Morgunblaðið - 11.03.1999, Síða 62

62 FIMMTUDAGUR 11. MARZ 1999
MORGUNBLAÐIÐ
Dýraglens
AWWWWWWWWWW
wwwwwwwwww
Ljóska
•éjatt/nir ektí / hua! s/dZu J
poð voru b/Xr ngj&ar i súp-
anni haos
Er skólabfllinn ekki kominn ennþá? BÚ!
Ef svo væri, heldurðu þá að ég stæði
hér ennþá?
BRÉF
TIL BLAÐSINS
Kringlunni 1 103 Reykjavík • Sími 569 1100 • Símbréf 569 1329
Geggjaða líf
Frá Hildi Finnsdóttur:
UMRÆÐUNA um vandræðaung-
linga, aukna eiturlyfjaneyslu og aga-
leysi barna hafa allir heyrt. Lög-
reglumenn, alþingismenn, sálfræð-
ingar, skólayfirvöld, læknar og aðrir
lærðir hafa heilmikið um þessi mál
að segja. Þeir segja m.a. að það sé
enginn heima til að fylgjast með
börnum og unglingum. Það sé eng-
inn heima til að tala við börnin og
unglingana. Þeir segja að foreldr-
arnir séu svo uppteknir við að afla
sér lífsviðurværis að þeir hreinlega
geti ekki hugsað um börnin sín, þeir
einfaldlega hafí ekki tíma.
Við hlustum og við fyllumst rétt-
látri reiði yfír þessu óréttlæti að
okkur sé ekki gert kleift að ala upp
börnin okkar. Við heimtum að „rík-
ið“ geri eitthvað í þessu. Það getur
ekki gengið lengur að við „verðum“
að vinna og vinna og eina sem við
uppskerum eru kolvitlausir krakkar
og unglingar í rugli. Við skellum
skuldinni á ómögulega skóla, van-
hæfa kennara, slæman félagsskap
og fjölskylduóvænt ísland. Svona
hugsum við og stingum síðan hausn-
um í „vinnumaskínuna" og látum
hina áfram um þetta vandamál -
börnin okkar.
En hvernig er heima hjá okkur?
Erum við, foreldrarnir fjölskyldu-
vænir? Gefum við okkur tíma eftir
langan og strangan vinnu-skemmti-
dag til að setjast niður og hlusta á
börnin okkar segja frá, hlæjum við
að spaugilegum og skemmtilegum
degi þeirra eða rökræðum við um
atburði dagsins við þau. Notum við
frítímann okkar til að kenna þeim
muninn á réttu og röngu, samúð, að
setja sig í spor annarra, að vera
kurteis, tillitssöm. Megum við vera
að því að setjast niður með þeim og
virkilega tengjast þeim, þannig að
þau fínni að ekkert í þessum heimi
er mikilvægara og skemmtilegra en
þau og að við elskum þau?
Nei við „verðum" að gera svo
margt, það þarf að elda, vaska upp,
þvo þvotta, horfa á fréttir, tala um
vinnuna og vinnufélagana, hringja í
vinina, fara á fyrirlestur um
„barnauppeldi" eða í sauma-
klúbb/fótbolta. Við þurfum líka að
rækta sambandið við nýja mann-
inn/konuna, ergja okkur á öllum
„nýju“ börnunum, púsla saman
pabba/mömmu-helgunum og dæsa
yfír okkar erfiða lífí í þessu fjöl-
skylduóvæna landi.
011 þekkjum við þau „vandamál“
sem skapast þegar við þurfum að
taka okkur frí frá vinnu til að mæta í
skólann. Það eru foreldrafundir,
skólasetning, keiluferðir, bíóferðir,
jólaföndur og skólaslit, allskyns
hreint furðulegar uppákomur sem
skólinn er að skipuleggja fyrir börn
okkar. Við mætum (ef við mætum) á
harðahlaupum, hundfúl yfír þessu
ónæði, sitjum samankreppt og
pirruð vegna þess að við verðum að
komast aftur í vinnuna. Það er svo
hryllilegt að verða fyrir „vinnutapi"
út af svona „ómerkilegum" atburð-
um. Daginn fyrir „atburðinn" er
kannski búin að vera umræða á
heimilinu um það hvort foreldranna
„eigi“ að mæta. Hvorugt „getur“
það en annað „verður" að mæta. Síð-
an er það hinn hópurinn sem mætir
ekki (aldrei) einfaldlega vegna þess
að hann tekur ekki þátt í „svona
rugli“, hann hefur öðmm og merki-
legri hlutum að sinna og sá hópur er
ótrúlega fjölmennur.
Hvaða skilaboð erum við að senda
börnunum okkar? Að þeirra líf sé
ómerkilegt og ekki þess virði að
taka þátt í því? Ég ætla að svara
þessu fyrir ykkur: Já, við erum að
því. Við erum að segja þeim sýknt
og heilagt að „allt“ sé mikilvægara
en þau. Þau upplifa það daginn út og
inn að mamma og pabbi hafi öðrum
og mikilvægari „verkefnum" að
sinna.
Og hvað er þetta „allt“ sem er svo
mikilvægt? Jú, vinna fyrir húsnæði,
fæði og klæðum. Vinna fyrir öðrum
nauðsynjum eins og jeppa, konubíl,
sólarlandaferð með fjölskylduna,
leikhúsferðum, óperuferðum, Gjugg
í bæ á Akureyri, hjónahelgi í Saga-
firði (bara til að gera gott hjónaband
betra), merkjafötum á krakkana og
okkur, happdrættismiðum, líkams-
ræktinni, árshátíðum, pöbbarölti,
GSM-símum, sjálfvirkum bflskúrs-
hurðaopnurum, helgarferð til
London með vinnunni, helgarferð til
Glasgow með saumaklúbbnum, kaffí-
húsaferðum með stelpunum/strák-
unum í vinnunni, skyndibitamat,
sogæðanuddi, rafmagnsmeðferð,
fitusogi, heimboðum, saumaklúbb-
um, nýju sófasetti, nýjum gardínum,
nýjum stfl á heimilið (þreytt á þessu
svarta og hvíta - breyta yfir í fiiru -
eða country), hárgreiðslu, nuddi,
dekurhelgi hjá Lindu, námskeiði í
bútasaumi, námskeiði í íhugun, nám-
skeiði í „hvemig fer ég að því að öðl-
ast betra og innihaldsríkara líf‘.
Þetta er ekki allt það „mikilvæga"
sem við erum að gera, bara örlítill
hluti af því. Allt kostar þetta tíma og
peninga. Það sér hver heilvita mað-
ur að venjulegt fólk þarf að vinna
mikið og hafa mikinn tíma, til að
geta tekið þátt í þessum tryllta
neysludansi. Á meðan við sinnum
okkar „mikilvægu" málefnum eru
börnin okkar í gi'einingu hjá skóla-
sálfræðingum, kolvitlaus og stjóm-
laus uppi um alla veggi. Unglingarn-
ir okkar era að „dfla“ í kennslu-
stundum með nýju GSM-símunum
sínum og kennararnir við það að fá
taugaáfall.
Það eram við sem eigum að teljast
fullorðið ábyi’gt fólk sem látum spila
með okkur og það eram við sem hóf-
um „dauðadansinn" og tökum þátt í
honum með glöðu geði en ekki börn-
in okkar eða unglingarnir, þau haga
sér eins og við „fyrirmyndirnar".
Munurinn er sá að þau bjuggu
ekki til þennan heim sem þau lifa í,
það vorum við sem gerðum það. Þau
kusu sér ekki þau gildi sem eru í há-
vegum höfð í dag, það vorum við
sem völdum fyrir þau. Þeirra heim-
ur er sá sami og okkar - raglaður -
án raunveralegra gilda - sýndar-
veraleiki - stjómlaus gerviheimur
og þau hafa engan annan. Það eram
við sem þurfum að setjast niður,
opna augun og taka til heima hjá
okkur, ekki „ríkið“ (í þessu sam-
hengi).
HILDUR FINNSDÓTTIR,
Grófarsmára 7, Kópavogi.
Allt efni sem birtist í Morgunblaðinu og Lesbók er varðveitt í upplýsinga-
safni þess. Morgunblaðið áskilur sér rétt til að ráðstafa efninu þaðan, hvort
sem er með endurbirtingu eða á annan hátt. Þeir sem afhenda blaðinu efni
til birtingar teljast samþykkja þetta, ef ekki fylgir fyrirvari hér að lútandi.