Morgunblaðið - 04.10.2000, Blaðsíða 46

46 MIÐVIKUDAGUR 4. OKTÓBER 2000
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
HULDAAUÐUR
KRISTINSDÓTTIR
+ Hulda Auður
Kristinsdóttir
fæddist í Rcykjavík
13. febrdar 1932.
Hún lést 24. scptem-
ber siðastliðinn og
fór útför hennar
fram frá Seltjarnar-
ncskirkju 30. sept-
ember.
Við fjórar systurnar
viljum minnast ást-
kærrar ömmu okkar
sem jarðsungin var frá
Seltjarnameskirkju
30. september. Þegar
litið er til baka rifjast upp margar
góðar minningar. Eni okkur minnis-
stæðar allar grillveislurnar, veiði-
ferðir á Þingvöll, sunnudagar þegar
sest var niður með kanelsnúða og
bollur en enginn var henni fremri í
að baka slíkt góðmeti og síðast en
ekki síst laufabrauðsveislurnar þar
sem kátínan var í hávegum höfð. Á
sumrin lékum við okkur í garðinum
eða aðstoðuðum við garðverkin og
var oft og títt laumast inn í horn-
skápinn í eldhúsinu þar sem alltaf
var geymdur lakkrís í tonnatali. Á
veturna sátum við saman og röbbuð-
um eða spiluðum. Svo má ekki
gleyma kisunum hennar fjórum sem
fylltu heimili hennar á Melabraut og
yngstu meðlimir fjölskyldunnar gátu
dundað sér tímunum saman við að
leika eða gæla við þær.
Við tvær elstu systurnar urðum
þeirrar ánægju aðnjótandi að fá
tækifæri til að kynnast henni vel
þegar við bjuggum hjá henni á
mennta- og háskólaárum okkar.
Heimilislífið gekk út á að drífa sig í
strætó á morgnana og við trítluðum
þrjár niður á strætóstöð á Lindar-
braut. Þegar erli hvunndagsins var
lokið var iðulega sest niður við
kvöldmat um hálfníuleytið. Var
borðað og talað saman langt fram á
kvöld um hin ýmsu hugðarefni, vinn-
una eða skólann eða bara um allt
milli himins og jarðar en það var
ekki til neitt sem amma vissi ekki
um. Oft á tíðum var trítlað á bóka-
safnið þar sem tekinn var heill bunki
af hnappasögum eins og amma kall-
aði þær. Bráðavaktin í sjónvarpinu
var fastur liður í heimilislífinu en að
mati ömmu var George Clooney
hverjum karlmanni fremri, þó svo að
hann kæmist nú ekki tærnar þar
sem Clint Eastwood hafði hælana.
Þegar leið að jólum var amma í ess-
inu sínu en hún elskaði jólin. Þegar
við vorum við próflestur um jól bak-
aði hún á kvöldin og var svo sest nið-
ur um tíuleytið til að taka sér frí frá
próflestri og talað saman og borðað-
ar nýbakaðar smákökur. Undirbún-
ingur jólanna hjá henni snerist um
að útbúa konfekt, áðurnefnda laufa-
brauðsgerð, að hengja jólasveina-
myndir gjörsamlega um allt hús en
enginn veggur fékk vægð, kaupa
jólagjafir og síðast en ekki síst þegar
hún fór á stúfana til að finna stærsta
og flottasta jólatréð sem hún gat
fundið. Þegar það fór að lfða að vori
og kominn tími fyrir okkur að flytja
til Njarðvíkur til að vinna í slippnum
yflr sumartímann var ekki laust við
að fundið væri til saknaðar. En
sumrin liðu fljótt við að mála skip og
fyrir ömmu að annast garðinn sinn
en hann var á stærð við heilan fót-
boltavöll og fór ómældur tími í um-
önnun hans. Svo leið að því að við
ungarnir flugum úr hreiðrinu henn-
ar en við vorum aldrei langt undan
og hittumst þá oft og iðulega.
Síðustu ár sem við áttum með
ömmu markast af veikindum hennar
en við reyndum að vera hennar stoð
og stytta í þeim. Við fórum með
henni þegar hún þurfti að halda upp
á eitthvað eða þegar hún fékk slæm-
ar fréttir á McDonald’s eða Amer-
ican Style til að fá hamborgara en í
hennar tilfelli gat hamborgari alltaf
bjargað málunum eða sett punktinn
yfir i-ið. En síðustu ár voru þrátt fyr-
ir veikindin ekki eintóm leiðindi.
Brúðkaup, heimsóknir til og frá
Kanada, fyrstu bamabamabömin er
það sem manni dettur fyrst í hug.
Hún flutti í nýja íbúð
og vom það ófáar hús-
gagnaverslanir sem við
fómm í til að hjálpa
henni að finna hina full-
komnu hönnun fyrir
íbúðina sína sem tókst
mæta vel. Minnkun
húsnæðis gerði henni
kleift að kaupa sér
marga fallega hluti.
Efst á innkaupalistan-
um var tölva til að hafa
heima fyrir en hún
hafði frá því hún sá
tölvu fyrst f Háskólan-
um um 1970 verið af-
skaplega hrifin af þeim og var fljót
að tileinka sér þessa nýju tækni við
vinnu sína. Hún uppfyllti gamlan
draum þegar hún byrjaði í tölvunar-
fræðinni í Háskólanum og vom það
mikil vonbrigði þegar hún þurfti að
hætta þar vegna veikinda. Það var
því mikil gleðistund þegar henni var
boðið að hefja störf í tölvudeild
Fiskistofu en hún hafði haft umsjón
með vefsíðugerð stofnunarinnar frá
upphafi.
Amma er nú horfin á vit nýrra æv-
intýra og kveðjum við hana í dag
með angurværð í hjarta en höfum þó
hugfast að amma sagði að það væri í
lagi að syrgja svo lengi sem við fögn-
um því líka að nú líður henni vel.
Passaðu þig nú vel, gullið okkar.
Þórhildur, Guðrún Björk,
Hulda Katrín og Stefanía
Helga.
Ég hafði aldrei kynnst annarri
eins ömmu. í fyi-sta sinn sem ég hitti
ömmu sambýlismanns míns snerist
umræðan strax yfir í spjall um efni
sem hún hafði fundið á Netinu.
Hulda var með allar nýjustu mark-
aðsrannsóknir sem gerðar höfðu
verið um þetta ákveðna umfjöllunar-
efni á hreinu. Við nöfnumar og Auð-
ur tengdamamma sátum, spjölluðum
og hlógum. Auðvitað var líka verið að
gera grín að öllu saman. Þetta er
bara lítið dæmi sem er mér ofarlega í
huga því að seinna sá ég að einmitt
þetta var alveg dæmigert fyrir
Huldu. Hún var full af fróðleik og
sama hvemig á stóð; alltaf var
kímnigáfan í lagi. Mann fram af
manni hafa konurnar í þessari fjöl-
skyldu skorið sig úr fjöldanum, skar-
að fram úr og sýnt ótrúlegan styrk.
Ég nýt þeirra forréttinda að hafa
kynnst Huldu og er stolt af því að
dóttir mín skuli fá þennan bakgrann
í foðurarf. Ég mun alltaf varðveita
minninguna um Huldu.
Hulda K. Guðmundsdóttir.
Hinn 1. janúar 1993 var Ríkismat
sjávarafurða lagt niður og verkefni
þeirrar stofnunar flutt til Fiskistofu,
sem tekið hafði til starfa aðeins fjór-
um mánuðum áður. Nokkrir starfs-
menn Ríkismatsins fluttu með verk-
efnunum, gerðust starfsmenn
Fiskistofu og tóku þátt í uppbygg-
ingu eftirlits með sjávarafurðum á
nýjum granni.
Hulda Kristinsdóttir viðskipta-
fræðingur var fjármálastjóri Ríkis-
matsins þegar þessar breytingar
áttu sér stað. Ráðið hafði verið í þá
stöðu hjá Fiskistofu en engu að síður
var falast eftir Huldu í starf sem þá
var ómótað að öðra leyti en því að
hún skyldi vera nýráðnum sérfræð-
ingum og forstöðumönnum, á hinu
nýja gæðastjórnunarsviði, innan
handar við uppbyggingu nýs eftir-
litskerfis.
Það segir sitt um eiginleika og
hæfileika Huldu, sem þá stóð á sex-
tugu, að henni skyldi falið slíkt ný-
sköpunarstarf með ungu fólki í nýrri
stjómsýslustofnun. Og Hulda öðram
fremur mótaði starf sitt þannig að
stöðuheiti hennar, verkefnisstjóri,
hefði ekki síður getað verið „nýsköp-
unarstjóri". Hún var ein af þeim
allra fyrstu til að sjá möguleika Ver-
aldarvefjarins og ekki leið á löngu
áður en hún hafði sett sig svo vel inn
í það völundarhús að fáir stóðu henni
þar á sporði. Enda var það Hulda
sem var í fararbroddi og rak aðra
starfsmenn áfram við að gera vefsíð-
ur Fiskistofu þannig úr garði að
sómi væri að, alveg frá fyrstu tíð, en
Fiskistofa var með fyrstu opinbera
stofnunum til að opna eigin vefsíður,
snemma á árinu 1995.
En þetta var ekki eina verkefni
Huldu á Fiskistofu. Þeir upplýsinga-
bæklingar á ensku og íslensku, sem
prentaðir hafa verið, era allir hennar
verk og fjölmargar era þær fyrir-
spurnir, einkum erlendis frá, sem
Hulda tók að sér að svara. Það var
raunar sama hvað Hulda var beðin
fyrir. Hún tók öllum verkefnum
fagnandi og var svo jákvæð og nú-
tímaleg gagnvart öllu sem hún tók
sér fyrir hendur að aðdáunarvert
var. Énda var hún afhaldin af öllum
sem kynntust henni og víst er að
margir starfsmanna Fiskistofu
munu sakna hennar, ekki einungis
sem vinnufélaga, heldur einnig sem
vinar.
Löng og hörð barátta Huidu við
sjúkdóminn illvíga var í senn aðdá-
unar- og áhyggjuefni. Við samstarfs-
fólkið hlutum að dást að kjarki henn-
ar og óbilandi trú á lífið, að ekki sé
talað um hið sígóða skapferli og létt-
leika. Áhyggjurnar lutu að því að svo
myndi fara sem fór og að hún væri að
ganga alltof nærri sér í vinnunni,
sem átti hug hennar allan. Hulda
gerði jafnan lítið úr veikindum sín-
um og jafnvel þótt fárveik væri sneri
hún talinu alltaf að vinnunni. Virtist
hún oftast hafa miklu meiri áhyggjur
af því að ekki væri búið að uppfæra
einhverja vefsíðu, eða þá hvaða nýju
tækni við þyrftum að tileinka okkur,
en af veikindum sínum.
Það er sannarlega skarð fyrir
skildi á Fiskistofu þessa dagana.
Enn meiri er þó missir barna henn-
ar, fjölskyldu og nánustu vina, sem
við samstarfsfólkið sendum okkar
innilegustu samúðarkveðjur.
Fyrir hönd starfsfólks Fiskistofu,
Þórður Ásgeirsson.
Allir þeir sem sest hafa niður til að
skrifa minningargrein um látinn
ættingja eða vin vita hversu erfitt er
að koma orðum að öllu því sem fer
um hugann á slíkri stundu. Fyrir
mig hefur það aldrei verið jafn erfitt
og nú þegar mig langar bæði að
koma á blað hve þakklátur ég er fyr-
ir að hafa kynnst Huldu Kristins-
dóttur og líka lýsa henni á þann veg
að þeir sem lesa skynji hvers vegna
ég tel mig hafa orðið ríkari eftir að
hafa átt hana að sem starfsfélaga og
vin. Ég veit að ég get sett hér á blað
hvert lýsingarorðið á fætur öðra sem
myndi lýsa Huldu á réttmætan hátt
og koma fyrst orð eins og hetja,
vandvirk, dugleg og ósérhlífin upp í
hugann en vegna þess að ég þekki
líka hversu lítillát hún var, og yrði
fyrst til að mótmæla því sem fyrr er
nefnt, þá læt ég nægja að nefna lítið
dæmi sem mér fínnst vera ein-
kennandi fyrir hvernig Hulda var og
verður ávallt í minningunni hjá mér.
Á vegg á skrifstofunni hennar
hékk lítill platti sem á stóð „Ef Int-
ernetið er ekki í himnaríki... þá fer
ég ekki“! og þó að það hljómi skringi-
lega þá segir þetta mikið um konu
sem var komin fast að sjötugu. Það
sem var nefnilega dýrmætast við
Huldu var hve hún var ung í hjarta
og lét okkur, sem yngri eram, hik-
laust heyra það ef við voram farin að
staðna og/eða verða „gömul“ í hugs-
un og anda. Tölvan, sem oft hefur
verið litið á sem tæki hinna ungu, var
verkfæri sem Hulda undi sér vel við
og á Fiskistofa henni m.a. að þakka
vandaða og smekklega heimasíðu
sem, þó að margir hafi komið að þvi
verki, ber öll merki þess að hún lét
aldrei frá sér neitt fara nema það
gæti staðist allan samanburð. Það
mætti mörg ung manneskjan óska
þess að búa yfir því áræði og þeim
krafti sem Hulda sýndi þegar hún
tókst á við þessa nýju tækni. Ég
vona að ég, sem og aðrir sem henni
kynntust, beri gæfu til að hugsa eins
og hún, eða „maður er bara eins
gamall og maður ákveður sjálfur".
Hún hlakkaði t.d. mikið til að komast
á eftirlaunaaldurinn því þá gæti hún
hætt að vinna og gert það sem henni
þætti skemmtilegt og það var m.a. að
fara í tölvunarfræði við Háskóla ís-
lands.
Þó að mér þyki leitt að Hulda náði
ekki að komast á eftirlaun og að upp-
lifa ekki að fylgjast með henni byrja í
tölvunarfræðinni og þó að það sé
mikill missir að góðri konu þá kveð
ég hana með gleði og frið í hjarta.
Það er það sem hún vildi og ég veit
að henni h'ður vel þar sem hún er nú,
og jafn ákveðin og hún var þá veit ég
að hún væri hér ennþá nema hún
hafi fengið staðfest að himnaríki er
komið með Intemetið.
Hulda kenndi mér ótalmargt en
dýrmætast er að hafa kynnst við-
horfum hennar til lífsins. Hún
kenndi mér t.d. að telja mig aldrei of
gamlan til að takast á við ný og fram-
andi verkefni. Víst er að ef hin forna
kínverska speki: Guðirnir elska þá
sem deyja ungir í anda er rétt þá veit
GUNNAR
GUNNARSSON
+ Gunnar Gunn-
arsson fæddist í
Syðra-Vallholti,
Vallhólma, í Skaga-
firði 28. mars 1926.
Hann lést 22. sept-
ember síðastliðinn
og fór útför hans
fram frá
Sauðárkrókskirkju
30. september. Jarð-
sett var í Víðimýrar-
kirkjugarði.
Kæri vinur, ég á
aldrei eftir að gieyma
því andartaki er ég
frétti að þú værir dáinn Gunni minn.
Allar góðu stundirnar okkar liðu fyr-
ir hugskotssjónum mínum og það
eina sem ég sá og heyrði var bjarta
brosið þitt og smitandi hláturinn.
Ég átti svo bágt með að trúa að þú
værir horfinn. Við kynntumst í gegn-
um uppáhaldsáhugamál okkar
beggja, tónhstina, og strax frá fyrstu
stundu urðum við bestu vinir. Tón-
listin var þitt líf og yndi og fallegu
lögin þín og ljóðin yljuðu okkur öll-
um um hjartarætumar. Ég man
þegar ég hringdi í þig af heimavist-
inni á Króknum og þú sagðir mér frá
nýja laginu sem þú hafðir samið fyrir
mig að syngja. Þú varst svo spenntur
og upprifinn og gast hreinlega ekki
beðið eftir að fá að spila það fyrir
mig. Ég man eftir stundunum okkar
heima í Vallholti þar sem við sátum
hlið við hlið við orgelið
og þú spilaðir lögin þín
hvert af öðra fyrir mig
og ég söng með. Ég
geymi ennþá spóluna
sem við tókum upp á
diktafóninn fyrir
nokkram árum. Þú
varst svo stoltur af
okkur og brostir út að
eyrum þegar þú hlust-
aðir á þessa spólu aftur
og aftur. Það er svo
sárt að hugsa til þess
að þessar stundir verði
aldrei endurteknar, svo
sárt að vita að við eig-
um aldrei aftur eftir að sitja saman
við orgelið. Sárast finnst mér þó
hvað langt er síðan ég sá þig síðast.
Einhvern veginn heldur maður alltaf
að maður hafi allan tímann í heimin-
um til þess að njóta nærvera vina
sinna. En tímaleysið fór með mig
eins og marga aðra. I þau fáu skipti
sem leið mín lá framhjá Vallholti
undanfarið var ég á svo mikilli hrað-
ferð að mér gafst ekki tími til að
heilsa upp á þig.
Ef ég bara hefði vitað...
Einhvers staðar á leiðinni gafst þú
upp Gunni minn, einhvem tímann dó
gleðin í fallegu augunum þínum og
söknuðurinn og sorgin bára þig ofur-
liði. Eina huggun mín er sú að ég veit
að Stebba og Heiða era þarna til að
taka á móti þér og núna ertu ham-
ingjusamur. Þú áttir stóran stað í
ég að Hulda Kristinsdóttir situr í
heiðurssæti í æðsta sal himnaríkis.
Megi allir ættingjar og vinir
Huldu finna styrk á erfiðri stundu og
vona ég að línur þær sem fylgja hér
að neðan veiti einhverja huggun.
Þessar línur las Hulda yfir fyrir
nokkram áram og óskaði þess þá að
við sem eftir yrðum myndum kveðja
hana með því hugarfari sem þar
kemur fram.
Þegar ég kveð, ekki líta á það sem
endalok. Eg veit að sorgin er sterk
en ég verð frjáls. Ég þjáist ei meir,
líkami minn hvílist en sál mín er við
fótskör drottins og ég er sem barn á
ný. Ég bið þig að brosa fyrir mig því
hvert bros sem berst mér upp til
himna mun ég rækta og senda þér
tífalt til baka. Rifjaðu upp okkar fal-
legu og skemmtilegu stundir saman,
safnaðu öllum þínum fögru minning-
um og gættu þeirra sem fjársjóðs í
hjarta þínu. Þennan fjársjóð eigum
við, þú og ég, og þeim mun betur sem
hans er gætt því stærri og bjartari
verður hann.
Með ást þinni og hlýju þú styrktir
mig. Þegar þú hélst að þú hjálpaðir
mér ekki nóg og fannst þú lítils virði
við að lina mína þraut þá veittir þú
mér það stærsta sem ég þegið gat.
Þú veittir mér ást og umhyggju og í
því fann ég styrk. Þegar ég kveð þá
er í hjarta mínu þakklæti sem auð-
veldar mér kveðjustundina og ég
þakka þér það. Þyki þér tilveran
myrk mundu þá að þú varst ljósið
sem ég hafði í myrkrinu. Þú verður
að trúa því að þar sem ég er nú þar
er ljósið og mér líður vel. Mundu að
ég er ekki horfin, ég er með þér og
þú ert með mér.
Lífið er eins og garður. Við vitum
að þó laufin falli og fölnuð blóm drúpi
höfði í átt að jörð þá mun garðurinn
gleðja augu okkar enn á ný. Ég bið
þig að hlúa að þeim garði þar sem ég
bar blómstrið mitt. Því þar vaxa
blóm sem era mér kærast og í þeim
blómum mun ég halda áfram að lifa.
Kveddu mig því ekki með sorg því ég
þarfnast þess að þú munir allar góðu
stundirnar og allt sem ég afrekaði en
ekki bara kvalir mínar. Trúðu að nú
era kvalirnar farnar en minningarn-
ar um hamingjuna fylgja mér. Þegar
þú trúir því að nú sé ég á betri stað
veistu að kveðjustundin er lausn mín
og frelsi. Hjálpaðu mér af stað með
bros í hjarta, gerðu styrk þinn að
mínum, minn styrk að þínum og þú
finnur gleðina í lífi þínu á ný.
Ég kveð góða vinkonu og mikla
manneskju.
Óskar Skúlason.
hjarta mínu og munt alltaf eiga. Ég
skal koma eins oft og ég get og
syngja lögin okkar fyrir þig og ég
mun aldrei aftur láta það vera að
stoppa hjá þér. Berðu Stebbu kveðju
mína og segðu henni að ég sakni
hennar afskaplega.
Blærinn um aftanstund andar svo rótt,
unaði fyllist mín sála í nótt.
Sönggyðjan sorg þína svæfa mun fljótt
sof því og dreymi þig rótt.
(Gunnar Gunnarsson Syðra-Vallholti.)
Sofðu rótt Gunni minn og góður
Guð geymi þig um alla eilífð.
Elsku Ninna og fjölskylda, ég bið
Guð að styrkja ykkur í sorg ykkar og
koma ykkur í gegnum þessa erfiðu
tíma. Hjarta mitt og hugur er með
ykkur öllum.
Hrafnhildur Ýr.
Formáli
minningar-
greina
ÆSKILEGT er að minningar-
greinum fylgi á sérblaði upp-
lýsingar um hvar og hvenær sá,
sem fjallað er um, er fæddur,
hvar og hvenær dáinn, um for-
eldra hans, systkini, maka og
börn, skólagöngu og störf og
loks hvaðan útför hans fer
fram. Ætlast er til að þessar
upplýsingar komi aðeins fram í
formálanum, sem er feitletrað-
ur, en ekki í greinunum sjálf-
um.