Morgunblaðið - 24.10.1998, Blaðsíða 52

1j2 LAUGARDAGUR 24. OKTÓBER 1998
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
KJARTAN
ÁSGEIRSSON
+ Kjartan Ás-
geirsson fædd-
ist á Isafirði 8. júní
1922 og bjó þar til
níu ára aldurs og
siðan í Reykjavík til
1939. Síðasttalda
árið flutti hann í
Garðinn og bjó þar
til æviloka. Hann
lést á Landspítalan-
um 15. október síð-
astliðinn. Foreldrar
Kjartans voru Da-
víð Ásgeir Bjarna-
son, sjómaður, f.
9.6. 1878, d. 28.8.
1926, og Jóhanna A. Jónsdóttir
ljósmóðir, f. 7.10. 1885, d. 23.8.
1963.
_ Bróðir Kjartans, Guðmundur
Ásgeirsson, f. 24.9. 1920, d.
30.6. 1978. Hálfsystkini Kjart-
ans sammæðra, Jónína Guðrún
Guðmundsdóttir, f. 20.3. 1910,
d. 19.9. 1919. Grettir Guð-
mundsson, f. 30.9. 1912, d.
11.10. 1967. Bragi Magnússon,
f. 14.1. 1917, lögregluþjónn og
síðar gjaldkeri hjá bæjarfóget-
, anum á Siglufirði. Magnús Kri-
’ stján Magnússon, f. 22.2. 1919,
búsettur erlendis. Jón Gunnar
Ásgeirsson, f. 11.10. 1928, tón-
skáld ogprófessor við Kennara-
háskóla Islands.
Kjartan kvæntist 28.11. 1943
Mörtu Guðrúnu Halldórsdóttur,
f. 12. febrúar 1923, húsmóður.
Foreldrar hennar
voru Halldór Þor-
steinsson, útvegs-
bóndi Vörum í
Garði, og kona
hans, Kristjana Pá-
lína Kristjánsdóttir
húsfreyja. Börn
Kjartans og Mörtu
eru 1) Kristjana
Halldóra, f. 20.7.
1943, kennari við
Gerðaskóla. Maki
Jóhannes Sigurður
Guðmundsson stýri-
maður, nú varð-
stjóri á Keflavíkur-
flugvelli; þau eiga þrjú börn. 2)
Davíð Asgeir, f. 13.11. 1948,
húsasmíðameistari. Maki Sól-
veig Björk Gránz hjúkrunar-
fræðingur, þau eiga fjóra syni
og tvö barnabörn. 3) Þorvaldur,
f. 21.11. 1953, húsasmíðameist-
ari. Maki Jóhanna Svanlaug
Sigurvinsdóttir sjúkraliði, þau
eiga fjögur börn og tvö barna-
börn. 4) Jóhanna Amelía, f.
17.10. 1957, verkakona. 5) Gísli
Lúðvík, f. 21.11. 1960, húsa-
smíðameistari. Hann á tvær
dætur. 6) Ólafur Þór, f. 29.11.
1965, tækjastjón á Keflavíkur-
flugvelli. Maki Álfhildur Sigur-
jónsdóttir ritari, þau eiga þrjú
börn.
_ títför Kjartans fer fram frá
títskálakirkju laugardaginn 24.
október kl. 14.
Þegar komið er að kveðjustund
er sjóður minninganna okkur dýr-
mætur og verður ekki frá okkur
^ckinn. Öll eigum við systkinin svo
bjartar og yndislegar minningar
um föður okkar, að þær hjálpa okk-
ur nú þegar sorgin hefur barið að
dyrum. Við skiptumst á að segja
hvert öðru frá þeim gleðistundum
sem við áttum með pabba og minn-
ingarnar hrannast upp. Hann hafði
svo margt að gefa okkur því hæfí-
leikaríkur var hann. Hann var
mjúkhentur þegar hann sinnti okk-
ur litlum börnum, hafði sérstakan
hátt við að þvo okkur og snyrta.
Hann hafði yndi af söng og fengum
við að njóta þess, því hann kunni
ógrynnin öll af lögum sem hann
söng fyrir okkur og lék á munn-
hörpu, gítar og litlu harmonikuna,
sem var ómissandi á jólaböllunum
'okkar nú síðustu 16 árin. Hann
hafði auðugt ímyndunarafl og gat
sagt okkur ævintýri sem hann
spann jafnóðum svo að meira að
segja myndskreytt ljósakrónan í
svefnherberginu varð að ævintýra-
heimi. Æskuminningar hans urðu
að lærdómsríkum og skemmtileg-
um frásögnum, þær gáfu okkur inn-
sýn í ævi hans og störf á yngri ár-
um, sem einkenndust af dugnaði og
samviskusemi.
Sár söknuður bjó ætíð í brjósti
pabba vegna þess að hann missti
foður sinn svo ungur að árum en
minningarnar um duglega og hug-
myndaríka móður, sem ól hann upp
í trú og kærleika bættu honum fóð-
urmissinn og þau áhrif frá móður-
inni fylgdu honum alla tíð. Bræður
hans voru honum mjög kærir, hann
unni þeim af hjarta og var innilega
stoltur af þeim. Allir erfðu þeir
Sérfræðingar
í blómaskreytingum
við (>ll tækifæri
bræðurnir listrænar gáfur móður
sinnar og kærleiksríkt viðmót
þein-a er okkur til eftirbreytni.
Við systkinin gátum alltaf treyst
ráðum föður okkar, hann bjó yfír
reynslu og hæfileikum á mörgum
sviðum og gat kennt okkur svo
margt. Við þau elstu vorum svo
heppin að fá að vera með honum til
sjós sem unglingar og þar sáum við
hve hann var traustur vinur vina
sinna og hve vandvirkni hans og
ósérhlífni var mikils metin af
starfsfélögum. Pabbi var mikill
hagleiksmaður, hann smíðaði t.d
hjónarúm og barnarúm sjálfur.
Hann smíðaði líka leikfóng handa
okkur, stóran dúkkuvagn, dúkku-
vöggur, bíla, báta og alls konar
smá dót sem við lékum okkur mikið
með. Allt voru þetta vandaðir hlut-
ir og fallega málaðir. I bílskúrnum
áttu strákarnir lærdómsríkar
stundir með pabba, hann vissi allt
um bfla og gat gert við hvað sem
var.
Pabbi söng með karlakórnum
Víkingum á sínum yngri árum og
minntist oft þeirrar gleði sem hann
upplifði með þeim og stjórnandan-
um séra Eiríki Brynjólfssyni, sem
pabbi mat mikils. Hann lék einnig
með leikfélaginu hér í Garðinum og
hafði gaman af því. Yngsti bróðir
okkar á góðar minningar um þær
stundir sem hann fékk að fylgjast
með pabba á æfíngum hjá leikfélag-
inu og okkur þótti öllum gaman að
sjá hann í hinum ýmsu gervum á
leiksviðinu, enda var hann ágætur
leikari.
Pabbi var alltaf mikill og góður
heimilisfaðir, hann unni heimilinu
sínu og hlúði vel að því. Hann
elskaði mömmu heitt og lét ást sína
óspart í ljós bæði í orðum og verki.
Það var gott fyrir okkur börnin að
alast upp hjá foreldrum sem höfðu
svo mikið að gefa hvort öðru, því
ástin og væntumþykjan veittu ör-
yggi og hlýju, sem mun alltaf fylgja
okkur. Þau voru samhent í uppeld-
inu, við vissum alltaf hvers þau
væntu af okkur og þau sýndu okkur
mikið traust og skilning á því sem
við tókum okkur fyrir hendur.
Stuðning þeirra áttum við vísan og
þau gátu miðlað okkur af reynslu
sinni því við treystum innsæi þeirra
og eðlisgreind sem kom fram í ráð-
leggingunum. Alltaf fundum við
kærleikann og velviljann í okkar
garð. Tengdabörnin, barnabörnin
og barnabarnabörnin fengu að
njóta alls þessa éngu síður en við
börnin þeirra og þau kunnu líka að
meta góðvildina sem streymdi frá
þeim.
Mamma hefur sýnt það í veikind-
um pabba hve sterk hún er. Hún
þráði að hann fengi að vera sem
mest heima, það var einnig hans
einlæga ósk og þetta tókst þeim í
sameiningu, hún hjúkraði honum
og gerði það sem hún gat til að hon-
um gæti liðið sem best og hann var
þægilegur sjúklingur, eins og hún
orðaði það. En engum dylst þó að
stærsta hlutinn í því að allt gekk
svo vel á Sólveig Björk tengdadótt-
ir þeirra, sem er hjúkrunarfræðing-
ur. Hún var alltaf til staðar og gerði
allt sem í hennar valdi stóð til að
létta undir með þeim og sýndi þeim
svo mikinn kærleika. Þetta verður
aldrei fullþakkað, en ég veit að
Björk fékk mikið til baka, því þau
elskuðu hana bæði og kunnu að
meta hana að verðleikum.
Einnig á Jóhanna Amelía, sem
býr í foreldrahúsum, sinn stóra
þátt í því að allt gekk vel, hennar
hjálpsemi og hressilega viðmót
gerði andrúmsloftið heima létt og
skemmtilegt, enda var oft glatt á
hjalla við eldhúsborðið þegar gam-
ansemin þeirra pabba fékk að njóta
sín. Pabbi var henni innilega þakk-
látur fyrir alla hjálpina og mamma
nýtur þess nú að eiga hana að á
heimilinu því þær eru einstaklega
samrýndar mæðgur og góðir vinir.
Pabbi var meðhjálpari í Utskála-
kirkju um árabil og vann verk sín
þar af mikilli alúð. Hann var mjög
trúaður og þótti innilega vænt um
kirkjuna sína. Eg naut aðstoðar
hans þegar ég sá um kirkjuskólann
fyrir yngstu börnin því hann mætti
alltaf með mér í kirkjuna og voru
þá yngstu barnabömin með afa sín-
um og bíllinn hans nokkurs konar
kirkjubfll, fullur af börnum. Hann
kom líka til mín í kirkjustarf níu til
tólf ára barnanna og heillaði þau
með harmonikuleik og fallegum
sögum úr æsku sinni. Börnin báðu
fyrir honum og spurðu oft um hann
þegar hann var hættur að geta
komið til okkar og veit ég nú að
hans er sárt saknað því þau áttu þá
von eins og hann að mega hittast
aftur. Hann átti eitt uppáhaldslag
sem alltaf var sungið fyrir hann,
það var lagið „Hver er í salnum“
lag sem minnti hann á góðar stund-
ir í KFUM þegar hann var drengur
og fékk að njóta leiðsagnar séra
Friðriks Friðrikssonar.
Pabbi elskaði landið sitt og naut
þess að ferðast þegar hann átti
þess kost, en hann gat líka setið
heima og ferðast í huganum með
hjálp góðra bóka um landið okkar.
Bók um Vestfírði var honum afar
kær, því hans kærustu minningar
voru frá Isafírði þar sem hann átti
sín bernskuár. Við hjónin fórum í
nokkrar ferðir um landið með
mömmu og pabba, en minnisstæð-
ust er ferðin okkar vestur á firði.
Þá gistum við á Isafirði og skoðuð-
um okkur einnig um í nágranna-
byggðarlögunum. Þarna rifjaðist
margt upp og nutum við þess að
heyra hann segja frá og sjá gleðina
sem lýsti af honum.
Það er erfítt að hugsa sér tilver-
una án pabba, hann var okkur öll-
um svo kær og gaf okkur svo mikið
af sjálfum sér, en minningin um
hann lifir og við munum ylja okkur
og gleðjast við að rifja upp allar
þær ánægjustundir sem við áttum
með honum. Börnin okkar og
barnabörnin eiga sínar góðu minn-
ingar um afa sem gaf þeim ást og
umhyggju, sagði þeim sögur, söng
og spilaði fyrir þau, fór með þeim í
fjöruferðir og lék við þau úti og
inni. Tengdabörnin minnast hlýj-
unnar sem streymdi frá honum.
Mamma sér nú á eftir ástkærum
eiginmanni sínum. Þau áttu næst-
um 60 ár saman og nýttu hverja
stund vel, hún getur yljað sér við
minningarnar og horft yfir hópinn
sinn, sem þau pabbi í sameiningu
gáfu gott veganesti út í lífið og voru
alltaf góðar fyrirmyndir í orði og
verld.
Eg kveð pabba minn með inni-
legu þakklæti.
Blessuð sé minning hans.
Kristjana H. Kjartansdóttir.
Kæri Kjartan, það er skrítið til
þess að hugsa að þú sért ekki leng-
ur í næsta nágrenni. Þú varst alltaf
svo glaður og líflegur og aldrei
heyrði ég þig tala illt um nokkurn
mann. Þín verður lengi saknað.
Efst í huga mínum eru allar þær
sögur sem þú sagðir mér, og öðrum
kunningjum þínum, þegar ég var
yngri. Þú varst einstakur maður á
því sviði. Vinsælastar voru sögurn-
ar af Snjólfi, álfinum sem átti
heima hjá þér og var alltaf í kring-
um þig. Þú bjóst jafnvel þannig um
hnútana að þegar ég sá ekki til þá
faldir þú þig uppi á loftinu hjá þér
og kallaðir svo niður og sagðir álfa-
sögur með skringilegri röddu sem
gleymist seint. Og ekki dró litli
torfbærinn á lóðinni hjá þér úr frá-
sagnagleðinni. Að heimsækja þig
og Mörtu konu þína á Bjarmaland
var einstök upplifun fyrir lítinn
strák sem lét oft vita af sér í gegn-
um bréfalúguna.
Þú áttir glæsilega harmonikku
og hafðir mikla ánægju af því að
spila á hana enda miklir tónlistar-
menn í þinni ætt. Og ósjaldan spil-
aðir þú fyrir gesti þína og ættingja
á Bjarmalandi og heyrðist tónlistin
vel heim til mín og það er sárt að
nú skuli sú tónlist vera þögnuð.
Kjartan reyndist mér, systkinum
mínum og foreldrum afar vel og
verður hans lengi minnst á heimili
okkar.
Sjá, ævin Iíður furðu fljótt,
sólin hnígur, húraið stígur.
Senn er kominn svartanótt.
Sem þverhönd ein er ævi vor.
Líkur hjómi lífs er blómi,
fánýt öll vor ævispor.
Ég gestur er í heimi hér,
tíðin líður, boð ei bíður.
Senn ég heim til feðra fer.
(V. Briem)
Elsku Marta og aðrir ættingjar,
Guð styrki ykkur á þessum erfiða
tíma því ykkar missir er mikill.
Megi Guð blessa og geyma Kjartan
um alla eilífð.
Þorvaldur Halldór Bragason.
Það var mjög gott að alast upp í
Garðinum fyrir hálfri öld. Lítil
byggð var þá fyrir ofan veg. Húsin
fjögur, Varir, þar sem afi og amma
bjuggu, Brekka, Borg og Bjarma-
land, heimili þriggja systkina frá
Vörum, stóðu svo þétt að þau voru í
kallfæri hvert við annað. Við systk-
inabörnin hlupum á milli bæja og
lékum okkur, alls staðar velkomin
en að sjálfsögðu var ég mest á
Bjarmalandi að leika mér við Sjönu.
Kjartan spilaði stundum fyrir okkur
á munnhörpu, sagði okkur sögur og
lét okkur segja sér sögur.
Það er ekki langt síðan hann var
að rifja upp slíka sögu, þar sem
hann sat við heita pottinn sinn, sæll
með að vera heima þrátt fyrir veik-
indin. Það er dýrmætt að eiga bara
góðar minningar um fólk, þær á ég
um Kjartan, hann var mér alltaf
einstaklega góður. Kjartan var mik-
ill fjölskyldumaður, vildi helst vera
heima, féll sjaldan verk úr hendi,
alltaf að laga eitthvað og snyrta til,
en hafði samt alltaf tíma ef maður
þurfti einhverja hjálp.
Kjartan og Marta voru einstak-
lega samhent hjón, og eiga barna-
láni að fagna. Hann naut þess ekki
síst síðustu mánuðina í veikindum
sínum. Kjartan var bindindismaður
og var í stúkunni Framför, vann þar
vel, síðustu árin var hann umboðs-
maður stúkunnar.
Kjartan lifði lífinu með reisn,
kvaddi það með reisn. Bjarta brosið
hans og léttur hláturinn lifir.
Missir fjölskyldu Kjai'tans er
mikill. Megi góður Guð styrkja
Mörtu konu hans, börnin þeirra og
fjölskyldu alla.
Kristjana Vilhjálmsdóttir.
Gott er að vera gestur að
Bjarmalandi í Garði. Hlýlegt er við-
mót húsráðenda. Nú hefur hús-
bóndinn kvatt þennan heim eftir
erfið veikindi. Hann sat gjaman við
eldhúsgluggann og naut útsýnis yfir
sjóinn og rifjaði upp liðna tíð,
ígrundaði nútíðina og velti fyrir sér
framtíðinni. Það var margs að
minnast eftir hartnær hálfrar aldr-
ar sjósókn. Útsýnið sem þessi
gluggi bauð upp á var gamla vél-
stjóranum ómetanlegt. Skip sigldu
framhjá eða voru að veiðum. Veðra-
brigði og straumar birtust þar í
óteljandi myndum, allt frá spegil-
sléttum haffleti í stafalogni, í veð-
urofsa sem reif upp raðir af hol-
skeflum með brimgný. Kjartan
hafði upplifað tímana tvenna. Sem
ungur drengur missti hann föður
sinn í sjóslysi og er varla hægt að
ímynda sér annað en lífsbaráttan
hafi verið erfið, þó ekki hafi hann
gert mikið úr því þegar hann rifjaði
upp æskuárin. Hann fór snemma til
sjós, sigldi á þýsku flutningaskipi í
heimsstyrjöldinni seinni, síðan var
hann á fisldskipum og seinni árin
gerði hann út Þorstein Gíslason
ásamt Gísla Halldórssyni mági sín-
um. Það skip bar eigendum sínum
vitni um góða umhirðu og snyrti-
mennsku, enda sinnti Kjartan þeim
störfum sem hann tókst á hendur af
trúmennsku.
Hægt væri að rita mikið um þau
störf sem sjómaðurinn, vélstjórinn,
iðnaðarmaðurinn og meðhjálparinn
Kjai-tan Ásgeirsson fékkst við um
dagana, en það er þó fyrst og
fremst hans innri maður sem minn-
ingu hans tengist. Hann var lífs-
glaður maður, vildi hvers manns
vanda leysa. Mikill fjölskyldumaður
var hann og þegar hann ræddi um
einhvem úr þeim stóra hópi sem
fjölskyldan var orðin, ljómaði and-
litið af stolti, og hann hafði fulla
ástæðu til að vera stoltur. Marta
eiginkona hans var honum allt, enda
voru þau ung að árum þegar þau
kynntust. Sú hlýja sem hann hafði
til að bera náði langt út fyrir fjöl-
skylduna og mörg eru þau börnin
sem bera söknuð í brjósti þegar
hans nýtur ekki lengur við. Þau áttu
þar góðan vin og börn eru mann-
þekkjarar. Nú er hann skilinn við
ungi drengurinn sem snemma hellti
sér af krafti út í lífsbaráttuna og
skilur eftir sig mikil auðævi, þau
auðævi sem hann mat mest, fjöl-
skylduna.
Blessuð sé minning Kjartans Ás-
geirssonai'.
Stefán, Kristjana og börn.
Elsku tengdapabbi.
Nú er komið að kveðjustund. Það
er erfitt að hafa þig ekki hjá okkur
lengur, því þú varst okkar fasti
punktur í tilverunni. Alltaf varstu
tilbúinn að hlusta á okkur, leiðbeina
okkur og rétta hjálparhönd. Afa-
börnin gátu alltaf komið í heimsókn
og þú sagðir þeim sögur, sumar
þeirra skáldaðir þú jafnóðum. Þú
varst mikill fjölskyldumaður og
hrókur alls fagnaðar í fjölskyldu-
boðum. Þú hafðir yndi af tónlist og
spilaðir á munnhörpu og harmoniku
og smám saman stækkaði Bjarma-
landshljómsveitin eftir því sem
barnabörnin urðu stærri, og mörg
þeirra spila á hljóðfæri.
Þú íylgdist vel með fólkinu þínu
og baðst fyrir okkur öllum, því þú
varst sterkur í trú þinni. Þú varst
stoltur af fólkinu þínu og kvaddir
okkur rétt fyrir andlát þitt með
brosinu þínu bjarta og augun þín
ljómuðu eins og tvær bjartar stjörn-
ur. Það var eins og það birti í kring-
um þig, sú minning mun ylja okkur
um hjartarætur um ókomna fram-
tíð. Þú elskaðir okkur mikið og lést
okkur vita af því.
Ég kveð þig með virðingu, ást og
söknuði og bið Guð að geyma þig og
vaka yfir ástkærri eiginkonu þinni,
börnum, tengdabörnum, barna-
börnum og barnabarnabörnum.