Morgunblaðið - 15.11.2000, Qupperneq 49

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
MIÐVIKUDAGUR 15. NÓVEMBER 2000 49
aldri og hún, og Jósef nokkru yngri. Á
heimilinu var einnig amma Sigrún,
fósturbróðirinn Ingólfur og Bogga
frænka (Kristbjörg). Húsagarðar
systranna Guðrúnar og Laufeyjar
lágu saman og Laufey og Björgvin og
börn þeirra, þau Ragnar og Sigrún,
voru hluti af þessari tilveru. Þótt hús-
ið í Holtagötu 6 væri ekki stórt og
heimilismenn margir voru þar gestir
flesta daga, stundum margir og oft
næturgestir. Skyldfólkið kom með
mjólkurbílnum framan úr sveit og leit
inn, og oft var gist í Holtagötunni
enda var þar ávallt pláss. Ég man að
við matborðið var líka alltaf pláss,
heimilisfólkið þjappaði sér bara betur
saman á bekkjunum í eldhúsinu,
borðið var dregið fram svo það náði
þvert yfir gólfið í litla eldhúsinu.
Langamma Sigrún sat við endann
og spurði frétta framan úr sveitinni
sinni og samræður voru oft fjörugar.
Allir voru aufúsugestir, þama ríkti
gleði því langamma Sigrún, ættmóð-
irin, var glaðsinna og félagslynd eins
og öll hennar börn. Við þetta eldhús-
borð, í kaupstaðnum, bragðaði ég ým-
islegt sem ekki þekktist í sveitinni,
rauðar pylsur úr kjötbúðinni, nýja
ávexti úr útibúinu í Hamarsstígnum
og íramandi fiska, eins og skötu, sem
húsbóndinn, vestfirski sjómaðurinn,
vildi hafa á matseðlinum.
Það var ævintýri líkast íyrir mig að
koma í Holtagötuna og fá að stoppa
þar. Mér fannst Dúdda stundum líkj-
ast prinsessu, svo falleg og svo fín.
Dúdda var ljóshærð og bláeyg, há
og grönn. Hún var fimm árum eldri
en ég og oft fyrirmynd, einkum á
unglingsárunum. Hún tók mig stund-
um með sér til vinkvenna sinna, ég
fékk a.m.k. einu sinni að vera með
henni í skólann, Barnaskóla Akureyr-
ar, ég fékk að vera með henni í ösku-
dagsliði, ég fékk að vera með í leikjum
krakkanna í götunni á kvöldin, og ég
fékk að sofa fyrir ofan hana í rúminu,
því oft var ekki annars staðar pláss.
Það var býsna margt nýtt sem ég,
litla sveitastelpan, átti kost á að kynn-
ast í fylgd með Dúddu. Eftir á dáist
ég að þolinmæði hennar og jafnaðar-
geði, hvemig hún entist til að vera
með litlu írænku sína í eftirdragi. Ég
þakkaði þetta aldrei nægilega. Nú er
það of seint.
Við stækkuðum, urðum ungar
stúlkur. Ég átti athvarf á heimili
hennar þegar ég flaug úr mínu fjöl-
skylduhreiðri, foreldrar hennar voru
mér sem aðrir foreldrar. Ég leit upp
til fallegu frænku minnar, henni
fylgdi birta, og gleði ríkti hvar sem
hún fór. Ég fékk að fljóta með henni
og Krumma á böll á KEA og ég var
tekin með í bíltúr þegar hún hafði
fengið bílpróf. Þetta voru skemmti-
legir tímar. Svo kom prinsinn inn í líf
hennar. Ég man eftir brúðkaupi
þeirra Ellerts, um miðjan júm', í
Holtagötu 6, þá var „nóttlaus vor-
aldar veröld“, þau ljómuðu af ham-
ingju og framtíðin brosti við þeim.
Þau stofnuðu heimili og þeim fædd-
ust yndisleg böm. Eins og í ævintýr-
unum.
Leiðir okkar lágu sjaldnar saman
eftir það. Við bjuggum sjaldnast á
sama landshorni. Eg fylgdist með
henni úr fjarlægð. Á afmælisdegi
hennar, í apríl síðastliðnum, hringdi
ég til hennar og áleit þá að hún væri á
Isafirði. Þá var hún stödd í Munaðar-
nesi með öllum afkomendum sínum.
Hún var svo glöð, glöð yfir því að öll
fjölskyldan hennar var þar saman
komin, hún var einnig glöð yfir því að
þau Ellert höfðu tekið ákvörðun um
að flytjast aftui’ heim, heim til Akur-
eyrar. Og frænka mín fluttist heim,
nær bömum og barnabömum. Því
miður varð dvöl hennar ekki löng, æv-
intýrinu lauk of fljótt.
Ellert umvafði konu sína um-
hyggju og ást, alla tíð. í byrjun sam-
búðar þeirra virtust mér orð Jónasar
Hallgrímssonar eiga svo vel við hann,
að „blómknapp þann gæti - borið og
varið - öll yfir æviskeið". Enn finnst
mér þau orð hæfa. Hún frænka mín
var ekki sterkbyggð en hún eignaðist
tryggan lífsförunaut að styðjast við,
lífsfömnaut sem aldrei brást. Til
hinsta dags, hinstu stundar var hann
við hlið hennar.
Uti er ævintýri. Við hin grátum yfir
því sem við höfum misst. Við grátum
vegna þess sem var gleði okkar
(Kahlil Gibran). En minningarnar um
Dúddu og um ævintýrin lifa. Góður
guð styrki ykkur Ellert, Guðjón,
Guðbjartur, Sigurbjörg og fjölskyld-
ur.
Sigfríður L. Angantýsdóttir.
Af öllum þeim gæðum
semokkurveitir
viturleg forsjá
til ánægju auka
ervináttan
dýrmætust
(Epikúros.)
Þegar æskuvinkona er fallin frá er
söknuður allsráðandi í brjóstum okk-
ar.
Eftir ævilanga vináttu verður mik-
ið tómarúm. Minningar um ótal
ánægjustundir hrannast upp. Skóla-
gangan með leikjum og starfi, ungl-
ingsárin með öllum sínum ævintýr-
um. Afrek þitt þegar þú syntir yfir
fjörðinn með vinkonu þinni. Ferðalög
og útilegur, böllin, smáskotin, stóra
ástin kom í nn í tilveru þína eftir eitt
slíkt og það skot hefur enst með gagn-
kvæmri umhyggju.
Þó að við allar þrjár stofnuðum
fjölskyldu og settumst að sín á hvoru
landshominu slitnaði aldrei vinkonu-
þráðurinn. Alltaf vorum við í sam-
bandi hvor við aðra, fylgdumst með
stækkandi fjölskyldum, atvinnu og
lífshlaupinu öllu sem fullorðinsárin
bera með sér.
Það var okkur raun að fylgjast með
baráttu þinni við illkynja sjúkdóm en
við dáðumst að dugnaði þínum og
æðruleysi, þú lést ekki bugast þótt oft
hljóti að hafa verið erfitt. Því miður
gátum við svo lítið gert þér til hjálpar.
í þrenningunni Obba, Bíbba og
Dúdda, hefur fækkað um eina í þessu
jarðlífi, en Dúdda verður alltaf með í
huga okkar og tilveru í framtíðinni.
Elsku Ellert, Guðjón, Guðbjartur
og Sigurbjörg, þið hafið misst mikið,
en minningin um ástríka og góða eig-
inkonu, móður og ömmu, sem öllum
vildi vel, verður ykkar styrkur.
Elsku vinkona, með miklum sökn-
uði kveðjum við þig og þökkum
ómetanlega vináttu í gegnum árin.
Þínar vinkonur,
Bryndís og Sigrún.
Skjótt hefur sól brugðið sumri,
því séð hef ég fjjúga
fannhvíta, svaninn úr sveitum
tilsóllandafegri.
(Jónas Hallgr.)
Hvem hefði órað fyrir því, á vor-
dögum síðasta sumars, að Dúdda,
Sólveig Guðbjartsdóttir, mundi
ásamt blómskrúði sumarsins falla til
moldar núna á haustdögum. Það er
mikill harmur kveðinn hjá hennar
nánasta fjölskylduliði og vinum öllum.
Það er huggun harmi gegn að sá
sem er mikið syrgður, hefur lifað til
góðs. „Þú grætur vegna þess, sem var
gleði þín áður“, segir spámaðurinn
Kahlil Gibran. Tímaglas lífshlaupsins
tæmist, fyrr eða síðar, þó ótímabært
fráfall sé ætíð meira sláandi en þegar
öldungur hnígur ellimóður að velli.
Þegar ég minnist Sólveigar frænku
minnar verður það ávallt minnisstætt
hvað það var alla tíð bjart yfir henni
og það var líka birta í nafninu hennar.
Hún var ætíð hógvær í glæsileik sín-
um með mildu brosi og spékopp í
kinn. Þegar ég sá hana síðast, en það
var nokkrum dögum fyrir andlát
hennar, þá var bjart yfir henni og
æðruleysi þó að ekki leyndi sér að
baráttan væri hörð. Þó að örlögin
sköpuðu henni þann dóm að vera
brottkölluð á góðum aldri, þá var hún
þakklát fyrir góða ævi. Þau Ellert
sköpuðu alltaf gott umhverfi kringum
sig. Til þeirra vai- alltaf gaman að
koma. Þeim fylgdi ætíð glaðværð og
sérstök hlýja, sem gott var að njóta.
Bömin þeirra bera með sér þetta
hlýlega viðmót og glaðlega fas. Þetta
er dýrmæt arfleifð.
Mér er það minnisstætt þegar ég
átti athvarf þijá vetur hjá foreldrum
Dúddu í Holtagötu 6, þá voru þrjú
eldri systkinin á mesta íjörkálfaaldr-
inum og var oft brugðið á leik. Vinsæll
leikur var nefndur veiðimannaleikur-
inn. Stóri frændinn var að sjálfsögðu í
hlutverki Grýlunnar. Þá var mikið
hlegið og skrikt.
Það eru tjúfar minningar frá þess-
um dögum. Dúdda var vel gerð til lík-
ama og sálar, hún vílaði ekki fyrir sér
að leggjast til sunds og synda yfir
Eyjafjarðarál ásamt vinkonu sinni.
Eitt sinn syntu þær frá tanganum og
yfir fjörðinn. Þá bjó hún alltaf fjöl-
skyldu sinni fagurt heimili og vel var
tekið á móti gestum hvort sem var í
Reykjavík, Akureyri eða á Isafirði.
Hún Dúdda var dul og bar ekki til-
finningar sínar á torg, en ég veit hún
átti ríka trúarsannfæringu, sem hefur
veitt styrk í erfiðu veikindastríði. Það
ætla ýmsir, sem gæddir eru djúpri
undirvitund, að þegar mönnum er
kippt fyrirvaralítið af þessum lífsvett-
vangi, þá sé þeim ætlað annað og nýtt
hlutverk, „meira að starfa Guðs um
geim“.
Sálmaskáldið Hallgrímur Péturs-
son setur umskiptin fram á sannfær-
andi hátt:
Nær þegar kallið kemur
kaupirsérenginnfrí.
Þar læt ég nótt er nemur,
neitt skal ei kvíða því.
Elsku Ellert og bömin. Við biðjum
Guð að blessa ykkur, góðu minning-
amar og sefa sorgina.
Svava, Sigurður og fjöl-
skylda frá Torfufelli.
Fáum manneskjum hef ég kynnst
um dagana, sem hafa borið með sér
eins mikla birtu og vinkona mín, Sól-
veig Guðbjartsdóttir.
Hvar sem hún var eða kom, var
sem Ijóma brygði á allt umhverfis
hana. Mér fannst eins og hún hlyti að
vera frá öðmm heimi, heimi sem væri
svo miklu betri en sá sem við lifum í.
Prúðmennska, réttlæti og kærleik-
ur einkenndu alla hennar framkomu.
Trúmennska var í fyrirrúmi í öllu sem
hún tók sér fyrir hendur. Hún hallaði
aldrei á nokkum mann, var alltaf
reiðubúin að rétta hlut þess er minna
mátti sín, sá ávallt það besta í fari
hvers og eins.
Þeir hafa verið þungbærir þessir
mánuðir frá því hún veiktist. En það
æðruleysi og sá styrkur sem hún
sýndi var með eindæmum, aldrei
kvörtunarorð. Ef spurt var um h'ðan
var svarið yfirleitt það sama, að hún
hefði það bærilegt.Og vissulega bar
hún þjáningar sínar af mikilh reisn.
Ég er þakklát fyrir þær stundir
sem við höfum átt í sumar á heimih
hennar. Alltaf fór maður sterkari af
hennar fundi og hugurinn fylltist ein-
hverjum ólýsanlegum friði. Heima
undi hún sér best, og þaðan lagði hún
í sína hinstu för, umvafin ástvinum
sínum. Fjölskyldan og heimihð var
henni allt.
Dúdda eins og hún var kölluð var
falleg kona svo eftir var tekið og feg-
urð sinni hélt hún til hinstu stundar.
Senn fara jólaljósin að lýsa upp
skammdegið og birtan sem Dúdda
skilur eftir sig mun lýsa okkur um
ókomna tíma.
Fagra kveðjustund, tefðu
augnablik, að þín síðustu
orð verði þögnin. Ég hneigi
höfuðmitt,ogheld
lampanum hátt, að hann
megi lýsa þér á leiðinni.
(R. Tagore.)
Kæru ástvinir, Guð blessi ykkur
öll. Blessuð sé minning Sólveigar
Guðbjartsdóttur.
Drífa Gunnarsdóttir.
Sérfræðingar
í blómaskreytingum
við öll tækifæri
8 TKiblómaverkstæði 1
IJpinnaLJ
Skólavörðustíg 12,
á liorni Bergstaðastrætis,
sími 551 9090.
Ástkær eiginkona mín,
GUÐRÚN MARÍASDÓTTIR,
Digranesvegi 16,
Kópavogi,
sem iést 8. nóvember sl., verður jarðsungin
frá Kópavogskirkju föstudaginn 17. nóvember
kl. 13.30.
Sigurður Einarsson.
Sambýliskona mín,
VIGDÍS ÓLAFSDÓTTIR
frá Brekku,
andaðist á dvalarheimilinu Barmahlíð á Reykhólum mánudaginn
13. nóvember sl.
Útförin ferfram frá Gufudalskirkju laugardaginn 18. nóvember kl. 14.00.
Fyrir hönd sonar og barnabarna,
Theódór Guðmundsson.
+
Móðir okkar, tengdamóðir, amma og langamma
GUÐBJÖRG BIRKIS,
áður Hátúni 8,
Reyjavík,
sem andaðist miðvikudaginn 8. nóvember
verður jarðsungin frá Háteigskirkju fimmtu-
daginn 16. nóvember kl. 13.30,
Þeim, sem vilja minnast hinnar látnu, er bent á
Barnaspítala Hringsins.
Regína Birkis, Guðberg Haraldsson,
Sigurður Birkis, Bonnie Birkis,
Gunnlaugur K. Jónsson, Auður Guðmundsdóttir,
Guðbjörg Birkis Jónsdóttir, Marinó Bjömsson,
Dalla Rannveig Jónsdóttir, Ingi Þór Jónsson,
Sigurður Pétur Birkis,
Jónas Paul Birkis,
Kate Elizabeth Birkis
og barnabarnabörn.
+
Faðir okkar, tengdafaðir og afi,
ÓLAF J. EYLAND,
Munkaþverárstræti 16,
Akureyri,
verður jarðsunginn frá Akureyrarkirkju á morgun,
fimmtudaginn 16. nóvember, kl. 13.30.
Erna María Eyland, Tómas Ingi Þorgrímsson,
Jóhann Gísli Eyland, Valrós Tryggvadóttir,
Kristín Rósa Jóhannsdóttir.
Legsteinar
Vönduð íslensk framleiðsla
Fáið sendan myndalista
MOSAIK
Marmari
Granít
Blágrýti
Gabbró
Líparít
Hamarshöfði 4, 110 Reykjavík
sími: 587 1960, fax: 587 1986
Þegar andlát
ber að höndum
Önnumst alla þætti útfararinnar.
Við Útfararstofu kirkjugarð-
anna starfa nú 14 manns
með áratuga reynslu við
útfaraþjónustu. Stærsta
útfararþjónusta landsins
með þjónustu allan
sólarhringinn.
Prestur
Kistulagning
Kirkja
Legstaður
Kistur og krossar
Sálmaskrá
Val á tónlistafólki
Kistuskreytingar
Dánarvottorð
Erfidrykkja
UTFARARSTOFA
KIRKJUGARÐANNA EHF.