Skírnir - 01.08.1915, Síða 19

Vopnahlé.
243
Að því búnu aftur skyldi hafin
Orustan, á ruddri leið til heljar.
Sérhvert peð á sínum reit á meðan
Sitja kyrt, og manndráps-taflið standa
Orða-skila bil var blóðvallarins
Breidd, á milli vegendanna fremstu.
öðrumegin, bak við reittan runna,
Réttist upp á kné sín áhlaupsmaður.
Skarn og blóðpoll skriðið hafði á grúfu.
Skothríð undir. Síðan kveldið áður
Mð’rí leirnum legið hafði flatur
Langa haustnótt, dregið lif og nötrað.
Ljúf var ennþá æskunni hans sterku
Upprisan í sólskinið og friðinn
Gegnt á móti, gægðist upp úr fúlli
Gryfju sinni framvarðliði roskinn.
Föt hans vóru blaut og dreyra-blettuð,
Blóðug skóvörp. Þó hann ósár væri.
Þarna hafði hann legið milli líka
Langa sólarhringa, í fremsta vígi.
Yngsti sonur hniginn lá til hægri,
Hafði á vinstri aldavin sinn fallinn,
Skorðaður hræjum, andaði að sér nálykt
Undir fellibyl af kúlugosum.
Upp að setjast, fá að hengja fætur,
Fram af sínum eigin grafarbakka,
Einnig honum mattist stundar-miskunn.
Manninum fyrsta er leit nú ofanjarðar,
Ovininum, útlendingnum grimma
Andspænis, sem hafði um líf hans setið,
Kannske verið sonarbani sjálfs hans,
Samt gat hann nú kompánlega heilsað
Eins og sveitung, samfélaga í böli
Sárra rauna, hatramlegra slysa.
16*