Morgunblaðið - 29.12.2000, Side 70

MORGUNBLAÐIÐ
70 FÖSTUDAGUR 29. DESEMBER 2000
FÓLK í FRÉTTUM
Hafnarfjarðarleikhúsið sýnir Vitleysingana
Morgunblaðið/Halldór Kolbeins
Vitleysingarair láta oft eins og algerir vitleysingar.
Engin vitleysa
Hafnarfjarðarleikhúsið
sýnir um þessar mundir
Vitleysingana, grá-
glettna samfélagsádeilu
eftir Olaf Hauk Símon-
arson. Arnar Eggert
Thoroddsen ræddi við
tvo af leikurunum, þau
Höllu Margréti Jóhann-
esdóttur og Dofra Her-
mannsson, yfír ristuðu
brauði og kaffí.
Morgunblaðið/Ásdís
Halla Margrét Jéhannsdóttir og Dofri Hermannsson leika í Vitleysing-
unum sem Hafnarfjarðarleikhúsið sýnir um þessar mundir.
VITLEYSINGARNIR er stór-
skemmtilegt leikrit - og grafalvar-
legt um leið. Ólafur Haukur er
glúrinn samfélagsrýnir og hér er
neyslu- og lífsgæðakapphlaupið
tekið hressilega fyrir og ýmsum
samfélagsmeinum sem og almenn-
um álitamálum á þessum síðustu
og verstu gerð greinargóð skil í
kröftugri sýningu. Sagan segir frá
sjö manna vinahópi sem saman-
stendur af þremur hjónakornum og
einni einhleypri. Hópurinn er á
hinum viðkvæma fertugsaldri, eru
„thirty something" eins og það er
kallað í Amríkunni og eru að sinna
hinum og þessum hlutverkum sem
nútímasamfélagið kallar á, hér er
m.a. rithöfundur, sálfræðingur,
peningabraskari, alþingismaður og
læknir. Pótt þau leitist við að gefa
af sér slétta og fellda ímynd svona
dags daglega er ekki allt sem sýn-
ist þegar gægst er á bak við tjöld-
in.
Viðtökur á Vitleysingunum hafa
verið vonum framar og í kvöld fer
fram sérstök jólasýning á leikrit-
inu.
Boltakast
Halla Margrét Jóhannesdóttir
og Dofri Hermannsson leika eitt af
pörunum ráðvilltu.
„Þetta leikrit er að sumu leyti
stflað á yngri áhorfendur,“ segir
Dofri. „Það fjallar um fólk á okkar
aldri og þessa hringavitleysu sem
það er statt í.“
Þau segja leikritið hafa verið
unnið í nánu samstarfi við höfund-
inn. „Upphaflega var það þannig að
Hafnarfjarðarleikhúsið var með
ákveðna hugmynd," segir Halla.
„Síðan mætir Ólafur henni og bolt-
inn gengur síðan á milli. En hann
kemur náttúrulega alltaf með til-
boð um senurnar og þann texta
sem...“ Dofri kemur inn í. „Hann
mætir með drög að handriti og svo
er farið yfir það. Hópurinn og sér-
staklega stjórnendur Hafnarfjarð-
arleikhússins lögðu línurnar í byrj-
un og leikritið mótast í einhverju
boltakasti á milli Ólafs Hauks og
leikhússins."
Þau segja sýninguna hafa gengið
mjög vel. „Það er mjög ánægjulegt
að nú er að koma í leikhúsið fólk
sem er á aldrinum tuttugu og fimm
ára til fertugs,“ segir Halla. „Sem
sagt fólk sem er á sama aldri og
fólkið sem þetta leikrit er að fjalla
um. Ég held að þetta fólk spegli sig
á svolítið nýjan hátt í leikhúsinu í
þessu verki. Ég held að mörg pör
og vinahópar séu að koma þarna
saman og allir fá sína næringu. AU-
ir fá sín skot.“
Dofri kallar Hafnarfjarðarleik-
húsið markaðssækið listrænt leik-
hús og glottir við tönn. „Það hefur
alltaf verið stefna Hafnarfjarðar-
leikhússins að vera með listrænt
leikhús en það er ekki þar með
sagt að það þurfi endilega að vera
leiðinlegt. Okkur finnst eðlilega
alltaf leiðinlegt að gera leiðinleg
stykki. Auðvitað viljum við hafa
gaman af þessu og þetta tvennt
(markaðurinn og listirnar) getur
alveg farið saman.“
Dofri segir það langskemmtileg-
ast að gera grín að sjálfum sér en
vera ekki sama um leið. „Sumir
hafa sagt við mann að þeir hafi
veinað af hlátri en síðan hafi komið
atriði sem hafi passað við þá sjálfa
og þá hafi þeir hugsað: „Þetta var
ekki fyndið!“ (hlær).“ Dofri heldur
áfram og veltir inntaki leikritsins
fyrir sér. „Kveikjan að mörgu í
leikritinu liggur m.a. í rabbfundum
sem leikhópurinn tók þátt í áður en
æfingar hófust. Þar var verið að
tala um íbúðirnar sem við erum að
kaupa, jeppana sem okkur langar í
og það heyrðust setningar eins og
„systir mín kom heim á glænýjum
bíl beint úr kassanum og borgar
bara 17.000 á mánuði“. Allt eftir
þessu. Allir okkar jafnaldrar eru í
einhverju svona...,“ Halla tekur
við. „Já og svo er sagt „Af hverju
tekur þú ekki þátt? Þú átt það skil-
ið. Við búum í þannig samfélagi að
þú átt það skilið að keyra á bíl.“
Dofri bindur enda á þetta. „Allar
þessar umræður enduðu svo á
setningunni: „Við erum bara vit-
leysingar!“
Hvernig grætur leikarinn?
Eins og áður segir er undirtónn-
inn alvarlegur í leikritinu og tais-
vert um harmakvein. Oft veltir
maður fyrir sér gráttækni leikar-
ans en þorir sjaldnast að spyrja
hvernig að sé farið. Ég afréð þó að
spyrja í þetta sinnið, enda and-
rúmsloftið afslappað, umræðum að
verða lokið og þær farnar út um
víðan völl fyrir löngu. „Hefurðu
lært dans?“ spyr Dofri og blaða-
maður minnist danstímanna þegar
hann var lítill. „Heldurðu að þú
gætir lært dans?“ spyr hann áfram
og blaðamaður svarar. „Já, örugg-
lega“. „Þetta er ákveðið spor sem
þú lærir,“ heldur Dofri áfram. „Það
er. mjög erfitt fyrst en svo verður
þetta að ákveðinni rútínu á end-
anum. Músíkin hjálpar þér í gegn-
um þetta og svo ertu byrjaður að
kunna þessar hreyfingar í vöku
sem og í svefni. Þetta er svipað
með grát hjá okkur, þú færð eitt-
hvað handrit og þar er í raun upp-
skrift að einhverjum tilfinningaleg-
um rússíbana. Síðan ferð þú í
þennan rússíbana og ræktar með
þér þær tilfinningar sem þar er að
fmna. Þannig að þetta er bara
ákveðið ferli sem fer í gang.“
„Það getur til dæmis verið ein-
hver ákveðin líkamleg hreyfing í
verkinu sem hefur lykilþýðingu í
ákveðnum aðstæðum sem kveikir
þá á þessu ferli,“ bætir Halla við að
lokum.
Ég kveð þessa Vitleysinga með
virktum, enda kaffið löngu búið og
spólan á upptökutækinu senn líka.