Morgunblaðið - 24.10.1998, Side 49

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
LAUGARDAGUR 24. OKTÓBER 1998 4^
ODDUR
ODDSSON
+ Oddur Oddsson
var fæddur 10.
apríl 1913 í Hvammi
í Bolungarvík. Hann
lést á Sjúkrahúsi
Isaijarðar 18. októ-
ber síðastliðinn.
Foreldrar hans voru
hjónin Oddur Guð-
mundsson, f. 7.10.
1867 á Hallsteins-
nesi í Gufudalssveit,
A-Barðastrandar-
sýslu, og Halldóra
Bjarnadóttir, f.
27.10. 1879 á
Breiðabóli í Skála-
vík. Systkini hans voru: 1) Pétur
Janus, f. 10.1. 1902. 2) Guð-
mundur Bjarni, f. 1.6. 1903. 3)
Sigríður Margrét, f. 9.6. 1904. 4)
Halldór Heiðrekur, f. 15.10.
1905. 5) Pálína Valgerður, f.
10.1. 1907. 6) Halldór Gunnar, f.
10.7. 1908. 7) Jón Hallfreð, f.
25.11. 1909. 8) Sigurborg
Tómasína, f. 5.8. 1911, öll látin.
Oddur kvæntist 6. apríl 1940
Sigrúnu Arnadóttur, f. 15.11.
1914, frá Látrum í Aðalvík. For-
eldrar hennar voru Hallfríður
Guðnadóttir og Arni Finnboga-
Sunnudaginn 18. október sl.
hvarfst þú úr þessari veröld, ég
heimsótti þig nýlega á Fjórðungs-
sjúkrahúsið á Isafirði og spurði
hvernig þér liði; „Mér líður vel“,
síðan var sest niður við rúmstokk-
inn og málin rædd án nokkurra for-
dóma. Það var löngum vitað af þeim
sem þekktu þig að þú værir ekki
rúmfastur nema eitthvað mikið
væri að. Heilsuhraustur varstu alla
tíð og síst af öllu færir þú að kvarta.
Það orð var ekki til í þínum huga.
Þú varst alltaf hress og sprækur,
fórst á skíði, í göngutúra, sund og
lærðir golf rígfullorðinn. Við systk-
inin fórum oft vestur til ykkar
ömmu í æsku, og alltaf var það jafn
gaman.
Banka í gluggann á Félagsbak-
aríinu og fá eitthvert góðgæti út
um gluggann, eða er þú vannst í
sundlauginni og við fengum að vera
í sundi miklu lengur en aðrir
krakkar eða fengum að fara ofan í
áður en opnað var.
Er ég var 17 ára og vildi prófa
eitthvað nýtt, fékk ég að búa hjá
ykkur ömmu Rúnu í Garðshorni og
hef ég verið með annan fótinn íyrir
vestan síðan og alltaf var jafn gott
að vera hjá ykkur, þar innandyra
þekktist eingöngu öryggi og ró.
Alltaf var jafn gaman að taia við þig
um alla heima og geima, þú hafðir
son. Börn Odds og
Sigrúnar eru tvö: 1)
Amý Herborg, f.
2.1. 1942, maki Kri-
slján Friðbjörnsson,
sonur þeirra er
Ólafur, f. 12.9. 1968,
maki Hafdís Jóns-
dóttir, þeirra börn
eru Hákon Elí og
Telma. 2) Sigurður,
f. 13.9. 1944, maki
Hrefna. H. Hagalín,
börn þeirra em:
Oddur, f. 18.1. 1965,
maki Aslaug Nanna
Ingvadóttir, börn
Sigurður og Rúna; Kristín, f.
5.6. 1968, maki Einar Garðar
Hjaltason, sonur Viktor Máni;
og Ama Sigrún, f. 16.1. 1970,
dóttir Hrefna Hagalín.
Oddur vann ýmis störf við
Seljalandsbúð í 11 ár, lærði þá
bakaraiðn og vann við það í 20
ár, vann einnig sem lögreglu-
þjónn á ísafirði og sem sund-
laugavörður við Sundhöll Isa-
fjarðar.
Útför Odds fer fram frá Isa-
fjarðarkirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 14.
skoðanir á öllum málum og virtir
skoðanir annarra. Skemmtilegri
sögumaður var vandfundinn, öllu
var gefin sál, húsum, götum, mann-
lífi og pólitík. Þú fórst aldrei dult
með þínar skoðanir, afi, en aldrei
minnist ég þess að þú hafir hall-
mælt nokkrum.
Það var stórkostlegt að upplifa
liðna tíma með þér, þú hafðir unnið
sem bakari, lögregluþjónn, sund-
laugarvörður og hvaðeina. Þú varst
alltaf mikill mannvinur, heilsaðir
öllum, jafnt ungum sem öldnum.
Þegar gengið var með þér um göt-
ur bæjarins þá lifnaði allt við. Þú
vissir uppá hár hver hafði búið í
hvaða húsi, feril þeirra, fjölskyldu-
bönd og ævi. Þú vildir helst ganga
allra þinna ferða en áttir nú samt
gamlan Skoda. A haustin settir þú
plast innaná gluggana til að hlífa
bflnum fyrir vetrinum. Hann er
kominn vel til ára sinna en einung-
is keyrður um 10 þúsund km.
Notagildi hans fólst í því að komast
inná golfvöll, fara í berjamó og
sækja okkur inná flugvöll. Einn
sunnudag spurði sonur minn þig að
því hvort þú færir ekki að byggja
yfir hann bflskúr svo honum yrði
ekki kalt. Þú varst undrandi á svip,
spurðir til baka: „Til hvers bflskúr?
Plastið dugar.“
Síðan var gengið í Garðshorn til
ASMUNDUR
HALLGRÍMSSON
+ Ásmundur Hall-
grímsson fædd-
ist í Reykjavík 29.
nóvember 1937.
Hann lést á heimili
sínu 7. september
síðastliðinn og fór
útför hans fram frá
Grensáskirkju 15.
september.
Það er ef til vill síð-
búið að senda til Ása,
en þetta er hans dagur,
iyrsti vetrardagur. Við
vorum vanir því að fara
upp að Hvítárvatni til veiða þennan
dag, ef veður leyfði. Við Ási vorum
samkennarar við Stýrimannaskól-
ann í nær 40 ár. Margir nemendur
sem hafa verið hjá honum í bekk,
sérstaklega þeir sem voru í hrað-
ferð, muna vel eftir Ása. Þegar
Jónas skólastjóri var settur í það að
setja saman fyrsta og annan bekk,
svokallaða hraðferð, fékk hann Ása
til að gera það. Þá var Ási heill
heilsu, enda togarasjómaður bæði
frá gömlu og nýju. Þá
kepptust þeir um að
mæta snemma Ási og
Ingólfur, enda eftir ár
miklir mátar. Þegar
h'ða tók á árin fór heils-
an að gefa sig. Ási var
mikill veiðimaður og
Hvítárvatn hans veiði-
staður, hann reisti
kofa, enda vildi hann
vera þar uppfrá. í
ágúst komu þau í heim-
sókn til okkar hjón-
anna upp í sumarbú-
stað Ási og Margrét,
þá voru þau bæði hress
og kát, ekki átti ég von á að þau
væru að fara. Við ræddum það þá
að gaman væri að fara upp að Hvít-
árvatni fyrsta vetrardag. Eg vil að
lokum láta fylgja vísu sem Ási hélt
mikið upp á:
Mastrið syngur sveigt í keng
seglið kringum ómar.
Þvinga raddir úr stagi og streng
stormsins fingurgómar.
Þorvaldur Ingibergsson.
ömmu að venju, drukkið kaffi, borð-
aðar pönnukökur og skeggrætt um
allt og ekkert.
Núna kveður þú okkur og ég og
fjölskylda mín þökkum fyrir allt.
Þín
Kristín Sigurðardóttir.
Elsku afi, ég kveð þig að sinni
með sárum söknuði og trega en
hugga mig við það að skilnaðar-
stundin við hið jarðneska líf er dag-
ur samfunda við þá sem hafa horfið
þér. Það er rétt sem sagt er að ást-
in þekkir ekki dýpt sína fyrr en á
skilnaðarstundinni og læt ég dag-
inn í dag geyma minningar hins
liðna og draum hins ókomna.
Það er margt að minnast en ég
held að mín fyrsta minning sé sú
þegar þú komst og heimsóttir okk-
ur til Noregs fyrir tæpum 30 árum
og gafst mér rafmagnsleikfangabíl
með keiTU sem í var poki með lakk-
rískonfekti. Eftir að við komum
heim og ég var hjá ykkur ömmu á
sumrin man ég alltaf eftir kjallara-
glugganum á bakaríinu þar sem við
fengum stundum nýbakað brauð,
löggubúningnum sem geymdur var
inni í litla skápnum við kjallara-
hlerann, reiðhjóli sem þú gerðir
upp til að ég gæti lært að hjóla,
sundlaugarferðum og þá sérstak-
lega hvað ég var hreykinn þegar ég
fékk að hjálpa þér við að hreinsa
svelginn í djúpa endanum. Einnig
man ég þegar við fórum saman í
berjamó og sérstaklega það skiptið
þegar lambaspörðin villtust með og
enduðu út á skyrinu þínu þá um
kvöldið. í seinni tíð er mér það sér-
staklega minnisstætt þegar við fór-
um saman í golf, fyrir ekki svo
löngu, þú nálægt áttræðu og ný-
byrjaður að stunda golfið. Já, það
var alltaf gaman að vera nálægt
þér og alltaf nóg að gera. Hin síð-
ari ár hafa samskiptin verið minni
en ég hefði helst kosið og er ég því
mjög þakklátur fyrir að hafa fengið
það tækifæri að vera hjá þér þessa
síðustu daga.
Nú leggur þú hinn ljósa vog,
sem liggur á milli stranda.
Þér verður fagnað af vinum þar,
sem verðir himnanna standa
sem alkomnum bróður, úr útlegð, heim
af eyðimörk reginsanda.
En þín við minnumst með þökk í hug
sem þess, er við líkjast viljum,
og fetum veginn í fótspor þín,
hve fátt og smátt, sem við skiljum.
Það léttir þá raun að rata heim
í reynslunnar hörkubyljum.
Mér fmnst sem þú hafir vitandi vits
þérvalið að gista á jörðu,
og lifa sem fjöldans fyrirmynd
í forlaga striði hörðu.
Það voru meistarar, menn eins og þú,
sem mannlífið betra gjörðu.
(Kristján frá Djúpalæk.)
Takk fyrir allt, elsku afi.
Oddur.
Orð Kahlil Gibran koma upp í
huga minn er ég hugsa til afa míns
og minnist þeirra stunda sem ég
átti með honum. „Þegar þú ert
sorgmæddur, skoðaðu þá aftur
huga þinn, og þú munt sjá, að þú
grætur vegna þess sem var gleði
þín.“ Stundirnar með afa voru sann-
arlega gleðistundir því afi var ein-
stakur. Hann var heldur ekki bara
afi, maðurinn hennar ömmu eða
pabbi pabba, heldur var hann líka
lögregla, bakari, sundlaugavörður,
heimspekingur, golfari, ferðalang-
ur, frásagnamaður og áhugamaður
um allt og alla. Hann lét sér annt
um fjölskyldu sína og var þess kon-
ar afi sem allir krakkar óska sér.
Hann fór með okkur á skíði, í sund,
bíltúra og göngutúra. Hann vildi
líka alltaf fá eitthvað gott með kaff-
inu og eftirmatur var honum
ómissandi. Hann var ætíð áhuga-
samur um það sem gerðist í lífi okk-
HJÖRTUR
SIGURÐSSON
+ Hjörtur Sig-
urðsson fæddist
að Lundarbrekku í
Bárðardal 13. nóv.
1938. Hann lést af
slysförum hinn 19.
október síðastlið-
inn. Foreldrar hans
voru Marína Bald-
ursdóttir frá Lund-
arbrekku, f. 20.10.
1908, d. 8.5. 1978 og
Sigurður Sigur-
geirsson frá Stafni í
Reykjadal, f. 27.1.
1899, d. 2.1. 1987.
Þau Marína og Sig-
urður bjuggu að Lundarbrekku
allan sinn búskap og eignuðust
4 syni og var Hjörtur þriðji í
röð þeirra bræðra. Eldri eru
Sigurgeir, bóndi á Lundar-
brekku, giftur Hjördísi Krist-
jánsdóttur frá Bjarnastöðum,
þau eiga þijár dætur. Baldur
áður bóndi á Lundarbrekku, nú
búsettur á Akureyri. Hans kona
er Amelía Jónsdóttir frá Akur-
eyri, þau eiga Ijögur börn.
Yngstur er Atli bóndi á
Ingjaldsstöðum, kvæntur Krist-
ínu Sigurðardóttur
frá Ingjaldsstöðum.
Þau eiga þrjú börn.
Hjörtur kvæntist
eftirlifandi eigin-
konu sinni Veni
Kjartansdóttur frá
Víðikeri, fædd 20.
apríl 1944, hinn 13.
ágúst 1967 og hófu
þau búskap að
Lundarbrekku þar
sein Hjörtur stund-
aði akstur mjólkur
til Húsavíkur. Árið
1972 fluttu þau til
Húsavíkur þar sem
Hjörtur starfaði til dauðadags
hjá KÞ á Húsavík við ýmis störf,
aðallega akstur flutningabfla.
Þeim varð fjögurra barna auð-
ið: 1) Egill, f. 21.1. 1966, 2) Sig-
urður Hreinn, f. 4.6. 1967,
kvæntur Þórhöllu Valgeirsdótt-
ur úr Mývatnssveit og eiga þau
tvö börn, 3) Víðir Lundi, f. 24.6.
1976, 4) Sigurbjörg, f. 23.3.
1981 nemi.
Útför Hjartar fer fram frá
Húsavíkurkirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 14.
Eins og farfuglinn sem kveður
sumarlandið bjarta einn haustdag
eftir sólríkan sumarlangan daginn,
svo kveður sál jarðvist sína. Eins
og faiíuglinn sem af eðlisávísun
veit sér búinn ljúfan stað til vetrar-
dvalar, svo veit sálin sér búinn ljúf-
an stað í landi ljóss, kærleika og
friðar til dvalar.
Svo oft vantar mann orð þegar
haustið færist yfir og söngur og
vængjatak farfuglanna hljóðnar,
eins er nú fyrir mér er ég sest hér
niður að setja á blað fátæklega
kveðju til Hjartar frá Lundar-
brekku.
Þegar ég ung kom til að setjast
að á Lundarbrekku kynntist ég
Hirti, líklega fyrr en flestum af
heimilisfólki Lundarbrekkuheimil-
isins, en þar var margt um mann-
inn, ungir, aldnir, miðaldra og
kornungir.
Kannski kynntist ég Hirti fyrr en
öðrum vegna frændsemi hans og
vináttu við kærastann minn, en
kannski líka vegna þess hve næmur
Hjörtur oft var á mannlegar tilfinn-
ingar og gat sér þess réttilega til að
þessi unga aðkomustelpa sem þótt-
ist fær í flestan sjó var dauðans
hrædd og feimin við sitt nýja hlut-
verk og umhverfi, koma inn í þenn-
an stóra hóp af fólki sem í raun var
ein stór fjölskylda. Ekki vantaði að
allt var þetta gott fólk og hjarta-
ar og lét reyndar fátt framhjá sér
fara. Honum nægði heldur aldrei að
horfa einungis á fréttÚTiar í sjón-
varpinu heldur hlustaði hann alltaf
samtímis á útvarpið. Afi haffli
einnig einstakt lag á því að koma
sér beint að efninu og þá gátu sam-
tölin við hann orðið skemmtilega
stutt. Hann gat sjaldan setið kyiT
og var alltaf að aðhafast eitthvað.
Skemmtilegast þótti honum þó að
gera at í ömmu sem hann bæði virti
og elskaði af öllu sínu hjarta. Elsku
hjartans afi, ég sakna þín og veit að
þú munt halda áfram að fylgjast
með okkur. Eg hef margoft lesið
bréfið sem þú skrifaðir mér þegar
lífið var mér ei-fitt. Bréfið þar sem
þú sagðir mér frá því er þú, um áttfc
ára gamall, varst látinn fara einn í
Álftafjörð. Þar áttir þú að vera til
snúninga og þótt vistin hafi ekki
farið illa um þig þá þótti þér eitt-
hvað erfitt að vera viðskilinn hana
Halldóru móður þína. Hún skrifaði
þér þá einu sinni sem oftar bréf sem
hún endaði með oftast með vísum.
Ein vísan var þér þó kærust. Það
vita það líka allir sem þig þekkja að
þeirri vísu geymdir þú aldrei.
Berðu ætíð höfuð hátt
Hvað sem að þér gengur
Vemdaðu bæði veikt og smátt
Vertu góður drengur.
Elsku amma mín, minninguna um
hann afa munum við öll geyma í
hjarta okkar. Hann er kominn til
sinna og þau munu hugsa vel um
hann. Vertu áfram sterk. Guð
geymi afa og megi hann hvfla í friði.
Elsku afi. Takk fyrir móttökurnar.
Takk fyrir bíltúrana, sundferðirnar
og göngutúrana, gulu bekkina, frá-
sagnirnar. Takk fyrir þátttökurnar.
Takk fyi-ir kímnina, stríðnina, kær-
leikann, birtuna, þögnina. Takk fyr-
ir samræðurnar, æðruleysið, visk-
una, krossinn. Takk fyrir síðustu
stundirnar, þú barst höfuð hátt. ‘ •
Arna Sigrún Sigurðardóttir
og Hrefna Hagalín Geirsdóttir.
hlýtt, þó held ég að Hjörtur hafi oft
skynjað að mér var vandi á höndum
og með sinni hlýju nærveru án
margra orða, gaf hann mér þann
styrk sem mig vantaði.
Hjörtur var fremur dulur og hlé-
drægur að eðlisfari og lítið fyrir að
trana sér fram. Að kynnast honum
var ekki gert á einni dagstund, en
hans hljóðláta vinátta og tryggð
sem maður skynjaði frá návist
hans, án margra orða, vissi maður
að þar fór vinur - „nefndu nafnið
mitt ef þér liggur lítið á“ voni
hljóðlát skilaboð návistar hans. Og
gott orð átti hann ætíð fyrir allt og
alla, ekki síst þá sem minna máttu
sín á lífskappgöngunni. Engu síður
var Hjörtur hrókur alls fagnaðar á
góðri stund, sagði vel og líflega frá
og lífgaði upp á gi-áan hversdags-
leikann með léttri kímni og glensi
og sá spaugilegu hliðarnar á hlut-
unum og lífinu á sinn skemmtilega
og gamansama hátt sem fékk mann
til að hrífast með og sjá stundum
hlutina í öðru Ijósi. Svo kom að
krossgötum og leiðir skildu og æ
sjaldnar bar lífsaldan okkur að
sama landi og því mjög sjaldgæft
að hittast mörg síðustu ár, nema
rétt í svip. Síðast - eina stund fyrijr
tæplega tveim ái-um yfu- moldum
dóttur minnar í Mývatnssveit, þai-
sem aðkomustelpan stóð svo dauð-
ans hrædd og varnarlaus í sinni
sorg og hann umvafði hana sinni
hljóðlátu vináttu og gaf henni enn-
þá einu sinni kjark og styrk til að
halda áfram. Þannig bið ég algóðan
guð að umvefja hann nú, með þakk-
læti fyrir svo margt frá liðnum
tíma. Þannig bið ég algóðan guð að
umvefja alla hans ástvini nú á sorg-
arstund, með sínum hljóðláta kær-
leik sem gefur styrk og græðir sár-
in - og vísuna um að farfuglarnir
koma ætíð til sumarlandsins aftur á
sínum tíma og eru með okkur, um-
vefja okkur sínum hljóðláta kær-
leika þar til við fáum leyfi eitthvert
haustið til að hefja okkur til flugs
með þeim til ljúfari staða. Lands
ljóss og kærleika til eilífrar sam-
veru.
Ragnhild Hansen (Ragga).