Skírnir - 01.08.1915, Side 29

Vopnahlé.
253
Þig skal eg á nokkrum vikum hafa
Bæklað upp! kvað læknirinn hans: Lítt’á
Lagsmann þennan, jafngóðan sem áður,
— Benti á mig — sá skolli fyrir skemstu
Skrámu hafði, eins og þú. Á förum
Aftur, græddur heilbrigður, til hersins.
— Hressa vildi ’ann sjúldinginn á þessu.
Það var sem alt fjör og fát ins veika
Funaði upp: Nei, aldrei, aldrei, bófi!
Heyrðu það! mig lækna skalt, að líða,
Lifa upp aftur pínsli mín í valnum,
Dægrin þrjú, af þorsta-bruna og verkjum,
Því að eg skal deyja undir þínum
Höndumfyr,hvernhrekksem þúviltreyna,
Heldr’en lenda í kvalastað þeim aftur.
Mér varð bilt, svo mér gekk næst, að hugsa
Mína hagi. Stökk burt til að forðast
Það. Sá maður, auðvitað, var óður.
Enn mig hryllir hvílíkt vit hann sagði!
Þú munt búa að huggun okkar hinna:
Hrinan þessi sem um veröld gengur
Stríðsins dauða-stríð að muni verða?
Stytti upp, þá ljómi friðarheiði
Fram um nyrztu náttmál vorrar jarðar.
Nú sé barist um að flýta þessu,
Við að herja út frelsið til að fá það,
Fyrirstaðan ykkar til að sansast«.
»Höggvumst við um frelsi að vera í friði
Fáráðarnir, þú og eg? sem höfum
Engan rétt til atkvæðis um sjálfa
Okkur — leyfum það sé okkur fornspurt
Hvort við skulum myrða og láta myrðast.
Meinleysi er hvergi frjálst að vera,
Hérna banna herlög slíkt, en þarna
Hleypidómar lýðsins. Það er jafnvægt!
Erum við ei sjálfir hingað sendir