Skírnir - 01.08.1913, Blaðsíða 21

Púkinn ög fjósamaðurinn.
213
hafa tekið eftir því hvaða breyting verður á samlífi manna
er þeir hætta að þérast, eða leggja niður titlana. Sú
breyting verður ósjálfrátt. Um leið og menn hætta með
titlunum að vísa hver öðrum í þann flokk er hann á heima
í, lenda þeir saman í flokk, verða eins konar bræður og
jafningjar, sem ekkert aðgreinir annað en einstaklingseðlið.
Titlarnir verka eins og einkennisbúningur, og allir vita
að hann má sín mikils —
»Því ef að úr buxunum fógetinn fer
og frakkauum svo litia stund,
þá má ekki greina hver maðurinn er«.
Þau orð sem vér höfum um aðra menn fá ósjálfrátt
áhrif á skoðun vora á þeim og hugarþel vort til þeirra.
Það ioðir gróm við ljót orð, þau setja blett á menn. Hver
sem heyrir slíkt orð haft um ástvin sinn, finnur að hann
þarf að þvo blettinn af honum í huga sér. Sá sem kallar
konuna sína í hverju orði »elskuna sína«, hann verður
síður hastur við hana en ef hann t. d. kallar hana »konu-
kind«. Og hjúin á heimilinu bera meiri virðingu fyrir
húsmóðurinni, ef bóndinn kallar hana Sigríði, en ef hann
kallar hana Siggu. Það er líka gamalt ráð að uppnefna
þá er menn vilja draga niður í sorpið, eða þá að afbaka
titla þeirra. Það er því auðsætt, að mikið er undir því
komið, að titillinn hafi eitthvað tígulegt við sig. Mér finst
t. d. orðið trésmíða m e i s t ar i virðulegra en »snikkari«,
þó sumum þyki það hið síðara ef til vill eins gott, af því
það hefir útlendan keim, en hann er venjulega »fínn«.—
Þá gerir það og titlana virðulegri að þeir séu þungir f
vöfunum og miklir í munni. Mennirnir bera ósjálfrátt
meiri virðingu fyrir því sem kostar þá erfiði, en hinu,
sem auðvelt er og umsvifalítið. Því fleiri þjóna sem höfð-
ingjar hafa til að stjana undir sig, því dýrmætari virðist
persóna þeirra, og mæðrunum er löngum annast um þau
börnin sem þær þurfa mest fyrir að hafa. Goodtemplara-
félagið, með sínum »stór«-titluðu embættismönnum, gætf
eflaust lagt orð í belg um nytsemi titlatogsins.
Sumir titlar tákna enga sérstaka stétt eða stöðu, held-