Skírnir - 01.08.1915, Qupperneq 33

Yopnahlé.
257
Strá-drápvægast morðtól vort á ykkur,
Gorgó stríðsins, et'tirlætið okkar.
Akatt sóttuð þið að taka hana.
Okkar völ varð loks um fall og flótta.
Fyrirliðinn okkar stóð sem vargur,
Hamóður og hergrimmur á svipinn,
Henti hverjum liðstlokknum af öðrum
Fram tii varnar fyrir þetta goð vort,
Feldum jafnskjótt, hvern á annars hæla,
Brá ei hót þó hryndu allir niður,
Hörkulegri sýndist altaf verða.
Loks er átti engum á að skipa
Utför sína — vopninu þið náðuð
Senn af valnum — glúpnaði þessi gammur,
Grét sem barn er óvættinn þið sprengduð.
Þig hefir kannske, faðir, dreymt um frægðir,
Freistað svona gæfunnar í stríði
Háður uppreisn þeirra kreftu krafta
Konungsins sem fæddur er til dáða?
Okkar fornu kappar eru kærir
Krökkunum, það eldist seint af manni«.
»Frægð af stríði! fyrir okkur, peðin
Færð af hönd oss sjálfum óvitandi,
Sem fær alla tekju af þessu tafli,
Teflir í veð og lætur af sér drepa
Vísvitandi beztu menn á borði.
Bara i þeirri von, að andstæðingnum
Sjáist yfir seinni leik í máti.
Sigað er oss í dauðann fram til reynslu.
Við^erum smöluð hjörð, sem undir hnífinn
Húsbændurnir ráku inní kvína,
Grunlaus um hver fara skal til frálags,
Fyriróalausir hverjir verða
Settir í bráð á vetur, guð og gaddinn.
'Glingrið sjálft, þeir óverðugu krossar,
Hitta: hvern af hending, eins og kúlan!
17