Morgunblaðið - 24.10.1998, Blaðsíða 50

Morgunblaðið - 24.10.1998, Blaðsíða 50
LAUGARDAGUR 24. OKTÓBER 1998 MINNINGAR MORGUNBLAÐIÐ + Óskar Jónsson fæddist 5. októ- ber 1913 í Vatna- garði, Landsveit í Rangárvallasýslu. Hann andaðist á hjúkrunarheimilinu Ljósheimum á Sel- fossi 13. október síðastliðinn. For- eldrar hans voru Jón Ofeigsson bóndi -i í Vatnagarði, f. 3.12. 1879 í Næfur- holti á Rangárvöll- um, d. 26.12. 1959, og Guðfinna Þórð- ardóttir, f. 3.2. 1886 í Gröf í Hrunamannahreppi, d. 3.3. 1963. Þau Jón og Guðfinna eignuðust fjögur börn. Elstur var Óskar Nfls, f. 9.11. 1909, en hann lést í jarðskjálftum 6.5. 1912. Óskar var næstur í röð- inni. Síðan kom Ófeigur, f. 18.2. 1915, d.7.12. 1989. Yngst er Þóra Guðrún, f. 25.10. 1916. Óskar ólst upp í Vatnagarði bernsku og unglingsár sín eða þar til hann fór til náms við *•' Héraðsskólann að Laugarvatni 1933. Hinn 5.10. 1950 kvæntist Óskar eftirlifandi eiginkonu sinni Eygló Þórðardóttur frá Vatnsnesi í Grímsnesi, f. 2.8. 1927. Foreldrar hennar voru Þórður Jónsson bóndi í Vatns- nesi, f. 1.4. 1889, d. 26.10. 1972, og Sigrún Guðjónsdóttir, f. 26.6. 1900, d. 2.2. 1996. Synir Óskars og Eyglóar eru tveir: 1) Jón . - Góði Guð, ég þakka þér fyrir tengdapabba minn. Það var í maí 1974 sem ég kom fyrst í heimsókn að Brún á Laugar- vatni. Þar tóku elskulegir verðandi tengdaforeldrar á móti mér með þeirri hlýju og gestrisni sem ein- kenndu þau alla tíð síðan. Þegar lit- ið er til baka á árin, sem liðið hafa allt of fljótt, er margs að minnast og margt að þakka. Eg minnist sér- staklega jólanna sem við áttum saman. Alltaf var sama tilhlökkunin að halda af stað til Laugarvatns snemma á aðfangadag. Fyrst með eitt barnabarn og jólapakka, síðan með tvö barnabörn og fleiri jóla- pakka. Og þegar börnin voru orðin fjögur og jólapökkunum hafði fjölg- áð í samræmi við það var góðlátlega gert að gamni sínu og jólapökkun- um frá afa og ömmu bætt við. Það var ekki síður tilhlökkun hjá afa, því í mörg ár setti hann jólaseríu á grenitréð í garðinum, bamabörnun- um og okkur öllum til gleði. Sein- ustu árin fór jólaserían upp yfir úti- dymar, því tréð hafði stækkað mik- ið á meira en 15 árum. Ég minnist ferðar að Þingvöllum í júní 1977 sem við fórum tvö sam- an, ég og þú Óskar minn, á gamla Landrovernum. Þá var skím framundan og þú varst tengdadótt- ur þinni til halds og trausts að tala við séra Eirík heitinn um tilhögun skímarinnar. Síðasta langa ferðin sem við fóram saman var að Hauganesi í Eyjafirði. Sú ferð var farin í tilefni 70 ára af- mælis Eyglóar tengdamóður minn- Persónuleg, alhliða útfararþjónusta. Sverrir Otsen, Sverrir Einarsson, útfararstjóri útfararsyóri Útfararstofa íslands Suðurhlíð 35 ♦ Sími 581 3300 Guðni Óskarsson, yfirverkfræðingur Iijá Vatnsveitu Reykjavíkur, f. 2.1. 1951, kvæntur G. Kolbrúnu Leifsdótt- ur, kennara, f. 14.6. 1951. Börn þeirra eru fjögur: Óskar Ófeigur, f. 11.9. 1975, Sigrún, f. 15.7. 1976, Alda Leif, f. 18.4. 1979 og Eygló, f. 17.4. 1980. 2) Þórður Óskars- son, yfirlæknir Tæknifrjóvgunar- deildar Kvennadeildar Land- spitalans, f. 31.8. 1953, kvæntur Steinunni Helgadóttur, félags- ráðgjafa, f. 13.2. 1953. Þau eiga tvær dætur: Eygló Ósk, f. 22.6. 1976 og Sara Elísa, f. 20.1. 1981. Óskar stundaði nám við Héraðs- skólann að Laugarvatni. Hann tók síðan að sér kennslu við Héraðsskólann í handavinnu og reikningi. Jafnframt smíða- kennslu skólanema tók hann siðar að sér starf umsjónar- manns Héraðsskólans þar til hann lét af störfum fyrir aldurs sakir. Auk þess gegndi hann ýmsum félagsstörfum og trún- aðarstörfum fyrir sveitarfélag- ið. __ Óskar verður jarðsunginn í dag frá Selfosskirkju og hefst athöfnin klukkan 13.30. Jarðsett verður á Laugarvatni. ar. Við höfðum áhyggjur af að sú ferð myndi reynast þér of erfið, en þær áhyggjur vora óþarfar. Ferðir með þér að Vatnagörðum, Næfur- holti og Hólum era mér mjög minn- isstæðar. Það var lærdómsríkt að standa við hlið þér á hlaðinu við sum- arbústaðinn í Vatnagörðum og hlusta á þig nafngreina fjallahring- inn og finna tryggðina og væntum- þykjuna sem þú barst til æskustöðv- anna og frændfólksins í Landsveit- inni. En það vora fleiri en frændfólk þitt sem fundu fyrir væntumþykj- unni, mannkærleikanum sem þú átt- ir svo ríkulega af. Þú barst mikla umhyggju iyrir öðram. Það fann ég sérstaklega þegar yngsti bróðir minn slasaðist mikið snemma á ár- inu. Alltaf spurðir þú um líðan hans og baðst fyrir góðar kveðjur, jafnvel þó að þér sjálfum liði ekki sem best. Ég þakka þér, elsku Óskar minn, alla þá hjálp og þann stuðning sem þú hefur veitt okkur Jóni í búskap okkar. Það era forréttindi að hafa tengst þér. Guð blessi minningu þína. Þín tengdadóttir Kolbrún. Þegar skrifa á um Óskar tengda- föður minn eru orð fátækleg. Slíkur mannkostamaður var hann, að af öðram bar, og er það sagt án þess að á nokkurn sé hallað. I fari hans voru svo margir jákvæðir, afgerandi þættir að undrun og aðdáun vakti. Ur augum Óskars skein birta og hlýleiki þess sem er með flekklausa sál og hreinleika hugans. Innræti hans einkenndist af heiðarleika og djúpri virðingu fyrir öðram og framgangan öll af mildi og hlýju. Hann kom þannig fram við fólk að hverjum og einum fannst hann sér- stakur í návist hans. Óskar var ein- Handrit afmælis- og minningargreina skulu vera vel frá gengin, vélrituð eða tölvusett. Sé handrit tölvusett er æskilegt, að disk- lingur fylgi útprentuninni. Auðveldust er móttaka svokallaðra ASCII-skráa, öðru nafni DOS-textaskrár. Ritvinnslukerfin Word og Wordperfect eru einnig auðveld í úrvinnslu. Senda má greinar til blaðsins í bréfasíma 569 1115, eða á netfang þess (minning@mbl.is) — vinsamlegast sendið greinina inni í bréfinu, ekki sem viðhengi. Nánari upplýsingar má lesa á heimasíðum. Pað eru vinsamleg tilmæli að lengd greina fari ekki yfir eina örk A-4 miðað við meðal- línubil og hæfilega línulengd - eða 2.200 slög. Höfundar eru beðnir að hafa skírnar- nöfn sín en ekki stuttnefni undir greinunum. staklega næmur á hið jákvæða í fari og lífi annarra og var ætíð mikið í mun að draga það fram, til að gleðja og hvetja. Áhugi Óskars og um- hyggja fyrir öðrum var svo mikil að hann setti sjálfan sig ætíð í annað sæti og var aldrei fundið annað en að hann gerði það af einskærri gleði. Hann gladdist af einlægni yfir velgengni annarra. Hann var fé- lagslyndur, glaðsinna, gestrisinn og gjafmildur. Vegna þessa er missir allra þeirra sem báru gæfu til að þekkja Óskar mikill, ekki síst nán- ustu ættingja og vina. Óskar var afburða greindur, skýr í hugsun og tali og einstaklega verklaginn. Hafa margir notið þess- ara eðliskosta hans og ekki síst íbú- ar Laugarvatns, heimabyggðar Óskars, en þar starfaði hann sem smiður og kennari. Hann hlífði sér aldrei í starfi, slíkt var fjarri upp- lagi hans og var hann vakinn og sof- inn yfir framkvæmdum sem féllu undir hans starfssvið. Eftir Óskar liggja margir fallegir og vandaðir hlutir, sem bera vott um fagurt handbragð. Munu þeir halda minn- ingu hans á lofti um ókomin ár. Óskar var náttúruunnandi, enda alið allan sinn aldur úti á lands- byggðinni. Bernskuslóðir hans í Rangárvallasýslu og heimabyggðin Laugarvatn voru honum einstak- lega kær og þegar hann þurfti að dvelja á sjúkrahúsum vegna veik- inda sinna leitaði hugurinn oft á þessa staði. A kveðjustund eram við sem þekktum Óskar þakklát fyrir að hafa fengið að kynnast slíkum öðlingi. Hvíl í friði, kæri Óskar. Þín tengdadóttir Steinunn Helgadóttir. Elsku afi okkar. Þú varst eini afinn sem við feng- um öll að kynnast og það var alltaf tilhlökkunarefni að fara í heimsókn til ömmu og afa á Laugarvatni. Það er ýmislegt sem kemur upp í hug- ann þegar við lítum til baka og við eigum ánægjulegar minningar sem við geymum alla tíð. Við viljum minnast þín með þessu ljóði sem mamma söng fýrir okkur þegar við vorum lítil: ð, afi, ó afi, ó, ansaðu mér, ég er að gráta og leita að þér. Fórst’ út úr bænum, fórst’ út á hlað, fórst þú til Jesú í sælunn- ar stað. Óskar Ófeigur, Sigrún, Alda Leif og Eygló. Látinn er háaldraður, góður lærifaðir, Óskar Jónsson frá Vatna- garði í Landsveit. Hann var ekki haldinn hatrömmum sjúkdómi en Elli kerling vann á honum smátt og smátt og kvaddi hann þennan heim 13. október sl. á Sjúki-ahúsi Selfoss. Og það var ljúft að heyra að hann kvaddi án teljandi þrauta, svaf ró- legur fram eftir nóttu en vaknaði ekki meir. Óskar var þá rétt orðinn 85 ára, mikill aldur, sem þurfti bein til að bera. Hann hafði þó fengið al- varlegt hjartakast árið 1980 en náði sér ótrúlega vel og varð vinnufær lengi síðan. Óskar Jónsson fæddist í Vatnagarði í Landsveit 5. okt. 1913, einn af fjórum börnum hjónanna Guðfinnu Þórðardóttur og Jóns Ófeigssonar. En á frumbýlingsárum þeirra í Næfurholti í Rangárvalla- hreppi, við rætur Heklu, hafði orðið mikil raunasaga. Þeir bræður í Næfurholti, Ófeigur og Jón Ófeigs- synir, erfðu jörðina af föður sínum og hófu þar búskap. I jarðskjálftum 1912 hrundi bær- inn í Næfurholti og af varð hræði- legt slys, er fyrsta barn þeirra Guð- finnu og Jóns, fætt 9. nóvember 1909 og hét Óskar Níels, fórst. Eftir það var sagt að Jón hefði ekki unað lengur í Næfurholti, föðurleifð sinni, svo hjónin fluttu að Vatna- garði í Landsveit. Þar fæddust þeim þrjú böm í aldursröð: Óskar, Ófeig- ur og Guðrún Þóra. Hjónin frá Næfurholti, Guðfinna og Jón Ófeigsson bjuggu í Vatnagarði frá 1912 til 1944 og vora síðustu ábú- endur þar. Þá lagðist Vatnagarður í eyði og hefur búskapur þar ekki verið endurvakinn síðan. Fluttust hjónin til Reykjavíkur og héldu hús með yngri börnum sínum, Ófeigi og Guðrúnu Þóru í Þverholti 18. Óskar var nemandi í Héraðsskól- anum á árunum 1933-1935 og man ritari ekki neitt um það, enda þá rétt að komast á lappirnar. Undirritaður átti því láni að fagna frá barnæsku að vera nokkuð handgenginn Óskari Jónssyni, bar virðingu fyrir honum og dáðist að handbragði hans, því allt lék honum í höndum. Það var ekki setið auðum höndum hér á Laugarvatni á þess- um árum. Alltaf var verið að smíða og byggja. Bjami skólastjóri hafði strax augastað á unga piltinum úr Landsveitinni, fór þangað austur og falaði hann í smíðavinnu á Laugar- vatni. Þetta mun hafa verið einu til tveimur áram eftir skólavistina. Óskar kom hingað og fór að vinna við smíðar en komst strax á iðn- samning hjá Þórarni Stefánssyni, húsgagnasmíðameistara og smíða- kennara á staðnum og lauk hér iðn- námi í smíðum. Óskar var ráðinn smíðakennari, með Þórarni, við Héraðsskólann frá þeim tíma, allt til þess að Þórarinn lét af störfum 1971 fyrir aldurssak- ir. Það var gaman að kynnast Óskari Jónssyni og það var ekki erfitt, maðurinn var það hress og kátur, opinn fyrir nýjungum, vildi vita um hlutina og var ekki að grúfa sig um of í sjálfan sig. Hann tók mönnum vel, var manna liprastur í viðræðum og vildi hvers manns vanda leysa, kunni líka ráð við öllum hlutum. Þaðan fór enginn bónleiður til búð- ar, maðurinn vel greindur, fróður og skemmtilegur. Óskar gegndi ýmsum fleiri störfum en smíða- kennslu. Hann kenndi einnig reikn- ing í Héraðsskólanum, árum saman. Undirritaður var einn af hans nem- endum, reyndar tossi, en öllum ber saman um það, að í faginu, sem sumum leiddist, hafi Óskar verið mjög góður kennari. Hann hafði þolinmæði, festu og natni til að út- skýra hlutina svo þeir skildust. Reikningskennslan má hiklaust telja að hafi verið Óskari til mikils sóma. Um nokkur ár var Óskar formað- ur Sjúkrasamlagsins hér í Laugar- dalshreppi, allt þar til það var fært til sýslumannsembættisins, með breyttum lögum þar um. Þá var Óskar húsvörður Héraðsskólans í áratugi, allt þar til hann kenndi sér hjartameins árið 1980, enda þá orð- inn 67 ára. Og ekki var allt búið enn. Lengi síðan sá hann um alla samninga við viðskiptaaðila á hjólhýsasvæðinu á Laugarvatni og þurfti þar mörgum hnöppum að hneppa. í því starfi eignaðist Óskar marga góða kunn- ingja. Stærsta stundin í lífi þessa glað- beitta manns var, er hann giftist, hinn 5. október 1950, ungri og glæsilegri heimasætu, Eygló Þórð- ardóttur frá Vatnsnesi í Grímsnesi. Eygló er fædd 1927, og var hér við nám á sínum tíma. Hjónin byggðu sér myndarlegt íbúðarhús, sem nú er með miklum trjágarði í kring, ræktarlegur og vel hirtur. Eygló verður lengi talin ein mesta hamhleypa þessarar byggð- ar, er þá alveg sama að hverju gengið er, húsmóðirin með prjóna- na, við kartöflurækt eða silungs- veiði, allt leikur í höndum hennar, dugnaðurinn engu líkur. Þau hjónin eignuðust tvo syni, bráðskemmtilega glókolla, sem eru fyrir löngu orðnir hámenntaðir embættismenn. Er ritari var um fermingu minn- ist hann heimsóknar að Vatnagarði með Óskari og fannst það vera skemmtilegt ferðalag. Það var lær- dómsríkt að kynnast lítillega hvern- ig fólk bjó, þetta var afskekkt, þau kynni sitja eftir í hugskotinu, lengi á eftir. Það var vel um alla hluti gengið í Vatnagarði og mikil reglusemi ríkti þar á bæ. Hef fyrir satt að húsmóð- irin hafi verið mikil driftarkona, heimilið hafi verið sjálfu sér nægt með alla hluti. Þau bjuggu ekki stórt en hlúðu vel að sínu. ÓSKAR JÓNSSON Jón bóndi var þá farinn að gefa sig og vegna þess þurftu þau að hætta búskap. Enn þann dag í dag hefur jörðin ekki verið gefin föl, þar er þó gott til búskapar, nema allt er óuppbyggt, nóg landrými og jafn- lent. Að lokum vil ég þakka langa vin- áttu og margar góðar stundir er við áttum saman, einkum á hinum skemmtilegu skólaárum. Þá var oft kátt á hjalla. Við hjónin vottum allri fjölskyld- unni dýpstu samúð. Þorkell Bjarnason. Þeim fækkar nú óðum starfs- mönnum Héraðsskólans á Laugar- vatni sem helgað hafa honum starfskrafta sína frá upphafsáram hans. Óskar Jónsson var nemandi skólans á áranum 1933-1935 og fljótlega eftir það hóf hann störf við skólann bæði sem kennari og lengst af sem húsvörður og skólasmiður. Kynni okkar Óskars hófust fyrst er ég kom að Laugarvatni haustið 1948. Leiðir lágu þó ekki saman að ráði þá en skólasystkini mín í yngri deild sögðu mér frá hinum dug- mikla reikningskennara sínum, Rangæingnum Óskari Jónssyni, sem væri svo leiftrandi af áhuga að enginn kæmist hjá því að læra hjá honum. En frá haustinu 1962, er við Margrét settumst að á Laugarvatni, tókst með okkur varanleg vinátta. Við fyrstu kynni vakti athygli hið drengilega yfirbragð og óvenju fal- legur augnsvipur. Duldist eigi að hér var á ferð greindur maður sem geislaði frá sér hlýju og hjálpfýsi. Viðmót hans og framkoma við þá sem komu til dvalar á Laugarvatni var hlýlegt og uppörvandi og hann sýndi öllum áhuga og reyndi ávallt að draga fram jákvæða þætti í fari fólks. Héraðsskólinn varð starfs- vettvangur langrar ævi Óskars. Öll hans störf einkenndust af stakri al- úð, vandvirkni og trúmennsku. Hann var listasmiður - allt lék í höndum hans hvort sem um var að ræða nýsmíð eða viðgerð gamalla muna. Húsnæði Héraðsskólans og lagnir allar gjörþekkti hann og var strax kominn á vettvang ef eitthað fór úrskeiðis hvort sem var að nóttu eða degi. Alveg sérstaklega fylgdist hann með að hitakerfið væri í lagi, sem skiptir svo miklu máli fyrir fólk. Þáttaskil urðu í lífi Óskars haustið 1950 er hann kvæntist Eygló Þuríði Þórðardóttur frá Vatnsnesi í Grímsnesi, dugmikilli myndarkonu. Bar heimili þeirra og umhveifi merki um sameiginlega smekkvísi og ráðdeild í smáu og stóra. Þau hjónin áttu barnaláni að fagna. Mannvænlegir synir færðu þeim tengdadætur og hóp barna- barna sem veitt hafa þeim mikla gleði. Kvöldið áður en Óskar lést áttum við Margrét því láni að fagna að ná fundi hans. Augun voru skýr og leiftruðu sem fyrr, sami áhuginn og áður fyrir viðmælendum og öllu sem viðkom fjölskyldunni. Okkur duldist þá ekki að honum var brugð- ið, handtakið síðasta var fast og hlýtt og við fengum sterka tilfinn- ingu fyrir að hugsanlega væri þetta hinsta kveðjan. Laugarvatn kveður trúan og tryggan verkamann. Við hjónin og börn okkar kveðjum góð- an vin með þakklæti og söknuði og sendum Eygló og fjölskyldunni allri dýpstu samúðarkveðjur. Óskar H. Ólafsson. Nú þegar ég kveð Óskar Jónsson kennara og smið eftir margra ára- tuga samveru og vináttu á Laugar- vatni vil ég ininnast hans með nokkram orðum. Óskar lauk námi frá Héraðsskólanum að Laugar- vatni með góðum árangri. Þá kom í ljós hve hagur hann var ekki síst í trésmíði. Nokkru síðar vantaði smið og kennara í handavinnu við skól- ann. Bjami Bjarnason skólastjóri og Þórarinn Stefánsson handa- vinnu- og teiknikennari fóru þá þess á leit við Óskar að hann tæld þetta starf til reynslu. Á þessum tímum var lítið um atvinnu og varð það úr að hann tók starfinu, fyrst sem skólasmiður og handavinnukennari og síðar kenndi hann einnig stærð-
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68
Blaðsíða 69
Blaðsíða 70
Blaðsíða 71
Blaðsíða 72
Blaðsíða 73
Blaðsíða 74
Blaðsíða 75
Blaðsíða 76

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.