Skírnir - 01.08.1915, Page 31

Vopnahlé.
235
Huldar, unz þær upp koma í styrjöld.
Alþýðan, sem finst hún vera að stjórna,
Seld er upp og út úr sínu landi
Einvalds dutlung sjálfra harðstjóranna«.
»Við höfum, faðir, fundið þetta líka —
Fúsir eru ei banda-liðar vorir
Til að verja okkur, útlendinga,
— Eins og von er — jafnvcl þó svo mæli,
Er sem skorti eldmóðinn og röggið
Átthagans, þá fyrir hann er barist.
Hvað sem sagt er: sjáum við og finnum,
Samúð þeirra er dregin út með krókum.
En oss skilst: að okkar-megin standi
Undir vopnum, neydd til þess að verjast,
Gervöll mannheims menning, sem á jörðu
Muni komin hæst og vera frjálsust.
Þið hafið sjaldan fetað fyrstu sporin
Fram á leið, til gagnsmunanna helztu
Vorrar frægu uppfundinga aldar.
Oáran og kyrstöð myndi fylgja
Sigri ykkar, farg yfir alla framför,
Farast það sem unnið var. Þið hafið'
Hugsað ykkur völd, en síður séð í
Sölurnar, er gripuð nú til vopna.
Þér hefir, faðir, sjálfsagt orðið örðugt,
Auga að koma, heima í þínu landi,
Á þá sem að öndvert geysa og falia
Undirstrauma í þessu dreyra-flóði«.
»Það er satt! Eg hef ei hæfni til að
Henda á lofti hverja sögu-skýring,
Feta stutt á eigin athugunum.
Einu sinni var, að mínu landi
Blæddi þó í þrjátíu ár til muna.
Það var kannske fyrir lítið efni,
Aðeins það: Hvort leyfa mætti lýðnum