Skírnir - 01.08.1915, Blaðsíða 21
Vopnahlé.
245
Aðalsmanni sinum gaf han ránið
Fest í erfðir. Eða svo er sagan
Sögð af þeim er fullvel þykjast kunna.
Eitt er víst, að ósár dvelur heima
Oðalsherrann minn, en eg er hérna
Til að láta líf og sonu mína —
Líklega átt þú föðurhús að verja?«
»Föðurhús, nei, eg er borgar-búi!
Bara markaðsvara þeirra herra
Sem að ráða verkastund og verði,
Vinnugögn og bæjar-rúmið eiga —
Þú hefir, faðir, flanað útí stríðið
Fyrir það að land þitt er svo herskátt,
Enginn sem að siðar það til friðar
Sem hjá okkur. Þjóðin vor á marga
Friðsemjendur, sem að hafa bæði
Sungið honum lof og gjöfum ausið«.
»Hér er eg ei vegna þess oss vanti
Vanefnd friðarlæti, ykkur fremur.
Oss, sem vórum forsprakkarnir fyrstu
Friðarverðlaun Nobels karls að hreppa
Skutum þó, sem þjóf, í fyrstu hviðu
Þann sem reyndi að stilla nú til friðar.
Auðmenn vorir orðstírsmiklu af gulli —
En engu frægra — ruku til í elli
Hatta sína að hengja á alheims friðinn,
Hrúgu-fulla af skuldabréfum lýðsins,
Hrósverð mannúð helxt svo kynni verja
Heitin þeirra fyrir snöggri gleymsku.
Nú þeir hafa skift um sveif og segja
Sjálfsagt þetta strið, og ætli að hjálpa.
Loka-sennan verði það að vera,
Vitnið bezta um trúna sína á friðinn!
Kannske friðar-tungur þinnar þjóðar
Þannig hafi ei vafist sér um tennur?«