Skírnir - 01.08.1913, Síða 28

Þrjú kvæði
eftir Goethe.
1. Hið
Göfuglyndur,
Góður og hjálpfús
Veri’ inn menski maður,
Því að þetta eitt
Er það, sem hann greinir
Frá verum öllum,
Sem vór til þekkjum.
Vel só hinum œðri,
Ókunnu, hærri
Huldu hugboðs verum;
Við leiti maðurinn
Verum þeim að líkjast;
Á þær að trúa
Hans eigið dæmi kenni.
Því sneydd er tilfinning
Sjálf náttúrau:
Eins skín sólin
Yfir illa og góða,
Og bófum ljóma jafnt
Sem beztu mönnum
Máni mær og stjörnur.
Veltandi straumar,
Vindar, þrumur, haglól
Sínar götur glappast
Og fleygihröð,
Er fram hjá geisa,
Einn af öðrum henda.
guðlega.
Svo er og líka
Um lukku farið:
Hún fálmar meðal fjöldans,
Hrífur ýmist um
Hins unga sveins
Ljúfa, saklausa
Lokkahöfuð
Eða sakdólgs snoðinn’ skalla.
Eftir eilífskorðuðum
Allsher j arlögum
Verðum vór allir
Vorrar tilveru
Ráshring út að renna.
Einn orkar maðurinn
Hinu ómáttulega:
Greining hluta að gera,
Um að velja,
Um að dæma;
Einu er hann umkominn
Augnabliki
Varauleik að veita.
Einn er hann um fær,
Að umbuna góðum,
En gjalda víti vondum;
Bót að vinna,
Björg að veita,
Villuvafið alt