Skírnir - 01.08.1915, Síða 35
Vopnahlé.
259
Til að frelsa fáein líf í bili
Fyrir mitt — og láttu skotið ríða!
Tugir rifia tafarlaust þá hvæstu,
Tætt i sundur skildu þar við hræið.
— Það var litlu seinna, að eg sagði
Sögu þessa fanga úr ykkar liði.
— Báðir voru í skapi til að skiftast
Skringi-sögum á og reynslu í hernum —
Hann hló dátt að þessari, uppúr þurru.
Þarna fékk eg ástæðuna! sagði ’ann:
Þegar þeir gamla Fálka okkar færðu
Fram og upp í raðir hertoganna
Fyrir snild hans í því undanhaldi
— Yfir hóp þeim var hann fyrirliði —
Og þeir streittu að stjörnumerkja karlinn,
Stritaði hann gegn öllum þessum heiðri.
Sagði: að ei sú virðing færi að verðung,
Á vanagangi sínum hefði ’ann sloppið!
Yfirlætis leysi gamla Fálka
Lýðir dáðust að. En jafnan mátti
Festa trú fullyrðingum hans, sem
Fáar voru. Eg ræð af mörgum líkum,
Að hann kysi allra-síztur manna
Utan á sér bera þessa lygi,
Ef hann vissi hví og hverjum heyrði
Heiðursmerkið—sem sé: drengnum ykkar.
Finnurðu ei á þér, faðir, að loknu æði
Fóikvigs þessa, að svipir slíkra manna
Muni gægjast gegnum valkestina
Glöggséðari af heiminum en áður
— Helgari við hlið á þessum viðbjóð —
Hika framtíð manns við slíka glötun?
Kanske, faðir, lánsdagur þeim litlu
Löndum rísi upp af þessum myrkva,
Þessum sem að hlutlaust hafa staðið
Hjá, en yfir skörðum rétti setið!«
17*
I