ný. I
skátastarfi þar sem kynnin hófust
bast þú vináttuhnút á milli okkar
og þó svo að hnútar eigi að vera
auðleysanlegir var þessi það ekki.
Ekkert los hefur verið á honum í
55 ár. Minningin um þig mun lifa í
huga og hjörtum okkar um ókomin
ár.
Megi góður Guð gefa fjölskyldu
þinni og ættingjum styrk og hugg-
un. Hafðu þökk fyrir aílt og allt.
Leiðir skilja, lífsins herra blíður
lúnu bami ástarfaðirinn bíður.
Hinstu kveðju i klökkri vinarsál
hvergi er hægt að festa í letrað mál.
Kæra vinkona, ástarþakkir streyma
upp til þín í bjarta ljóssins heima
fyrii* kynnin kæru og góðu hér
hvergi þar á nokkum skugga ber.
Blessun Drottins bjarta þroskavegi •
búi þér á nýjum lífsins degi.
Eilífð fagra, ástgjöf frelsarans
öðlist þú í dýrðarrfld hans.
(höf. ókunnur)
María, Guðrún og Gauja.
Ef við lítum yfii' farinn veg og finnum gamla
slóð
færast löngu liðnar stundir okkur nær.
M að margar standa vörður þær sem
einhver okkar hlóð
upp um fjöll, þar sem vorvindurinn hlær. ^
Öll þau yndisfógru kvöld okkar litlu
skátatjöld
era gömlum skátum endurminning kær.
Meðan varðeldamir seiða og við syngjum
okkar ljóð
suðar fossinn og töfrahörpu slær.
Á einhverjum yndislegasta degi
þessa sumars kom kallið hennar
Betu, „hún er farin heim“. Nú er
hún laus við þjáningar þessa heims
en hún var mikið veik mörg síðast-
liðin ár. Nú er hún komin í fang
Jonna síns, sem kvaddi þetta líf 26.
des. 1993. Það má segja að líf Betu
hafi bara verið hálft eftir að Jonni
fór. Þau voru bæði góðir félagar í
St. Georgsgildinu i Keflavík, sóttuv
alla fundi og voru alltaf viðbúin að
„leggja hönd á plóg“. Beta átti létt
með að kasta fram stöku eftir gott
ferðalag eða hverskonar tilefni.
Hún naut þess að koma á fundi út í
skála og vildi láta syngja öll gömlu
og góðu lögin sem allir kunnu og
eru okkur svo kær.
Við viljum þakka Betu samfylgd-
ina í gegnum árin og sendum börn-
um hennar, tengdabörnum, bama-
börnum og Eddu systur hennar
okkar innilegustu samúðarkveðjufc-
og biðjum góðan guð að styrkja þau
öll á erfiðri stundu, en minning um
góða systur, móður og ömmu er
björt í hugum okkar.
Eitt sinn skáti - ávallt skáti.
St. Georgsgildið í Keflavík.
EMILIA DAGNY
SVEINBJÖRNSDÓTTŒ
+ Emilía Dagný
Sveinbjörnsdótt-
ir fæddist á Bjarn-
arstöðum í Blöndu-
hlíð í Skagafírði 25.
júní 1916. Hún lést á
D valarh eimilinu
Hlíð á Akureyri 27.
júní síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Jón Svein-
björn Jóhannesson
og Ólína Guðfínna
Sigfúsdóttir. Emilía
var gift Birni Ein-
arssyni, en hann
lést 30. júní 1969.
Bjuggu þau á Akureyri. Börn
þeirra eru: Hörður, Ólína,
Sveinbjörn, Filippía og Aðal-
björg. Stjúpsynir eru Atli og
Einar Björnssynir.
títför Emilíu fór fram frá
Höfðakapellu á Akureyri 9.
júlí.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margterhéraðþakka.
Guði sé lof fyrir hðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin strið.
(V. Briem.)
Nú er blessunin hún tengda-
mamma búin að kveðja þennan
heim. Þegar ég sit hérna við eld-
húsborðið og er að
reyna að setja nokkur
orð á blað um hana,
streyma endurminn-
ingarnar gegnum
hugann, og af mörgu
er að taka. Hún
Emma mín var alveg
yndisleg akona, vildi
öllum vel og allt fyrir
alla gera. Alltaf var
opið hús hjá henni og
heitt kaffi á könnunni.
Mörg voru matarboð-
in, oft þröng á þingi
en það skipti ekki
máli fyrir hana því
ekki vildi hún sleppa neinum. Hún
var alltaf svo blíð og góð. Ég minn-
ist Emmu með þakklæti í huga fyr-
ir allt sem hún var fyrir mig og
fjölskyldu mína. Blessuð sé minn-
ing hennar.
Rannveig.
Þegar mér barst fregnin um lát
Emmu, færðist yfir mig söknuður,
en jafnframt þakklæti fyrir sam-
fylgdina við Emmu, þessa dugmiklu
húsmóður og móður, því fjölskyldan
var stór og alltaf gat Emma bætt
við.
Hugurinn leitar langt aftur þegar
ég var lítill telpuhnokki sem fylgdi
alltaf með hvert sem fjölskyldan
fluttist, upp á brekku, inn í bæ eða
miðbæinn. Með mér og dóttur
Emmu, Píu, tókst mjög náin vinátta
strax um tveggja ára aldur sem við
njótum enn þann dag í dag. Vináttu
þessa á ég ekki síst Emmu að
þakka ,sem tók mér opnum örmum
og lét mér líða eins og einni úr fjöl-
skyldunni, enda heyrði ég hana oft
segja þegar um mig var spurt:
„Hún Hulda er heimagangur hér“
um leið og hún sendi mér glettnis-
legt augnagot sem mér þótti svo
vænt um. Þessi tími var okkur hag-
stæður, þeim bömum sem áttu úti-
vinnandi móður, en höfðum samt
öruggt húsaskjól hjá þeim mæðrum
sem voru bara heima eins og nú er
sagt.
Oft var glatt á hjalla í Hafnar-
strætinu hjá Emmu og Birni og
margs er að minnast, en of langt
væri að tíunda það allt hér.
Elsku Emma, þakka þér fyrir að
fá að njóta góðvildar og leiðsagnar
þinnar og þeirra sem á heimilinu
dvöldu, því á þessu heimili var flóra
alls mannfólks sem leit inn, því hver
kaffitími var þéttsetinn af heima-
fólki, fólki úr sveitinni og einnig ná-
grannabæjum Akureyrar og alltaf
drekkhlaðið borð af kaffibrauði og
kleinum.
Okkur mæðgunum veittir þú
mikið öryggi með hjálpsemi þinni í
minn garð. Viljum við þakka þér
alla góðvildina og þær ánægjulegu
stundir sem við áttum öll saman,
hvort sem var á bamsaldri, ung-
lingsaldri eða fullorðinsaldri.
Elsku Pía, systkini og aðrir að-
standendur, við vottum ykkur sam-
úð okkar.
Hulda og Svava.
Handrit afmælis- og minningargreina skulu vera vel frá gengin, vélrituð eða tölvusett. Sé
handrit tölvusett er æskilegt, að disklingur fylgi útprentuninni. Auðveldust er móttaka
svokallaðra ASCII-skráa, öðru nafni DOS-textaskrár. Ritvinnslukerfin Word og Wordper-
fect eru einnig auðveld í úrvinnslu. Senda má greinar til blaðsins í bréfsíma 569 1115, eða á
netfang þess (minning@mbl.is) — vinsamlegast sendið greinina inni í bréfinu, ekki sem
viðhengi. Nánari upplýsingar má lesa á heimasíðum. Það eru vinsamleg tilmæii að lengd
greina fari ekki yfir eina örk A-4 miðað við meðallínubii og hæfilega línulengd — eða 2.200
slög. Höfundar eru beðnir að hafa skírnarnöfn sín en ekki stuttnefni undir greinunum^f