Skírnir - 01.08.1913, Síða 2

194
Gruðrún Ósvífnrsdóttir og W. Morris.
heitinn Magnússon í Cambridge var honutn leiðtogi. ís-
land heiilaði Morris. Þeir félagar ferðuðust hér um land-
ið og þýddu töluvert af íslenzkum fornsögum. Áður hafði
Morris sungið aðallega um Artúr, brezka konunginn, en
Islandi mátti hann aldrei gleyma síðan.
Um 1868 var í smíðum stærsta verkið hans: »Hin
jarðneska Paradís«; það er í ljóðum, allstórt sagnasafn í
fjórum bindum. Grindin, sem bindur allar sögurnar sam-
an er sú: Um miðja 14. öld ílýja ýmsir Norðmenn af
landi burt til að forðast svarta dauðann. Þeir leita vest-
ur um höf hinnar jarðnesku Paradísar, sem munnmæli og
sögur fara af. Eftir langa útivist taka þeir fagurt land;
en þar mætir dauði þeim alstaðar; sælan sem þá dreymdi
er þeim fjærst þegar innlenda fólkið tilbiður þá og fórn-
ar mönnum á helgidóm þeirra. Þeir komast undan, velkj-
ast um ókunn höf, og taka loksins land á eyju nokkurri;
hana byggja niðjar forn-Grikkja. Einn af Norðmönn-
unum, Hrólfur að nafni, skilur grísku: faðir hans var i
Væringjaliði, og sjálfur var Hrólfur fæddur í Miklagarði.
Sæmóðum köppunum er boðið að ala það sem eftir er æf-
innar á þeirri friðar-eyju. Þeir þiggja fegnir. — Tvisvar
á mánuði mætast öldungar eyjarinnar og Norðmennirnir,
til að ræðast við og skemta sér. Eyjarskeggjar muna
margt frá gömlum óðulum sínum; prestur einn frá Svafa-
landi, sem hafði slegist í för með Norðmönnunum, er fróður
í forn-þýzkum sögum, og Hrólfur kann að segja þær sög-
ur, sem þið metið umfram allar. Eina, sem hann flytur
eitt grátt haustkvöld, kallar hann »Elskhuga Guðrúnar«.
Það er all-langt kvæði: um 5000 línur með hetjuljóða-
hætti (5 áherzlur i línu hverri). Efnið í þessu kvæði
þekkjum við öll hér: það er Laxdæla.
Sjö árum seinna samdi Morris kviðu um Sigurð Fáfnis-
bana, og hún er tekin úr Eddukvæðunum og Völsunga-
sögu.
En það sem okkur kemur við í dag, það er frásögn-
in Hrólfs og samanburður á henni og frumsögunni. Nú
skulum við saman fara yfir bæði ritin og taka nákvæm-