Skírnir - 01.08.1913, Qupperneq 37

Fjallið.
229'
nýr þróttur svall í hverri taug, og sveinninn stóð upp
með eld í augum og sál og skalf af þreki og ást til lífs-
ins og þrá. Og á bökkum lindarinnar uxu aldin í röðum
sveinninn át sig mettan af þeim og hlustaði hugfanginn
á raddirnar í skóginum og sönginn í greinum trjánna.
Svo mundi hann eftir því, að hann átti langa leið
heim, og vildi nú búast til ferðar. En nú var hann vilt-
ur í skóginum og vissi ekkert hvert halda skyldi. En i
hug hans svall nú þor og þrek; hann fann, að hann treysth
sér að komast leiðar sinnar og lagði öruggur á stað. Sam-
stundis er hann var kominn á stað, ómaði aftur rödd leið-
togans ósýnilega í eyrum hans, og hann fylgdi henni ör-
uggur, þó óteljandi raddir kvökuðu af munaði umhverfis
hann og kölluðu hann til sín og hvettu hann til að snúa
aftur. Og fram á brúnina á Dauðuskriðu komst hann heill
á húfi — skriðunni, sem lá neðan við myrkviðinn undir
Svörtuloftum.
Og sveinninn horfði af brúninni yfir hafið vítt og
ómælandi. En nú sá hann það, sem hann hafði aldrei séð
áður. Yzt við sjónhring gat að líta glæsileg lönd vafin
sólgulii og sumarbliðu. Og þarna úti sá sveinninn í anda
hálfdulin markmið eitt af öðru, sem drógu til sín hugann
með ljúfri þrá.
En svo mintist hann móður sinnar í fátæklega kotinu
heima og hann þaut í hendings kasti ofan allar skriður
léttari i spori en nokkru sinni áður á æfinni.
Timinn leið, og sveinninn óx og hann hélt áfram ferð-
um sínum í skóginum. Nú var hann orðinn kunnugur og
átti hægt með að rata hvert sem hann fór. Og raddirnar
þekti hann nú fiestar, og hann hlýddi ávalt þeim röddum,
sein leiddu hann áfram yfir urðir og ógöngur, en hafnaði
boði þeirra, sem vildu fá hann til að líta aftur og hverfa
af leið. Og hann þekti nú dýrin í fyigsnum skógarins og
fugfana í greinum trjánna, en þau gerðu honum ekkert
mein, því hann kunni að umgangast þau, temja þau og
leiða. Og mikil var andans auðlegð sú, er hann eignaðist
þarna i skóginum.