Morgunblaðið - 11.02.2000, Blaðsíða 54

MORGUNBLAÐIÐ
54 FÖSTUDAGUR1L FEBRÚAR 2000
MINNINGAR
ÁRNI
JÓNSSON
+ Árni Jónsson,
bifvélavirki og
kennari, fæddist á
Kópaskeri 11. sept-
ember 1938. Hann
lést á heimili sínu í
Reykjavík 6. febrúar
síðastliðinn. Foreldr-
ar hans voru Jón
Árnason, f. 9.10.
1902, starfsmaður
KNÞ og umboðsmað-
ur Eirnskips á Kópa-
i skeri, d. 12.8. 1962,
og Kristjana Þor-
steinsdóttir, f. 25.11.
1905, húsmóðir og
organisti á Kópaskeri, d. 7.10.
1979. Þau ráku bókaverslun á
Kópaskeri um árabil. Systkini Ár-
na eru Þorsteinn, f. 16.8. 1931,
framkvæmdastjóri á Húsavík; Ást-
fríður, f. 10.8. 1932, húsmóðir í
Keflavík; Sveininna, f. 7.5. 1937,
húsmóðir á Akureyri; Skúli Þór, f.
21.7. 1941, vélvirki á Kópaskeri;
Hólmfríður, f. 20.8. 1944, hjúkrun-
arfræöingur í Reykjavík; og Hafl-
iði, f. 26.3.1946, flugvirki í Hafnar-
firði.
Hinn 26.12. 1966
kvæntist Ámi Jónu
Sigurbjörgu Óladótt-
ur, læknaritara, f. 5.5.
1944. Hún er fædd og
uppalin í Reykjavík.
Börn þeirra eru: 1)
Benjamín Axel, f.
13.12. 1961, fram-
kvæmdastjóri í
Reykjavík, eiginkona
Stefanía Gyða Jóns-
dóttir, eiga þau þijú
börn, Birnu Dís,
Bjarka Dór og
Dagnýju Björt. 2) Leif-
ur, f. 12.12. 1962, lög-
maður í Reykjavík, k.h. Hlíf Magn-
úsdóttir, á fjögur börn, Hrannar,
Ernu, Jónu Kolbrúnu og Rakel. 3)
Eiríkur, f. 3.12. 1963, sölumaður í
Reykjavík, k.h. Hrafnhildur Helga-
dóttir, þeirra böm eru Halla Rós
Eiríksdóttir, Sigmundur Páll,
Helga Guðrún og Haraldur Ási
Lárusbörn. Barnabörn þeirra eru,
Ólafía Gerður Davíðsdóttir, Daníel
Ingi Sigmundsson og Birgitta Yr
Sigmundsdóttir. 4) Jón, f. 20.4.
1967, öryggisvörður í Reykjavík,
eiginkona Þóra íris Gísladóttir, á
eina dóttur, Hrefnu Ósk. 5) Þórir,
f. 13.1.1969, lögmaður í Reykjavík,
k.h. Ingibjörg Karlsdóttir, eiga
eina dóttur, Birtu.
Árni lauk gagnfræðaprófi frá
Héraðsskólanum á Laugum í S-
Þing. 1956. Hann stundaði nám við
Iðnskólann í Keflavík 1956-58, bif-
vélavirkjanám 1959-63. Hann Iauk
sveinsprófi 1963 og hlaut
meistararéttindi 1966. Ámi stund-
aði nám í uppeldis- og kennslu-
fræði í Kennaraháskólanum 1978-
80 og lauk kennaraprófi 1980.
Hann starfaði sem bifvélavirkja-
meistari til 1977, en var ráðinn
kennari við Iðnskólann í Reykjavík
1977-1997. Hann var síðan 1997
kennari við Borgarholtsskólann í
Reylqavík.
Árni starfaði sem landvörður á
vegum Náttúraverndarráðs og
Náttúruverndar ríkisins frá 1987, í
Herðubreiðarlindum og í Þjóð-
garðinum í Jökulsárgljúfram.
Hann sat í stjórn Landvarðafélags
íslands, og var formaður þess
1994-1997. Hann var í stjórn og
trúnaðarráði Knattspyraudeildar
Fylkis í Árbænum frá 1976 til 1980.
Ámi söng með karlakóraum
Stefni frá 1989.
Útfór Árna fer fram frá Árbæj-
arkirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 15.
'*• Ástkær bróðir er horfinn braut,
alltof fljótt.
Við Arni vorum alla tíð mjög sam-
rýnd, næstum eins og tvíburar, enda
aldursmunur aðeins 16 mánuðir. Við
lékum okkur saman, gengum saman
í skóla og fermdumst saman. Eftir
fermingu fórum við saman í Héraðs-
skólann á Laugum þar sem Árni
reyndi að troða í mig flatarmáls-
fræðinni.
Margs er að minnast frá okkar
æskudögum á Kópaskeri. Þar var
gott að alast upp, í þessu litla þorpi
lem aðeins taldi fimm íbúðarhús
þegar ég man fyrst eftir mér. Við
lékum okkur oft í fjörunni við að
byggja sandkastala eða við fjár-
sjóðsleit því þangað rak alls kyns
dót. Stundum rerum við út á sjó á
litlu „byttunni“ hans afa eða fórum
með pabba að vitja um rauðmagan-
etin.
Oft vorum við í uppskipunarbát-
unum þegar verið var að afgreiða
strandferðaskipin. Það var líka gam-
an á veturna að renna sér á sleða nið-
ur Kotásinn og á sparksleða þegar
svell var á Kotártjöminni eða
stökkva í stóru snjóhengjurnar á
Bakkanum.
Árni gat verið mjög ákveðinn og
*-varði mig alltaf ef aðrir krakkar
gerðu eitthvað á minn hlut, hann
þoldi ekki að mér væri strítt.
Eftir að Laugaskóla lauk skildu
leiðir okkar í fyrsta sinn. Árni settist
að í Reykjavík en þó þótti honum
alltaf vænt um æskustöðvarnar og
fannst ekkert sumar vera ef hann
komst ekki norður.
Árna gekk vel að læra og hann var
duglegur við allt sem hann tók sér
fyrir hendur. Hann fór í Iðnskólann
og lærði bifvélavirkjun og vann við
þá grein í mörg ár og varð síðar
kennari við skólann.
Þegar hann giftist Jónu S. Óla-
dóttur tók hann að sér þrjá litla syni
hennar og gekk þeim í föðurstað.
fiaman eignuðust þau svo tvo drengi
í viðbót.
Svo sterkt leitaði hugurinn norður
að þau hjónin réðu sig til starfa í
þjóðgarðinum við Jökulsárgljúfur
nokkur sl. sumur og komu þá oft til
okkar í Ásbyrgi þar sem við áttum
margar góðar stundir saman.
Eg kveð Ama bróður minn með
sárum söknuði og þakka honum fyrir
allar góðar samverustundir.
Elsku Jóna, synir, tengdadætur,
barnabörn og barnabarnabörn! Við
hjónin vottum ykkur okkar dýpstu
samúð og biðjum Guð að styrkja
*'kkur í sorginni.
Sveininna Jónsdóttir.
Er sárasta sorg okkur mætir
og söknuður huga vom grætir
þá líður sem leiftur af skýjum
ljósgeisli af minningum hlýjum
(HIH.)
Elsku afi minn, nú ertu farinn, þú
hefur kvatt þennan heim. Ég sakna
þín sárt og mun alltaf gera, en alltaf
munt þú lifa í hjarta mínu.
Þær eru margar minningarnar
sem ég á og hugsa oft um, efst eru í
huga mér þær stundir þegar ég fékk
að gista hjá þér og ömmu. Þá var
gaman, aldrei gleymi ég rúsínunum
sem ég fékk alltaf og oft sofnaði ég í
fanginu á þér, það var svo öruggt,
hlýtt og mjúkt.
Eins man ég eftir því þegar ég
kom til þín og ömmu í Ásbyrgi, þar
fannst þér gott að vera og nálægt
þinni heimabyggð.
Oft hef ég fengið að heyra þá sögu
hvað þið voruð ánægð og stolt þegar
ég fæddist, fyrsta barnabarnið ykk-
ar, og var ég það eina í nokkur ár, en
nú eru þau orðin svo mörg að erfitt
er að hafa tölu á þeim og þið svo rík
að eiga svona mikið af bamabörnum
og auk þess þrjú barnabarnabörn.
Já, elsku afi minn, þetta er orðinn
góður fjöldi og veit ég að það munu
allir sakna þín mikið.
Elsku amma mín, megi Guð og all-
ir hans englar vaka yfir þér.
Kallið er komið,
kominernú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinimir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðasta blund.
Margs er að minnast,
margterhéraðþakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
GekkstþúmeðGuði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V.Briem.)
Elsku afi minn, þetta eru mín
kveðjuorð til þín.
Sofðu rótt.
Þín
Halla Rós.
Með blíðum bamarómi
mitt bænakvak svo hljómi.
Þitt gott bam gef ég veri
oggóðanávöxtberi.
(PJ.)
Elsku afi. Ef ég ætti eina ósk
myndi ég óska mér að ég væri Súp-
ermann. Þá gæti ég bjargað öllum
heiminum og hitt þig, afi minn. Ég
vil alltaf vera góða barnið hans Jesú
og góða barnið þitt, elsku afi.
Elsku amma mín, pabbi og Þóra.
Nú er afi orðinn engill og þá passar
hann okkur öll.
Kveðja.
Hrefna Ósk.
Elsku langafi.
Vertu nú yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni.
Sitji Guðs englar saman i hring
sænginni yfir minni.
(Sig. Jónsson frá Presthólum.)
Sofðu rótt, elsku langafi.
Þín
Ólafía Gerður.
Fregnin um að vinur minn Árni
Jónsson væri látinn kom óvænt. Við
hjónin höfðum fengið hefðbundna
jólakveðju og vissum ekki að neitt
væri að heilsufarslega. En þannig er
það jafnan þegar dauðinn kveður
dyra. Undir það er enginn búinn.
Þótt stutt væri á milli heimila okkar
voru heimsóknir okkar fátíðar, hin
síðari ár eftir að leiðir skildi í félags-
vafstrinu, en þau hjónin voru virkir
þáttakendur í flestu sem Fylkir stóð
fyrir hér í hverfínu og þó einkum á
fyrstu árunum þegar engin aðstaða
var fyrir íþróttir á svæðinu innan við
Elliðaár. Þegar ég lét tilleiðast að
gerast formaður í Fylki vissi ég að
bak við stóðu dugmiklir einstakling-
ar og fjölskyldur sem voru tilbúin að
fórna mikli af sínum frístundun sem
þó voru af skornum skammti hjá
fólki sem var að reisa þak yfir fjöl-
skyldu.
Þau hjónin áttu fimm tápmikla
stráka en þrátt fyrir mikil verkefni
innan heimilis gaf hún Jóna konan
hans Árna sér tíma til að gerast rit-
ari Fylkis þegar mikið lá við, slíkt
hefði ekki gerst nema af því að hún
átti skilningsríkan eiginmann sem
kunni að meta það sem félagið var að
gera fyrir krakkana í hverfinu.
Á þessari stundu safnast upp
minningar um atvik þegar verið var
að glíma við erfið verkefni sem þurfti
að leysa og helst strax. Stærst af
þeim var ákvörðunin um að ráðast í
að byggja félagsheimili með tvær
hendur tómar. Þetta tókst á mettíma
og allt unnið í sjálfboðavinnu og átti
Árni sinn þátt í því.
Árni var mannkostamaður.
Greindur með mótaðar skoðanir á
mönnum og málefnum, fastur fyrir
en raungóður. Hlédrægur við fyrstu
kynni, en hafði skemmtilegan húmor
og var hnyttinn í tilsvörum. Hann
var viðurkenndur sem fær fagmaður
á sínu sérsviði sem var bifvélavirkj-
un. Valinn var hann til ábyrgðar-
starfa sem kennari við Iðnskólann í
Reykjavík.
Nú þegar búið er að reisa fullkom-
in íþróttamannvirki hér í Árbæjar-
hverfi ásamt glæsilegri sundlaug
með glerhvolfþaki sem minnir á
furstastíl hjá auðjöfrum, er það að
sjálfsögðu fagnaðarefni þeirra sem
börðust fyrir þessari aðstöðu hér í
hverfinu að þetta skuli nú vera að
komast í viðunandi horf.
Þá vaknar sú spurning hjá þeim
sem eldri eru og standa nú til hlés
við starfið hvort samstaða og kynni
hefðu ekki verið með öðrum hætti ef
þetta hefði allt verið til staðar þegar
við fluttum í hverfið. Óneitanlega olli
þetta basl samkennd með fólki sem í
þessu stóð og hefur stuðlað að varan-
legum vináttutengslum milli ein-
staklinga.
Þótt samskipti okkar hafi aðal-
lega tengst félagsbaslinu áttum við
samleið á fleiri sviðum. Þau hjónin
voru aufúsugestir í sumarbústað
okkar hjóna við Langavatn og í
nokkur ár birtust þau reglulega á
vorin með kartöflur í kassa og settu
þær niður í smáskika sem þau völdu
sér í landinu og því fylgdi að sjálf-
sögðu að vitja uppskerunnar að
hausti, sem jafnan var rýr. Ég hygg
að þessi ræktun hafi ekki verið
stunduð í hagnaðarskyni, heldur
fremur til gamans gert til að njóta
útivistarinnar og hlusta á fuglasöng-
inn. Áhugasvið Árna og Jónu var
útivist og náttúruskoðun og á liðn-
um sumrum hafa þau unnið við störf
sem höfða til þessa áhugasviðs fjarri
alfaraleiðum
Jóna mín um leið og ég kveð góðan
vin og samherja sendi ég þér og
þinni stóru fjölskyldu hugheilar
samúðarkveðjur. Ég veit að það ert
þú sem hefur mest misst, en veit
jafnframt að þú ert raunsæ og sterk-
ur einstaklingur og reiðubúin til að
takast á við þetta mótlæti.
í Guðsfriði.
Hjálmar Jónsson.
Þegar ég vel yndislegustu minn-
inguna um Jónu og Árna er það auð-
vitað úr eyjunum og við erum bara
þrjú á gúmmíbátnum. Eftir langan,
sólheiðan dag með mikinn feng
sigldum við eða réttara sagt, létum
landfallið bera okkru heim í vörina.
Við Jóna liggjum eins og selir á bátn-
um og Árni danglar öðru hverju með
árinni svo okkur beri ekki af leið.
Ég veit vel að lífið lék ekki alltaf
svona við þau hjónin sem með dugn-
aði og forsjá komu upp fimm sonum.
Það er svo mikil heiðríkja yfir þess-
ari mynd og það var einmitt það sem
við tengdum við Árna.
Ég kynntist honum ekki fyrr en
við unnum bæði á sama stað og fór-
um síðan saman með fríðum hópi
kennara til Skotlands í Jordan Hill
Collage til þess _að afla meiri mennt-
unar. Þar var Árni fremstur meðal
jafningja og öll sú ferð ógleymanleg.
Undirbúningurinn líka þegar ég
eyðilagði jólin fyrir þeim með því að
kenna ensku svo þeir gætu bjargað
sér. Seinna kenndi ég Ara og einum
sona hans þýsku, þá hugði hann á
meiri menntun í Þýskalandi.
Svona var hann vakin fyrir gildi
menntunar, svona áræðinn í öllu
þessi ljúfi, prúði maður. Þó ég banni
nemendum að tala um aðra kennara í
tímum hjá mér, komst maður ekki
hjá að heyra að Árni var vel liðinn og
þótti réttlátur kennari. Nemar okk-
ar - þessi yndislegu fræ sem við fá-
um í hendur til þess að láta blómstra,
eru oft betur fallin til að sjá pers-
ónuna en samkennarar.
Svo æxluðust málin að við fórum
saman á hverju einasta vori í eyjarn-
ar. Þau segja að alltaf hafi verið gott
veður (nema þegar fötin fuku af okk-
ur Jónu). Þegar ég kem með mótbár-
ur segja þau á móti að mig misminni.
Þetta getur allt verið rétt og satt.
Samt man ég ellefu vindstigin þegar
annar báturinn var svo hlaðinn að
við sigldum út að Lambeyjarskerj-
unum og Árni og Halldóra stukku
um borð í hinn. Eg man hvað ég var
hrædd að þeir lentu á hafsbottn og
lemdust til bana. Ég horfði á Árna -
hann beið rólegur eftir réttri öldu,
steig síðan jafnöruggur og léttilega
og þegar hann var um fermingu og
fór fyrst til sjós.
í einu Pálsbréfanna (postula)
nefnir hann ljúflyndið sem skal
verða öllum mönnum kunnugt. Árni
Jónsson átti mikið af því. Ungir og
aldnir löðuðust að þessum hlýja,
hógværa manni. Þetta sást einna
best fyrir rúmu ári þegar hann hélt
upp á merkisafmæli sitt. Þá fagnaði
stór hópur manna á öllum aldri þess-
um merkisdegi með honum.
Fregnin um veikindi Árna komu
snöggt og óvænt. Þegar ég hafði loks
áttað mig varð ég samt að þakka
Guði að hann skyldi ekki þurfa að
þjást lengur. Ég þekki því miður
ekki bernsku- og æskuár Árna en
veit að Voga-Jón í Mývatnssveit var
langafi hans. Sá ætlaði til Brasilíu
þegar kallið kom. Svo skemmtilega
vill til að elsta sveinsstykki í smíðum
sem varðveist hefur, er einmitt
smíðastykki hans. Árni og synir
hans hafa erft þessar hagleikshend-
ur og þó Breiðafjarðarættir Jónu
séu líka kunnar fyrir listfengi.
Það var einmitt tengdamóðir Ái-na
sem líklega hitti best naglann á höf-
uðið þegar hún lýsti tengdasyni sín-
um. Bergljót Olafsdóttir er ekki
kona sem eys innihaldslausum lof-
syrðum á fólk. Við tvær ræddum
málin og hún sagði: „Þó hún Jóna
mín hefði farið með logandi ljósi,
hefði hún ekki getað fundið betri
mann“. „Sérhannaður," samsinnti
ég-,
Árni var vinur vina sinna, dreng-
lundaður og hlýr maður. Svo hafði
hann gullfallega rödd. Það eiga
margir eftir að sakna hans sárt m.a.
undirrituð. Það er huggun harmi
gegn „að aldrei deyr, dómur um
dauðan hvern“. Nú hefur lífsfleyið
hans komið heim í vörina. Fengurinn
- synirnir fimm, tengdaböm, barna-
börn og Jóna sem tók af lífi og sál
þátt í öllum áhugamálum hans - á
minningamar.
Við öll sem þekktum Árna eigum
góðar minningar um farsælan mann
sem elskaði ykkur öll og landið sitt.
Hann var góður maður á allan hátt.
Það er bjart yfir minningu Árna
Jónssonar. Öllum ástvinum bið ég
blessunar Guðs.
Erna Arngrímsdóttir.
I örfáum orðum langar mig að
kveðja Árna Jónsson, kæran sam-
starfsmann og vin, sem svo skyndi-
lega var tekinn frá okkur.
Hann var einn af þessum árvissu
farfuglum sem kom norður á vorin
eftir langan vetur og hvarf aftur á
braut er sumri tók að halla. Það var
eitthvað traustvekjandi við að sjá
Árna koma rennandi í hlaðið á bíln-
um sínum, með Jónu sér við hlið.
Bíllinn var ávallt troðfullur af dóti
fyrir sumarið, fyiir útileguna í fríinu,
fyrir veiðiferðirnar á kvöldin. Það
var ekki setið auðum höndum þegar
norður var komið. Á sama hátt var
söknuður í huga þegar farfuglarnir
héldu suður á leið.
Árni kom fyrst til starfa í þjóð-
garðinn í Jökulsárgljúfrum sem
landvörður sumarið 1991 og síðan á
hverju sumri, utan eitt, fram til árs-
ins 1998. Það var gott að vinna með
Árna. Alltaf boðinn og búinn til að
leggja hönd á plóg og alltaf úrræða-
góður. Það var enginn asi á Árna en
oft áttum við skemmtilegar samræð-
ur og þá var ekkert verið að skafa ut-
an af því. Árni hafði skoðun á hlutun-
um og þegar hann lagði áherslu á orð
sín sveiflaði hann höndunum á sinn
einstaka hátt. Árni hafði lag á mörg-
um hlutum og ævinlega var leitað til
Árna ef eitthvað bilaði og þar nutum
við margháttaðrar þekkingar hans
og starfsreynslu. Vel tók hann á móti
gestum og gangandi og í samstarfi
var hann allra, traustur eins og
klettur.
Og aldrei var skopskynið langt
undan. Árni var mikill gleðimaður og
naut þess að vera til. Þar voru hann
og Jóna sem eitt. Það er erfitt að
hugsa sér þau hvort í sínu lagi.
Fyrir hönd þjóðgarðsins minnist
ég Árna með kæru þakklæti fyiár
störf hans hér. Fyrir mér er efst í
huga söknuður og þakklæti fyrir góð
kynni af góðum manni. Jóna, við Að-
alsteinn sendum þér og fjölskyldu
þinni innilegar samúðarkveðjur.
Sigþrúður Stella
Jóhannsdóttir.
Á snöggu augabragði, - líf mann-
legt endar skjótt, eru þær hendingar
sem koma í hugann við skyndileg
veikindi og fráfall Árna Jónssonar.
Hugur okkar í Borgarholtsskóla leit-
ar til fjölskyldu hans í þeirri von að
með tímanum muni sorgin víkja fyrir
þakklæti og dýrmætum minningum.
Þegar litið er til baka nú á fjórða
vetri skólans okkar hefur tíminn lið-
ið hratt en mikið starf hefur þegar
verið unnið. Borgarholtsskóli er