Skírnir - 01.01.1883, Blaðsíða 37

ÓFRIÐURINN Á EGIPTALANDI.
39
inginn. Hjer fór svo nærri því sem Wolseley hafði gert ráð fyrir,
að dæmi munu vart til slíks finnast. Á foringjafundi í Lun-
dúnum hafði hann sagt hershöfðingjunum alla fyrirætlun sína,
benti síðan á Tel-el-Kebír á landsuppdrættinum og sagði:
,,þarna ræðst jeg á hann (Arabi) 15. septembers, og daginn á
eptir verð jeg í Kaíró.“ Hvorttveggja bar þó að tveim dögum
fyr enn hann hafði gert ráð fyrir. í bardaganum höfðu fallið
af Englendingum 54 menn, og af þeim voru 9 í fyrirliðatölu,
en særðir voru 342, og á meðal þeirra 22 fyrirliðar. Menn
segja, að tala fallinna og særðra i liði Egipta hafi verið um
1500. Að skömmum tíma liðnum eptir þessi tíðindi, voru öll
vígi og kastalar (Kafrdóvar, Abúkir, Damiette og fl.) komnir á
vald Englendinga. þegar frjettirnar komu til Alexandríu og
Kairó af óförum Arabis, ljetust margir heyra fagnaðarsögu,
þeir sem áður höfðu sinnt hans máli, göfgað hann og beðið
honum allrar hamingju, en sumir formæltu honum — ekki um
skrílinn að tala — og kölluðu hann bæði „hund“ og „svin“.
Arabi gekk á hönd Englendingum, þegar lið þeirra kom til
Kairó og borgin var á þeirra valdi. Hann vissi, hye hitt
mundi lifhætt, að seljast i hendur kedífinum eða hans embættis-
mönnum. þegar kedífinum bárust þau tíðindi, að Arabi væri
höndlaður, voru margir höfðingjar viðstaddir, og meðal annara
manna frjettaritari blaðsins Times. þeir tóku allir þeirri frjett
með fagnaðarsvip, og eins sá maður, sem á höfðingjaþinginu
hafði kallað Arabi frelsishetju landsins. Nú taldi hann fast á,
að „sá hundur“ skyldi festur á gálga. Úti á strætunum heyrð-
ust gleðióp, og margir flýttu sjer á fund kedífsins að tjá honum
samfagnað sinn. Frjettaritarinn minntist á við jarl, Iwe þegnar
hans virtust vera honum hollir í huga, en hann svaraði: „Hefði
jeg verið tekinn fastur fyrir mánuði, þá hefðu þeir húrrað eins
glaðlega og nú.“ Hjer mun og hafa farið nærri, og þegar
jarlinn kom til Kaíró, , aðsetursborgar sinnar (25. september),
sáust mörg merki til, að borgarlýðnum bjó þungt niðri fyrir,
en það voru Englendingar, her þeirra og aðrir Evrópumenn,
sem gengust fyrir viðtökufögnuðinum. Sumstaðar æpti fólkið
að honum og konu hans, þegar hann ók til hallar sinnar frá