Morgunblaðið - 10.07.1998, Blaðsíða 39

MORGUNBLAÐIÐ
FÖSTUDAGUR 10. JÚLÍ 1998 3ÍK

R
»
I
:
l
»
»
»
»
»
s»
»
»
»
.
SIGRÍÐUR
ÁSGEIRSDÓTTIR
+ Sigríður Ás-
geirsdóttir,
fyrverandi ljós-
móðir, var fædd á
Fossi á Skaga í
Skefilsstaðahreppi
3. desember 1905.
Hún andaðist á
EIli- og hjúkrunar-
heimilinu Grund 1.
júlí síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Ásgeir Hall-
dórsson, bóndi á
Fossi, f. 17.6. 1872,
d. 3.7. 1967, og
kona hans, Sigurlaug Sigurð-
ardóttir, f. 17.3. 1877, d. 23.11
1961. Árið 1929 giftist Sigríð-
ur Eggerti Arnórssyni, f. 7.9.
1900, d. 8.9. 1982, Árnasonar
prests í Hvammi í Laxárdal
og átti með honum tvær dæt-
ur, Sigurlaugu, f. 9. febrúar
1930, d. 23.12. 1986, og Mar-
gréti, f. 15. apríl 1931. Þau
skildu. Hún átti þrjú barna-
börn og fjögur barnabarna-
börn. Sigríður lauk prófi frá
Ljósmæðraskólanum í
Reykjavík 14. júní 1928 og
var skipuð ljósmóðir í Skefils-
staðahreppi 22. ágúst sama
ár. Sigríður gegndi ljósmóð-
urstörfum í Skefilsstaða-
í dag verður til moldar borin
amma mín, Sigríður Ásgeirsdóttir
ljósmóðir frá Fossi á Skaga. Ég tel
það forréttindi að hafa fengið að
kynnast á lífsleiðinni konu eins og
henni og er hreykin af því að hafa
átt hana fyrir ömmu. Hún var
einkabam foreldra sinna, fædd
1905, og var sagt um langafa minn
Ásgeir og langömmu Sigurlaugu að
þau hafi verið víðsýn og fram-
farasinnuð enda heimilið á Fossi
þekkt fyrir rausnarskap og góða
búskaparhætti. Þeim var kappsmál
að dóttirin fengi eins gott uppeldi
og mögulegt var á þeim tíma.
Áhersla var lögð á að hún menntað-
ist eins og kostur var enda var
amma fróðleiksfús og hafði gaman
af því að lesa og læra. Hún sagðist
iðulega hafa lært í fjósinu við grút-
arljós enda hefði verið svo hlýtt hjá
kúnum. Hún var mjög greind kona
og stálminnug og það sem henni
var gert að læra kunni hún orðrétt.
Að loknu námi í ljósmæðraskólan-
um í Reykjavík 1929 var hún skipuð
ljósmóðir í Skefilsstaðahreppi.
Ljósmóðurstarfinu fylgdi mikil
ábyrgð enda sinnti hún um leið
heilsugæslu bæði tví- og fer-
fætlinga í sveitinni. í bókaskápnum
var að finna allar bækur um lækn-
isfræði manna og dýra sem gefnar
höfðu verið út á íslensku fyrr á öld-
inni. Hún var mjög trúuð og tók
virkan þátt í kirkjustarfi sem orgel-
leikari um árabil bæði í Hvamms-
kirkju og einnig í kirkjunni á Ketu.
Hjónaband hennar og afa míns,
Eggerts Arnórssonar, stóð stutt og
sá hún því alfarið um uppeldi og
uppvöxt dætranna tveggja. Hún
var sannfærð um gildi og nauðsyn
menntunar enda alin upp við slíkan
hugsunarhátt. Dæturnar Margrét
og Sigurlaug voru því sendar til
náms. Margrét lauk stúdentsprófi
frá Menntaskólanum á Akureyri og
Sigurlaug kennaraprófi frá Hús-
mæðrakennaraskólanum á Laugar-
vatni. Það hlýtur að hafa verið gíf-
urlega erfitt fyrir fátækt bændafólk
að standa straum af kostnaðinum
sem þessu fylgdi. Fyrir henni vakti
að mennta þær báðar þannig að
þær yrðu sjálfstæðar og gætu séð
fyrir sér sjálfar. Þetta var hugsun-
arháttur sem eflaust margir hafa á
þeim tíma ætlað sonum sínum en
ekki endilega dætrum. Hún var
fulltrúi þein-ar kynslóðar íslend-
inga sem upplifði landið þróast úr
fátæku vanþróuðu bændasamfélagi
til nútímans, eða úr samfélagi þar
hreppi til 1951 og
var auk þess org-
elleikari í
Hvamms- og Ketu-
sókn um árabil.
Hún brá búi það ár
og fluttist til Sauð-
árkróks þar sem
hún bjó í eitt ár
áður en hún flutt-
ist 1952 ásamt
öldruðum foreldr-
um sínum til
Reykjavíkur. Hún
annaðist foreldra
sína meðan þau
lifðu. I Reykjavík starfaði hún
lengst af hjá Olíufélaginu Es-
so, fyrst í mötuneyti félagsins
og síðar á kaffistofu skrifstof-
unnar. Hún fékkst einnig við
saumaskap og hafði sérhæft
sig í að sauma íslenska bún-
inga. Hún bjó lengst af í Skip-
holti 53 en árið 1990 fluttist
hún til dóttur sinnar, Mar-
grétar, og bjó hjá henni og
tengdasyni í Brúnalandi 38. í
janúar 1997 varð hún fyrir
áfalli og hafði dvalið rúmt ár
á sjúkradeild Elli- og hjúkr-
unarheimilisins Grundar.
Útför Sigríðar fer fram frá
Háteigskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
sem rafmagn þekktist aðeins af af-
spum til þráðlausra fjarskipta og
það er fyrir okkur sem yngri eru
nánast vonlaust að gera okkur
grein fyrir þeim gífurlegu breyting-
um á lffsháttum og viðhorfum fólks
sem hennar kynslóð hefur á þessari
öld þurft að tileinka sér.
Hún fluttist til Reykjavíkur 1952
ásamt foreldrum sínum sem bæði
voru orðin heilsulaus. Jörðin var
seld íyrir íbúð á mölinni. í Reykja-
vík hafnaði hún því að starfa áfram
við sitt fag sem ljósmóðir enda
hentaði það starf illa konu sem
hugsa þurfti um tvö gamalmenni.
Hún starfaði lengi hjá Olíufélaginu
Esso og eignaðist þar fjölmarga
góða vini sem héldu tryggð við
hana löngu eftir að hún lét þar af
störfum. Auk þess fékkst hún við
saumaskap, starf sem hún gat unn-
ið við heima. Skagafjörðurinn var
henni alla tíð hugleikmn og hún
sagði oft að fallegasta sýn hennar
væri Tindastóllinn séður frá bæn-
um á Fossi. Hún tók lengi vel virk-
an þátt í starfi Skagfirðingafélags-
ins í Reykjavík og starfaði einnig
fyrir kvennadeild félagsins.
Allir eiga fyrirmyndir í lífinu og
amma var mín fyrirmynd. Ég þyk-
ist þess viss að hún hafi verið fyrir-
mynd kvenna í Skefilsstaðahreppi
meðan hún bjó þar. Sú æskuminn-
ing er fast greypt í huga minn að
ég ætlaði að verða jafn stór og
amma enda var hún hávaxnasta
kona sem ég þekkti, afar grönn og
mjög ungleg að sjá. Ég minnist
þess að leikfélagamir trúðu mér
ekki þegar ég sagði að þama væri
amma mín á ferð, enda leit hún
ekki út eins og dæmigerðar ömmur
áttu að líta út. Amma kenndi mér
að skera út laufabrauð, sauma slát-
urkeppi, jafnvel skafa gamir og
leiðbeindi mér við fyrstu handtökin
á saumavélina. Þegar utanlands-
ferðir íslendinga urðu algengar fór
amma margsinnis með fjölskyld-
unni til meginlands Evrópu enda
hafði hún gaman af því að ferðast.
Amma Sigríður var víðsýn kona og
fordómalaus og hún fylgdist vel
með þjóðmálum. Það skipti hana
alla tíð miklu máli að hafa eitthvað
fyrir stafni og gera gagn.
í janúar á síðasta ári datt hún og
lærbrotnaði. Hún náði sér aldrei
eftir það áfall og sætti sig illa við að
vera ósjálfbjarga og algjörlega upp
á aðra komin. Hún var ánægð með
að fá dvalarpláss á Elli- og hjúkr-
unarheimilinu Gmnd þar sem hún
MINNINGAR
dvaldi á sjúkradeild síðasta árið og
fékk eins góða aðhlynningu og
hægt var að veita. Hún hafði góða
sjón og það var mikil blessun að
hún skyldi geta prjónað. Þeir munu
um árabil hlýja okkur aðstandend-
um treflamir sem hún prjónaði á
Gmnd. Löngu þrotin að kröftum
fékk hún langþráða hvíld hinn 1.
júlí sl. Hún trúði því einlæglega að
þá fengi hún að hitta aftur foreldra
sína og Sigurlaugu dóttur sína sem
lést um aldur fram 1986.
Þegar úr tilvemnni hverfur ein-
staklingur sem haft hefur jafn
djúpstæð áhrif á þroska og tilveru
manns og amma hafði á mitt líf eða
eins og ömmur gjarnan hafa á líf
og tilvem barnabama sinna kemur
upp í huga minn þakklæti fyrir að
hafa þó fengið að njóta samveru
hennar svo lengi sem raun ber
vitni og ég kýs að minnast hennar
á íslenskum búningi á hátíðarstund
þegar hún var upp á sitt besta. Ég
er viss um að hún hefði viljað láta
minnast sín á þann hátt. Guð blessi
minningu ömmu Sigríðar.
Sigríður Jónsdóttir.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinimir kveðja
vininn sinn iátna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast.
margt er að þakka.
Guði sé Iof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(V. Briem)
Elsku besta amma mín, þegar
kemur að því að kveðja þig skortir
mig orð og ekkert fær lýst þeim til-
finningum sem bærast í brjósti
mér. Þú kenndir mér svo margt
gott og ég bjóst ekki við að lær-
dómsdögum yrði lokið svona fljótt.
Ég varð þeirrar gæfu aðnjótandi
allt frá fæðingu að fá að alast upp á
heimili þínu, með þér og mömmu í
Skipholtinu og allt til fermingar, þá
fluttum við mæðgur en þó ekki
lengra í burtu en nokkurra mínútna
gang. Æska mín og uppvaxtarár
eru full af góðum og fallegum minn-
ingum um þig, og tel ég það forrétt-
indi að hafa fengið að hafa þig sem
samferðamann í gegnum lífið. Með-
an á veikindum þínum stóð varstu
svo hugrökk og lést engan bilbug á
þér finna allt til enda.
Elsku amma mín, þú varst svo
góð og blíð og umhyggjusöm og
lést þér annt um alla. Stórt skarð
er höggvið í hjarta mitt sem ég
mun reyna að fylla með yndisleg-
um minningum um þig. Með þess-
um fáu línum langar mig að þakka
þér fyrir allt sem þú hefur gefið
mér og mínum. Þú varst einhver sú
ljúfasta og besta amma sem maður
getur hugsað sér.
Elsku amma mín, ég kveð þig nú
með söknuði og bið góðan Guð að
fylgja þér í ný heimkynni þar sem
þér hefur verið tekið opnum örm-
um. Guð blessi þig, amma mín, og
þakka þér fyrir allt og allt. Minn-
ing þín mun alltaf lifa í hjarta
mínu.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem)
Þín
Ásgerður Hrönn.
Amma mín var alltaf mjög indæl
við mig og passaði mig þegar ég
var lítill. Mér þykir mjög vænt um
hana og ég var mjög hissa þegar ég
frétti að hún væri dáin. Þá varð ég
dapur.
Bless, amma mín, og gangi þér
vel til himnaríkis og hafðu það gott
þar.
Þinn
Theodór Orri.
ÞORSTEINN
SVANLA UGSSON .
+ Þorsteinn Jónas
Öxndal Svan-
laugsson fæddist á
Akureyri 6. ágúst
1920. Hann lést á
Akureyri 2. júlf síð-
astliðinn. Foreldrar
hans voru Svanlaug-
ur Jónasson, verk-
sljóri hjá Akureyr-
arbæ, f. 4.11. 1882,
d. 15.10. 1946, og
kona hans Kristjana
Rósa Þorsteinsdótt-
ir, húsmóðir f. 23.11.
1882, d. 20.2. 1957.
Þorsteinn átti 14
systkini. Eftirlifandi eru: Eva,
hjúkrunarkona f. 1.5. 1906,
Ragnheiður, hjúkrunarkona, f.
15.5. 1907, Hrefna, húsmóðir, f.
7.12.1912, Hulda, hjúki-unar-
kona, f. 12.10. 1914, og Helga,
hjúkrunarkona, f. 6.9.1922.
Hinn 23. nóvember 1952 kvænt-
ist Þorsteinn eftirlifandi eigin-
konu sinni, Lissý Sigþórsdóttur,
húsmóður, f. 13.6. 1929. For-
eldrar hennar voru Septína
Magnúsdóttir og Sigþór Jó-
hannsson. Þau Þorsteinn og
Lissý eignuðust þrjár dætur.
Þær eru: 1) Rósa, ljósmóðir, f.
8.4. 1955, búsett í Kópavogi.
Eiginmaður hennar er Haraldur
Rafnar, rafeindavirki, f. 1.12.
1948. Sonur Rósu og Sigur-
björns Arngríms-
sonar er Þorsteinn
Jónas, f. 7.8. 1983.
2) Ásta, starfsmaður
þvottahúss FSA, f.
29.4. 1957, búsett á
Akureyri. 3) Hulda,
sjúkraþjálfari, f. 6.2.
1962, búsett á Akur-
eyri. Eiginmaður
hennar er Heimir
Gunnarsson bygg-
ingatæknifræðing-
ur, f. 18.2. 1959. r~
Synir þeirra eru
Birkir, f. 17.7. 1987,
og Arnar, f. 27.10.
1991.
Þorsteinn ólst upp hjá foreldr-
um sínum á Akureyri. Hann
starfaði sem bifreiðasljóri hjá
BSA og Stefni þar til hann hóf
sjálfur rekstur hópferðabíla.
Lengst af ævinnar var hann
starfsmaður Flugfélags fslands
á Akureyri en síðustu starfsárin
var hann fulltrúi hjá bæjarfó-
getanum á Akureyri. Þorsteinn
var áhugamaður um íþróttir og
helgaði íþróttafélaginu Þór
krafta sína til margra ára.
Einnig hafði hann áhuga á
stjórnmálum og var virkur fé-
lagi í Alþýðuflokknum.
Útför Þorsteins fer fram frá
Akureyrarkirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
Það var að kvöldi 2. júlí eftir
langan og sólbjartan ferðadag í fríi
norður á Jótlandi, að ég fékk þá
sorgarfrétt að hann pabbi hafði dáið
mjög skyndilega. Ég sem hafði tal-
að við hann tveimur dögum áður og
þá var hann svo hress og glaður í
símanum, allur að ná sér eftir smá-
aðgerð sem hann hafði verið í og
þennan dag var veður á Akureyri
yndislegt, en veðrið var stór þáttur í
lífi hans. Á leið minni heim til Is-
lands næsta dag snerust allar mínar
hugsanir um þig, pabbi minn, minn-
ingarnar streymdu að. Þú varst svo
mikið fyrir að vera úti í náttúnmni,
helst í óbyggðum, varst duglegur að
ganga á fjöll. Ofáar urðu ferðimar á
Súlutind og í öllu þessu urðum við
systumar þátttakendur. Pabbi, þú
varst sá ósérhlffnasti og greiðvilöi-
asti maður sem ég hef kynnst, alltaf
tilbúinn að hjálpa öðmm, leiðbeina,
aðstoða og taldir aldrei eftir þér
sporin, hvort sem þurfti að keyra
okkur eða aðstoða á annan hátt. Við
systumar fengum yndislegt uppeldi
hjá ykkur mömmu þar sem við nut-
um öryggis, okkur var treyst og
alltaf vomð þið tilbúin að rétta
hjálparhönd ef á þurfti að halda.
Hvað er betra veganesti út í lífið?
Þið mamma áttuð yndislegt heim-
ili með okkur á Ásvegi 24, Akureyri,
þar sem þú byggðir þitt glæsilega
hús og síðar í Víðilundi 21, þar sem
þið höfðuð búið nú í rúm níu ár og
þar leið ykkur vel. Þú varst mikill
fjölskyldumaður og eyddir miklum
tíma með okkur og bamabörnunum
þínum varst þú einstakur. Ég man
hvað þú varðst stoltur þegar ég
sýndi þér nýfæddan son minn sem
fæddist aðeins sex tímum eftir af-
mælisdaginn þinn og að sjálfsögðu
var hann skírður í höfuðið á þér.
Lffsviðhorf þitt var að gefast aldrei
upp og þannig bjóst þú okkur fyrir
lífið. Nú hin síðari ár þegar heilsan
tók að bila, brást þú við með þínum
einstaka dugnaði. Þú hafðir trú á að
hreyfing og útivera væri til alls góðs
og þess vegna fórst þú í daglegar
gönguferðir. Þú varst í hópi þeirra
sem stofnuðu Félag hjartasjúklinga
á Eyjafjarðarsvæðinu, sem hafði
það m. a. að markmiði að ganga alla
laugardaga og þar varst þú göngu-
stjóri frá fyrstu gönguferð sem far-
in var 6. október 1990. Þú skráðir
hverja göngu niður í dagbókina
þína, hversu margir komu að ganga,
hvernig veður var, hvar gengið var
og fyrir stuttu sagðir þú mér stoltur
frá því að aldrei hefði laugardagur
fallið úr hversu slæmt sem veður
hefði verið.
Þú varst félagslyndur og naust
þín í góðum hópi og hafðir yndi af
spilamennsku. Nú hin síðari ár hef-
ur Steini minn notið þess að spila
rommí við afa og ömmu við eldhús^
borðið í Víðilundi. Snyrtimennskan
var alltaf í fyrirrúmi, þú varst alltaf
að hugsa um garðinn þinn, mála og
dytta að húsinu og alltaf var bíllinn
hreinn og nýbónaður. Það sem ein-
kenndi þig, pabbi minn, var létt
lund og gamansemi. Þú varst stríð-
inn og áttir til að taka upp á ýmsu
skemmtilegu eins og t.d. þegar þú
faldir alltaf einn jólapakka í húsinu
á aðfangadagskvöld þegar við syst-
urnar vorum litlar og síðan þurfti
að leysa þrautir til að finna pakk-
ann.
Nú hin síðari ár hitti ég þig
sjaldnar, en alltaf var jafngott að
koma heim og sitja við eldhúsborðið
í Víðilundi, spjalla saman yfir kaffi-
bolla og ekki síst að hlæja með þér'
því alltaf komst þú manni til að
hlæja. Það eru forréttindi að hafa
átt föður eins og þig. Það er stórt
tóm í lífi okkar fjölskyldu nú eftir
brotthvarf þitt, ég veit að þú hafðir
mikla lífstrú og áttir ótalmargt
ógert, en það hlýtur að vera gott að
kveðja með góða samvisku og virð-
ingu allra.
Elsku pabbi, við kveðjum þig með
söknuði og þökkum fyrir allt það
sem þú gafst okkur. Við biðjum góð-
an Guð að geyma þig. Hvíl í friði.
Þín dóttir
Rósa.
Ég var að fá símhringingu um að?<
bróðir minn Steini hefði orðið bráð-
kvaddur. Ég sit sem lömuð um
stund. Svo stend ég upp, kveiki á
kerti, næ í mynd sem tekin var uppi
á Höfðanum á Akureyri, þar standa
Steini og Lissý við bílinn sinn. Það
sést yfir Pollinn, Oddeyrina og út
Eyjafjörðinn, Vaðlaheiðina og Hval-
bak. Hve oft hafði Steini bróðir ekki
keyrt okkur systur eitt og annað
eftir að við urðum ekkjur.
Minningarnar streyma að um
góðan og glaðan bróður sem vildi
öllum gott gera. Þið hjónin tókuð„.
alltaf með hlýhug og höfðingsskap
móti okkur, er við, skyldfólkið héð-
an að sunnan, komum norður.
Lissý mín, þú og fjölskylda þín
hafið mikið misst. En við munum
minnast góðs drengs sem genginn
er og hugur okkar fylgir með þakk-
læti fyrir allt hið góða.
Kveðja, með Guðs blessun. ff
Hulda Svanlaugsdóttir.