Morgunblaðið - 28.12.2000, Page 83

MORGUNB LAÐIÐ
BREF TIL BLAÐSINS
FIMMTUDAGUR 28. DESEMBER 2000 83
Morgunblaðið/Kristinn
Er hættulegt að ferðast með
Strætisvögnum Reykjavíkur?
Frá Axel Haugen:
ÞEGAR nær dregur jólum og um-
ferðaröngþveitið eykst eftir því sem
þessi árvissa hátíð nálgast, er í
rauninni ágætt að vera bíllaus og
nýta sér þjónustu SVR fyrir einung-
is 130 krónur á dag ef maður fjár-
festir í græna kortinu, sitja
áhyggjulaus í vagninum og leyfa bíl-
stjóranum að flytja sig nærri þeim
áfangastað sem för er heitið í hvert
eitt sinn.
Eins og flestir hafa fundið fyrir,
sem einhvern tíma hafa ekið um á
bíl hér í höfuðborginni, er umferðin
sífellt að verða „stífari“, sumir segja
tillitslausari og ráðamenn tala um að
gatnakerfið beri ekki lengur um-
ferðina á annatímum.
Oft hefur verið talað um að notk-
un farsíma í akstri, dragi úr hæfi-
leika viðkomandi bílstjóra til að
stjórna ökutæki sínu á meðan sam-
tali stendur og hafa litlar mótbárur
heyrst við þeirri staðhæfingu.
Enn hefur þó löggjafarvaldið ekki
sett með skýrum hætti lög, til að
koma böndum yfir þá ökumenn sem
stofna sjálfum sér og öðrum í hættu
með því að tala í farsíma í akstri, en
þá er átt við að farsíma sé haldið
upp að eyra og einungis stýrt með
annarri hendi, einungis hafa verið
gefin út vinsamleg tilmæli þess efnis
að ökumenn noti handfrjálsan bún-
að, en líkt og sýndi sig með bílbelta-
notkun hér á árum áður, virðist ekki
nægja að beina vinsamlegum til-
mælum til almennings, heldur sýnir
reynslan fram á að þörf er á skýrum
og greinargóðum lögum að viðlögð-
um sektum til að ná settu marki.
í raun og veru er ekki sama um
hvaða ökumann er að ræða, þ.e.
meðan einungis er farið eftir vin-
samlegum tilmælum, og gera verður
gi'einarmun á einstaklingi á eigin bíl
í einkaerindum, eða ökumanni sem
hefur atvinnu af akstri almennings-
vagna og/eða langferðabifreiða.
Þar sem ég ferðast lítið sem ekk-
ert með langferðabifreiðum, læt ég
öðrum það eftir að tala um farsíma-
notkun langferðabílstjóra, sem talað
geta af reynslu, en ég hinsvegar sem
daglegur notandi þjónustu SVR get
vottað að farsímaeign bílstjóra SVR
er bæði almenn og notkun þeirra á
símunum á meðan akstri stendur
alltof algeng.
Ég sendi reyndar forstjóra SVR,
frú Lilju Ólafsdóttur, stutt bréf í
byrjun nóvember þar sem ég tíund-
aði vandamálið, og spurði m.a. hvort
hún teldi að það bryti í bága við
regluna: „Viðræður við vagnstjóra í
akstri bannaðar" ef vagnstjóri talaði
í farsíma á meðan akstri stæði.
Um miðjan- mánuðinn barst mér
stutt og laggott svar þess efnis að sú
regla væri í gildi hjá SVR að vagn-
stjórar töluðu ekki í farsíma á með-
an ferð stæði.
Ég er viss um að ég er ekki eini
farþeginn hjá SVR sem hefur orðið
var við að þessi regla er brotin á
meðal vagnstjóra eins oft og þeim
þurfa þykir og ferðin sem átti að
vera áhyggjulaus fer í að fylgjast
með vagnstjóranum í kröppum
beygjum, oft á töluverðri ferð, eða
akandi inn á stoppistöðvar með aðra
hönd á stýri og hina á farsímanum
upp við eyrað, og virðist þá engu
máli skipta hvort vagninn er yfirfull-
ur og bæði konur og ungabörn um
borð.
Með öryggi stætisvagnafarþega
og reyndar allra sem eitthvað eru í
umferðinni í huga, leyfi ég mér að
spyrja: Þarf að verða slys til þess að
tekið verði fyi’ir farsímanotkun
vagnstjóra SVR í vinnutíma?
I Ijósi ofanritaðs langar mig til að
beina þeim tilmælum til frú Lilju
Ólafsdóttur, forstjóra SVR, að hún
svari einni af þeim spurningum sem
ég lagði fyrir hana í áðurnefndu
bréfi sem hún fékk í nóvember sl. en
hún hljóðaði eitthvað á þessa leið:
„Telur þú að hæfni vagnstjóra til
þess að stjóma almenningsvagni
minnki ef hann talar í farsíma á
meðan akstri stendur?“
AXEL HAUGEN,
Hofteigi 38, Reykjavík.
Að prjóna
kynslóðaorminn
Frá Hrafni Sæmundssyni:
I BLAÐI eldri borgara „Listin að
lifa“ skrifar Karl Gústaf Asgrímsson
formaður Félags eldri borgara í
Kópavogi grein „Kynslóðabil Hvað
er það?“ Greinin
hefst þannig.
„Ekki eru mörg
ár síðan ég fór að
heyra þetta orð,
kynslóðabil og í
framhaldi af því,
nauðsyn þess að
brúa kynslóða-
bilið“. Hvað er
Hrafn átt VÍð?
Sæmundsson Hvað og hvern-
ig er þetta kynslóðabil? Og Karl
Gústaf kemst að niðurstöðu undir
lok greinarinnar: „Ef litið er út í
náttúruna sést, að það er eðlilegt að
eldri einstaklingar fylgi ekki æsk-
unni eftir, en fylgist með úr fjar-
lægð, og það er einmitt það sem við
eldri borgarar erum að gera.“
Undirritaður er að brjóta lofoð
með þessu lesendabréfi en ég er bú-
inn að velja mér annað áhugamál á
eftirlaunaaldrinum sem nú er haf-
inn. En ég vil þakka Karli Gústafi
fyrir þessa grein hans. Karl er rit-
fær maður og hefur auk þess þann
góða eiginleika að-koma-beint fram
með skoðanir sínar. Um kynslóðabil-
ið ætla ég ekki að segja neitt. En
veruleikinn í kringum Kaj-1 er svolít-
ið öðruvisi en óskhyggja hans. Um
nokkurra ára skeið hafa félagsheim-
ilin í Kópavogi verið opin öllum. Ef
Karl hefði litið inn fyrir helgina þeg-
ar salir félagsheimilanna voru fullir
af fólki af öllum kynslóðum sem var
að skera laufabrauð eða ef hann
hefði litið við á fjölskyldudögunum
þegar Gullsmári troðfylltist af fólki
og félagsmálastjórinn í Kópavogi
verðlaunaði fullorðna Kópavogsbúa
fyrir frumkvæði í félagsstarfi og
fjöldinn allur af börnum og ungling-
um var kominn á staðinn og í næsta
nágrenni við okkur í salnum voru
fjórar kynslóðir komnar til að halda
uppá afmæli ömmunnar, þá held ég
að það hefði verið erfitt að trúa því
guðspjalli að fullorðið fólk í Kópa-
vogi fylgist með úr fjarlægð.
Og ekki er ein báran stök. Höf-
uðborg landsins hefur líka stigið
skrefið til fulls. I viðtali í Morg-
unblaðinu segir Lára Bjömsdóttir,
félagsmálastjóri, í Reykjavík 26.
nóvember sl.: „Þess ber að geta að
frá og með áramótum verður þetta
félagsstarf í félagsmiðstöðvun-
um opið öllum aldurshópum með það
að leiðarljósi að maður er manns
—gaman.- Þennan-möguleika-ætti“fé*
lagslynt fólk á öllum aldri að skoða.“
Daginn áður, 25. nóvember, var
uppskeruhátíð í Hátíðarsal Miðbæj-
arskólans þar sem Fræðsluráð
Reykjavikur og Félagsþjónustan í
Reykjavk fögnuðu uppskeruhátíð
verkefnis Reykjavíkur - menning-
arborgar Evrópu en verkefnið hét
„Kynslóðir mætast 2000“ en þetta
var samstarfsverkefni 14 félagsmið-
stöðva aldraðra í Reykjavík og 14
grunnskóla. Þarna hélt Björn
Bjarnason menntamálaráðherra
ágæta ræðu og Ingibjörg Sólrún
borgarstjóri „ræsti“ verkefnið á eft-
irminnilegan hátt. Og forseti íslands
Ólafur Ragnar Grímsson var við-
staddur.
Þó tvö stærstu sveitarfélög lands-
ins hafi brotið ísinn, vil ég sérstak-
lega skora á Kópavogsbúa að kynna
sér félagslegu hlið málsins af eigin
raun og tjá sig opinberlega. Þeir
sem vilja ekki „fylgja æskunni“ og
vilja standa utan erils þjóðfélagsins
og „fylgjast með úr fjarlægð“ hafa
fullan rétt til að velja sér þann lífs-
stíl.
„Og það er einmitt það sem við
eldri borgarar erum að gera“, þetta
kannast ég hins vegar ekki við. Ég
hef umgengist fullorðið fólk í alla-
vega tuttugu ár í Kópavogi og séð
það gera og hafa frumkvæði að ótrú-
legustu hlutum. Þetta mál snertir
allar fjölskyldur í bænum. Pössum
þetta fjöregg okkar.
HRAFN SÆMUNDSSON,
fv. atvinnumálafulltrúi,
-Gullsmára 9, Kópavogi.
Er þetta
æskudýrkunin?
Frá Kolbrúnu Steinsdóttur:
MÉR ER spurn. Ég er gift þriggja
barna móðir á fimmtugsaldri, af-
lögufær um tíma og krafta hluta úr
degi. Ég er búin að vera á vinnu-
markaðnum frá unglingsaldri en nú
bregður svo við að mín er hvergi
þörf. Ég hef frá tvítugu verið í hálfs-
dagsstarfi, varla misst úr dag vegna
eigin veikinda, veikinda barna, tann-
læknaferða, umfelgunar á hjólbörð-
um, ferða í banka, á skattstofu og
ekki heldur misst úr hálfa og heila
klukkutíma vegna langra matar-
tíma.
Frá því í janúar sl. hef ég verið að
leita mér að vinnu. Ég hef verið
langsamlega mest í alls konar bók-
haldi og er góð í að fylgja ákvörð-
unum annarra eftir. Ég hef mjög
þægilega símarödd og viðkynning
mín við skuldara fyrirtækja er oftast
á þann veg að þeir borga með glöðu
geði. Engu að síður fæ ég engin við-
brögð við umsóknum mínum.
Sagan segir að stór fyrirtæki eins
og flugfélögin, bankamir og trygg-
ingafélögin vilji ekki ráða fólk í
hlutastörf. Ég hef heyrt alls kyns
sögur af konum sem hafa unnið á
morgnana í fjöldamörg ár og fá síð-
an allt í einu fyrirmæli um að auka
stöðugildið eða hætta ella. Þetta seg-
ir sagan.
Og nú spyr ég: Hvar eru aðferða-
og félagsfræðingarnir sem gætu far-
ið á stúfana og kannað hvort þessar
sögusagnir eru tilhæfulausar eður
ei? Ef þær eru sannar - sem ég vona
auðvitað að þær séu ekki - hvað
veldur því þá að fyrirtæki með mörg
hundruð starfsmenn kjósa að koma í
veg fyrir eðlilegt fjölskyldulíf í
mörgum tilfellum? Ef þær eru ekkt'
sannar, hvers vegna fær þá ekki full-
frísk og atorkusöm en verklaus
manneskja - ég - hálfsdagsvinnu
svo að hún geti í senn orðið fyrirtæki
að gagni og sinnt fjölskyldu og heim-
ili? Nýjasta sagan hermir að vinnu-
veitandi hafi fengið það svar á ráðn-
ingarstofu að því miður væri hún
ekki með neina manneskju undir
fimmtugu í starfið. Vinnuveitandinn
hváði. Hann hafði ekki beðið um
ákveðinn aldur. Verða kennitölurnar
ónýtar um fertugt? Og hver ákveður
að við verðum ónothæf í störfin þeg-
ar við yfirgefum æskuárin?
Mér er sem sagt spurn, og ég vona
að réttir aðilar hendi nú spurningu
mína á lofti og finni svörin sem dugav
KOLBRÚN STEINSDÓTTIR,
Gnoðarvogi 88, Reykjavík.

Tg /qiupi
atdrei
áramótaíqótinní
Fataleiga Garðabæjar,
sími 565 6680.
Opið virka daga frá kl. 10 tiM 8, laugardaga frá kl. 10 til 14.
Glæsilegir
samkvsmis-
kiólar fgrir
áramóla-
fagnaðinn