Skírnir - 01.08.1913, Qupperneq 32

224
Fjallið.
efaðist um sannindi þeirra, og engan fýsti að leggja á
fjallið til þess að egna á sig reiði undravættanna.
Neðanundir Svörtuloftum var breiður hjalli, hæstur að
framan, en hallaði niður í djúpa lögg rétt upp við björg-
in. Hjallinn var vaxinn háum og þéttum skógi, og bar
ilminn af honum niður á ströndina, þegar vindur stóð af
fjallinu. En hvað búa kynni í skóginum, vissi enginn.
Flest vóru býlin lítil og lág á ströndinni, og menn
urðu að beygja sig djúpt til þess að komast inn um dyrn-
ar. Þó var þar eitt, sem bar langt af öllum hinum. Það
var heimili sveitarhöfðingjans. Veggirnir vóru hlaðnir úr
eintómu stórgrýti og ásarnir vóru feðmingsdigur rekatré.
»Ekki fýkur það fyrir vindi«, sagði sveitarhöfðinginn.
»og ekki verður því heldur meint af snjóflóði«. Annað
þekti hann ekki, sem valdið gæti híbýlatjóni.
Dyrnar á höfðingjasetrinu vóru einu dyrnar, sem
vóru háar og rúmgóðar, því höfðinginn var mikill vexti
og kunni ekki að beygja sig. En hinir á ströndinni kunnu
að beygja sig, bæði fyrir honum og eins í dyrunum sínum
lágu. Þeir höfðu vanist á það undir eins í bernsku, og
var það nú svo tamt, að þeir hefðu naumast getað án
þess verið. Og eftir því fóru hugsanir þeirra; þær vóru
fáar og smáar og beygjulegar, alveg eins og höfðinginn
vildi hafa þær. En honum var meinilla við, að þeir hugs-
uðu mikið; það fór bezt á þvi, að alt væri í gamla horf-
inu, og það var öruggast til þess að varðveita kyrðina
og friðinn og farsældina. Og líflð þarna á ströndinni
hneig áfram eins og lygn eðjumóða, ótært, hugsjónasnautt
og ástríðulaust.
Enginn vissi til þess, að nokkur hefði verið í orðum
eða æði öðruvísi en höfðinginn vildi. Hann var forsjá
þeirra strandbúanna í öllum greinum og véfrétt þeim, ef
vandamál bar að höndum. Ef þeir skildu ekki eitthvað,
þá bara spurðu þeir hann, og svörin, sem hann gaf þeim,
létu þeir ávalt nægja; þeim datt ekki í hug að efast;
hann var þeirra vitrastur og mestur.
Nú, nú, — enginn vissi til þess, að nokkur hefði