Skírnir - 01.08.1915, Side 20

244
Yopnahlé.
»Góðan daginn! fyrst þú fékst að lifa
Félagi, og holl er okkur hvíldin!«
Sagði hann og mælti á hans máli.
Móðurtungan, eins og vinarkveðja
Óvænt heyrð, brá hýru á flóttasvipinn
Hins, er var svo glaðreift ávarpaður.
Jafnvel þessi litla lýzka í rómnum:
Líkt og tungan mælti úti á þekju,
Sem að fylgir sjaldtöluðu máli,
Sérstaklega manns á roskinsaldri,
Fanst honum gera orðin innilegri
Eins og barns, sem streitist við, að mæla
Orðaskil ins eldri manns sem skýrast.
»Óskir mínar beztu«, tók hann undir,
»Heilsa þér, minn fjandi fyrir skemstu,
Faðir núna«.
»Son þig bæri að kalla,
Fyrst þú mig með föðurnafni kveður.
Finn til, að eg get ei ennþá nefnt þó
Annan son en hann, sem hérna liggur
Hjá mér lík, i gröfinni okkar beggja.
Það er ekki óvináttumerki
Okkar milli«.
»Hlé á meðan stendur,
Þeim sem var eins vel og þú í elli
Virðing’ föðurlands síns, getur lotið —
Svona stundir — óvinur hans yngri.«
»Aldri mínum bar ei þessi hróður —
Eg á hvergi fet af föðurlandi,
Fyrir það ei gripið hef’ vopna.
Fram í kyn er ætt mín leigu-liðar
Landeign svif t. Einn drottinn vorrar þ jóðar
Kúgaði af oss óðul vor in fornu,