Skírnir - 01.08.1913, Blaðsíða 46

238
Fimti mai.
Frá P/ramíðum til Mundía
frá Manzanares til Rínar
hans óbilandi elding flaug
með ógnarþrumur sínar,
frá Skyllu’ í Yanakvísl, hafi í haf,
hentist hans leifturglóð.
Var frægð hans sönn? Látum seinni tíð
svara í slíkum vanda,
vór fyrir heimsins Höfundi
hneigjum oss, sem þann anda
sköpunarmagns síns mestan vott
mannheima birti þjóð.
Stórræðagleði, er geystum hroll
í gegnum hugann streymir,
og óþol hjarta, er þjóna þarf
en þó um völdin dreymir,
og öðlast laun, sem óðs manns var
æði að búast við, —
alt reyndi’ hann: hættu þunga þraut,
því meiri frægðarljóma,
sigur og flótta, hilmishöll,
heimsútlegð gleðitóma,
tvisvar í dufti, tvisvar lyft
í tign á altarið.
Hann birtist: alvopna aldir tvær
andvígar til hans liðu,
auðmjúkar gáfust undir hann,
örlagadóms síns biðu;
hann kvað sór hljóðs, og settist svo
sjálfur að dæma þær.
Hann hvarf — og enti á eyðiey
iðjulaus lífið ríka,
hlaðinn af óbeit ótal manns,
innfjálgri d/rkun líka,
hatri, sem ekkert afmáð gat,
ást, sem að gleymst ei fær.