Skírnir - 01.08.1915, Page 37

Vopnalilé.
2t>l
Sagan nm það jafnvel þó sé rugluð,
Það hefir aldrei rúm í víddurn Vítis
Verið fvrir smæsta þel af mannúð.
Hver hafa orðið forlög foringjanna
Fáu, þeirra er e'kki hafa brugðið
Friðarmæli sín, og vildu ei svíkja
Sannleikann í voða? Einn er myrtur,
Annar fyrir sömu sök er gerður
Svívirðing í eigin hóp og dæmdur,
Yfirgefinn rænulaus af raunum
Keikar nú sá þriðji um grafarbakkann.
Jafnvel sjálfur Rómverjinn, sem ríkir,
Rógsbræðrunum storkar: Sjáið manninn!
Helzt við aumkvum þá sem drepnir deyja,
Deyja og falla, og hafa skemst að bera.
Hatrið alt og eymdin sem að lifir
Eftir, væri tífalt hörmulegri.
Eg að einni huggun hvarfiað huga
Hefi stunduœ: þeirri, ef morðsótt þessi
Legði í valinn heimamann úr húsi
Heimsins hverju — son og bróður, eða
Eiginmann, og eftirsjáin brytist
Inn um hverjar dyr, og settist niður
Ovelkomin, aldrei til að víkja —
Alvörunnar samúð kynni að lokum
Sættast yfir allra manna skipbrot!
Efldust-tunga sannleikans er reynslan.
Þú og eg, og fjöldi þarf að falla.
Fyrst — Og nú er rýmt til fyrir okkur!«
»Víst er, faðir, okkar hvíld senn úti!
Er að mestu ruddur þessi valur.
Eg hef’ gleymt, að eg í malnum mínum
Málsverð átti. Þó eg soltinn væri,
Fýsti mig þó meira um þetta við þig
Mál að ræða. Nú sezt eg að borði!«